ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αρ. Φύλλου 2, Φλεβάρης 1986
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Πολιτικο - οικονομικές Μελέτες", οργάνου του Ινστιτούτου Μαρξιστικών - Λενινιστικών Μελετών στην Κεντρική Επιτροπή του “Κόμματος Εργασίας Αλβανίας”.
Ρ.Σ. Τιράνων 29.12.85
Οι ιδέες του Μαρξ και του Ένγκελς σχετικά με την αναγκαιότητα της ανατροπής του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση στη θέση του, του κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου, είναι επίκαιρες και στις μέρες μας.
Η ιδέα σχετικά με τη συντριβή με βίαιη επανάσταση όλου του παλιού γραφειοκρατικού στρατιωτικού μηχανισμού και σχετικά με την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου αποτελεί την ουσία της μαρξιστικής - λενινιστικής επαναστατικής κοσμοθεωρίας,, Γι' αυτό όλοι οι ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές κάθε απόχρωσης, την είχαν πάντα στο στόχαστρο και προσπαθούν να τη διαστρεβλώσουν, να την παραμορφώσουν και να την απορρίψουν. Αυτό προσπαθούν να κάνουν σήμερα, όπως όλοι οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές, και οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές.
Σ’ αντίθεση με τη διδασκαλία του Μαρξ και του Λένιν, καθώς και με όλη την παγκόσμια επαναστατική πείρα, αρχίζοντας από το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και συνεχώς μέχρι της μέρες μας, οι σοβιετικοί θεωρητικοί προπαγανδίζουν την ιδέα σύμφωνα με την οποία, το σημερινό αστικό κράτος δεν πρέπει να ανατραπεί, αλλά να μετασχηματιστεί βαθμιαία, σε ειρηνικό και ρεφορμιστικό δρόμο, σε κράτος σοσιαλιστικού τύπου.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ισχυρίζονται ότι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συνέβηκαν και συμβαίνουν σημαντικές θετικές εξελίξεις, που βαθαίνουν συνεχώς τόσο στην οικονομική βάση όσο και στο εποικοδόμημα, στην ταξική δομή και σ’ όλη την κοινωνική ζωή αυτών των χωρών. Στα γραπτά των ρεβιζιονιστών υπογραμμίζεται, ότι η αστική τάξη ενισχύοντας τα στοιχεία της σελιδοποίησης και διευρύνοντας τις διαστάσεις της κρατικής ιδιοχτησίας γκρεμίζει έτσι την ατομική καπιταλιστική βάση της αστικής κοινωνίας και γι’ αυτό, σύμφωνα μ’ αυτούς, σήμερα στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες διαπιστώνεται η ουσιαστική εξέλιξη των καπιταλιστικών σχέσεων, που βρίσκει την έκφραση της πρώτα απ’ όλα στην ενίσχυση του κρατικού μονοπωλίου.
Με τέτοιες θεωρητικολογίες οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θέλουν να πουν ότι στις μέρες μας βαθμιαία εξαλείφεται από μόνη της, μέσα στα πλαίσια του παλιού αστικού συστήματος, η καπιταλιστική ατομική ιδιοχτησία στα μέσα παραγωγής και σαν συνέπεια σημειώνονται επίσης αυθόρμητα αλλαγές και θετικές και ουσιαστικές εξελίξεις και σ’ όλες τις σχέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας. Σαν αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών και θετικών εξελίξεων στην καπιταλιστική οικονομία συνέβηκαν και συμβαίνουν, σύμφωνα με του σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, θετικές εξελίξεις και στα κυριότερα στοιχεία του καπιταλιστικού εποικοδομήματος ……. της αστικής δημοκρατίας και ..... της μονοπωλιακής δημοκρατίας. Τό περιοδικό "Βαπρόσι φιλοζόφι" ισχυρίζεται ότι στις καπιταλιστικές χώρες υπάρχει ......... της αστικής δημοκρατίας και ότι στις συνθήκες αυτές η εξουσία των μονοπωλίων κρατιέται όχι απλώς με τη φυσική βία, αλλά στηρίζεται σε μια ορισμένη κοινωνική βάση, στο σύστημα των συμμαχιών δημιουργημένων από την άρχουσα τάξη. Γι’ αυτό σύμφωνα με το περιοδικό αυτό, εφ’ όσον στις χώρες αυτές η κρατική εξουσία διευθύνεται από την ελίτ των τεχνοκρατών, η εργατική τάξη για να πάρει την εξουσία, πρέπει οπωσδήποτε να ανατρέψει αυτή την κοινωνική βάση της κρατικομονοπωλιακής κυριαρχίας.
Συνεπώς, σύμφωνα με τους ρεβιζιονιστές, το προλεταριάτο για νάρθει στην εξουσία δεν είναι λέει απαραίτητο να γκρεμίσει από τα θεμέλια τον αστικό γραφειοκρατικό στρατιωτικό μηχανισμό και να εγκαθιδρύσει τη δική του προλεταριακή διχτατορία, όπως τονίζουν οι Μαρξ και Λένιν, αλλά να αρκεστούν μόνο στο χάλασμα των συμμαχιών δημιουργημένων από τις άρχουσες τάξεις.
Οι διαδόσεις αυτές και ψευτοεπιχειρήματα κατασκευασμένα αυθαίρετα από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές καθώς και τα συμπεράσματα που εξάγουν απ’ αυτά είναι εξολοκλήρου αντιεπιστημονικά, είναι σ’ αντίθεση με τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού και με την πραγματικότητα και την κατάσταση σ’ αυτές τις χώρες και με τις σημερινές εξελίξεις στον κόσμο.
Το ψευτοεπιχείρημα που οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προβάλλουν για να επιβεβαιώσουν τις λεγόμενες "ξαφνικές εξελίξεις" (;) είναι η αύξηση των διαστάσεων που έχει πάρει στις μέρες μας ο κρατικός τομέας της οικονομίας στις καπιταλιστικές χώρες. Το μεγάλωμα του κρατικού καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας, το ονομάζουν βασικό παράγοντα για την εξάλειψη της καπιταλιστικής ατομικής βάσης της αστικής κοινωνίας, για το συνεπή περιορισμό των καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή.
Με τους ισχυρισμούς τους, για ύπαρξη στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες αναπτυγμένου συστήματος της αστικής δημοκρατίας και ότι στις συνθήκες αυτές η μονοπωλιακή εξουσία κρατιέται όχι με τη χρήση της φυσικής βίας ή του εξαναγκασμού, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, όπως και όλοι οι οπορτουνιστές και ρεβιζιονιστές παλιοί και νέοι, προπαγανδίζουν την αντιμαρξιστική ιδέα σύμφωνα με την οποία η αστική δημοκρατία είναι τάχα υπερταξική και όμοια για όλους, τόσο για την αστική τάξη που θα είναι στην εξουσία όσο και για το προλεταριάτο και τις πλατιές εργαζόμενες μάζες που υποβάλλονται σε άγρια καταπίεση και εκμετάλλευση, ότι και η αστική διχτατορία έχει αμβλυνθεί τάχα και βαίνει προς την απονέκρωση.
Ο Λένιν στην εποχή του καταπολέμησε αμείλιχτα και με συνέπεια τις απόψεις αυτές του Καούτσκυ και των άλλων οπορτουνιστών, σχετικά με την αγνή υπερταξική δημοκρατία σαν κάτι το κοινό και της αστικής τάξης και του προλεταριάτου. Ο Λένιν εξηγεί επιστημονικά ότι κάθε δημοκρατία έχει πάντα έντονο ταξικό χαραχτήρα και χρησιμεύει σαν δημοκρατία μονάχα για την άρχουσα τάξη και σαν διχτατορία για την άλλη αντίπαλη τάξη. Τα διδάγματα αυτά και συμπεράσματα του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό και την αστική διχτατορία όχι μόνο είναι πολύ επίκαιρα αλλά έχουν γίνει σήμερα πιο ξεκάθαρα και επιταχτικά.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγησε και επιχειρηματολόγησε με πολλά θεωρητικά και πραχτικά αποδειχτικά, ότι η χρηματιστική ολιγαρχία για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της δε σταματά μπροστά σε κανένα μέσο, επιβάλλοντας και υποστηρίζοντας παντού την πολιτική αντίδραση. Έχει ενισχύσει και ενισχύει σημαντικά και συνεχώς, και όσο ποτέ άλλοτε, τα άγρια μέσα της βίας, όλα τα καταπιεστικά και κατασταλτικά της όργανα και μηχανισμούς, ενισχύει επίμονα και με όλα τα μέσα και τρόπους τον έλεγχο της διχτατορίας της πάνω σε κάθε κίνημα του προλεταριάτου, των εργαζομένων μαζών και των επαναστατών και προοδευτικών ανθρώπων. Η τάση που φαίνεται καθαρά σήμερα στις καπιταλιστικές και ρεβιζιονιστικές χώρες, είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι η αύξηση της αστικής βίας και ο περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Με τα ψευτοεπιχειρήματα και τις ψευτοθεωρίες τους, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να σαμποτάρουν την επανάσταση προσπαθούν επίσης να αποδείξουν ότι το σημερινό αστικό κράτος, ιδιαίτερα αυτό που υπάρχει στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, έχει μεταβληθεί και έχει εξελιχθεί τόσο πολύ που σήμερα στις συνθήκες της αναπτυγμένης δημοκρατίας δεν είναι πια όπλο στα χέρια της μονοπωλιακής αστικής τάξης, αλλά έχει γίνει τάχα ουδέτερο, δεν ενεργεί πια ή ενεργεί ελάχιστα με αντιδραστική βία.
Αυτό όμως, είναι σε κατάφορη αντίθεση με τη διδασκαλία των Μαρξ - Λένιν και με την πραγματικότητα που υπάρχει α αυτές τις χώρες. Το εκμεταλλευτικό κράτος από τότε που γεννήθηκε και όσο θα υπάρχει, διατηρεί τον έντονο ταξικό του χαραχτήρα. Είναι πάντα όπλο στα χέρια της πλουτοκρατίας για να κρατήσει σε υποταγή τη φτωχή τάξη και να καταστέλλει την αντίσταση των αντιπάλων της χρησιμοποιώντας τον εξαναγκασμό, την άγρια αντιδραστική βία και με το πέρασμα στη φάση του ιμπεριαλισμού το αστικό κράτος μένει όπλο στα χέρια της μονοπωλιακής αστικής τάξης για να κρατεί σε υποταγή το προλεταριάτο, τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς και να καταπνίγει κάθε επαναστατικό κίνημα και αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Οι θεωρητικολογίες για τις αλλαγές που επέδρασαν δήθεν θετικά στην οικονομία και στο καπιταλιστικό εποικοδόμημα γίνονται από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές για να στηρίξουν τις απόψεις τους περί διείσδυσης της εργατικής τάξης και την κατάληψη από μέρους της σημαντικών θέσεων μέσα στο σημερινό αστικό κράτος. Εννοώντας και ερμηνεύοντας με εντελώς αντιμαρξιστικό τρόπο την ουσία και τις λειτουργίες του αστικού κράτους, το περιοδικό "Βαπρόσι φιλοζόφι" γράφει, ότι τάχα στη σημερινή εποχή στις ιμπεριαλιστικές χώρες διευρύνονται τα κανάλια επίδρασης επί του αστικού κράτους στις λειτουργίες και τα διάφορα όργανά του από μέρους της εργατικής τάξης, ότι έχουν διευρυνθεί δήθεν οι δυνατότητες και ενέργειες των δημοκρατικών δυνάμεων, της εργατικής τάξης μέσα στο αστικό κράτος. Γι’ αυτό, σύμφωνα μ’ αυτούς, σ’ αυτές τις χώρες στην εργατική τάξη έχουν ανοίξει λέει μεγάλες προοπτικές να καταλάβει σημαντικές θέσεις μέσα στο αστικό κράτος. Απ’ εδώ καταλήγουν στο ουτοπικό και ρεφορμιστικό συμπέρασμα, ότι στις συνθήκες αυτές μπορεί και πρέπει να πραγματοποιηθεί ο μεταβατικός πολιτικός σχηματισμός προς την εγκαθίδρυση της πολιτικής κυριαρχίας της εργατικής τάξης.
Απ’ όλα αυτά οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές συμπεραίνουν, ότι η μετάβαση στο σοσιαλισμό των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών καθώς και εκείνων με περιορισμένη οικονομική και μορφωτική ανάπτυξη να γίνει χωρίς να χρειαστεί η βίαιη επανάσταση και συνεπώς χωρίς το γκρέμισμα του αστικού κράτους και χωρίς την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Μ’ αυτές τις απόψεις και τις απόλυτα αντιμαρξιστικές διακηρύξεις,, αυτοί επιδιώκουν να ανακόψουν το προτσές της ιστορικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Η βίαιη όμως προλεταριακή επανάσταση, το γκρέμισμα του παλιού κρατικού μηχανισμού, η εγκαθίδρυση και η αδιάκοπη ενίσχυση της διχτατορίας του προλεταριάτου, κάτω από την καθοδήγηση του συνεπούς μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος της εργατικής τάξης, είναι γενικοί νόμοι απαραίτητοι για όλες τις χώρες που μπαίνουν στο δρόμο του σοσιαλισμού και αργότερα του κομμουνισμού.
Με τις θεωρητικολογίες τους, ότι στις μέρες μας η εργατική τάξη έχει δήθεν μεγάλες δυνατότητες να επιδράσει στις λειτουργίες και στα όργανα του αστικού κράτους και να καταλάβει σ’ αυτό σημαντικές θέσεις και βαθμιαία να το μετατρέψει σε σοσιαλιστικό κράτος, θέλουν να πουv ότι οι αντίπαλες τάξεις της σημερινής αστικής κοινωνίας, προπαντός των βιομηχανικών καπιταλιστικών κρατών, έχουν υποστεί τάχα αλλαγές στη φύση και στα χαραχτηριστικά και έχουν προσεγγίσει τόσο πολύ μεταξύ τους που μπορούν να έχουν ίση εξουσία στο σημερινό αστικό κράτος. Οι τάξεις όμως μέσα στο καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό κοινωνικο - οικονομικό σύστημα, σύμφωνα με τη μαρξιστική φιλοσοφία, δε μπορούν να αλλάξουν τη φύση τους σύμφωνα με την υποκειμενική επιθυμία και με μια μονοκονδυλιά των ρεβιζιονιστών, γιατί βρίσκονται σε ορισμένες αντικειμενικές υλικές συνθήκες. Έχουν διαφορετικές σχέσεις με τα μέσα παραγωγής και κατέχουν καθορισμένες και διαφορετικές θέσεις στο σύστημα της κοινωνικής παραγωγής και συνεπώς παίζουν και διαφορετικούς ρόλους στην κοινωνία και στην ανάπτυξή τους.
Παρουσιάζοντας την κατάσταση σάμπως στις καπιταλιστικές χώρες έχουν σβήσει και εξαλείφονται οι διαφορές ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές θεωρητικολόγοι αφήνουν επίσης να εννοηθεί ότι και τα βασικά υλικά και πολιτικά συμφέροντα αυτών των τάξεων έγιναν ή σχεδόν έγιναν όμοια. Αυτό σημαίνει ότι και η πάλη των τάξεων μεταξύ τους βαίνει προς την απονέκρωση και χάνει το νόημά της.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αναλύοντας την κατάσταση και τις σημερινές εξελίξεις απέδειξε, ότι η αστική κοινωνία όχι μόνο είναι χωρισμένη οε αντίθετους πόλους αλλά και ότι η πόλωση αυτή, στις μέρες μας, βάθυνε ακόμα περισσότερο και έχουν οξυνθεί όσο ποτέ όλες οι αντιθέσεις της.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι σε όλες τις αστικό - ρεβιζιονιστικές χώρες η καταπίεση και η εκμετάλλευση όχι μόνο δεν έχει περιοριστεί και εξαλειφθεί, αλλά αντίθετα αυξήθηκε και εντάθηκε ακόμα περισσότερο. Αυτό το δείχνει καθαρά ο δείχτης της νόρμας της υπεραξίας που έχει αυξηθεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς σ’ όλες αυτές τις χώρες. Από 300 -350 % που ήταν η νόρμα αυτή σε ιδιαίτερους κλάδους στις κυριότερες βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες στα 1950, αυξήθηκε σε 500 - 550 % στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70. Με γρήγορους ρυθμούς αυξήθηκε η νόρμα της υπεραξίας και στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Από την άλλη το βιοτικό επίπεδο του προλεταριάτου των καπιταλιστικών χωρών μειώνεται συνεχώς. Έτσι στη βιομηχανία επεξεργασίας των ΕΠΑ, οι πραγματικές αποδοχές των εργατών το 1944 κάλυπταν το 80,9 % των στοιχειώδικων αναγκών της ζωής, στα 1965 κάλυπταν το 71 % και στα 1975 μόνο το 66 %. Στις άλλες καπιταλιστικές χώρες στην Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία και αλλού η διαφορά αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αυτά δείχνουν την άγρια εκμετάλλευση των πλατιών εργαζομένων μαζών, το παραπέρα βάθεμα της πόλωσης της σημερινής αστικής κοινωνίας, αλλά και την αντίθεση των βασικών υλικών και πολιτικών συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης, τάξεις αυτές που παραμένουν πάντα αντίπαλες σε αγώνα ζωής ή θανάτου μεταξύ τους.
Ο μαρξισμός - λενινισμός επιχειρηματολογεί επιστημονικά, ότι οι χώρες όπου έχουν επιβληθεί απόλυτα οι οικονομικές σχέσεις του καπιταλισμού θα περάσουν στο σοσιαλισμό όταν ανατραπεί από την εξουσία η αστική τάξη με τη βίαιη προλεταριακή επανάσταση και εγκαθιδρυθεί άμεσα η διχτατορία του προλεταριάτου.
Σ’ αντίθεση μ’ αυτή τη μεγάλη αλήθεια, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές πραγματεύονται κατά τρόπο ιδεαλιστικό και ρεφορμιστικό το πρόβλημα της επανάστασης και της μετάβασης στο σοσιαλισμό των βιομηχανικών καπιταλιστικών χωρών, δείχνοντας έτσι το παραπέρα βύθισμά τους στο ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό και τον ρεβιζιονισμό. Τη διαδικασία της μετάβασης αυτών των χωρών στο σοσιαλισμό την παρουσιάζουν σαν μετάβαση που πρέπει να γίνει μέσω των μεταβατικών πολιτικών μετασχηματισμών, που σύμφωνα μ’ αυτούς, θα γίνουν βαθμιαία μέσω των ενδιάμεσων βαθμίδων περνώντας, όπως προπαγανδίζεται στη σημερινή ρεβιζιονιστική σοβιετική λογοτεχνία, από την αστική δημοκρατία σε κάποια δημοκρατία αντιμονοπωλιακή κι από εκεί στην εξουσία της εργατικής τάξης, από το αστικό κράτος σ’ ένα κράτος δημοκρατικό επαναστατικό και μετά στο σοσιαλιστικό κράτος.
Στα δημοσιεύματα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών κερδοσκοπώντας με τις θετικές τάχα εξελίξεις που έγιναν και γίνονται στις καπιταλιστικές χώρες με υψηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι για το πέρασμα των χωρών αυτών στο σοσιαλισμό είναι απαραίτητο τα ενδιάμεσα στάδια που έχουν σαν χαραχτηριστικά τους μεταβατικούς τύπους των οικονομικών και κοινωνικο - πολιτικών σχέσεων, ότι ώσπου ν’ αρχίσει το πέρασμα στο σοσιαλισμό, η αντιμονοπωλιακή δημοκρατία περιλαμβάνει μια ολόκληρη περίοδο επαναστατικού αγώνα όπου υπάρχουν στοιχεία του καπιταλισμού αλλά ταυτόχρονα σε εμβρυώδικη μορφή και του σοσιαλισμού, ότι, σύμφωνα μ’ αυτούς, αφού θα υπάρχει αντιμονοπωλιακή δημοκρατία αρχίζει το ριζικό στάδιο πολλών βαθμίδων που οδηγεί σταδιακά σε βαθιούς σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς.
Με τις απόψεις τους για τον σημαντικό, ειρηνικό και απόλυτο ρόλο των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές βγήκαν ενάντια στις βασικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και τους γενικούς νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης, ενάντια στα μέσα και στις πραγματικά επαναστατικές μέθοδες της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η θεωρία του Μαρξ έχει αποδείξει από καιρό τώρα και με μεγάλη ακρίβεια το ασύστατο της ιδεαλιστικής αυτής αντίληψης της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό χωρίς βίαιη επανάσταση ενάντια στην αστική τάξη και τις άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις. Ο Λένιν υπερασπίζοντας με συνέπεια τη θεωρία του Μαρξ από τις οπορτουνιστικές παραποιήσεις, χαραχτήρισε την αντίληψη αυτή σαν την μεγαλύτερη τρέλα, τον πιο εξωφρενικό ουτοπισμό και μικροαστικό δημοκρατικό και αναρχικό παραλογισμό.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπεράσπισαν πάντα με συνέπεια τις βασικές αρχές και τους γενικούς νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης μ’ αποφασιστικό αγώνα ενάντια στις διαστρεβλώσεις των σημερινών σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Έχει πια επιβεβαιωθεί, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ότι σοσιαλισμός χωρίς την εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοχτησίας, χωρίς το γκρέμισμα του αστικού κράτους δε μπορεί να υπάρξει. Δε μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός χωρίς την καθιέρωση της κοινωνικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής, χωρίς εξαίρεση και σ’ όλους τους τομείς, χωρίς την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου