Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

του καθηγητή FΟΤΟ CΑΜΙ
Ρ.Σ. Τιράνων 3.10.78
Γύρω από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης γίνεται σήμερα πολύς θόρυβος, και όλα μιλούν γι αυτό. Πάνω σ αυτό το ζήτημα διεξάγεται ένας οξύτατος ιδεολογικός αγώνας μεταξύ των μαρξιστών -λενινιστών και των διαφόρων ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών. Αυτός ο αγώνας άρχισε ήδη, όταν ο καπιταλισμός, στη διάρκεια του προτσές της ανάπτυξης του, πέρασε στον ιμπεριαλισμό, ένα προτσές που συνεχίζεται παραπέρα.
Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι Μπολσεβίκοι όλων των χωρών έπρεπε να διεξάγουν έναν μεγάλο και αποφασιστικό αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές της 2ης Διεθνούς, οι οποίοι και στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης πρόδωσαν το μαρξισμό - λενινισμό.
Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ρεβιζιονιστές της 2ης Διεθνούς με επικεφαλής τον Μπερνστάΐν και Καούτσκυ προσπάθησαν με την πασιφιστική δημαγωγία να παραλύσουν τη θέληση των λαών, να αμβλύνουν την επαγρύπνηση τους και να συγκαλύψουν τις πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών. Και ύστερα, στις παραμονές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και μετά το ξέσπασμα του, πέταξαν τις φιλειρηνικές μάσκες, ψήφισαν στα κοινοβούλια των χωρών τους τις πολεμικές δαπάνες, βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της "υπεράσπισης της πατρίδας", πήραν το μέρος των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων τους και έγιναν συνήγοροι του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Καούτσκυ και οι οπαδοί του προσπάθησαν να σπείρουν σύγχυση στις μάζες για να τους οδηγήσουν στο σημείο να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική ειρήνη και να τις απομακρύνουν από την επανάσταση. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της 11ης Διεθνούς βοήθησαν στην πράξη, με την αντεπαναστατική τους πολιτική, τους ιμπεριαλιστές να εξαπατήσουν τους λαούς και έγιναν συνυπεύθυνοι στην εξαπόλυση των δυο παγκοσμίων πολέμων.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίστηκε ένα νέο ρεβιζιονιστικό ρεύμα, ο τιτοϊσμός, και αργότερα ο χρουτσωφισμός. Οπως σε πολλά ζητήματα έτσι και στο αίτημα του πολέμου και της ειρήνης οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές ακολούθησαν τα χνάρια των προκατόχων τους, των ρεβιζιονιστών της 2ης Διεθνούς.
Προπαγανδίζουν στους λαούς την αυταπάτη για αλλαγή της φύσης του ιμπεριαλισμού και για ειρηνικές διαθέσεις και σκοπούς των ηγετών τους, διαδίδουν τα συνθήματα του γενικού αφοπλισμού, της δημιουργίας ενός κόσμου χωρίς όπλα, χωρίς στρατό και χωρίς πόλεμο. Προσπάθησαν να απομακρύνουν τους λαούς από την επανάσταση και τους απελευθερωτικούς αγώνες με πρόσχημα την απειλή της εξαφάνισης του κόσμου. Εσβησαν κάθε διαφορά μεταξύ δίκαιων και άδικων πολέμων και διακηρύσσουν ότι στον μελλοντικό πόλεμο δε θα υπάρχουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι. Προσπάθησαν να επιβάλλουν στο προλεταριάτο και τους λαούς την ειρηνικό συνύπαρξη, τη συμφιλίωση με τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους, εξάλειψαν κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των τάξεων στο όνομα της ειρήνης και την αντικατέστησαν με τη γραμμή της ενότητας με τον καθένα. Ο αστικός πασιφισμός είναι ακόμα ένα προτιμητέο όπλο και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Ομως, μετά από λίγο, ξεσκίστηκε ήδη η μάσκα της φιλειρηνικής δημαγωγίας των χρουτσωωικών ρεβιζιονιστών. Η ίδια η Σοβιετική Ενωση πέρασε σε σοσιαλιμπεριαλιαστικές• κα σοσιαλσωβινιστικές θέσεις: πραγματοποίησε την ανοιχτή στρατιωτική επίθεση ενάντια στην Τσεχοσλοβακία, θέλει να απλώσει τα πλοκάμια της στις διάφορες περιοχές του κόσμου, ανάπτυσσα έναν ξέφρενο εξοπλισμό και ακολουθεί μια πολιτική μεγάλης δύναμης για -ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία, ανταγωνιζόμενη με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τις ΕΠΑ.
Τώρα εμφανίστηκε ένα ακόμα ρεβιζιονιστικό ρεύμα, που ισχυρίζεται, ότι υποβάλλει σε μια "μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση" τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί Και σ αυτή τη βάση εμφανίστηκε με "νέα συμπεράσματα", τα οποία χαραχτηρίζει μαρξιστικά και επαναστατικά, που όμως είναι ανοιχτά αντιμαρξιστικά και αντεπαναστατικά. Αυτός είναι ο νέος κινέζικος ρεβιζιονισμός κα οπορτουνισμός, που προς τα έξω διαφέρει από το χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό, μάλιστα εμφανίζεται σαν σημαιοφόρος στην πάλη ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται στο ίδιο μ αυτόν χαράκωμα. Η διαφορά μεταξύ των δυο βρίσκεται στο ότι, ενώ οι χρουτσωφικοί εμφανίστηκαν με τη σημαία του αστικού πασιφισμού, με τη σημαία της ειρήνης, της ειρηνικής άμιλλας, της ειρηνικής συνύπαρξης και του ειρηνικού δρόμου, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές με τη σημαία του πολέμου, σήκωσαν τη διάτρητη σημαία της πολεμοκαπηλίας. Υποστηρίζουν ανοιχτά το ΝΑΤΟ και την Κοινή Αγορά, τον εξοπλισμό των ΕΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης, κηρύσσουν το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και ωθούν τους λαούς σε μια νέα αιματοχυσία.
Η χρουτσωφική θεωρία των "τριών πασιφισμών" και η κινέζικη θεωρία των "τριών κόσμων" είναι οι ίδιες, επειδή συγκαλύπτουν τις βασικές αντιθέσεις της εποχής μας,αρνούνται και σαμποτάρουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό αγώνα των λαών, σβήνουν τη διαφορά μεταξύ φίλων και εχθρών, κηρύσσουν την ταξική ειρήνη και καλούν σε ενότητα με τον καθένα, ακόμα και με τον ίδιο το διάβολο, με μόνη τη διαφορά που οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές τα κάνουν όλα αυτά στο όνομα της ειρήνης και στο όνομα της πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενώ οι κινέζοι ρεβιζιονιστές το κάνουν και στο όνομα της πάλης ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Έτσι επιβεβαιώνεται η μαρξιστική -λενινιστική θέση σύμφωνα με την οποία οι ρεβιζιονιστές, όποιες κι αν είναι οι μεταξύ τους διαφορές, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, συμφωνούν στον αντιμαρξιστικό και αντεπαναστατικό τους στόχο και σκοπό. Γι αυτό η πάλη των μαρξιστών - λενινιστών στρέφεται και πρέπει να στρέφεται ενάντια σ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά ρεύματα. Παρ όλα αυτά στις σημερινές συνθήκες, χωρίς καθόλου να υποτιμάμε την πάλη εναντίον του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού, του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και των ευρωκομμουνιστών, κλπ., η πάλη ενάντια στον νέο κινέζικο οπορτουνισμό αποχτά μια ιδιαίτερη σπουδαιότητα.
Οι κινέζοι ηγέτες προπαγανδίζουν ανοιχτά την αντιμαρξιστική θέση, ότι ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι αναπόφευχτος. Τη διακήρυξαν στο 11ο Συνέδριό τους και στην τελευταία περίοδο των εργασιών του Εθνικού Συμβουλίου, τη διακηρύσσουν από το βήμα του ΟΗΕ και την επαναλαμβάνουν στον καθένα που επισκέπτεται την Κίνα. Από τη σκοπιά των αρχών η θέση αυτή δεν έχει καμιά βάση. Είναι σωστό, ότι όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός και η πολιτική του πολέμου και της επίθεσης του, υπάρχει και ο κίνδυνος του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου και του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, που προέρχεται απ αυτό το σύστημα και αυτή την πολιτική. Αλλά αυτό είναι μόνο μια δυνατότητα. Στην εποχή μας υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα, ακριβώς αυτή το να σταματήσουμε το χέρι των ιμπεριαλιστών και να μην επιτρέψουμε έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο.
Άλλοτε οι κινέζοι ηγέτες εκπροσωπούσαν την άποψη, ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να αποφευχτεί. Πάνω σ αυτό ανέφεραν αρκετά πολλά γεγονότα και επιχειρήματα και παράθεταν μάλιστα αποσπάσματα του Μάο Τσε Τουνγκ από την εποχή του 1946 και 1950. Είναι όμως η σημερινή παγκόσμια κατάσταση λιγότερη ευνοϊκή για τους λαούς, για τις φιλειρηνικές δυνάμεις; Δεν υπάρχει λοιπόν σήμερα η δυνατότητα, όπως έλεγε ο Στάλιν, να μπορεί να αποφευχτεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αν οι λαοί πάρουν την υπόθεση της ειρήνης στα χέρια τους και την υπερασπιστούν ως το τέλος; Το να κηρύσσεις το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, σημαίνει ότι δεν έχεις καμιά εμπιστοσύνη στις φιλειρηνικές, δημοκρατικές, επαναστατικές δυνάμεις των λαών, σημαίνει να παραλύεις τη θέληση τους για ειρήνη και τις προσπάθειές τους να τη διασφαλίσουν, σημαίνει να ενθαρρύνεις και να προθερμαίνεις τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να αφήνεις ελεύθερα τα χέρια των ιμπεριαλιστών εμπρηστών πολέμου να εξαπολύσουν τον πόλεμο. Οι σημερινοί κινέζοι ρεβιζιονιστές χρειάζονται αυτή την αντιμαρξιστική θέση για να δικαιολογήσουν τις πυρετώδικες προσπάθειες τους να στρατιωτικοποιήσουν την οικονομία, να αγοράσουν όπλα από τις ΕΠΑ και τις άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, να αναπτύξουν γρήγορα το στρατιωτικό τους δυναμικό, με σκοπό να μετατρέψουν την Κίνα, μέσα σ ένα όσο το δυνατό σύντομο χρονικό διάστημα, σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας φτάνουν, τα τελευταία χρόνια, το 40 % των συνολικών κρατικών δαπανών, από τις οποίες το μισό ξοδεύεται για την τελειοποίηση και αύξηση του αριθμού των πυραύλων και των πυρηνικών όπλων. Από που όμως προέρχεται ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος σύμφωνα με τους κινέζους είναι αναπόφευχτος; Σύμφωνα μ αυτούς αυτός ο κίνδυνος προέρχεται από τη Σοβιετική Ενωση, που είναι ο κύριος εχθρός και σχεδόν ο μοναδικός εχθρός των λαών, επειδή ο σοβιετικός ιμπεριαλισμός είναι ένας ανερχόμενος ιμπεριαλισμός, ένας καμουφλαρισμένος ιμπεριαλισμός, ένας ιμπεριαλισμός που επιδιώκει την επέχταση, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, κατά την περιγραφή τους, "είναι ένας ιμπεριαλισμός που βρίσκεται σε κάθοδο", που "έχει χάσει τα δόντια του" και "δε μπορεί πλέον να δαγκώσει", και κατά συνέπεια, "δεν έχει επιθετικούς σκοπούς, αλλά θέλει μόνο να διατηρήσει το στάτους κβο". Η εικόνα του συσχετισμού των δυνάμεων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων και των επιδιώξεων τους την οποία παρουσιάζουν οι κινέζοι δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρά τα χτυπήματα που δέχτηκε και τις ήττες που έπαθε, παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου με ένα πολύ ισχυρό οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό, το οποίο, αν δεν είναι μεγαλύτερο, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι μικρότερο από εκείνο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ΕΠΑ απέχουν πολύ από το να μειωθούν, αλλά αντίθετα από χρόνο σε χρόνο παίρνουν τεράστιες διαστάσεις. Οι ΕΠΑ είναι η πιο μεγάλη νεοαποικιακή δύναμη της εποχής μας. Απλωσαν τα πλοκάμια τους στην οικονομία όλων των Ηπείρων. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι στο λεγόμενο "τρίτο κόσμο" το 80 % των επενδύσεων πραγματοποιήθηκαν από τις ΕΠΑ. Είναι το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης κα ο διεθνής χωροφύλακας. Ενισχύουν όλα τα αντιδραστικό καθεστώτα του κόσμου, καταπνίγουν κάθε επαναστατικό και προοδευτικό κίνημα, οργανώνουν στρατιωτικά πραξικοπήματα και προκαλούν και υποκινούν τις διαμάχες μεταξύ των κρατών. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει να διευρύνει και να δυναμώσει τις θέσεις του σ όλες τις Ηπείρους.
Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες που ακολουθούν το Χρουτσώφ προσπαθούν να παρουσιάσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σαν λιγότερο επικίνδυνο, τον παρουσιάζουν σαν λογικό και ειρηνόφιλο, προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι άλλαξε φύση, ότι δεν είναι φιλοπόλεμος, επιθετικός, καταπιεστικός και εκμεταλλευτικός. Γι αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να τον καταπολεμήσουμε, αλλά μπορούμε και πρέπει να συμμαχήσουμε και να συνεργαστούμε μ αυτόν για να καταπολεμήσουμε το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στην πραγματικότητα οι κινέζοι έχουν από καιρό ακολουθήσει το δρόμο της συμφιλίωσης, της συμμαχίας και της συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μάλιστα ολοταχώς. Σ αντίθεση μ αυτές τις απόψεις και μ αυτή την πολιτική γραμμή της κινέζικης ηγεσίας, το ΚΕΑ παρέμεινε και παραμένει σταθερά στη σωστή θέση, που ανταποκρίνεται πλέρια και εντελώς στη σημερινή πραγματικότητα στον κόσμο, ότι οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, τόσο όταν ανταγωνίζονται μεταξύ τους όσο και όταν συμφωνούν αποτελούν τον ίδιο κίνδυνο για τους λαούς, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους, για την παγκόσμια ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια. Αυτές οι δυο οι υπερδυνάμεις είναι οι πιο μεγάλα εχθροί των λαών, της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Κατά συνέπεια δε μπορεί να στηρίζεσαι στη μια για να καταπολεμήσεις την άλλη.
Μπορεί χωρίς αμφιβολία σ ορισμένες ζώνες ή χώρες να είναι ο κύριος εχθρός η μια ή η άλλη υπερδύναμη. Ομως σε διεθνές επίπεδο είναι και οι δυο επικίνδυνες. Αλλά και στις χώρες στις οποίες ο κίνδυνος που ξεκινάει από τη μια υπερδύναμη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, δεν επιτρέπεται να καταλήξει κανείς στην αυταπάτη, ότι μπορεί να καταπολεμήσει αυτή την υπερδύναμη στηριζόμενος στην άλλη υπερδύναμη, επειδή σ αυτή την περίπτωση θα ξεφύγει από τον ένα ιμπεριαλισμό για να πέσει στα νύχια του άλλου, οικινέζα ρεβιζιονιστές σ αυτό το ζήτημα γλιστρούν στις θέσεις των ηγετών της 2ης Διεθνούς, που ήθελαν να διακρίνουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σύμφωνα με το ποια είναι πιο επιθετική και ποια λιγότερο επιθετική, ποια είναι καλύτερη και ποια χειρότερη. Αυτή την προδοτική στάση καταδίκαζε ο Λένιν, όταν τόνιζε: "Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμιά ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη απ την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χωρά θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δε θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό" {Λένιν, τόμος 21, σελ. 135).
Ξεκινώντας ακριβώς απ αυτήν την ιδέα, ότι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ο πιο χειρότερος, ο πιο επικίνδυνος, ο κύριος και σχεδόν μοναδικός εχθρός οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ακολουθούν τη γραμμή της ενότητας μ όλους εκείνους που νομίζουν ότι μπορεί να ενωθούν ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στρατηγική τους είναι η ένωση με τον "τρίτο κόσμο", με το "δεύτερο κόσμο", κα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλσμό. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη όλων των αρχών και των επαναστατικών, δημοκρατικών και προοδευτικών ιδεών.
Σύμφωνα με τους κινέζους ηγέτες η "υπεράσπιση της πατρίδας", η "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας" απ έναντι στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό είναι το μοναδικό πρόβλημα που βρίσκεται μπροστά στο προλεταριάτο και τους λαούς. Γι αυτούς στον κόσμο υπάρχει μόνο μια αντίθεση, εκείνη με το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, και κατά συνέπεια σαν μοναδικό σκοπό των προλετάριων και των λαών του κόσμου θέτουν τον αγώνα ενάντια στο ρώσικο σοσιλιμπεριαλισμό, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και όλος ο παγκόσμιος καπιταλισμός μένουν ανενόχλητοι.
Σχετικά μ αυτό το ζήτημα οι κινέζοι ρεβιζιονιστές προβάλλουν το επιχείρημα, ότι στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές για να παλέψει ενάντια στον ιταλό - γερμανό - γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Αλλά αυτός ο ιστορικός παραλληλισμός δε βοηθάει τους κινέζους ηγέτες να περάσουν αυτή τη ρεβιζιονιστική άποψη σαν μαρξιστική. Πρώτο, η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τις ΕΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία όταν ο πόλεμος είχε ήδη αρχίσει και όχι πριν, δεύτερο, ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό ήταν ένας δίκαιος πόλεμος από την πλευρά όλων εκείνων που τον καταπολεμούσαν, τρίτο, η Σοβιετική Ενωση ποτέ δεν κάλεσε τους εργάτες να ενωθούν με την μπουρζουαζία, τους λαούς να ενωθούν με τους ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές και καταπιεστές, τέταρτο, η Σοβιετική Ενωση υποστήρίξε μ όλη τη δύναμη της τον αγώνα των λαών ενάντια στους φασίστες καταχτητές και ενάντια στους προδότες των χωρών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, πέμπτο, ούτε η Σοβιετική Ενωση ούτε τα κομμουνιστικά κόμματα καλλιέργησαν ποτέ τους αυταπάτες για τους λόγους και τους σκοπούς που ώθησαν τις καπιταλιστικές δυνάμεις, τις ΕΠΑ και την Αγγλία, στον πόλεμο ενάντια στο φασισμό.
Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εμφανίζονται ανοιχτά σαν υποκινητές του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, παίρνοντας το μέρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του Ν ΑΤΟ. Υποστηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις τις πολεμικές προετοιμασίες των ΕΠΑ και των χωρών της Ευρώπης. Τις καλούν να εξοπλιστούν, να υψώσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, να επιταχύνουν τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να δυναμώσουν τις στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες, το Ν ΑΤΟ και την Κοινή Αγορά. "... η κινέζικη γραμμή, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβερ Χότζα, αδυνατίζει, αποσυνθέτει το προλεταριάτο και τους λαούς, τους οδηγεί να πάρουν πάνω τους έναν αιματηρό πόλεμο, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον εγκληματικό πόλεμο, τον μισητό από το προλεταριάτο και τους λαούς πόλεμο" {Ενβερ Χότζα, "Ιμπεριαλισμός και επανάσταση", σελ. 267).
Η γραμμή των κινέζων ρεβιζιονιστών είναι πέρα για πέρα αντμαρξιστική. "Απ την άποψη του μαρξισμού, δηλαδή του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, το βασικό ζήτημα που μπαίνει, όταν οι σοσιαλιστές συζητούν για το πως πρέπει να χαραχτηρίσει κανείς έναν πόλεμο και τι θέση πρέπει να πάρει απέναντι του, είναι για ποιο λόγο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, ποιες τάξεις τον προετοίμασαν και τον διευθύνουν" (Λένιν, τόμος 24, σελ. 394). Οι μαρξιστές - λενινιστές δεν υποστηρίζουν κάθε είδος πολέμου, αλλά μόνο τους δίκαιους, πατριωτικούς, επαναστατικούς και απελευθερωτικούς πολέμους και τοποθετούν τα αποφασιστικά ενάντια στους άδικους, ιμπεριαλιστικούς, επιθετικούς και καταπιεστικούς πολέμους. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές θεωρούν, ότι ένας πόλεμος μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, τις ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης και των στρατιωτικών τους ομάδων, από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ θα είναι ένας δίκαιος πόλεμος. Ο πόλεμος όμως είναι, ως γνωστό, η συνέχιση της πολιτικής. Γι αυτό, για να κρίνει κανείς τον χαραχτήρα του, πρέπει να αναλύσει την πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν οι πλευρές, που μπορεί να συμμετέχουν ή συμμετέχουν ήδη σ αυτόν τον πόλεμο. Οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ακολουθούν μια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και οι δυο αγωνίζονται για επέχταση, ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία. Γι αυτό ένας πόλεμος μεταξύ τους δε μπορεί να είναι παρά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για αγορές κα σφαίρες επιρροής, για ένα ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ τους ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων.
Οι κινέζοι ηγέτες ξεκινούν, κατά τα φαινόμενα, από την αντιμαρξιστική θέση, ότι αφού ο επιτιθέμενος είναι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, αυτός διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο, ενώ οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θα αμύνονται διεξάγουν έναν δίκαιο πόλεμο. Από δω και το σύνθημα τους της "υπεράσπισης της πατρίδας και της εθνικής ανεξαρτησίας" απέναντι στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Ομως ο Λένιν μας διδάσκει, ότι "... ο χαραχτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιος επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο "εχθρός", αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός" (Λένιν, τόμος 28, σελ.271). "Αν τον πόλεμο τον διεξάγει η τάξη των εκμεταλλευτών, για να εδραιώσει την κυριαρχία της σαν τάξη, ο πόλεμος αυτός είναι εγκληματικός κα ο "αμυντισμός" σ έναν τ έ τ οι ο ν πόλεμο αποτελεί βρωμιά κα προδοσία του σοσιαλισμού" (Λένιν, τόμος 27, σελ. 313 - 314).
Ξεκινώντας απ αυτή την ιδέα, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές υποστηρίζουν όλους τους στρατιωτικούς και οικονομικούς οργανισμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, είναι για το δυνάμωμα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ και της Ενωμένης Ευρώπης, που τα θεωρούν σαν οργανισμούς της ειρήνης και της άμυνας, που αντιπαρατίθενται στις απειλές του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτό είναι μια κραυγαλέα διαστρέβλωση της πραγματικής φύσης των οργανώσεων αυτών. Στην πραγματικότητα τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΟΚ όσο και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κα η ΚΟΜΕΚΟΝ είναι βασικά όργανα της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής των δυο υπερδυνάμεων, που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τόσο τους λαούς της Ευρώπης όσο και τους λαούς των άλλων χωρών, καταπνίγουν την επανάσταση στις χώρες τους κα τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών των άλλων χωρών.
Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ξεσκέπασε διαρκώς τον εκκωφαντικό πασιφιστικό θόρυβο, που κάνουν οι δυο υπερδυνάμεις για να προκαλέσουν σύγχυση στους φιλειρηνικούς λαούς, να τους αποκοιμηθούν και να τους αιφνιδιάσουν. Το Κόμμα μας έχει επανειλημμένα τονίσει, ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, παρά τις προσπάθειες τους να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση, επειδή γνωρίζουν, ότι ένας πόλεμος θα σήμαινε το τέλος τους, όμως με τη δίψα τους για ηγεμονία, κυριαρχία και εκμετάλλευση βαδίζουν προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αλλά ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι μαρξιστές - λενινιστές απέναντι σ έναν τέτοιο κίνδυνο;
Αυτός ο δρόμος δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος της συνθηκολόγησης και της υποταγής απέναντι στους παράγοντες του ιμπεριαλιστικού πολέμου ούτε ο δρόμος της άρνησης της πάλης ενάντια τους. Οι χωρίς αρχές συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών δεν έκαναν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο ήπιο, πιο λογικό και πιο ειρηνικό, αντίθετα αυτός έγινε πιο αυθάδης και πιο επιθετικός.
Δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος που ακολουθούν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, υποκινώντας το ένα κράτος ή ομάδες ιμπεριαλιστών ενάντια σ ένα άλλο κράτος ή ομάδες όπου καλούν με πατριωτικά συνθήματα τους εργάτες και τους αγρότες να χύσουν το αίμα τους ή,να πεθάνουν για τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η μοναδικά σωστή μαρξιστική - λενινιστική στάση απέναντι στους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και επομένως απέναντι σ έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι να τον αποφύγουν, γιατί παρ ότι είναι οι ιμπεριαλιστές εκείνοι που εξαπολύουν αυτούς τους πολέμους για τους ληστρικούς τους σκοπούς, όμως σε τελευταία ανάλυση τους πληρώνουν με το αίμα τους το προλεταριάτο και οι λαοί. "Ο μαρξισμός -λενινισμός μας διδάσκει", τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, "ότι ο ιμπεριαλισμός και οι υποκινητές του πολέμου πρέπει να εξασθενίσουν δια μέσου των επαναστατικών και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών. Αν ο ιμπεριαλιστικός επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να αποτραπεί, τότε καθήκον των επαναστατών και του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό πόλεμο" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 24ο, Αθήνα 1976).
Οι κινέζοι ηγέτες προσπαθούν να παρουσιάσουν τον πόλεμο της ιμπεριαλιστικής - καπιταλιστικής συμμαχίας, με επικεφαλής τις ΕΠΑ, συμμαχία στην οποία ανήκει και η ίδια η Κίνα, σαν έναν επαναστατικό πόλεμο, ο οποίος υπηρετεί δήθεν τη νίκη της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Τι θέλουν να πουν μ αυτό; Θέλουν με τον ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο να ανοίξουν το δρόμο στην επανάσταση; Αυτή την κατηγορία εκτοξεύουν από καρό οι αστοί ιδεολόγοι ενάντια στους κομμουνιστές.
Είναι σωστό, ότι οι πόλεμοι προκαλώντας στους λαούς βάσανα κα αναρίθμητες συμφορές δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την επανάσταση σαν μοναδικό δρόμο για να αποφύγουν τις τεράστιες συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να ανατρέψουν το αστικό καθεστώς που είναι η πηγή αυτών των πολέμων. Όμως ο πόλεμος δεν είναι ούτε η πηγή ούτε η απαραίτητη προϋπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η επανάσταση είναι το αποτέλεσμα της δράσης των αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής ανάπτυξης και της επαναστατικής δράσης των λαϊκών μαζών, κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης κα του μαρξιστικού -λενινιστικού κόμματος της. Η επανάσταση δεν εξάγεται ούτε προέρχεται από τον πόλεμο ούτε από την ειρηνική συνύπαρξη.
Από την άλλη μεριά οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές δεν είναι υπέρ της νίκης της επανάστασης μέσω ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, γιατί ένας τέτοιος πόλεμος, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες ενός πυρηνικού πολέμου, θα είχε πολύ βαριές συνέπειες για τους λαούς, για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Για τους κομμουνιστές δεν είναι αδιάφορος ο δρόμος ή τα μέσα που χρησιμοποιούνται για τη νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Είναι ενάντια στην άποψη ότι ο σκοπός δικαιολογεί κάθε μέσο.
Είναι φανερό, ότι ο μοναδικός σκοπός των κινέζων ρεβιζιονιστών, όταν υποκινούν το ξέσπασμα ενός πολέμου μεταξύ των δυο στρατιωτικών μπλοκ, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν είναι να φέρουν πιο κοντά τη νίκη της επανάστασης, γιατί έχουν οριστικά παρατηθεί απ αυτή, αλλά να απομακρύνουν από τον εαυτό τους τον κίνδυνο, να αδυνατίσουν τις άλλες υπερδυνάμεις κα να μπουν οι ίδιοι επικεφαλής σαν μια νέα σοσιαλιμπεριαλιστική υπερδύναμη, επιδιώκοντας ηγεμονία κα παγκόσμια κυριαρχία.
Ομως οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν είναι αφελείς, όπως πιστεύουν οι κινέζοι, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους κα να εμπλακούν σ έναν πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση για να κερδίσει απ αυτό η Κίνα. Παρ όλα αυτά η κινέζικη πολιτική φέρει στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και στη δυτικοευρωπαϊκή μπουρζουαζία μεγάλα πλεονεκτήματα για να καταπιέσουν κα να στραγγαλίσουν την ταξική πάλη και την επανάσταση, να δικαιολογήσουν τις επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες και τα στρατιωτικά μπλοκ, να συνεχίσουν παραπέρα το στρατιωτικό εξοπλισμό, να ακολουθήσουν τη φιλοπόλεμη και επιθετική τους γραμμή. Από την άλλη αυτοί υποστηρίζουν τη σημερινή κινέζικη πολιτική για να ωθήσουν την Κίνα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και αντίθετα, για να μαλώνουν μόνοι τους οι δυο "κομμουνιστικοί κολοσσοί", όπως λένε, και να ωφεληθούν οι ΕΠΑ και το Ν ΑΤΟ. Σ την πραγματικότητα ο πόλεμος μπορεί να αρχίσει στην Ευρώπη μεταξύ των δυο μπλοκ, του Ν ΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αλλά μπορεί εξίσου να ξεσπάσει στην Ασία μεταξύ της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης, και παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Σ αυτήν την κατάσταση, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σημαντικό είναι οι λαοί να μην πέσουν σε μοιρολατρία, να μην γίνουν παθητικοί θεατές και να μην αιφνιδιαστούν, να είναι προετοιμασμένοι για το χειρότερο και να παλεύουν ώστε αυτό το κακό να μην συμβεί (σελ.240). Από τη στιγμή που ο κίνδυνος του επιθετικού πολέμου προέρχεται από τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, ο κύριος δρόμος για την εξάλειψη αυτού του κινδύνου είναι το αδυνάτισμα και η συντριβή εκείνου του συστήματος που οδηγεί στον πόλεμο, και το βασικό μέσο γι αυτό είναι οι επαναστατικοί και απελευθερωτικοί πόλεμοι, η δε κύρια δύναμη είναι το προλεταριάτο και οι λαοί. Μόνο ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός εξαλείφουν τις κοινωνικές και οικονομικές ρίζες του πολέμου και δημιουργούν τους όρους για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών.

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων