Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 3, Αριθ. Φύλλου 9, Σεπτέμβρης 1984
ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΟΙ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΩΝ
Ρ.Σ. Τιράνων, 23.10.83
Στις σημερινές συνθήκες, το ζήτημα της στάσης του προλεταριάτου έναντι του αστικού κράτους γενικά και έναντι του αστικού στρατού, ιδιαίτερα, έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο θεωρητική αλλά και πραχτική. Κι αυτό επειδή οι σημερινοί στρατοί σ’ όλες τις αστικές και ρεβιζιονιστική χώρες χρησιμεύουν όσο ποτέ άλλοτε, σαν τα κυριότερα όργανα της δύναμης της αστικής τάξης για να καταπνίξει κάθε δημοκρατικό και επαναστατικό κίνημα και επειδή η επανάσταση συγκρούεται άμεσα και αντιμέτωπα με τον αστικό στρατό.
Ο Μαρξ και αργότερα ο Λένιν, επιχειρηματολογώντας την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης, τόνισαν ότι το βασικό ζήτημα της επανάστασης, είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας, το ζήτημα της συντριβής της στρατιωτικογραφειοκρατικής μηχανής του αστικού κράτους και της δημιουργίας της νέας εξουσίας του λαού, το κράτος της διχτατορίας του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο, τόνισαν αυτοί, δεν μπορεί να πάρει έτοιμη την παλιά κρατική μηχανή και να την χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς του, αλλά αφού την συντρίψει πρέπει να δημιουργήσει τα νέα όργανα της νέας εξουσίας, της διχτατορίας του προλεταριάτου.
Στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, όταν η επανάσταση, όπως επιχειρηματολόγησε ο Λένιν, έγινε ζήτημα της ημέρας, ταυτόχρονα και η αντίδραση έγινε το κυριότερο χαρακτηριστικό της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Στις συνθήκες αυτές, όπου παράλληλα με την αύξηση και την εξαιρετική ενίσχυση του γραφειοκρατικού μηχανισμού, αυξήθηκε όσο ποτέ και ο στρατιωτικός και καταπιεστικός μηχανισμός του αστικού κράτους. Οι αστικοί στρατοί έγιναν τα κυριότερα όργανα της δύναμης της αστικής κρατικής εξουσίας, η πιο σίγουρη ασπίδα της αστικής πειθαρχίας, της υπεράσπισης της κυριαρχίας του κεφαλαίου, της διαπαιδαγώγησης των εργαζομένων να υπακούουν και να υποτάσσονται σαν σκλάβοι στο κεφάλαιο. Να γιατί το ζήτημα της νίκης της προλεταριακής επανάστασης, συνδέεται αναπόφευκτα και με το ζήτημα της στάσης έναντι του αστικού στρατού. Καμιά επανάσταση, τονίζει ο Λένιν, δεν έκανε και δεν μπορεί να κάνει χωρίς την αποδιοργάνωση του στρατού.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές που επεξεργάστηκαν την πιο πλέρια θεωρία και πραχτική του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, έτσι όπως για όλα τα βασικά προβλήματα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας και της επαναστατικής πραχτικής και για το ζήτημα της στάσης του προλεταριάτου και του κομμουνιστικού του κόμματος έναντι του σημερινού αστικού και αντιδραστικού στρατού.
Έτσι ο αστός μελετητής Σατίλα, μιλώντας για το πρόβλημα αυτό, προπαγανδίζει την άποψη σχετικά με την λεγόμενη δημοκρατικοποίηση του στρατού, την ειρηνική μεταμόρφωσή του, μέσω διάφορων μεταρρυθμίσεων και την μετατροπή του βαθμιαία σε δημοκρατικό και κοινωνικό στρατό. Με την δημοκρατικοποίηση του παλιού σοβιετικού ρεβιζιονιστικού στρατού, όπως εκφράζεται ο ρεβιζιονιστής αυτός θεωρητικολόγος στο περιοδικό «Βαρπρόζι Φιλοζόφι», εννοούν το σύνολο τέτοιων δημοκρατικών μετασχηματισμών, που μπορούν να συντρίψουν την στρατιωτική οργάνωση του προεπαναστατικού εκμεταλλευτικού κράτους, τα μέτρα που οδηγούν στην αλλαγή των αντιλαϊκών καθηκόντων της και της κοινωνικής της φύσης της επανάστασης.
Όπως φαίνεται και οι ρεβιζιονιστικές απόψεις σχετικά με την δημοκρατικοποίηση του αστικού στρατού και της αλλαγής της φύσης και των καθηκόντων του, στην ουσία είναι ρεφορμιστικές και αντεπαναστατικές.
Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο έργο «Ο ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός» μιλώντας για το ζήτημα της επανάστασης στις σημερινές συνθήκες, αναφέρεται ιδιαίτερα και στο ζήτημα της στάσης της προλεταριακής επανάστασης, έναντι του σημερινού αστικού στρατού. Αυτός τονίζει ότι οι αρχές, οι νόμοι και η οργανωτική δομή των αστικών στρατών, είναι τέτοιοι που επιτρέπουν στην αστική τάξη να ασκεί τον έλεγχο της, να διατηρεί και να προετοιμάζει τον στρατό σαν στραγγαλιστή της επανάστασης και των λαών. Αυτό δείχνει τον έντονο ταξικό και αντιδραστικό χαραχτήρα του αστικού στρατού.
Ο αστικός στρατός, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια μιας χώρας, ανεξάρτητα από τις δημοκρατικές παραδόσεις, είναι αντιλαϊκός και προορίζεται για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης και την πραγματοποίηση των επεκτατικών επιδιώξεών της. Και γι’ αυτό δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της δυνατότητας της αλλαγής της φύσης και των καθηκόντων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι μαρξιστές - λενινιστές θεωρούν τον αστικό στρατό σαν απαραβίαστο φρούριο. Αντίθετα αυτοί ωθούμενοι από τα βασικά συμφέροντα της επανάστασης, θεωρούν την πάλη για την αποσύνθεση και συντριβή του στρατού, σαν μια από τις κατευθύνσεις αποφασιστικής σημασίας για την νίκη της επανάστασης.
Σήμερα τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, η επανάσταση συναντάει δυο μεγάλα προβλήματα. Από το ένα μέρος χρειάζεται να τραβήξει με το μέρος της την εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να πάει κανείς στην επανάσταση, κι από το άλλο μέρος, να αποθαρρύνει και να αποσυνθέσει τον αστικό στρατό, ο οποίος καταστέλλει την επανάσταση. Επομένως οι μαρξιστές - λενινιστές θέτουν το ζήτημα της αποθάρρυνσης, της αποσύνθεσης και της συντριβής του σημερινού αστικού στρατού, και όχι, όπως ισχυρίζονται οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και ευρωκομμουνιστές, αυτό της αλλαγής της φύσης και των καθηκόντων του μέσω των λεγόμενων «δημοκρατικών και ειρηνικών μεταμορφώσεων».
Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν τίποτε το κοινό με τα διδάγματα του Λένιν, σχετικά με την δουλειά των μαρξιστών - λενινιστών για την αποθάρρυνση, την αποσύνθεση και την συντριβή του αστικού κράτους. Αντίθετα είναι πλαστογραφία και διαστρέβλωση με καθορισμένο αντεπαναστατικό σκοπό.
Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις μεταξύ της καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής αστικής τάξης, από την μια και του προλεταριάτου και των εργαζομένων μαζών από την άλλη, αντανακλώνται και στους στρατούς των χωρών αυτών. Η μάζα των στρατιωτών που αποτελείται από παιδιά εργατών και αγροτών, έχει συμφέροντα διαμετρικά αντίθετα με τον χαραχτήρα και την αποστολή που αναθέτει η αστική τάξη στο στρατό, γι’ αυτό αυτός είναι σε διένεξη με το διοικητικό σώμα τους αξιωματικούς, που είναι το εκτελεστικό χέρι της καπιταλιστικής αστικής τάξης, εκπαιδευμένοι και διαπαιδαγωγημένοι να υπηρετούν με ζήλο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό η δουλειά του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος επιδιώκει να εξεγείρει τον στρατιώτη ενάντια στο διοικητικό σώμα, να τον κάνει να μην εκτελεί τις διαταγές, την πειθαρχία και τους νόμους της αστικής τάξης, να σαμποτάρουν τα όπλα, για να μην τα χρησιμοποιήσει ενάντια στο λαό, να πείσει την μάζα των στρατιωτών να περάσει με το μέρος της επανάστασης, στρέφοντας τα όπλα ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους καταπιεστές της χώρας του και στους καταχτητικούς στρατούς των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών. Οι πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές όμως είναι πεπεισμένοι και για κάτι άλλο. Για το ότι η προλεταριακή και απελευθερωτική επανάσταση, έτσι όπως δεν μπορεί να νικήσει χωρίς την αποσύνθεση και την συντριβή του παλιού στρατού, έτσι δεν μπορεί να κάνει και χωρίς να δημιουργήσει ταυτόχρονα τον νέο στρατό του προλεταριάτου.
Ο Λένιν, έχει επιχειρηματολογήσει, ότι μια καταπιεζόμενη τάξη που δεν προσπαθεί να έχει όπλα και να μάθει την χρησιμοποίηση των όπλων, είναι προορισμένη να ζήσει σαν σκλάβος για όλη την ζωή της. Γι’ αυτό τονίζει με δύναμη την αναγκαιότητα του εξοπλισμού της προλεταριακής επανάστασης, της δημιουργίας εξοπλισμένων τμημάτων του προλεταριάτου και των εργαζομένων μαζών. Η αναγκαιότητα αυτή απορρέει από τον νόμο της βίαιης επανάστασης.
Ένα κόμμα της εργατικής τάξης που δεν προβλέπει θερμές στιγμές, χτυπήματα και συγκρούσεις με τις δυνάμεις της καπιταλιστικής αστικής τάξης, δεν είναι, πραγματικό επαναστατικό κόμμα. Οι σκληρές στιγμές του αγώνα, οι αναπόφευκτες και στις σκληρές στιγμές αυτές αγώνα, δεν αρκούν μόνο οι παράνομες προπαγανδιστικές βάσεις. Στις στιγμές αυτές το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να δημιουργήσει και την αγωνιστική βάση, να έχει δημιουργήσει τις δυνάμεις της κρούσης.
Η πείρα της Οχτωβριανής επανάστασης, της λαϊκής επανάστασης στην Αλβανία κλπ. δείχνει ξεκάθαρα ότι η νίκη της επανάστασης επιτυγχάνεται σαν αποτέλεσμα της αποσύνθεσης και της συντριβής των παλιών αστικών στρατών και της δημιουργίας του στρατού, καθοδηγούμενου από το κομμουνιστικό κόμμα, αποτελούμενο από εργάτες και αγρότες και άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού και καθοδηγούμενο επίσης από στελέχη βγαλμένα από τους κόλπους των μαζών στην φωτιά του επαναστατικού αγώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου