Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ -ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ

Ρ.Σ. Τιράνων 19.4.87
Ένα από τα πιο σημαντικά και επίμαχα προβλήματα της εποχής μας είναι το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης, το οποίο γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο και ανησυχητικό για τους λαούς εξ αιτίας της φιλοπόλεμης και επιθετικής πολιτικής των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Στην εποχή μας οι ληστρικοί πάλεμα γίνονται όλο και περισσότερο απειλητικό φαινόμενο σε μεγάλες διαστάσεις και ο κίνδυνος ενός νέου παγκοσμίου πολέμου αυξάνεται διαρκώς.
Σχετικά με το πρόβλημα του πολέμου, του χαραχτήρα κα των αιτίων του, γίνονται και από τις διαφορετικές πλευρές καπηλείες που συνοδεύονται πότε με μοιρολατρική και πότε με πασιφιστική δημαγωγία. Στις συνθήκες αυτές το ζήτημα της ορθής κατανόησης των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού για τον πόλεμο γενικά και για τους δίκαιους και άδικους πολέμους ιδιαίτερα, σε συνταύτιση με τις συνθήκες των σημερινών παγκόσμιων εξελίξεων, παίρνει ιδιαίτερη σημασία. Οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού στηριζόμενοι στην υλιστική διαλεχτική έννοια της ανάπτυξης της κοινωνίας επιχειρηματολόγησαν, ότι ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, προϊόν καθορισμένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και ακριβώς των συνθηκών που συνδέονται με τη γέννηση της ατομικής ιδιοχτησίας, των ανταγωνιστριών τάξεων, του κράτους και της καταπιεστικής, εκμεταλλευτικής και ληστρικής του πολιτικής. Είναι αυτονόητο ότι εφόσον θα υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες θα υπάρχει και ο κίνδυνος των ληστρικών πολέμων. Ο χρόνος απέδειξε πια την κιβδηλότητα των απόψεων των αστών ιδεολόγων, ότι ο πόλεμος έχει "γενικό" χαραχτήρα και ότι τα αίτια του βρίσκονται στην "πολεμόχαρη φύση του ανθρώπου".
Ο μαρξισμός - λενινισμός μας διδάσκει, ότι δίκαιοι πόλεμοι είναι εκείνοι που διεξάγουν οι λαοί ενάντια στον αποικιακό και νεοαποικιακό ζυγό, οι αγώνες για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, οι αγώνες ενάντια στην επεχτατική και ληστρική πολιτική του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Δίκαιο αγώνα διεξάγει στις μέρες μας ο Παλαιστινιακός λαός που σηκώθηκε με το όπλο στο χέρι για το ξεκούμπισμα των ισραηλινών καταχτητών από το έδαφος του. Δίκαιο αγώνα διεξάγει επίσης ο Αφγανικός λαός ενάντια στους σοβιετικούς καταχτητές, κλπ. Άδικοι πόλεμοι είναι εκείνοι που εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στις χώρες, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους. Άδικοι είναι οι πόλεμοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα και αλλού, των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν, κα άλλα.
Ο Λένιν διατύπωσε τη θέση, η οποία αποτελεί την κυριότερη θεωρητική βάση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας σχετικά με τον πόλεμο, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα κα ακριβώς με τα μέσα της βίας.
Η πολιτική όντας συγκεντρωμένη έκφραση της οικονομίας εκφράζει τα βασικά οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Την πολιτική της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως δείχνει ξεκάθαρα η σημερινή πραγματικότητα, η αστική τάξη την εφαρμόζει άλλοτε με ειρηνικά μέσα και μορφές οικονομικού, πολιτικού, νομικού, ιδεολογικού χαραχτήρα και άλλοτε αντικαθιστώντας τα με άλλα μέσα, όπως τη βία, τα όπλα, τις επεμβάσεις και τη στρατιωτική κατοχή, τις συνομωσίες και τα πραξικοπήματα. Αυτό το αποδείχνουν οι επεμβάσεις και οι επιδρομές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Λίβανο, στη Νικαράγουα, το Σαλβαδόρ, τη Λιβύη, και αλλού, οι επιθέσεις των σοβιετικών καταχτητών στην Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν και οι επεμβάσεις σ άλλες χώρες.
Γι αυτό, για τη σωστή κατανόηση της ουσίας και του σκοπού ενός πολέμου είναι απαραίτητο να αποκαλυφθεί η ουσία της πολιτικής που οι τάξεις και τα αστικά κράτη, ιμπεριαλιστικά και αστικά, ακολούθησαν πριν να ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος. Αυτό το βασικό ζήτημα της μαρξιστικής -λενινιστικής θεωρίας, σχετικά με τους πολέμους, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να το παραποιήσουν, άλλοτε ανοιχτά κα άλλοτε καλυμμένα. Στο λόγο που εκφώνησε πρόσφατα στο Διεθνές Φόρουμ "για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα για την ύπαρξη της ανθρωπότητας" που οργανώθηκε στη Μόσχα, ο Γκορμπατσόφ δήλωσε δημόσια, ότι σήμερα, σύμφωνα μ αυτόν, η θέση του Λένιν σχετικά με τον πόλεμο δεν ευσταθεί, επειδή ο πυρηνικός πόλεμος έπαψε να είναι συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα γιατί ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για λύση.
Αυτό σημαίνει εκβιασμό επί των λαών με σκοπό να τους φοβίσει. Ασφαλώς, δεν πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι τα πυρηνικό όπλα έχουν μεγάλη καταστρεπτική δύναμη και αποτελούν πραγματική και σοβαρή απειλή για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Τα όπλα αυτά τα διαθέτουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως οι δυο υπερδυνάμεις, οι οποίες τα παράγουν όχι για να αφανίσουν τον εαυτόν τους, αλλά για να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς της πολιτικής τους της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για να υλοποιήσουν τους στρατηγικούς στόχους τους για την κυριαρχία του κόσμου.
Το ζήτημα που στρώνουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχει δημαγωγικό χαραχτήρα. Τα πυρηνικά όπλα δεν απαρχαίωσαν και δεν είναι σε θέση να απαρχαιώσουν τη λενινιστική θέση σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα. Αντίθετα, η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει απόλυτα αυτή τη θέση. Η παραγωγή των πυρηνικών όπλων και η απειλή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη χρησιμοποίηση τους δείχνει ξεκάθαρα, ότι η αστική τάξη για να πετύχει τους πολιτικούς της σκοπούς δε σταματά μπροστά στη χρησιμοποίηση κάθε μέσου. Γι αυτό οι λαοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι ο κίνδυνος γι αυτούς και για την ανθρωπότητα έρχεται ακριβώς από την επιθετική και μιλιταριστική πολιτική των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ότι για την εξάλειψη αυτής, της απειλής οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν και να εξαλείψουν τους πραγματικούς φορείς του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που είναι το ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Με το πρόσχημα της αποφυγής του πυρηνικού πολέμου οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της αποτροπής μιας κοινωνικής εξέγερσης, που θα οδηγούσε στον αφανισμό του πολιτισμού μας και να αντικατασταθεί η ταξική αντιπαράθεση με τον "ειρηνικό ανταγωνισμό", ώστε τα κράτη, οι λαοί και οι χώρες να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα της εποχής του ατόμου, αντικαθιστώντας τη σημερινή εποχή όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η βαναυσότητα, με μια εποχή αποκαλούμενη "μετά-ατομική" χωρίς βία όπου θα βασιλεύει δήθεν η κατανόηση και η συνεργασία σε πανανθρώπινη κλίμακα.
Ενώ οι ευρωκομμουνιστές ρεβιζιονιστές εκ μέρους τους τάσσονται ανοιχτά ενάντια σ όλους τους πολέμους δίχως να κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στους δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι ευρωκομμουνιστές διακηρύσσουν την απαλλαγή από τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών και την "ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό". Όλη αυτή η δημαγωγία έχει ένα σκοπό, έναν καθορισμένο στόχο, που έγκειται στην ιδέα, την οποία ανοιχτά εκφράζουν οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι, της αποτροπής των κοινωνικών εκρήξεων, αντικαθιστώντας τες με τον αποκαλούμενο "ειρηνικό ανταγωνισμό", κλπ. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι η λενινιστική ιδέα σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους στην "ατομική εποχή", όπως αποκαλούν τη σημερινή εποχή, τώρα πια έχει "απαρχαιωθεί" και αποτελεί ένα "δόγμα που κληρονομήθηκε από το παρελθόν".
Στην πραγματικότητα όμως, έτσι όπως διατηρεί την επικαιρότητα της η θέση του Λένιν, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα, έτσι διατηρεί την επικαιρότητα της και η άλλη λενινιστική θέση σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους. Η καταστρεπτική δύναμη των πυρηνικών όπλων δεν είναι σε θέση να εξαλείψει τον ταξικό χαραχτήρα των πολέμων που διεξάγονται στην εποχή μας. Οπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα έχουμε δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι λαοί, οι πραγματικοί επαναστάτες και οι μαρξιστές - λενινιστές ήταν και είναι υπέρ των δίκαιων και επαναστατικών πολέμων ενάντια στον ιμπεριαλισμό κα την αστική τάξη, την αντίδραση και το φασισμό, ενάντια στην νεοαποικιακή καταλήστευση, στον ηγεμονισμό και στην υπαγόρευση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ετσι όπως επιχειρηματολόγησε ο Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν, οι δίκαιοι αγώνες, οι κοινωνικές και απελευθερωτικές επαναστάσεις είναι ο μόνος σωστός δρόμος για την εξάλειψη της αντικειμενικής βάσης, του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η πηγή της πολιτικής της επίθεσης και του κινδύνου εξαπόλυσης καταστρεπτικών πολέμων.
Γι αυτό οι καταπιεζόμενοι λαοί, οι επαναστάτες και οι πραγματικοί πατριώτες που αγωνίζονται με το όπλο στο χέρι ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα και τους ξένους καταπιεστές στο Σαλβαδόρ, στο Αφγανιστάν, στη Νότια Αφρική, στην Παλαιστίνη και αλλού δεν παραιτούνται από τις κοινωνικές εξεγέρσεις όπως διατυμπανίζουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αλλά τις μετατρέπουν σε επαναστατική ένοπλη πάλη για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές, οι ρεβιζιονιστές και άλλοι προσπαθούν να οδηγήσουν τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών σε λανθασμένο δρόμο, να ανακόψουν την ορμή και τη δύναμη τους. Αυτοί προσπαθούν να διαδώσουν αυταπάτες, ότι η κατάσταση των λαών μπορεί δήθεν να βελτιωθεί και τα προβλήματα τους μπορεί να λυθούν με συνεργασία και συμφωνίες με τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές, είτε να δημιουργούν πνεύμα ηττοπάθειας, ότι οι υπό εξάρτηση λαοί δεν είναι δήθεν σε θέση να βαδίσουν προς τα μπρος μόνοι τους, ότι η εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευχτη.
"Ο αγώνας των λαών και η επανάσταση", τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981).

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων