Ρ.Σ. Τιράνων 12.2.1978
Ο μαρξισμός - λενινισμός, που θεωρεί τον πόλεμο σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο και έθεσε τη μελέτη του πολέμου σε επιστημονικές βάσεις, δεν έχει μόνο αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των πολέμων, αλλά έχει επίσης διαπιστώσει, ότι οι πόλεμοι στην ανθρώπινη κοινωνία μπορούν να καταργηθούν.
Ο μαρξισμός -λενινισμός μάς διδάσκει, ότι ο πόλεμος ανήκει στη φύση του ιμπεριαλισμού και είναι προϊόν του, ότι όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν και οξύνονται στο έπακρο. Ο Λένιν τόνιζε: "Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Και: Την ίδια πολιτική, την οποία μια ορισμένη μεγάλη δύναμη, μια ορισμένη τάξη ακολουθούσε μέσα σ αυτή τη μεγάλη δύναμη πολύ καιρό πριν τον πόλεμο, τη συνεχίζει αναπόφευχτα και απαραίτητα η ίδια η τάξη κατά τη διάρκεια του πολέμου, το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή δράσης". Αυτός ο ορισμός του Λένιν είναι μια βασική θέση και αποκαλύπτει το χαραχτήρα του πολέμου σαν κοινωνικού φαινόμενου.
Η ιστορία και το παρόν έχουν δείξει και αποδείξει, ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι βρίσκονται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Σχετίζονται με την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, του συστήματος της καπιταλιστικής καταπίεσης, λεηλασίας και εκμετάλλευσης. Εχουν την καταγωγή τους στην επιθετική, επεχτατική και ηγεμονιστική πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε πρώτη γραμμή των δυο υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης. Γιατί είναι έτσι, όπως ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει τονίσει: "Οι δυο υπερδυνάμεις προετοιμάζονται για επιθετικούς πολέμους, τους οποίους μπορούν να εξαπολύσουν χωριστά ή από κοινού ενάντια σ άλλες χώρες ή και η μια ενάντια στην άλλη". Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν αποκλείονται όχι μόνο οι τοπικοί πόλεμοι, τους οποίους οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές εξαπολύουν συνεχώς, αλλά ούτε και οι πόλεμοι παγκόσμιας κλίμακας. Αλλά είναι μάλιστα έτσι, ότι οι τοπικοί πόλεμοι προετοιμάζουν το έδαφος σε κάθε επιδρομέα για πολέμους μεγαλύτερης κλίμακας. Αυτοί είναι το ταχτικό προανάκρουσμα στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών στα πλαίσια της γενικής στρατηγικής τους του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο Λένιν ανασκεύασε ολοκληρωτικά τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των οπορτουνιστών της 2ης Διεθνούς για τον ιμπεριαλισμό και θεμελίωσε, γιατί στο στάδιο του ιμπεριαλισμού οξύνονται στο έπακρο, δίπλα στην αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού και στις άλλες, και οι αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλιακών ομάδων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για πηγές πρώτων υλών και αγορές, για σφαίρες επιρροής και για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Ο μαρξισμός - λενινισμός όμως διαπιστώνει, ότι οι πόλεμοι δεν είναι αιώνιοι, ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να εξαλειφθούν από τη ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η κατάργηση του ιμπεριαλισμού, η συντριβή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και η εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου σ όλο τον κόσμο. Αυτό θα επιτευχθεί με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, με την αποφασιστική και μακρόχρονη πάλη της εργατικής τάξης και των καταπιεζομένων λαών ενάντια στη μπουρζουαζία, τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, θα επιτευχθεί με την επανάσταση. Εμείς οι μαρξιστές", υπογράμμιζε ο Λένιν, "δεν είμαστε απόλυτοι εχθροί κάθε πολέμου. Εμείς λέμε: Σκοπός μας είναι, να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλιστικό σύστημα, το οποίο μετά την εξάλειψη του χωρισμού της ανθρωπότητας σε τάζεις, μετά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ενός έθνους από άλλα έθνη θα εξαλείψει οπωσδήποτε γενικά κάθε δυνατότητα πολέμων". Οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι και προπαγανδιστές, για να απομακρύνουν το προλεταριάτο και τους λαούς από το δρόμο του επαναστατικού και απελευθερωτικού αγώνα, για να τους αποθαρρύνουν και να τους καλλιεργήσουν την μοιρολατρία και την αδράνεια, προσπαθούν με τα πιο διάφορα κηρύγματα τους να συγκαλύψουν τις πραγματικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αιτίες των επιθετικών ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές απορρίπτουν σήμερα τις λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον επαναστατικό πόλεμο. Αυτοί διακηρύσσουν εντελώς ανοιχτά, ότι ο ιμπεριαλισμός γενικά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ιδιαίτερα δεν είναι η αιτία των επιθετικών πολέμων, ότι φιλοπόλεμοι είναι μόνο μερικοί κυρίαρχοι κύκλοι, στρατιωτικές ομάδες κα νεοφασιστικές ομάδες, ότι οι πρόεδροι των ΕΠΑ έχουν τάχα καλές προθέσεις κα δε θέλουν το ξέσπασμα ενός πολέμου, ότι το ίδιο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των όπλων αποκλείει την δυνατότητα των παγκόσμιων πολέμων, κλπ., κλπ.
Το να αντιμετωπίζει κανείς μ αυτόν τον τρόπο τις αιτίες ενός πολέμου σημαίνει να αρνείται το γεγονός, ότι αυτοί οι κύκλοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποχωρισμένοι από την τάξη την οποία εκπροσωπούν, ότι η πολιτική ενός κράτους δεν καθορίζεται από μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά από το χαραχτήρα του συστήματος και της τάξης η οποία βρίσκεται στην εξουσία σε μια ορισμένη χώρα. Ομως οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές χρειάζονται τέτοιες σοφιστείες για να συγκαλύψουν την επιθετική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που αυτοί παλινόρθωσαν στη Σοβιετική Ενωση, και τις διαρκείς προετοιμασίες που κάνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές των ΕΠΑ για να εξαπολύσουν ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οπορτουνιστική κα ασυμβίβαστη με την πραγματικότητα είναι και η θεωρία, σύμφωνα με την οποία, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πολεμοκάπηλος κα βρίσκεται σε κατάπτωση, ενώ ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός βρίσκεται σε άνοδο και αποτελεί έναν κίνδυνο. Τέτοιες απόψεις, τονίζεται στο άρθρο της εφημερίδας "ΖΕΡΙ 1 ΠΟΠΟΥΛΙΤ" (7.7,77) "Η θεωρία κα η πραχτική της επανάστασης", είναι πολύ επικίνδυνες για τη λευτεριά των λαών, για τις τύχες της επανάστασης. Τέτοιες θεωρίες καλλιεργούν αυταπάτες για την επιθετική, ηγεμονιστική και επεχτατική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού καθώς επίσης και του σοβιετικού ιμπεριαλισμού.
Ολες οι σημερινές αστικό - ρεβιζιονιστικές θεωρίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο έχουν ένα κοινό σημείο: Την άρνηση του γεγονότος, ότι στη βάση του βρίσκονται βαθειές αντικειμενικές και κοινωνικές ταξικές αιτίες, οι οποίες ανάγονται στην ανταγωνιστική φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Οπως διδάσκει ο Λένιν, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ξεσπάει, όταν οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί στο έπακρο, όταν καμιά από τις λεγόμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις δε μπορούν πλέον να τον εμποδίσουν.
Ομως αυτό δε σημαίνει ότι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος καθίσταται αναπόφευχτος και ότι οι λαοί και το προλεταριάτο πρέπει να κρατήσουν μοιρολατρική και παθητική στάση. Οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές, είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, κινούνται προς τον πόλεμο, αλλά δεν έχουν εντελώς ελεύθερα χέρια να ενεργήσουν όπως θέλουν. Για τους λαούς, πρόσθεσε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι σπουδαίο να μην πέσουν στην μοιρολατρία, να μη γίνουν παθητικοί θεατές κα να μην αιφνιδιαστούν, αλλά να είναι προετοιμασμένοι και για το χειρότερο κα να αγωνιστούν για να μη συμβεί αυτό.
Ο μαρξισμός -λενινισμός διδάσκει το προλεταριάτο και τους λαούς, ότι ένα τέτοιο κακό μπορεί μόνο τότε να εμποδιστεί, όταν αυτοί δυναμώσουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό τους αγώνα, ο οποίος αδυνατίζει τον ιμπεριαλισμό και τους πολεμοκάπηλους. Αλλά και όταν ο επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να εμποδιστεί, καθήκον του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψει σ έναν επαναστατικό πόλεμο, σ έναν απελευθερωτικό αγώνα. Οι σοσιαλιστές, τόνιζε ο Λένιν, πρέπει να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο μεταξύ των ληστών για να τους εξαλείψουν μια για πάντα.
Ένα άλλο ρεύμα αστών κα ρεβιζιονιστών οικονομολόγων δικαιολογεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, παρουσιάζοντας τους σαν μέσο με το οποίο μπορούν να λυθούν πολλά καυτά προβλήματα του καπιταλισμού, όπως η υπερπαραγωγή στις καπιταλιστικές χώρες σε περίοδες κρίσης, κλπ. Η ιδέα της διόρθωσης των ελαττωμάτων του καπιταλισμού μέσω των επιθετικών πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της οικονομίας βρίσκεται στη βάση πολλών αντιδραστικών θεωριών αστών οικονομολόγων του καιρού μας. Έτσι ο αμερικανός αστός οικονομολόγος Εαρθ γράφει, ότι το μεγάλο κακό του καπιταλισμού, η υποκατανάλωαη, μπορεί μέσω του πολέμου να ρυθμιστεί τέλεια. Ο πόλεμος διορθώνει τα ελαττώματα του καπιταλισμού. Σταθερή θέση στο οπλοστάσιο των αντιδραστικών θεωριών, που δικαιολογούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κατέχουν και οι νεομαλθουσιανές θεωρίες. Οι ιδεολόγοι αυτής της κατηγορίας βλέπουν ουσιαστικά στο ξέσπασμα του πολέμου ένα μέσο για τη μείωση του "περίσσιου" πληθυσμού. Οι αιτίες τέτοιων μεγάλων πληγών, που υπάρχουν σήμερα στις καπιταλιστικές χώρες και στις πρώην αποικίες και εξαρτημένες χώρες, όπως οι κρίσεις, η φτώχεια, ο λιμός, η ανεργία, το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, ο αναλφαβητισμός, κλπ, πρέπει να αναζητηθούν, σύμφωνα μ αυτούς, στον υπερπληθυσμό του κόσμου.
Αλλά και οι ιδεολόγοι της σοβιετικής μπουρζουαζίας, που παρουσιάζονται σαν αντιμαλθουσιανοί, προσπαθούν και προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα σήμερα ιδέες, οι οποίες σε τίποτα δεν υστερούν εκείνων του ιερωμένου (Μάλθους) του περασμένου αιώνα. Στην 3η Διάσκεψη για τον πληθυσμό στο Βουκουρέστι, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές εμφανίστηκαν με τη θέση, ότι η γρήγορη αύξηση του πληθυσμού είναι μια μυλόπετρα στο λαιμό των υπό ανάπτυξη χωρών.
Οι εκπρόσωποι αυτοί της μπουρζουαζίας, που καλούν συναγερμό για τον υπερπληθυσμό του κόσμου, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους επιθετικούς πολέμους που εξαπολύονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα τις δυο υπερδυνάμεις, ενάντια στους λαούς και τις χώρες, καθώς και την πολιτική της επέχτασης, του ελέγχου κα της καταλήστευσης.
Σ αντίθεση με τις ιδέες των νεομαλθουσιανών και των άλλων αντιδραστικών ιδεολόγων της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και πράξη δείχνει, ότι τα προβλήματα της πείνας, της φτώχειας και της καθυστέρησης δεν είναι συνέπεια του λεγόμενου υπερπληθυσμού και ότι δε μπορούν να εξαλειφθούν με τους πολέμους, οι οποίοι μπορούν να μειώσουν τον "υπερπληθυσμό". Το πληθυσμιακό πρόβλημα είναι ένα καυτό πρόβλημα με έντονο κοινωνικό - πολιτικό χαραχτήρα. Μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίγεται ένα φωτεινό, πολύ αισιόδοξο μέλλον. Η ανάπτυξη της παραγωγής δε γνωρίζει όρια. Ο παγκόσμιος πλούτος είναι άπειρος και ανεξάντλητος. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ποίος τον ελέγχει και για πιο σκοπό χρησιμοποιείται. Ο Μαρξ που ξεσκέπασε τις αντιδραστικές αντιλήψεις του Μάλθους, αυτού του εκπρόσωπου του αστικού εγωισμού, πρόβλεψε λαμπρό το μέλλον των λαών, που θα έλθει αναπόφευχτα με την επανάσταση και με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ο ιμπεριαλισμός, ο σοσιαλιμπεριαλισμός και τα εκτρώματα τους, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν έχουν κανένα μέλλον. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι αυτοί θα εγκαταλείψουν εθελοντικά το προσκήνιο της ιστορίας. Αυτοί θα μείνουν ως το τέλος επιθετικοί, επικίνδυνοι και πολεμοκάπηλοι, μια απειλή για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Μπροστά σ αυτή την κατάσταση για το προλεταριάτο και τους λαούς υπάρχει μόνο μια προοπτική: ο αποφασιστικός αγώνας ως την τελική συντριβή του ιμπεριαλισμού, του σοσιαλιμπεριαλισμού κα της αντίδρασης.
***
Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου