ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΙΚΟ-ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 8.6.1986
Τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης, σαν κεντρικό ζήτημα της σημερινής διεθνούς ζωής, είναι αντικείμενο κρίσης και θέσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του κόσμου.
Η αστική τάξη κα οι ιδεολόγοι της δεν παραδέχονται τον πόλεμο σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν ιστορικό φαινόμενο που εμφανίστηκε σε ορισμένες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες και που θα εξαλειφθεί σε άλλες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες. Γι αυτούς ο πόλεμος έχει αιώνιο χαραχτήρα, βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη της κοινωνίας, κλπ.
Τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την πηγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων τη διαστρεβλώνουν και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Σύμφωνα μ αυτούς, τώρα πηγή επιθετικών πολέμων δεν είναι πια ο ιμπεριαλισμός, το καπιταλιστικό σύστημα στη γενικότητα, γιατί έχει "αλλάξει" τάχα ή φύση του, δεν είναι "αρπαχτικός και φιλοπόλεμος" όπως άλλοτε.
Σύμφωνα πάντα με τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, τώρα υπέρ του πολέμου είναι μόνο ορισμένοι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι συνδεδεμένοι με τα στρατιωτικό - βιομηχανικά συμπλέγματα. Οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές, με επικεφαλής τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, διαστρεβλώνουν τα λενινιστικά διδάγματα σχετικά με την ουσία και το χαραχτήρα του πολέμου. Το περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" έγραφε, ότι "έχουν εκφραστεί σκέψεις από ορισμένους σοβιετικούς μελετητές για απαρχαίωση της κλασικής έννοιας της ουσίας του πολέμου σαν συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα, της βίας".
Η αναθεώρηση της λενινιστικής γραμμής αποσκοπεί να συγκαλύψει τον αντιδραστικό και αντισοσιαλιστικό χαραχτήρα της σημερινής Σοβιετικής Ενωσης, η οποία αφού εξαντλεί όλα τα μέσα της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πίεσης ενάντια στις κυρίαρχες χώρες για να πετύχει τους καταχτητικούς και ληστρικούς σκοπούς χρησιμοποιεί τ άλλα μέσα βίας, όπως έλεγε ο Λένιν.
Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές με τη στάση τους απέναντι στα προβλήματα του πολέμου ουσιαστικά ενώνονται με τις απόψεις που απορρίπτουν κάθε πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων εδώ και των επαναστατικών και εθνικό - απελευθερωτικών πολέμων.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα προβλήματα του αγώνα του προλεταριάτου, του εθνικό - απελευθερωτικού κινήματος, της επανάστασης, του σοσιαλισμού και της προοπτικής τους τα βλέπουν πάντα σε εξάρτηση από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Ο σοβιετικός φιλόσοφος Κίρσιν γράφει ότι "η πρόληψη του παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου επιτρέπει τη λύση με επιτυχία των τωρινών καθηκόντων της εποχής: την απελευθέρωση των λαών από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, το πέρασμα των ανθρώπων από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού".
Για την ειρήνη και διεθνή ασφάλεια λέχθηκαν και λέγονται πολλά από κάθε κατεύθυνση, αλλά για το πως εννοείται η ειρήνη και οι δρόμοι της επίτευξης της είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης από τη μια και των λαών και των κυρίαρχων χωρών από την άλλη.
Η αμερικάνικη αντίληψη της ειρήνης εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και βλέπει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τον κόσμο. Το κριτήριο προσδιορισμού της σταθερότητας του σημερινού κόσμου, σύμφωνα με τους αμερικανούς πολιτικούς, είναι η σταθερότητα των αμερικάνικων ηγεμονιστικών θέσεων σ όλα τα σημεία της υδρογείου. Για τους αμερικανούς ειρήνη θα πει διασφάλιση των αμερικάνικων συμφερόντων. Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Σούλτς σε άρθρο του με τίτλο "Νέες πραγματικότητες και νέοι τρόποι σκέψης", που δημοσιεύτηκε σ ένα από τα τελευταία τεύχη του περιοδικού "Φόρεϊν Οφις" έγραφε, ότι "η μελλοντική εξέλιξη του διεθνούς συστήματος θα ακολουθήσει θετική πορεία μόνο εάν εμείς, οι ΕΠΑ και ο ελεύθερος κόσμος ανταποκριθούμε στις ευθύνες μας για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας και δώσουμε στα γεγονότα κατεύθυνση σύμφωνα με τα ιδανικά και τους σκοπούς μας κα για την υπεράσπιση αυτού του είδους ειρήνης". Ο Σούλτς συσταίνει, ότι πρέπει να είμαστε ισχυροί και ότι πέρα απ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη μας.
Η σημερινή αμερικάνικη στρατηγική της ειρήνης προϋποθέτει τον έξαλλο εξοπλιστικό ανταγωνισμό, το γενικό κα ολόπλευρο μιλιταρισμό, τον αχαλίνωτο επεχτατισμό και ηγεμονισμό. Η εγκατάσταση των πυραύλων "Πέρσινγκ ΙΙ" κα "Κρούζ' στη Δυτική Ευρώπη, το θέσιμο σε εφαρμογή του φιλόδοξου μιλιταριστικού προγράμματος "πόλεμος των άστρων", η κατάληψη της Γρενάδας κα τώρα η επίθεση κατά της Λιβύης είναι μερικά από τα πρόσφατα γεγονότα, που δείχνουν στον κόσμο πως αντιλαμβάνεται και σε πιο δρόμο πραγματοποιεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός την παγκόσμια ειρήνη.
Όμοια με τα αμερικάνικα είναι και τα σοβιετικά σταθμά για την ειρήνη. Διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο παρουσίασης, περιβάλλονται και συγκαλύπτονται με μαρξιστική -λενινιστική φρασεολογία.
Στο μέτωπο για την ειρήνη οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχουν περιλάβει, παράλληλα με τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται πραγματικά για την εξασφάλιση μιας δίκαιης κα σταθερής ειρήνης, και αστικές αντιδραστικές δυνάμεις, αρχηγούς των ιμπεριαλιστικών κρατών, τους μεγαλομονοπωλιστές ή τους μπίζνεσμαν της ειρήνης, όπως τους ονομάζουν.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο όνομα της πάλης για την ειρήνη αρνούνται τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου και τα εθνικό -απελευθερωτικά κινήματα των διαφόρων λαών τα βλέπουν σαν ένα ενιαίο πρόβλημα. Έτσι το περιοδικό "Μεζντναρόζναγια Ζίζνιε" γράφει, ότι "η πορεία της σημερινής σύγχρονης ανάπτυξης συγχωνεύει σ ένα ενιαίο πεδίο τον επαναστατικό ταξικό αγώνα με την πάλη για την ειρήνη".
Μια άλλη ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστική θεωρία που σερβίρεται για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης είναι η θεωρία της "ισορροπίας δυνάμεων" μεταξύ των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης.
Τη δυνατότητα της πρόληψης της αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και της διαφύλαξης της ειρήνης, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, σ αντίθεση με τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, τη βλέπουν στην ειρηνική, οπορτουνιστική και αντεπαναστατική συνύπαρξη με τα ιμπεριαλιστικά κράτη και στη λεγόμενη "ύφεση". Τη ρεβιζιονιστική αυτή θέση την ξανατονίζουν στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" και δυο ιδεολόγοι του Κρεμλίνου, ο Κίρσιν και ο Ποπώφ, λέγοντας ότι "στον περίπλοκο και αντιφατικό κόσμο υπάρχει μόνο μια παραδεχτή διέξοδος: η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών με διάφορα κοινωνικά συστήματα".
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ενέμεινε πάντα στην άποψη, ότι η αποτροπή του πολέμου και η επίτευξη της πραγματικής διεθνούς ασφάλειας μπορεί να γίνει μόνο με τον αγώνα όλων των λαών για το ξεσκέπασμα και τη ματαίωση όλων των υποδουλωτικών και ληστρικών σχεδίων, των πιέσεων, των επεμβάσεων και των συνομωσιών των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, περιφρουρώντας και ενισχύοντας τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία. "Η χώρα μας", τόνισε ο Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας σύντροφος Ραμίζ Αλία, "ήταν και παραμένει αποφασιστικός αντίπαλος της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, αδιάλλαχτος πολέμιος των αντιδραστικών, αστικών και ρεβιζιονιστικών θεωριών.....Εμείς δε μπορεί να συμβιβαστούμε και νάχουμε σχέσεις μ αυτούς που είναι υπαίτιοι όλων των δεινών και των παθών της ανθρωπότητας, δε μπορεί να είμαστε φίλοι και σύντροφοι μ αυτούς που απειλούν τον κόσμο με πυρηνικό αφανισμό" (Ραμίζ Αλία, "Η Αλβανία θα βαδίζει πάντα μπροστά στο δρόμο του σοσιαλισμού", Λόγος στην Κορυτσά (26.7.1985), σελ. 29-30).

 

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων