Ο «σοσιαλιστικός προσανατολισμός» - ρεβιζιονιστική θεωρία στην υπηρεσία της αστικής τάξης

«Επανάσταση», χρόνος 1, Αρ. Φύλλου 6, Ιούνης 1982

Ο «σοσιαλιστικός προσανατολισμός» - ρεβιζιονιστική θεωρία στην υπηρεσία της αστικής τάξης

Ρ. Σ. Τιράνων, 25 Απρίλη 1982

Μια από τις πολλές ρεβιζιονιστικές θεωρίες που έχουν τεθεί σήμερα στην κυκλοφορία για να κάνουν την απολογία της σοβιετικής νεοαποικιοκρατίας είναι και ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» ή του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού».

Αυτό το ρεβιζιονιστικό θεωρητικό κατασκεύασμα που βγήκε στο προσκήνιο κατά την δεκαετία του 60, αποτελεί, σύμφωνα με τους ιδεολόγους του Κρεμλίνου, ένα από τα πιθανά μοντέλα του κινήματος στις καθυστερημένες χώρες προς το σοσιαλισμό, που τώρα έχουν γίνει πια ιστορική πραγματικότητα.

Ο δρόμος του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» σερβίρεται σήμερα από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές σε όλες τις υποανάπτυκτες χώρες σαν η μόνη διέξοδος για να βγουν από την καθυστέρηση και να βαδίσουν μπροστά. Ο «σοσιαλιστικός» αυτός προσανατολισμός στην πραγματικότητα προσφέρει σ' αυτές τις χώρες το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν για να πέσουν (υπογρ. δική μας) στα πλοκάμια του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού.

«Η ρεβιζιονιστική προδοσία, η παλινόρθωση του καπιταλισμού σε μια σειρά πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, δημιούργησαν μεγάλη σύγχυση γύρω από το πρόβλημα του σοσιαλισμού, ο όποιος είναι στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης που διεξάγεται σήμερα στον κόσμο. Το ζήτημα είναι ότι οι ρεβιζιονιστές παρουσιάζουν την καπιταλιστική κοινωνία που έχει παλινορθωθεί στις χώρες τους, σαν γνήσια σοσιαλιστική κοινωνία, σαν «αναπτυγμένο» «πραγματικό σοσιαλισμό» και μάλιστα «πολύ αναπτυγμένο». Η σύγχυση αυτή αυξάνει περισσότερο και από το ότι για το σοσιαλισμό μιλούν και πολλά κόμματα και διάφορες πολιτικές δυνάμεις, που απέχουν πολύ από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, καθώς και από τις προσπάθειες που κάνει η αστική τάξη και η προπαγάνδα της να παραποιήσει τα πραγματικά σοσιαλιστικά ιδανικά, να απομακρύνει τις μάζες από τον αγώνα για το θρίαμβό τους».

Η ρεβιζιονιστική θεωρία του «σοσιαλιστικού προσανατολισμού» αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για την σοσιαλιστική επανάσταση και την διχτατορία του προλεταριάτου. Η θεωρία αυτή αρνείται κατάφωρα τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος στην επανάσταση και στην σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Σύμφωνα με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τον καθοδηγητικό ρόλο, κατά κανόνα, τον παίζει το δημοκρατικό επαναστατικό κόμμα που δεν είναι εκπρόσωπος της εργατικής τάξης αλλά όλων των μαζών της χώρας.

Ο «μη καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης» είναι μια παραλλαγή του χρουτσωφικού δρόμου της «ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό» δηλαδή σύμφωνα με αυτούς η αστική τάξη θεληματικά θα επιτρέψει το πέρασμα στο σοσιαλισμό αναίμακτα και χωρίς βία. Η ιστορική πείρα δεν γνωρίζει περιπτώσεις όπου να μπορεί να στηριχθεί αυτή η νόθα θεωρία του σημερινού σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Είναι γνωστό ότι και το «χιλιανό πείραμα» που διατυμπανίστηκε θορυβώδικα, έσβησε και πνίγηκε στο αίμα από την ντόπια αντίδραση με την υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στον προσδιορισμό των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» ξεκινούν όχι από την ανάλυση το ποιες παραγωγικές σχέσεις κυριαρχούν εκεί, ποια είναι η ηγετική δύναμη της κοινωνίας και τα συμφέροντα ποιας τάξης αντιπροσωπεύει. Αυτοί παραδέχονται απροκάλυπτα την ύπαρξη της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοχτησίας, την υπεράσπιση της οποίας, στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» την εγγυάται το σύνταγμα. Στις χώρες αυτές υπάρχει και κάποια κρατική ιδιοχτησία που οι ρεβιζιονιστές την διαφημίζουν σαν κύριο σοσιαλιστικό στοιχείο, αλλά που στην πραγματικότητα είναι μια μορφή του κρατικού καπιταλισμού. Αυτοί λένε ότι στην μεταβατική περίοδο, οι χώρες αυτές μπορεί να βρεθούν στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά μέσω των μεταρρυθμίσεων και της «βοήθειας» της Μόσχας θα αποσπαστούν από τους κόλπους του καπιταλισμού για [να] πέσουν στις αγκάλες της «σοσιαλιστικής κοινότητας».

Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι για να συμπληρώσουν το «σοσιαλιστικό» πλαίσιο αυτών των χωρών, θέλουν να αλείψουν με κόκκινα χρώματα και τους αστικούς πολιτικούς θεσμούς που υπάρχουν εκεί. Έτσι τα «επαναστατικά» συμβούλια , τις κυβερνήσεις, τις προεδρίες, τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» τα αποκαλούν «νέους πολιτικούς θεσμούς» τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο.

Οι νέες ονομασίες και ετικέτες που προσάπτουν στα διάφορα όργανα της εξουσίας σ' αυτές τις χώρες δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό περιεχόμενό τους. Στα ανώτερα όργανα της κρατικής εξουσίας συμμετέχουν εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής ή της μικροαστικής τάξης που για να παραπλανήσουν τις μάζες χρησιμοποιούν «σοσιαλιστικά» συνθήματα και ετικέτες.

Σαν γεγονός που επιβεβαιώνει την «σοσιαλιστική» φυσιογνωμία των χωρών που έχουν μπει στον «μη καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαφημίζουν και την διατύπωση στα συντάγματα αυτών των κρατών «σοσιαλιστικών» συνθημάτων, δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, κλπ.

Τα συντάγματα των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» δεν είναι τα πρώτα που φέρουν το δημαγωγικό επικάλυμμα της δημοκρατίας. Τα συντάγματα της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης είναι γεμάτα με άρθρα που διακηρύττουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες για τις μάζες αλλά μένουν μόνο στα χαρτιά και δεν εφαρμόζονται ποτέ στη ζωή.

Η ρεβιζιονιστική ανακάλυψη των χωρών με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έχει για σκοπό να εμποδίσει τη διάδοση της επαναστατικής ιδεολογίας του επιστημονικού σοσιαλισμού στις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, να αυξήσουν την ιδεολογική σύγχυση για να εμποδίσουν τον ενστερνισμό της πραγματικής μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας από το προλεταριάτο και τις άλλες εργαζόμενες μάζες και για να λειάνουν το δρόμο στην νεοαποικιακή διείσδυση της Σοβιετικής Ένωσης στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό».

Τώρα έχει αποδειχτεί πια στην πράξη ότι σαν βασικό κριτήριο για τον προσδιορισμό ποια χώρα είναι με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» και ποια όχι, χρησιμεύει ο βαθμός υποταγής στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό.

Ο χρόνος έχει επιβεβαιώσει, ότι ακριβώς οι χώρες αυτές μαζί με τις ρεβιζιονιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είναι τα πιο πειθήνια κυβερνεία της νεοτσαρικής αυτοκρατορίας, το ίδιο όπως είναι και οι πιο εκμεταλλευόμενες χώρες από τους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτή η ομάδα χωρών της Ασίας και της Αφρικής, όπως η Αγκόλα, η Αιθιοπία, το Αφγανιστάν, κλπ, είναι καθυστερημένες με μονόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, αλλά που διαθέτουν και πολλά αποθέματα πολύτιμων μεταλλευμάτων και πρώτων ιλών. Για να ασκούν συστηματική καταλήστευση, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές έχουν υπογράψει μακροπρόθεσμες συμφωνίες «βοήθειας και συνεργασίας» με αυτές τις χώρες και προσπαθούν να τις εντάξουν στη ρεβιζιονιστική οργάνωση της «ΚΟΜΕΚΟΝ».

Σαν αρχή τους έδωσαν το δικαίωμα του παρατηρητή σε αυτήν την αντιδραστική νεοαποικιακή οργάνωση. Κάτω από το προσωπείο της οικονομικής και τεχνικής «βοήθειας» που προπαγανδίζεται σαν οργανικό στοιχείο στο σύνολο των κοινωνικοοικονομικών μετασχηματισμών στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό», οι σοβιετικοί νεοαποικιοκράτες έχουν διεισδύσει σ' όλα τα κύτταρα της οικονομικής ζωής. Τα ολόπλευρα προνόμια που εξασφάλισε η Σοβιετική Ένωση σ' αυτές τις χώρες τα φυλάει με φανατισμό. Κάθε απόπειρα των άλλων ιμπεριαλιστών αντιπάλων να διεισδύσουν εκεί καταγγέλλονται από το Κρεμλίνο με σκληρούς «αντιιμπεριαλιστικούς» χαραχτηρισμούς, σαν «επέμβαση», «επέχταση», «νεοαποικιοκρατία», κλπ. Επίσης κάθε προσπάθεια από τις κυρίαρχες αστικές κλίκες αυτών των χωρών να βγουν από τον σοβιετικό έλεγχο ή να συνδεθούν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, χαραχτηρίζονται σαν «αντισοβιετισμός» και τιμωρείται αμείλιχτα με οικονομικά μέσα και στρατιωτική επέμβαση, όπως συνέβηκε στο Αφγανιστάν.

Η πολιτική της διείσδυσης και της νεοαποικιακής καταλήστευσης που ακολουθούν οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές απέναντι στις χώρες αυτές δεν μπορεί να συγκαλυφθεί με θεωρητικές απάτες. Τα γεγονότα και η πραχτική των σχέσεων ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής έχουν αποκαλύψει ολοφάνερα την αντεπαναστατική και επεχτατική φύση της λεγόμενης «σοβιετικής βοήθειας» που στοχεύει κυρίως στην εξόρυξη πολύτιμων μεταλλευμάτων, βωξίτη, φωσφάτη, κλπ. στην ανέγερση μερικών ηλεκτρικών σταθμών και εργοστασίων επεξεργασίας ιχθύων, γάλακτος και γεωργικών προϊόντων. Και εκείνη η ελάχιστη εκβιομηχάνιση που γίνεται ελέγχεται από τους σοσιαλιμπεριαλιστές της Μόσχας, μέσω δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών ειδικών που έχουν σταλεί στις χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» με το προσωπείο της «σύμπραξης και της συνεργασίας».

Η Σοβιετική Ένωση και οι άλλες χώρες της ΚΟΜΕΚΟΝ εκμεταλλεύονται εκατοντάδες οικονομικά έργα σ' αυτές τις χώρες μέσω των λεγόμενων «κοινών επιχειρήσεων». Η κατανομή των κερδών στην περίπτωση αυτήν γίνεται σύμφωνα με το νόμο της ζούγκλας.

Η νεοαποικιακή και σοσιαλιμπεριαλιστική σοβιετική πολιτική στις λεγόμενες χώρες με «σοσιαλιστικό προσανατολισμό» έφερε βαριές συνέπειες στους λαούς, την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη αυτών των χωρών σε ανεξάρτητο δρόμο. Οι λαοί και οι επαναστατικές και δημοκρατικές δυνάμεις αυτών των χωρών εναντιώνονται και καταπολεμούν την σοβιετική νεοαποικιοκρατία, το ίδιο {υπογρ. δική μας) όπως καταπολεμούν την αμερικάνικη νεοαποικιοκρατία και κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση, καταπίεση και εκμετάλλευση σε βάρος των λαών, όπως το δείχνει ο ένοπλος αγώνας των Αφγανών πατριωτών που συνεχίζουν πάνω από δυο χρόνια τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές καταχτητές.

Μόνο με τον αποφασιστικό αγώνα ενάντια σ' όλες τις μορφές της νεοαποικιοκρατίας οι υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής θα μπορέσουν να βρουν τον πραγματικό δρόμο της προόδου και της ανεξάρτητης εθνικής ανάπτυξης.