Oι ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις της λενινιστικής αρχής του προλεταριακού διεθνισμού

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 2, Αριθ. Φύλλου 9, 1983

Ρ.Σ. Τιράνων , 24 Ιουλίου 1983

Η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός καθώς και οι λακέδες του βλέποντας στην εφαρμογή του προλεταριακού διεθνισμού , εκείνη την τεράστια δύναμη που δημιουργεί την ένωση του προλεταριάτου και των συμμάχων του στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, προσπάθησαν και προσπαθούν να επιτεθούν στον προλεταριακό διεθνισμό σαν ιδεολογία και σαν πράξη, από διάφορες κατευθύνσεις.

Γι’αυτό έχουν διαδώσει τον εθνικισμό ,τον κοσμοπολιτισμό και επιδιώκουν να διασπάσουν τις γραμμές του προλεταριάτου και των λαών.

Εκμεταλλευόμενη την προδοσία των ρεβιζιονιστικών κομμάτων και την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων ρευμάτων του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, η αστική τάξη φωνασκεί ότι τελείωσε ο προλεταριακός διεθνισμός, ότι πήρε τέλος ο Μαρξισμός -Λενινισμός.

Μάταια όμως η αστική τάξη προσπαθεί να κηρύξει το τέλος του προλεταριακού διεθνισμού ξεκινώντας από την προδοσία των ρεβιζιονιστών. Τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού την έχουν πάρει και την κρατούν δυνατά στα χέρια τους τα πραγματικά Μαρξιστικά Λενινιστικά κόμματα που αντιπροσωπεύουν το μέλλον , που αγωνίζονται για την επανάσταση και την διχτατορία του προλεταριάτου.

Στη πάλη ενάντια στον προλεταριακό διεθνισμό έχουν ενωθεί με την αστική τάξη , κάποτε ανοιχτά και κάποτε καμουφλαρισμένα, και τα διάφορα ρεύματα των σύγχρονων ρεβιζιονιστών.

Η ζωή επιβεβαίωσε, ότι όποιος παραιτείται από τον επαναστατικό αγώνα για την βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού , όποιος παίρνει το δρόμο της υπεράσπισης της αστικής τάξης, χωρίς άλλο απομακρύνεται και από τις θέσεις του προλεταριακού διεθνισμού , και περνά στις θέσεις του σοσιαλσωβινισμού ,του σοσιαλφασισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού.

Το Α και το Β του προλεταριακού διεθνισμού, έχει υπογραμμίσει ο Λένιν, είναι η συμμετοχή του προλεταριάτου στην προετοιμασία, στον προπαγανδισμό, στην προσέγγιση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.

Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προδίδοντας τον Μαρξισμό-Λενινισμό, πρόδωσαν και τον προλεταριακό διεθνισμό. Αυτοί μόνο για απλώς δημαγωγικούς και κερδοσκοπικούς σκοπούς , τον διατηρούν σαν έκφραση και από καιρό σε καιρό τον χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους και «επικρίνουν» εκείνους τους ρεβιζιονιστές που εγείρονται ανοιχτά εναντίον του.

Ποιό είναι όμως το περιεχόμενο του λεγόμενου «προλεταριακού διεθνισμού» που διακηρύσσουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές;

Σαν βασικό κριτήριο του προλεταριακού διεθνισμού αυτοί θεωρούν την υποταγή στην πολιτική της υπαγόρευσης της σημερινής Σοβιετικής Ένωσης, το δέσιμο πίσω από το άρμα της , την υποστήριξη κάθε ενέργειάς της στον πολιτικό-ιδεολογικό τομέα. Αν φερθείς διαφορετικά σε αναμένουν τα αναθέματα, οι αφορισμοί και οι κατηγορίες τους για «εθνικισμό» κ.λ.π.

Πρέπει να τονιστεί, ότι οι Μαρξιστές Λενινιστές τη στάση απέναντι στην σημερινή Σοβιετική Ένωση την θεωρούν πραγματικά σαν ένα από τα βασικά κριτήρια του προλεταριακού διεθνισμού, αλλά με την αντίθετη έννοια από εκείνη που ισχυρίζονται οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και σ’αντίθεση με κείνη τη στάση που τηρούνταν απέναντι στην Σοβιετική Ένωση τον καιρό του Λένιν και του Στάλιν, όταν αυτή ήταν το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης.

Έτσι, σήμερα , όταν η Σοβιετική Ένωση μετατράπηκε από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές σε μια καπιταλιστική σοσιαλφασιστική χώρα στην εσωτερική πολιτική και σοσιαλιμπεριαλιστική στην εξωτερική πολιτική , πραγματικός διεθνιστής είναι εκείνος που παλεύει εναντίον της και όχι εκείνος που την υποστηρίζει.

Να εναντιωθείς στην καπιταλιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, κάνεις μια μεγάλη διεθνιστική υπηρεσία στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, στην ίδια την εργατική τάξη και τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Μια τέτοια πάλη διεξάγουν σήμερα το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και τα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, οι πραγματικοί σημαιοφόροι του προλεταριακού διεθνισμού.

Από μέρους τους οι Γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές υπό το πρόσχημα της ανεξαρτησίας, της «πρωτότυπης» επίλυσης των μεταβατικών προβλημάτων από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ιδιομορφίες της δοσμένης χώρας, αντιτάσσονται ανοιχτά στον προλεταριακό διεθνισμό από αντιμαρξιστικές αντιλενινιστικές θέσεις. Την Λενινιστική αρχή του προλεταριακού διεθνισμού την αντικατέστησαν με την λεγόμενη «ενότητα του αδέσμευτου κόσμου», σαμποτάροντας κατά αυτόν τον τρόπο το απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα των λαών.

Μια έξαλλη εκστρατεία ενάντια στον προλεταριακό διεθνισμό έχουν αναλάβει και οι ευρωκομμουνιστές, οι οποίοι βγήκαν ανοικτά ενάντια στην αρχή αυτή, την οποία θεωρούν απηρχαιωμένη, δογματική, αναχρονιστική. Για να δικαιολογήσουν την ένωσή τους με όλες τις αντεπαναστατικές δυνάμεις, αυτοί μιλούν για κάποιο «νεοδιεθνισμό», όχι προλεταριακό, για «διεθνή αλληλεγγύη» κ.λ.π.

Ασφαλώς εδώ δεν πρόκειται για μια απλή αλλαγή όρου αλλά για την αναθεώρηση όλης της έννοιας, του περιεχομένου και του σκοπού του προλεταριακού διεθνισμού, των απαιτήσεων και των στόχων του, σαν ιδεολογία και σαν επαναστατική πρακτική του προλεταριάτου και του Μαρξιστικού—Λενινιστικού κόμματος του, για την αντικατάσταση της προλεταριακής ιδεολογίας με την αστική ιδεολογία.

Τόσο «ο νέος διεθνισμός» όσο και «η διεθνής αλληλεγγύη», έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, στην γλώσσα των ρεφορμιστών είναι μια φόρμουλα δικαιολόγησης που τους επιτρέπει να ενώνονται με τον διάβολο και με τον τρίβολο, με τους σοσιαλδημοκράτες και με το Βατικανό, με τις πολυεθνικές και με τους φασίστες, με το NATO και με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, με οποιονδήποτε που είναι ενάντια στην επανάσταση, ενάντια στο προλεταριάτο και στο σοσιαλισμό».

O Μαρξισμός- Λενινισμός διδάσκει, ότι ο πραγματικός διεθνισμός είναι ο προλεταριακός διεθνισμός. Να αφαιρέσεις τον όρο προλεταριακός από τον διεθνισμό, σημαίνει να αφαιρέσεις την ουσία του, να τον αποξενώσεις από τα βασικά του αιτήματα που διατυπώθηκαν από τον Μαρξ και τον Έγκελς και πλουτίστηκαν από τον Λένιν και τον Στάλιν καθώς και από την πρακτική όλου του διεθνούς Μαρξιστικού -Λενινιστικού κινήματος.

O προλεταριακός διεθνισμός, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια , «είναι ένας και αδιαίρετος και δεν υπάρχουν μερικοί διεθνισμοί, όπως διαφημίζουν οι ρεβιζιονιστές, ένας Σοβιετικός, ένας Ιταλικός, ένας Γιουγκοσλάβικος, ένας Γαλλικός, κ.λ.π.».

Μόνο εκείνα τα κόμματα που βγαίνουν ανοιχτά προς υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας τους, που περνούν στις σοβινιστικές θέσεις μπορούν να μετατρέψουν τον διεθνισμό στο αντίθετο του, σε εθνικισμό και σοσιαλσωβινισμό.

O Βλάδιμηρ Ιλιτς Λένιν από τον Απρίλη του 1917 έχει γράψει: «υπάρχει ένας και μόνο ένας πραγματικός διεθνισμός : με έργα , με δουλειά όλο αυταπάρνηση για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην ίδια σου τη χώρα, η υποστήριξη (με την προπαγάνδα, με την συμπάθεια και με την υλική βοήθεια), μιας τέτοιας πάλης, και μιας τέτοιας γραμμής, και μόνο τέτοιες σ'όλες χωρίς εξαίρεση τις χώρες».

Και οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές παραιτήθηκαν από τον προλεταριακό διεθνισμό και τον αντικατέστησαν με τον σωβινισμό του μεγάλου κράτους που επιδιώκει να κυριαρχήσει στον κόσμο και έχουν βγει ανοικτά προς υπεράσπιση του καπιταλισμού και του σωβινισμού. Με τις θέσεις τους «του τρίτου κόσμου» και της ένωσης με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αυτοί έγιναν υπονομευτές της προλεταριακής επανάστασης και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των καταπιεζομένων λαών, απέρριψαν τον ρόλο ηγεμόνα του προλεταριάτου στο παγκόσμιο επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα, κ.λ.π.

Είναι γνωστό όμως , ότι ο προλεταριακός διεθνισμός πηγάζει από την ίδια την παγκόσμια ιστορική αποστολή τού προλεταριάτου. Τα Μαρξιστικά Λενινιστικά κόμματα θεωρούν την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού σαν μια αντικειμενική αναγκαιότητα για την μαχητική ένωση του παγκόσμιου προλεταριάτου κάτω από την σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού στον αγώνα τους ενάντια στη καπιταλιστική εκμετάλλευση για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστικής κοινωνία. Γι αυτό αυτά τον υπερασπίζουν από κάθε διαστρέβλωση των ρεβιζιονιστών , τον αναπτύσσουν και τον εφαρμόζουν στη ζωή, στην καθημερινή πάλη με τις σκοτεινές δυνάμεις του κεφαλαίου και της αντίδρασης για τον θρίαμβο της υπόθεσης της επανάστασης.