ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 15.2.1987
Τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαδίδουν και διακηρύττουν πολλές θεωρητικολογίες και αντιμαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να ανακόψουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης", η οποία, όπως γράφει ο μελετητής Μπουρλότο κι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι", "αποτελεί ένα νέο θεωρητικό και φιλοσοφικό φαινόμενο, μια νέα θεώρηση των σκοπών της παγκόσμιας πολιτικής". Η ουσία αυτών των θεωρητικολογιών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και του κινδύνου του αφανισμού της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη μας, τα διδάγματα και οι βασικές θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης είναι δήθεν απαρχαιωμένα. Γι αυτό και δε μπορεί να χρησιμεύσουν πια σαν θεωρητική και φιλοσοφική βάση για να λυθούν σωστά στην εποχή μας αυτά τα προβλήματα. Η μοναδική θεωρητική και φιλοσοφική βάση για τη σωστή επίλυση στην εποχή μας των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης είναι η αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης". Οχι τυχαία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές δίνουν έμφαση στη "φιλοσοφία της ειρήνης" αποσπώντας την από τη "φιλοσοφία του πολέμου". Σκοπός τους είναι, από τη μια να δημιουργήσουν-την εντύπωση, ότι οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επεξεργάστηκαν μόνο τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις του προβλήματος του πολέμου, ενώ οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές είναι δήθεν οι "πρώτοι", οι οποίοι αρχίζοντας από το 20ο Συνέδριό τους επεξεργάστηκαν τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις των προβλημάτων της ειρήνης. Πολλοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φιλόσοφοι προσπαθούν να επισημάνουν τη "συμβολή" του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος για το πρόβλημα αυτό, τονίζοντας, ότι το κόμμα αυτό για πρώτη φορά επιχειρηματολόγησε, από θεωρητικής άποψης, πως μπορεί να αποτραπεί η πυρηνική καταστροφή και ο κίνδυνος ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.
Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τη "φιλοσοφία της ειρήνης" δεν περιέχουν τίποτε το καινούργιο. Δεν είναι καθόλου αυθεντικές και πολύ περισσότερο δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωρητικολογιών και απόψεων είναι η καθ αυτού αστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο, που η σοβιετική ρεβιζιονιστική φιλολογία προπαγανδίζει θορυβώδικα τις πασιφιστικές αστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Και όταν απέναντι στις θεωρίες αυτές φαινομενικά τηρείται "κριτική" δήθεν στάση, αυτή δεν στηρίζεται στα διδάγματα του μαρξισμού -λενινισμού, αλλά στην ιδεολογία και στα σωβινιστικά και ηγεμονιστικά συμφέροντα του σοσιαλιμπεριαλιστικού σοβιετικού μεγάλου κράτους.
Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και από τα σοσιαλιστικό προσωπεία που χρησιμοποιούν, στην ουσία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν και υποστηρίζουν τις ίδιες απόψεις και θέσεις που διακηρύττουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κα των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ως γνωστό, μια από τις βασικές μαρξιστικές -λενινιστικές θέσεις σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η θέση, βάσει της οποίας ο πόλεμος είναι συνέχιση με βίαια μέσα εκείνης της πολιτικής που ακολουθούν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν την έναρξη του πολέμου. Οι πάμπολλοι πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτής της θέσης του μαρξισμού -λενινισμού. Ενάντια σ αυτή τη θέση εγείρονται όμως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρεντίν, τα τελευταία χρόνια μερικοί σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι η κλασική έννοια της ουσίας της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής μ άλλα μέσα είναι πια απαρχαιωμένη. Αυτή τη διατύπωση ο σοβιετικός φιλόσοφος προσπαθεί να την επιχειρηματολογήσει με τις αλλαγές που σημειώθηκαν στα όπλα της εποχής μας, που, σύμφωνα μ αυτόν, δεν επιτρέπουν να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος σαν όργανο της πολιτικής, υπό το πρόσχημα, ότι ένας πόλεμος με θερμοπυρηνικά όπλα δε θα είχε νικητές και ηττημένους.
Σ την πραγματικότητα οι συνέπειες του θερμοπυρηνικού πολέμου δε μπορούν να αλλάξουν το γεγονός που τον πόλεμο αυτόν, τον προετοιμάζουν και μπορεί να τον εξαπολύσουν για τα συμφέροντα τους μόνο οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κα ότι α λαοί, α εργαζόμενες μάζες είναι ενάντια σ ένα τέτοιο πόλεμο, κα ότι αυτοί παλεύουν να τον αποτρέψουν.
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι η φιλοσοφία τους της ειρήνης "επηρεάζει όλες τις τάξεις". Ο Μπουρλάτσκι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" γράφει, ότι η "φιλοσοφία της ειρήνης είναι φιλοσοφία των κανών σκοπών της ανθρωπότητας".
Σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές τάξεις όμως κα με αντίθετα συμφέροντα, όπως είναι η σημερινή κοινωνία, η φιλοσοφία έχει ταξικό χαραχτήρα. Δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει φιλοσοφία "όλης της ανθρωπότητας". Και η στάση απέναντι στον πόλεμο και την ειρήνη είναι συνδεδεμένη με τα βασικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της σημερινής κοινωνίας. Οι σκοποί αυτών των ανταγωνιστικών τάξεων δεν είναι και ποτέ δε μπορεί να είναι "κοινοί". Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον πόλεμο σαν μέσο και όπλο για να πραγματοποιήσει τους ηγεμονιστικούς και επεχτατικούς της σκοπούς, για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των εργαζομένων και των άλλων λαών, ενώ το προλεταριάτο και οι λαοί χρησιμοποιούν τον πόλεμο για την συντριβή του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για την προάσπιση της λευτεριάς και ανεξαρτησίας των χωρών τους.
Σημαντική θέση στις θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τα προβλήματα της ειρήνης και του πολέμου κατέχουν και οι διακηρύξεις τους σχετικά με την αποκαλούμενη "γενική ειρήνη". Σύμφωνα μ αυτή την άποψη μπορεί, λέει, και στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ύπαρξης ενός οξύτατου ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού να αποτραπεί ολοκληρωτικά ο κίνδυνος του παγκόσμιου πολέμου και επιπλέον και κάθε άλλου πολέμου μεταξύ των κρατών γενικά. Τη διακήρυξη αυτής ακριβώς της αυταπάτης οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές την παρουσιάζουν σαν μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του κόμματος τους στη "δημιουργική" δήθεν ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού στις σημερινές συνθήκες.
Στην πραγματικότητα ο Λένιν έχει επιχειρηματολογήσει, ότι εξ αιτίας των στενών συμφερόντων τους, που απορρέουν από την κυριαρχία της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής, οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών, καπιταλιστικών και ρεβιζιονιστικών κρατών και δυνάμεων, των συνασπισμών που έχουν ιδρύσει για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων, στηρίζονται στο νόμο της ισχύος. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, τονίζει ο Λένιν, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλο είδος αρχής μοιράσματος εκτός από την αρχή της ισχύος. Η εξέλιξη των γεγονότων στις μέρες μας επιβεβαιώνει περίτρανα την ορθότητα αυτής της λενινιστικής θέσης.
Η πολιτική της ισχύος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ σαν το προτιμητέο όπλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και προπαντός των δυο υπερδυνάμεων, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και τη διαφύλαξη των ζωνών τους επιρροής, για την υπεράσπιση των λεγόμενων "ζωτικών τους συμφερόντων" σε διάφορες περιοχές του κόσμου.
Προβάλλοντας τη λεγόμενη "γενική ειρήνη" σαν το πιο σημαντικό και βασικό πρόβλημα από τ άλλα οικουμενικά προβλήματα της εποχής μας, οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί θεωρητικολόγοι έχουν σα σκοπό να επιφέρουν πλήγματα καινά απορρίψουν τα διδάγματα του μαρξισμού. - λενινισμού και της επανάστασης. Οι ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι το ζήτημα της επανάστασης μπορεί να λυθεί μόνο στα πλαίσια της "γενικής ειρήνης" δηλαδή στις συνθήκες του σημερινού ιμπεριαλιστικού στάτους - κβο. Σ την πραγματικότητα όμως το πρόβλημα της ειρήνης είναι αδιάρρηχτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της επανάστασης.
Αναφερόμενος στην επανάσταση ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγαγε το σημαντικό συμπέρασμα, ότι στις σημερινές περιστάσεις "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότατα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981). Γι αυτό μόνο μέσω της προλεταριακής επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών για τη συντριβή κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης θα επιτευχθεί η πραγματική ειρήνη και θα οικοδομηθεί ένας κόσμος δίχως πολέμους και επιδρομές.

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων