«ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Μάης 1987
Ρ .Σ. Τιράνων 14.12.86
Το πρόβλημα της ανεργίας είναι από τα πιο επίμαχα και ανησυχητικά στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, όπου από χρόνια τώρα έχει δημιουργηθεί μια στρατιά ανέργων,που σήμερα ξεπερνάει τα 100 εκατομμύρια άτομα.
Μόνο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες έχουν πεταχτεί στους δρόμους, χωρίς δουλειά και μέσα διαβίωσης, πάνω από 31 εκατομμύρια άτομα. Η ανεργία έφτασε έτσι σε επίπεδα πρωτοφανή κατά τα τελευταία 50 χρόνια από τον καιρό της μεγάλης κρίσης του 1932 - 1934.
Η ανεργία αγκαλιάζει το 9-10 % του ενεργού πληθυσμού. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1986 στις ΕΠΑ υπάρχουν 8,5 εκατομμύρια άνεργοι, και αυτό τη στιγμή που θεωρούνταν ότι είχε φτάσει στο κορύφωμα η ανάκαμψη, μετά την κρίση του 1983, και ότι η ανάκαμψη αυτή θα έφερνε και την ανάπτυξη της οικονομίας και των άλλων καπιταλιστικών χωρών. Στις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν 19.300.000 άνεργοι.
Η αδιάκοπη αύξηση της ανεργίας είναι δείκτης της εμβάθυνσης της κρίσης του καπιταλιστικορεβιζιονιστικού συστήματος. Από την άλλη η κατάσταση αυτή αύξησε την αγανάχτηση των εργαζομένων ενάντια στο ισχύον σύστημα οδηγώντας στο βάθαιμα της επαναστατικής κατάστασης.
Το γεγονός, που η ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες μεγαλώνει συνεχώς δείχνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι σε θέση να θεραπεύσει αυτή τη βαριά πληγή που προκαλείται από την αντιλαϊκή του φύση. «Τώρα», τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία στο 9ο Συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, «είναι δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες οι άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς καν να δοκιμάσουν τι θα πει δουλειά» (Ραμίζ Αλία, Έκθεση στο 9ο Συνέδριο του ΚΕΑ. σελ. 143. Αθήνα 1986).
Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από τις διακρίσεις και έχουν πληγεί από την ανεργία είναι οι νέοι, αγόρια και κορίτσια ηλικίας από 16 - 24 χρονών, που αποτελούν τα 22 - 40 % του συνόλου των ανέργων σε διάφορες χώρες. Στη γενικότητα, αυτοί είναι νέοι απόφοιτοι μέσων και ανωτέρων σχολών, που ζητούν για πρώτη φορά εργασία ή που έχουν ένα επάγγελμα και έχασαν τη θέση εργασίας. Γι' αυτό στους νέους βαραίνει περισσότερο το άγχος της ανεργίας γιατί δεν έχουν καμιά εγγύηση, ότι μια μέρα θα βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσουν, για να βάλλουν σε ενέργεια το ταλέντο τους, τις γνώσεις, τις πνευματικές και σωματικές τους ικανότητες για να πραγματοποιηθούν οι πόθοι και οι προσδοκίες τους για εργασία.
Η ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες και προπαντός στις γραμμές των νέων έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που και οι ίδιοι οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης τη χαραχτηρίζουν σαν πολύ πιο βαρύ και επικίνδυνο πρόβλημα από εκείνο των τεράστιων χρεών στα οποία έχουν οδηγήσει τις αναπτυσσόμενες χώρες οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές νεοαποικιοκρατικές δυνάμεις.
Οι άνεργοι δεν είναι μόνο το μεγάλο και αμείλικτο κατηγορώ για το καπιταλιστικό σύστημα, δεν είναι μόνο μία από τις πολλές εκδηλώσεις της πνευματικής και ηθικής κρίσης που έχει αγκαλιάσει την αστική κοινωνία, αλλά είναι ταυτόχρονα και δυναμίτιδα στο οικοδόμημά της, που μια μέρα μπορεί να εκραγεί μ' όλη τη δύναμή της. Και είναι ακριβώς η τελευταία πιθανότητα που τρομάζει περισσότερο τις εκμεταλλεύτριες τάξεις στην εξουσία και υποχρεώνει τους απολογητές τους να λογοδοτούν καθημερινά για τα μέτρα και τις δυνατότητες, που τάχα υπάρχουν για τη μείωση των σημερινών διαστάσεων της ανεργίας.
Για την ανεργία στις καπιταλιστικές χώρες οι πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, κλπ κάνουν πολλές διαπιστώσεις. Προβαίνουν σε υποδείξεις και παρουσιάζουν διάφορες θεραπείες. Όλες όμως οι διαγνώσεις που έκαναν μέχρι σήμερα ήταν ανεδαφικές. Γι' αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν έδωσαν αποτέλεσμα στο αδιέξοδο, δεν απέδωσαν συγκεκριμένα αποτελέσματα γιατί κάθε λύση που παρουσίασαν είναι ξένη, ασυμβίβαστη με την ίδια τη φύση και τη λογική αυτού του φαινομένου. Όλα τα στοιχεία και δεδομένα που σχετίζονται με την ανεργία πείθουν και δείχνουν ότι το φαινόμενο αυτό δεν είναι κάτι το τυχαίο, προσωρινό ή ζήτημα συγκυρίας αλλά μια νομοτέλεια που είναι χαρακτηριστική για την ταξική εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού συστήματος και που δε μπορεί να υπερπηδηθεί στα πλαίσια του συστήματος αυτού.
Και η ασυγκράτητη αισιοδοξία που εκδηλώνεται σχετικά με την τεχνικό - επιστημονική επανάσταση, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική κατάσταση της ανεργίας. Η επανάσταση αυτή, που δημιούργησε νέες πρωτονείς δυνατότητες για την αύξηση της παραγωγής φτηνών υλικών αγαθών όχι μόνο δεν έλυσε και δεν συντείνει στην άμβλυνση του προβλήματος της ανεργίας, αλλά το βάθαινε, το όξυνε και το κατέστησε πιο σοβαρό. Είναι αλήθεια ότι η δημιουργία νέων κλάδων παραγωγής, η εφαρμογή των σύγχρονων προηγμένων τεχνολογιών δημιουργούν και νέες θέσεις εργασίες. Αλλά είναι επίσης γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, αυτά έχουν θέσει εκτός εργασίας χιλιάδες ανθρώπους, αυξάνοντας τη μαζική και μόνιμη ανεργία.
Και οι ιδιαίτερες ενδείξεις που έρχονται από τη συγκυρία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και τα δεδομένα που έχουν να κάνουν με τις αλλαγές που συμβαίνουν στην εθνική και διεθνή διάρθρωσή της δεν προμηνύουν καλύτερες μέρες για το πρόβλημα της ανεργίας. Γι' αυτό θα συνεχίσει να παραμένει σε υψηλά επίπεδα όχι μόνο στα αμέσως επόμενα χρόνια αλλά και απώτερα. Ακόμα και μια μικρή μείωση του αριθμού των ανέργων στις κυριότερες βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες, σύμφωνα με υπολογισμούς εμπειρογνωμόνων αυτών των χωρών, θα απαιτούσε αύξηση της συνολικής εθνικής παραγωγής με μέσο ετήσιο αριθμό 5 %. Αυτό φυσικά είναι ανέφικτο, γιατί στις χώρες αυτές ακόμα και κατά τα χρόνια του λεγόμενου οικονομικού μπουμ πριν την κρίση του 1974 οι αριθμοί αυτοί αποτελούσαν εξαίρεση ή ιδιαίτερες περιπτώσεις.
Έχει αποδειχθεί και στη θεωρία και στην πράξη, ότι τα καπιταλιστικά - ρεβιζιονιστικά μονοπώλια δε δέχονται να εκμεταλλευτούν όλες τις παραγωγικές ικανότητες, να αυξήσουν την παραγωγή και να αυξήσουν αισθητά τη ζήτηση νέας εργατικής δύναμης σε περίπτωση που διακινδυνεύουν τα κέρδη τους, σε περίπτωση που δεν οδηγούν στην άνοδό τους και στην αύξηση της ανταγωνιστικότητά τους. Σε περίπτωση που για τα μονοπώλια υπάρχει κίνδυνος να ζητήσουν οι εργάτες αύξηση των αποδοχών και με το σημερινό επίπεδο μισθών υπάρχουν πολλοί αστοί ιδεολόγοι που πασχίζουν να αποδείξουν, ότι τάχα οι εργάτες φταίνε οι ίδιοι που μένουν χωρίς δουλικά, γιατί ζητούν υψηλές αποδοχές. Ενώ η αλήθεια είναι ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις καθορίζουν μόνες τους τον αριθμό των εργατών που θα απασχολήσουν και το ύψος του μισθού τους, ξεκινώντας από τα δικά τους κριτήρια, το κέρδος. Από το κέρδος εξαρτώνται όχι μόνο τα όρια της απασχόλησης και της ανεργίας αλλά και όλη η ζωή της αστικό - ρεβιζιονιστικής κοινωνίας. Είναι ένας σιδερένιος νόμος που δε μπορεί να αλλάξει και να υπερπηδηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Στις συνθήκες αυτές και οι θεωρίες και ανησυχίες, τα προγράμματα και τα μέτρα που καταστρώνουν και παίρνουν τα μονοπώλια, η αστική τάξη και το κράτος της για τη δημιουργία δήθεν νέων θέσεων εργασίας, προπαντός για τη νέα γενιά, είναι μόνο δημαγωγία για να συγκαλύψουν τη σημερινή βαριά κατάσταση και τη ζοφερή προοπτική, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων μαζών και να εξασθενίσουν τον αγώνα και τα χτυπήματά τους ενάντια στο καπιταλιστικό καταπιεστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο πως την τωρινή περίοδο της τεταμένης κοινωνικής κατάστασης, οξυμένης και από την ανεργία, όλοι οι υπερασπιστές του καπιταλιστικού συστήματος από την εκκλησία, τους κληρικούς και μέχρι τους ανοιχτούς και καμουφλαρισμένους απολογητές του κάνουν εκκλήσεις για "ταξική ειρήνη" για να συγκαλύψουν την πόλωση και το χάσμα που υπάρχει μεταξύ πλουσίων και φτωχών και να σβήσουν τη φωτιά της πάλης των τάξεων.
Η πλήρης απασχόληση στο καπιταλιστικό σύστημα από θεωρητικής άποψης έχει κηρυχθεί ουτοπία και αυταπάτη και στην πράξη έχει μπει στο αρχείο. Για τη λύση του προβλήματος αυτού η αστική κοινωνία δεν ούτε ηθικές αξίες ούτε τους αναγκαίους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Η πλήρης απασχόληση, το πραγματικό δικαίωμα για εργασία και η εξασφάλιση εργασίας για όλους, η κανονική χρησιμοποίηση του ταλέντου και της δημιουργικής δύναμης των ανθρώπων, αυτού του αποφασιστικού παράγοντα της κοινωνικής ανάπτυξης και του πολιτισμού σ' όλους τους καιρούς της ιστορίας. Τα προβλήματα αυτά λύνονται για πρώτη φορά στη σοσιαλιστική κοινωνία. Η επίλυσή τους σημαίνει μια από τις μεγαλύτερες νίκες που σημείωσε ο σοσιαλισμός. Γι' αυτό και στο πεδίο αυτό ο σοσιαλισμός είναι το πιο ουμανιστικό σύστημα που γνώρισε η ιστορία και δείχνει ολοφάνερα την υπεροχή του επί του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου