ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΦΓΑΝΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΚΑΤΑΧΤΗΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ

Ρ.Σ. ΤΙΡΑΝΩΝ (2.8.86) - Τις τελευταίες μέρες, οι αφγανικές πατριωτικές δυνάμεις χτύπησαν θέσεις του εχθρού ανατολικά της πόλης Χιράτ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 11 σοβιετικοί στρατιώτες και μισθοφόροι και να αιχμαλωτισθούν 20.

Στη διάρκεια μιας άλλης επίθεσης ενάντια σε σοβιετική μονάδα τεθωρακισμένων δυτικά αυτής της πόλης οι πατριώτες εξόντωσαν 24 σοβιετικούς τανκίστες και κατέστρεψαν 8 τάνκς. Ανακοινώθηκε επίσης, ότι οι μαχητές της αφγανικής αντίστασης χτύπησαν προ ημερών την έδρα του αφγανικού Κεντρικού Πρακτορείου Πληροφοριών στην Καμπούλ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 29 πράχτορες, να τραυματιστούν 8 άλλοι και να προξενηθούν σοβαρές ζημιές στα κτίριο.

Σαν αντίποινα για τις βαριές απώλειες που είχαν τελευταία οι σοβιετικοί καταχτητές ανέλαβαν τρομοκρατική επιχείρηση στις περιοχές που δρουν οι απελευθερωτικές δυνάμεις. Μπήκαν στο Σουλατάν, περιοχή περί τα 100 χιλιόμετρα Βόρειο-Ανατολικά της πόλης Τζελαλαμπάτ, και σφάγιασαν βάρβαρα περίπου 150 χωρικούς και τραυμάτισαν πολλούς άλλους. Εκαντοντάδες οικογένειες αναγκάστηκαν να φύγουν από τα χωριά αυτά για να γλυτώσουν από το εγκληματικό χέρι των καταχτητών.

Εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αύγουστους 1986, σελ. 7

Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς

ΖΟΑΟ ΑΜΑΖΟΝΑΣ

Ρ. Σ. Τιράνων 9.2. 1986

Το περιοδικό "Ρούγκα ε Παρτίς", όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας δημοσίευσε στο τελευταίο του τεύχος το άρθρο με τίτλο "Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς" γραμμένο από τον Πρώτο Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας σύντροφο Ζοάο Αμαζόνα, με την ευκαιρία των 50χρονων του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Πριντσίπιος", όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας,

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Τιράνων μετέδωσε περίληψη του άρθρου αυτού που αναδημοσιεύεται παρακάτω.

ΟΙ αποφάσεις που πάρθηκαν στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρεται μεταξύ άλλων στο άρθρο, οδήγησαν στην ιστορική Νίκη του προλεταριάτου επί των συγκεντρωμένων δυνάμεων της αντίδρασης που έχασαν την ελπίδα, εξασφάλισαν πολύτιμες επιτυχίες στο Διεθνές Εργατικό Κίνημα, που είχε σαν κύριο φρούριο τη Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν.

Παρ’ όλο που η σημερινή κατάσταση διαφέρει από την κατάσταση όταν συνήλθε το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι βασικές θέσεις της Έκθεσης του Δημητρώφ, που αποτελούν ποιοτικό βήμα στην έννοια του τρόπου εργασίας για τη νίκη του σοσιαλισμού, αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων που ασχολούνται με το δύσκολο καθήκον της ένωσης και της δραστηριοποίησης της εργατικής τάξης και των πλατιών μαζών σε κινητοποιήσεις ενάντια στην όλο και πιο άγρια καταπίεση, εκμετάλλευση και καταλήστευση εκ μέρους του ιμπεριαλισμού και των αντιδραστικών καθεστώτων.

Οι ρεβιζιονιστές, οι μαοϊκοί, οι τιτικοί, οι ευρωκομμουνιστές και οι θεωρητικοί της “αριστεράς” εκφράζουν μη σοβαρές έννοιες όσο αφορά το βασικό ντουκομέντο του συνεδρίου, το απορρίπτουν ξεκινώντας από τις θέσεις της δεξιάς ή "αριστεράς”, το ερμηνεύουν από ψεύτικη άποψη. Όλοι αυτοί υποστηρίζουν οπορτουνιστικές θέσεις που είναι μακριά από το πνεύμα του μαρξισμού - λενινισμού.

Τονίζοντας τη βαθιά ανάλυση που έκανε στο Συνέδριο ο Δημητρώφ στις δυνάμεις σε παγκόσμια κλίμακα ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του τονίζει, ότι ο Δημητρώφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα κλειδί για την αντιμετώπιση του φασισμού και για τη συντριβή του ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης και μια ορθή πολιτική του Ενωμένου Μετώπου.

Από την ίδρυσή της η Κομμουνιστική Διεθνής αγωνίζονταν για την ενότητα αυτή σαν βασικός όρος για την εκπλήρωση των επαναστατικών καθηκόντων. Μπροστά όμως στη φασιστική απειλή, της ανόδου του εργατικού κινήματος, χρειάζονταν η αναδιατύπωση πολλών ταχτικών ζητημάτων αναλύοντάς τα κατά νέο τρόπο σε σχέση με το Ενωμένο Μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία, με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και με μερικές άλλες μαζικές οργανώσεις, Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, τόνιζε ο Δημητρώφ, είναι η δημιουργία του Ενωμένου Μετώπου, η ύπαρξη ενότητας δράσης των εργατών σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε τομέα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε χώρα, σ’ όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από το κόμμα ή τις οργανώσεις που συμμετέχουν.

Σημαντικό μέρος της δράσης του προλεταριάτου, αναφέρεται στο άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, κατείχε ο αγώνας προς υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών που συγχωνεύονταν στον ίδιο τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Το Συνέδριο επέσυρε την προσοχή σχετικά με το πρόβλημα αυτό που ήταν στο κέντρο της προσοχής εκατομμυρίων ανθρώπων όλων των τάξεων και από των πιο διαφόρων πολιτικών τάσεων. Σε κάποιο βαθμό ο αγώνας αυτός χρησίμευε σαν σημείο αναφοράς για τον καθορισμό των στρατοπέδων των συμμαχικών δυνάμεων και των εχθρικών δυνάμεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δε δικαιολογούνταν το θέσιμο στην ίδια μοίρα μεταξύ των καθεστώτων που σέβονταν κάπως τις ελευθερίες και εκείνων που τις χτυπούσαν και τις σύντριβαν. Τη στιγμή αυτή, το ζήτημα δεν ήταν να διάλεγαν μεταξύ της αστικής δημοκρατίας και της προλεταριακής δημοκρατίας, αλλά μεταξύ της λευτεριάς και της αντεπαναστατικής τυρανίας. Οι προλετάριοι και οι μάζες ήταν ολότελα ενδιαφερόμενες να διατηρούνταν η δημοκρατία, αν και περιορισμένη, για να εξασφαλίζονταν ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα.

Αφού αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση όπου διεξήγαγε τις εργασίες το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το άρθρο τονίζει, ότι εμμένοντας αποφασιστικά στη στρατηγική του επαναστατικού κινήματος, χωρίς να απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας ο Δημητρώφ ανάπτυξε πλατιά και ελαστική ταχτική σύμφωνα με την κατάσταση της εποχής. Σχετικά με το ζήτημα της εξουσίας τόνιζε, ότι οι κομμουνιστές συνεχίζοντας να είναι ασυμβίβαστοι εχθροί της κάθε αστικής κυβέρνησης δε θα δίσταζαν, μπροστά στον αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, να υποστήριζαν μια κυβέρνηση του Ενωμένου Μετώπου που θα έκανε πραγματικότητα το πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου. Ο Δημητρώφ τόνιζε το ζήτημα της ενίσχυσης των κομμουνιστικών κομμάτων που έπρεπε να αυξάνονταν όχι κατά περιορισμένο τρόπο, αλλά σαν αναγκαιότητα για να υπήρχε ένα μεγάλο κόμμα για την εκπλήρωση των καθηκόντων του Ενωμένου Μετώπου εναντία στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου.

Παράλληλα με την κοινή δράση με τη σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα έπρεπε να διεξάγουν μια ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία σαν ιδεολογία και πράξη συμβιβασμού με την αστική τάξη και ενάντια σε κάθε διείσδυση της ιδεολογίας αυτής στις κομμουνιστικές γραμμές.

Το 7ο Συνέδριο επέκρινε σκληρά τις στάσεις αυτές που ο Δημητρώφ τις χαραχτήρισε όχι πια σαν παιδική αρρώστια αλλά σαν “ριζωμένο ελάττωμα” που πρέπει να ξεριζωθεί στις κομμουνιστικές γραμμές. Η απόφαση του Συνεδρίου τις χαραχτήριζε σαν “σεχταρισμό αυταρέσκειας”, σαν “σεχταρισμό που ικανοποιείται με το στενό θεωρητικό του πνεύμα, με την απομόνωσή του από την πραγματική ζωή των μαζών, με τις απλοποιημένες μέθοδές του”.

Η Έκθεση του Δημητρώφ και η απόφαση του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρει σε συνέχεια το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, όχι μόνο καθόρισαν σωστά τα βασικά καθήκοντα της στιγμής εκείνης, αλλά προσέφεραν και πολύτιμη συμβολή για την αφομοίωση του Λενινισμού, σχεδίασαν με μεγάλη δύναμη τις πραγματικές και σωτήριες ιδέες του Βλαδιμίρ Ίλιτς Λένιν σχετικά με τη δράση των κομμουνιστών έχοντας σαν σκοπό το ξεπέρασμα των αναπόφευχτων εμποδίων του ταξικού αγώνα στην πορεία προς την επανάσταση και για να φτάσουν στο σοσιαλισμό.

Κατά το θέσιμο στη ζωή της πολιτικής που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Δημητρώφ και σαν αποτέλεσμα της επιτυχίας που σημειώθηκε στον αγώνα, τα κομμουνιστικά κόμματα μεγάλωσαν πολύ και μετατράπηκαν σε ισχυρό πολιτικό όπλο της εργατικής τάξης, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία, κυρίως η δεξιά πτέρυγά της, ήταν σε πτώση. Το συνδικαλιστικό κίνημα ενισχύθηκε σε διεθνή κλίμακα. Δημιουργήθηκαν ισχυρά συνδικαλιστικά κέντρα κάτω από την άμεση επίδραση των κομμουνιστών. Οι ιδέες του σοσιαλισμού απόχτησαν δύναμη και γόητρο.

Σε συνέχεια, αφού μιλάει για τα αποτελέσματα του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για τη νίκη των λαών επί του φασισμού και την μετατροπή των κομμουνιστικών κομμάτων σε ισχυρό όπλο της εργατικής τάξης, το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος” αναφέρεται στα ζίκ-ζάκ του διεθνούς εργατικού κινήματος και τη διάδοση του οπορτουνισμού ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έντεκα χρόνια ύστερα από τις επιτυχίες που σημειώθηκαν επί της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού στα τέλη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, το εργατικό και επαναστατικό κίνημα μπήκε σε μια δύσκολη φάση. Ο ρεβιζιονισμός της δεξιάς, η ιδεολογική βάση του οποίου είναι η υπεράσπιση του καπιταλισμού και η εγκατάλειψη της ιδέας της επανάστασης και του σοσιαλιστικού δρόμου κέρδισε στη Σοβιετική Ένωση. Διαδόθηκε στον κόσμο θίγοντας σχεδόν όλα τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα, που μετατράπηκαν σε οργανώσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το προλεταριάτο έχασε σειρά μεγάλων σημαντικών επιτυχιών μεταξύ των οποίων το φρούριο της προλεταριακής επανάστασης, τη Σοβιετική Ένωση. Σε σημαντικό μέρος η επαναστατική προοπτική εξαφανίστηκε από τον πολιτικό ορίζοντα των μεγάλων μαζών του πληθυσμού του κόσμου

Αφού τονίζει την ατμόσφαιρα αποθάρρυνσης και έλλειψης ελπίδας που δημιούργησε η σοβαρή ήττα του εργατικού επαναστατικού κινήματος, πράγμα που είχε σαν συνέπεια τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό, ο σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του ξεσκεπάζει το σύγχρονο ρεβιζιονισμό που αποδίδει τα λεγόμενα “σφάλματα αριστεράς” της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη στάση της έναντι της σοσιαλδημοκρατίας. Στην πραχτική και τη θεωρία, τονίζει, οι ρεβιζιονιστές απέρριψαν την πολιτική της πάλης των τάξεων που αποτελεί τη βάση του ιστορικού υλισμού και πέρασαν στο στρατόπεδο της σοσιαλδημοκρατίας, της ταξικής συνεργασίας του προλεταριάτου με την αστική τάξη, δέχτηκαν το λεγόμενο “ειρηνικό δρόμο” της επανάστασης.

Κατ’ αναντίρρητο τρόπο σε μερικές περιπτώσεις είναι παραδεχτό το Ενωμένο Μέτωπο με τους πιο προωθημένους τομείς της σοσιαλδημοκρατίας όπως πρότεινε το 7ο Συνέδριο. Η προσωρινή όμως αυτή συμμαχία δε μπορεί να μετατραπεί σε μόνιμη συμμαχία και ούτε να επισκιαστεί η ιδεολογική πάλη που είναι η μόνιμη ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό.

Από την άλλη οι θεωρητικοί της “αριστεράς” επιτίθενται ενάντια στο 7ο Συνέδριο παίρνοντας σα βάση την ερμηνεία που έδωσαν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς. Ανίκανοι να εννοήσουν το πραγματικό περιεχόμενο του συνεδρίου αυτού, χαραχτηρίζουν τα κύρια αποτελέσματά του σαν “δεξιά”. Οι κριτικές τους είναι γελοίες. Σαν “επιχείρημα” τονίζουν ότι στην Έκθεση του Δημητρώφ δεν αναφέρεται τίποτα για την επαναστατική ανατροπή του καθεστώτος. Φαίνεται καθαρά, ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν καθόλου τις λενινιστικές θέσεις που ανάλυσε ο Γενικός Γραμματέας της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με το σημαντικό ζήτημα των μορφών της ανάπτυξης της επανάστασης, της μεταβατικής μορφής ή της προσέγγισης της προλεταριακής επανάστασης.

Αφού καταδικάζει τις ψεύτικες μέθοδες που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς ή της “αριστεράς” στον καθορισμό των καθηκόντων και αφού τονίζει την αναγκαιότητα για το γνώρισμα της κατάστασης το άρθρο του ’’Πριντσίπιος” τονίζει, ότι εάν δεν ληφθούν υπόψη οι αλλαγές που παρατηρούνται στον αντιφατικό δρόμο της ιστορικής ανάπτυξης από όπου απορρέουν τα καθήκοντα του επαναστατικού κινήματος γίνονται πολλά σφάλματα. Μια ορθή θέση εφαρμοσμένη στη ζωή κατά μηχανικό τρόπο, υποτιμώντας τις αλλαγές που είχε η κατάσταση, εκφυλίζεται γενικά σε δόγμα. Η πραγματικότητα είναι, ότι η πολίτικο - κοινωνική κατάσταση αλλάζει συνεχώς λόγω του ταξικού αγώνα και της διαδικασίας της αντιφατικής ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δικαιολογημένα ο Δημητρώφ τόνιζε, ότι ”δε θα είμαστε πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές, αντάξιοι μαθητές των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν εάν δεν α λ λ ά ζ α μ ε κατά κατάλληλο τρόπο την πολιτική και την ταχτική μας σύμφωνα με την κατάσταση που αλλάζει και την πρόοδο που σημειώνεται στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα”.

Οι δεξιοί οπορτουνιστές αναθεωρούν το μαρξισμό - λενινισμό, αναθεώρηση που οδηγεί σε αστικές αντιλήψεις υπό τη μορφή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Οι αριστεροί οπορτουνιστές αυτοαποκαλούμενοι “αδιάλλαχτοι υπερασπιστές των αρχών, αναθεωρούν και την επαναστατική κοσμοθεωρία μετατρέποντάς την σε κάτι ασυνεπές και άκαρπο που έχει πολλά κοινά σημεία με τις τροτσκιστικές στερεότυπες φόρμουλες. Μη παίρνοντας απάντηση για την απομόνωση στην οποία βρίσκονται, για τις αδύνατες σχέσεις με τις μάζες και την ελάχιστη οργάνωσή τους, κόμματα ή μικρές ομάδες που δεν αυξάνουν αριθμητικά ζητούν την εξήγηση για τις δυσκολίες τους στον αφηρημένο τομέα της κοινής πολιτικής κερδοσκοπίας, τη ζητούν στο παρελθόν και όχι στο παρόν, ενώ στην πραγματικότητα τις αιτίες των εμποδίων στα οποία προσκρούουν πρέπει να τις ζητήσουν στην πραχτική τους δραστηριότητα και τον πολιτικό τους προσανατολισμό.

Για να ξεσκεπαστούν οι οπορτουνιστές της δεξιάς και αριστεράς, καταλήγει το άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, η θεωρητική πάλη στενά συνδεδεμένη με την πραχτική δραστηριότητα παίρνει σημασία πρωταρχικής αξίας. Η πάλη αυτή εξοπλίζει τη ζωντανή πείρα με την επεξεργασία της εγγυημένης νικηφόρας γραμμής. Όσο περισσότερο βαθαίνει η πάλη αυτή έχοντας στους κόλπους της κολοσιαίες μάζες ανθρώπων τόσο γρηγορότερα θαρθεί η μοιραία μέρα για τον καπιταλισμό.

Εφημερίδα “Επανάσταση”, Μάρτης 1986, σελ. 4

«Συνδυασμός του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα»

Ρ.Σ. ΤΙΡΑΝΩΝ, Τετάρτη, 18 Απρίλη 1984

Σχόλιο : «Συνδυασμός του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα»

Τις τελευταίες μέρες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έγιναν πολλές απεργίες και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας από μέρους της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων μαζών. Αυτό που παρατηρείται στα κινήματα αυτά είναι κυρίως η μαζικότητά τους, το γεγονός που όλο και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων ρίχνονται σ’ απεργίες και διαδηλώσεις με την αποφασιστικότητα ν’ αγωνιστούν μέχρι τέλους για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους.

Έτσι, αν ρίξει κάνεις μια ματιά στα τελευταία κινήματα, όπως στην απεργία μερικών εβδομάδων χιλιάδων ‘Αγγλων ανθρακωρύχων που αντιτίθενται στα σχέδια της κυβέρνησης ν’ απολύσει κάπου 20.000 ανθρακωρύχους, την απεργία 60.000 δυτικογερμανών μεταλλωρύχων που παλεύουν ενάντια στις μαζικές απολύσεις, την απεργία των Γάλλων εργατών των ορυχείων στη περιοχή της Λορένης καθώς και στην Ισπανία, στη Πορτογαλία κα, πείθεται ότι κάθε μέρα χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι ενωμένοι και με τα ίδια αιτήματα διαμαρτύρονται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό είναι δείκτης της δύσκολης κατάστασης στην οποία είναι υποχρεωμένοι να ζουν εκατομμύρια προλετάριοι, όπως σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο και στη Δ. Ευρώπη, γιατί τώρα έφτασε το μαχαίρι στο κόκαλο και η οργή τους ζητά δρόμο να ξεσπάσει.

Έτσι μ’ όλο που οι διεκδικήσεις τους είναι οικονομικού χαρακτήρα, όπως είναι το αίτημα για δουλειά και ψωμί, για μείωση της ακρίβειας της ζωής κλπ, το γεγονός που στο κίνημα κινητοποιούνται όλο και μεγαλύτερες δυνάμεις χωρίς να εξαπατούνται από την δημαγωγία της πλουτοκρατίας και των κίτρινων συνδικάτων, δείχνει ότι τα κινήματα παίρνουν όλο και πιο έντονο πολιτικό χρώμα. Δεν εκφράζουν μονάχα τη δυσαρέσκεια αλλά και την ανοιχτή εναντίωση στο αστικό καθεστώς, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι και η μεγάλη ανησυχία που προκάλεσαν οι απεργίες αυτές στους ιθύνοντες κύκλους της αστικής τάξης η οποία αφαιρεί το δημοκρατικό προσωπείο και χρησιμοποιεί την ανοιχτή βία. Έτσι ενάντια στους Βρετανούς απεργούς όχι μόνο εκτοξεύτηκαν μύδροι και απειλές από τη Βρετανίδα πρωθυπουργό Θάτσερ και από τον υπουργό εργασίας Μπρίτεν αλλά χρησιμοποιήθηκαν και αστυνομικές δυνάμεις για την κατάπνιξη της απεργίας με τη δύναμη των όπλων. Όπως ανέφεραν τα πρακτορεία ειδήσεων περίπου 8000 αστυνομικοί στάλθηκαν στις περιοχές των απεργών.

Η ανησυχία αυτή της αστικής τάξης και η επέμβαση για τη γρήγορη κατάπνιξη των ταξικών κινημάτων συνδέονται άμεσα με το γεγονός ότι στις επάλξεις αυτού του ταξικού αγώνα οι εργαζόμενες μάζες συνειδητοποιούν για την αναγκαιότητα του επαναστατικού αγώνα σαν το μόνο δρόμο για να κάνουν πραγματικότητα τα νόμιμα αιτήματά τους. Ταυτόχρονα από απεργία σε απεργία ξετυλίγεται σαν κόκκινο νήμα η ταξική επαναστατική αλληλεγγύη από την οποία εμφορείται το ίδιο το προλεταριάτο. Είναι αναρίθμητες οι απεργίες όπου οι εργάτες ενός εργοστασίου υποστηρίζουν την απεργία των εργατών μιας άλλης επιχείρησης, ακόμα και ενός ολόκληρου κλάδου ή τομέα γιατί τα αιτήματα και ο αγώνας τους έχουν σαν κοινό την επιθυμία ν’ αποτινάξουν τον ζυγό του κεφαλαίου. Έτσι συνέβηκε και στην Αγγλία όπου οι απεργοί ανθρακωρύχοι είχαν την αλληλεγγύη των εργατών των σιδηροδρομικών και των αυτοκινητιστικών μεταφορών.

Μια άλλη άποψη του σημερινού ταξικού κινήματος είναι η συνύπαρξη των οικονομικών με τα καθαρά πολιτικά αιτήματα όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, όπου συνδέεται η πάλη ενάντια στην ανεργία και ενάντια στη δύσκολη κατάσταση στις συνθήκες της κρίσης με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αυτά τα δυο κινήματα αναπτύσσονται παράλληλα ή τα αιτήματα του ενός προβάλλονται και στο άλλο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι μια σειρά εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που έγιναν αυτές τις μέρες στην Αμερικάνικη στρατιωτική βάση του Γκρήμεν Χόμεν της Βρετανίας κατά τις οποίες οι μάζες αντιτάχθηκαν στην εγκατάσταση των Αμερικάνικων πυραύλων στην Ευρώπη και στη μετατροπή της ηπείρου τους σε ορμητήριο για τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και καταδίκασαν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Θάτσερ. Γι’ αυτό και ενάντια στα κινήματα αυτά η αστική τάξη, εκτός από τις συκοφαντίες και κατηγορίες, χρησιμοποιεί και τις αστυνομικές δυνάμεις. Τα πρακτορεία ειδήσεων ανέφεραν ότι κατά τις τελευταίες αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις που έγιναν στη Βρετανία και στην Ολλανδία, η αστυνομία συνέλαβε 120 διαδηλωτές.

Φυσικά ο συνδυασμός των πολιτικών αιτημάτων του ταξικού κινήματος με τα οικονομικά ποικίλει στις μορφές και στην εντατικότητα από την μια Ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη. Κοινό όμως είναι το γεγονός ότι, όπως έχει τονίσει ο σ. Εμβέρ Χότζα, «η δυσαρέσκεια και η εξέγερση που πλήττει με διάφορες μορφές και εντατικότητα την καπιταλιστική και ρεβιζιονιστική αστική τάξη είναι ένα άμεσο και ισχυρό πλήγμα και ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του πολέμου που απειλούν με καταστροφή την ανθρωπότητα, είναι ένα πλήγμα στα θεμέλια του αστικοιμπεριαλιστικού συστήματος σε κρίση».

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΒΑΣΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΡΑΝΚΟΪΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Ρ.Σ. Τιράνων

Μετά την επιβολή από τις ισπανικές αρχές της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, ο ισπανικός λαός εντείνει την ένοπλη αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Αυτό επιβεβαιώνουν ο όλο και μεγαλύτερος αριθμός των επιχειρήσεων, κυρίως στην πρωτεύουσα και στις άλλες κυριότερες πόλεις της Ισπανίας, καθώς και η όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη από τις πλατιές λαϊκές μάζες.

Ο αγώνας του βάσκικου λαού και των άλλων Ισπανών πατριωτών, διεξάγεται σήμερα πιο αποφασιστικά στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στο Σαν Σεμπαστιάν και αλλού. Οι τελευταίες ειδήσεις, αναφέρουν ότι ομάδα Βάσκων πατριωτών ενήργησε τις τελευταίες μέρες θαρραλέες επιχειρήσεις στο κέντρο της Μαδρίτης και μια άλλη επιχείρηση στη Βαρκελώνη, οι ποιες προκάλεσαν πανικό και σύγχυση στο καθεστώς. Επίσης στη Μαδρίτη, κυκλοφόρησαν προκηρύξεις με τις οποίες καταδικάζεται δριμύτατα η φασιστική διχτατορία του Φράνκο. Μόνο μέσα σε τρεις μέρες, οι Βάσκοι πατριώτες διεξήγαγαν μερικές ένοπλες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του καθεστώτος και έδωσαν την αρμόζουσα τιμωρία στους πράκτορες και στους αστυνομικούς που βρίσκονται στην υπηρεσία του. Γερο στήριγμα για την ένοπλη αντίσταση απέβηκε και ο ταξικός αγώνας του ισπανικού λαού ο οποίος εντείνεται και διευρύνεται παραπέρα στη Μαδρίτη και Βαλιαδολίβ , στη Βαλένσια και τη Σεβίλλη.

Οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις καταλήγουν πολλές φορές σε άμεσες συγκρούσεις με τις στρατιωτικές και κυβερνητικές δυνάμεις. Το φρανκοϊκό καθεστώς τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού και κινητοποίησε όλο τον αστυνομικό μηχανισμό για να καταπνίξει τον αγώνα για λευτεριά κι' ανεξαρτησία του ισπανικού λαού. Μάλιστα η φρανκοϊκή κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που κήρυξε σε δυο επαρχίες Βάσκων, για να εντείνει τη βία και την τρομοκρατία, στη μάταιη προσπάθειά της να καταβάλει κυρίως την ένοπλη αντίσταση του λαού των Βάσκων.

Στα πλαίσια αυτά, μόνο στους δυο τελευταίες μήνες, το φρανκοϊκό καθεστώς συνέλαβε μερικές δεκάδες Βάσκων αγωνιστών και τρεις χιλιάδες άτομα που είναι ύποπτοι ότι βοηθούν τον αγώνα του βασκικού λαού. Η αστυνομία έχει εντείνει όσο ποτέ άλλοτε τους έλεγχους και τις παραβιάσεις στα σπίτια των πολιτών. Ο υπουργός Εσωτερικών του φρανκοϊκού καθεστώτος, απείλησε πριν λίγες μέρες ότι θα ληφθούν και άλλα καταπιεστικά μέτρα ενάντια σ' αυτούς που θα βοηθήσουν και θα υποστηρίξουν τον αγώνα αυτό.

Όμως παρά την ένταση της βίας, της τρομοκρατίας και των απειλών, ο λαός των Βάσκων δεν παραιτείται από το δρόμο που άνοιξε. Αυτός έχει περισσότερο από μια δεκαετία που αντιμετωπίζει με επιτυχία τις εκστρατείες και τις επιχειρήσεις αντιποίνων του φρανκοϊκού καθεστώτος και όχι μόνο δε φοβήθηκε και δεν καταβλήθηκε, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη των γεγονότων, εντείνει τον αγώνα ενάντια στη φρανκοϊκή διχτατορία. Αυτός είναι πεπεισμένος, ότι στον αγώνα αυτό, έχει την ολόπλευρη υποστήριξη του ισπανικού λαού. Το φρανκοϊκό καθεστώς, μπορεί να συλλάβει εκατοντάδες και χιλιάδες άτομα, μπορεί μάλιστα να εκτελέσει δεκάδες και εκατοντάδες άλλους, αυτό όμως δε μπορεί να τον εμποδίσει να μεγαλώσει από ήμερα σε μέρα την υποστήριξη αυτή.

Να ένα εύγλωττο παράδειγμα, σχετικά με αυτό. Στην περιφέρεια Γκουέρνικα της επαρχίας Μπιλμπάο, η φρανκοϊκή αστυνομία σκότωνε και ενεργούσε ελέγχους και παραβιάσεις στα σπίτια των πολιτών, για να βρει τους αγωνιστές που κρύβονται απ' αυτούς που συμπαθούν την ένοπλη αντίσταση του λαού των Βάσκων. Η αστυνομία μπήκε βίαια σ' ένα σπίτι, στο οποίο κρύβονταν δυο Βάσκοι αγωνιστές, αλλά ο σπιτονοικοκύρης προτίμησε να σκοτωθεί από τις σφαίρες της αστυνομίας, παρά να παραδώσει τους αγωνιστές που έκρυβε στο σπίτι του. Οι τελευταίοι απάντησαν στα πυρά της αστυνομίας με πυρ, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό.

Ο ισπανικός λαός είναι ειρηνόφιλος λαός. Εννοεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να δώσει τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευση του φρανκοϊκού καθεστώτος, εκτός από το δρόμο του ένοπλου αγώνα, στον οποίο βάδισε και βαδίζει αποφασιστικά.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος

ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ , ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ - ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 12.6.85

Στο θεωρητικό έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζια σημαντική θέση κατέχουν τα προβλήματα των διεθνών εξελίξεων, οι αναλύσεις του πάνω στα γεγονότα και τις καταστάσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο προσδιορισμός των τάσεων και των επιδιώξεων των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων και κρατών που δρουν σήμερα στο διεθνή στίβο.

Σ' όλες αυτές τις αναλύσεις, αυτό που διακρίνεται είναι η βαθιά λαϊκή, η ανώτερη ταξική αρχειακότητα, η σιδερένια κρίση, η σαφήνεια σκέψης, οι σωστές θέσεις αρχών σε απόλυτη συνταύτιση με τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, των συμφερόντων των λαών και της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσής τους, της ειρήνης και της πραγματικής ασφάλειας στον κόσμο.

Πάνω σ' αυτή τη βάση, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στάθηκε και ανέλυσε ιδιαίτερα την πολιτική και τη στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, προσδιόρισε και ξεσκέπασε με πειστικά επιχειρήματα τις ταχτικές και τις πολιτικές τους βλέψεις για παγκόσμια ηγεμονία, βγάζοντας σημαντικά συμπεράσματα με τη στάση των λαών και των επαναστατικών δυνάμεων απέναντι σ 'αυτές τις δυο μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής.

Κρίνοντας από τις διάφορες εξελίξεις στο διεθνή στίβο και από τα δεδομένα και τις συγκεκριμένες ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια έφτασε στο συμπέρασμα ότι, στο σημερινό κόσμο οι δυο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις χωριστά ή από κοινού, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, αντιπροσωπεύουν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για τη λευτεριά και ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη υπεράσπισης των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο να ρίξουν την ανθρωπότητα σ ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όπως είναι γνωστό, το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου έφερε σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων στο διεθνή στίβο σ' όφελος του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έγινε τότε ο μόνος ηγέτης όλου του καπιταλιστικού κόσμου, κινητοποίησε όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις με σκοπό να διασώσει το παλιό καπιταλιστικό καθεστώς και να καταπνίξει κάθε επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα. Η "Παξ - Αμέρικα" έγινε από τότε το κύριο κίνητρο και επιδίωξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ενώ η στρατιωτική επίθεση, η οικονομική επέχταση και η ιδεολογική εισβολή έγιναν τα κυριότερα μέσα για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτός που εξαπέλυσε τη βάρβαρη επίθεση στην Κορέα και στο Βιετνάμ, όπου διέπραξε τα πιο θηριώδικα εγκλήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που επέμβηκε στρατιωτικά στο Κογκό, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στο Λάος και την Καμπότζη, που οργάνωσε το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή, κλπ. Κατά τα τελευταία 40 χρόνια οι ΕΠA έκαναν χρήση της στρατιωτικής δύναμης ή απείλησαν για τη χρησιμοποίησή της σε πάνω από 250 περιπτώσεις.

Αναλύοντας σε συνέχεια την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια επισήμανε ότι, η πολιτική αυτή πήρε και θα παίρνει όλο και επιθετικά χαρακτηριστικά, τυχοδιωκτικά και φιλοπόλεμα για να αντιπαραταχθεί στον εντεινόμενο αγώνα των λαών για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία. Η κατάληψη της Γρενάδας και οι νέες επιθέσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις στο Λίβανο, στον Περσικό Κόλπο, στο Σαλβαντόρ, στη Νικαράγουα κι αλλού καθώς και η πολιτική του Ρήγκαν του επανεξοπλισμού της Αμερικής, η εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη και μέχρι το νέο πρόγραμμα του "πολέμου των άστρων" είναι επιβεβαίωση αυτού του επίκαιρου σημαντικού συμπεράσματος. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι λαοί πλήρωσαν και πληρώνουν με το αίμα τους και την απώλεια της λευτεριάς και της εθνικής τους ανεξαρτησίας, την αχόρταγη δίψα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια όμως προειδοποίησε ότι οι λαοί του κόσμου βρίσκονται σε μια μεγάλη σύγκρουση και μ' έναν άλλον εχθρό, ίσα επικίνδυνο, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, ο οποίος όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προσπαθεί να σβήσει τις φλόγες τις επανάστασης και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών και να εγκαθιδρύσει την ηγεμονιστική του κυριαρχία.

Είναι ιστορική τιμή του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, ο οποίος ανακαλύπτοντας και αναλύοντας το αντεπαναστατικό προτσές που συνέβηκε, μετά την προδοσία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, στη Σοβιετική Ένωση διατύπωσε και τη νοθεία και τις επιδιώξεις της εξωτερικής πολιτικής του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού σαν πολιτική ενός σοσιαλιμπεριαλιστικού κράτους που ποθεί την παγκόσμια κυριαρχία.

Το ίδιο, όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός προσπαθεί και αυτός να διασφαλίσει τις ζώνες του επιρροής, να εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις και να δημιουργήσει πολιτικό - στρατιωτικές συμμαχίες σ' άλλες χώρες, να διευρύνει την οικονομική επέχταση και την κυριαρχία του πάνω στους λαούς.

Και για τη Σοβιετική Ένωση σε πρώτη μοίρα έχει τεθεί η χρήση της στρατιωτικής δύναμης για την πραγματοποίηση των επέχτατικών της σκοπών. Αυτό το δείχνει η φασιστική επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας, οι στρατιωτικές επεμβάσεις, μέσω τρίτων, στην Αγκόλα, την Υεμένη, την Αιθιοπία και την Ερυθραία και τελευταία η βάρβαρη εισβολή στο Αφγανιστάν.

Η Σοβιετική Ένωση διαθέτει σήμερα μεγάλο στρατιωτικά οπλοστάσιο , που το δικαιολογεί με την ανάγκη της διατήρησης της στρατιωτικής ισορροπίας με τις ΕΠΑ και το τελειοποιεί συ νεχώς με τις προετοιμασίες που κάνει για νέα επέχταση και επιθέσεις κατά των λαών.

Αναλύοντας τη στρατηγική και τους όμοιους ηγεμονιστικούς σκοπούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια προσδιόρισε και τη διαλεχτική των σοβιετο - αμερικάνικων σχέσεων, το τι χωρίζει και το τι ενώνει αυτές τις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις. Ξεκινώντας από τις διάφορες εξελίξεις στο διεθνή στίβο, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθορίζει ότι, το μόνιμο βασικό κοινό γνώρισμα στις σοβιετο - αμερικάνικες σχέσεις είναι ο ανταγωνισμός τους για παγκόσμια ηγεμονία, είναι οι προσπάθειες να υπονομεύσουν τις θέσεις και την κυριαρχία η μια της άλλης σε διάφορους τομείς στις ζώνες του κόσμου. Αυτό φαίνεται σήμερα στις προσπάθειες που καταβάλλει η κάθε πλευρά να εξασφαλίσει νέες στρατηγικές θέσεις και οικονομική και πολιτική υπεροχή στην Ευρώπη καθώς και στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Κεντρική Αμερική, σε αδιάκοπο εξοπλιστικό ανταγωνισμό για στρατιωτική υπεροχή κλπ.

Παράλληλα όμως μ' αυτόν τον ηγεμονιστικό ανταγωνισμό που αποτελεί την κυριότερη πηγή των σημερινών διεθνών διενέξεων και του κινδύνου του πολέμου, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια υπογράμμισε και τις αδιάκοπες προσπάθειες που καταβάλλουν οι υπερδυνάμεις να έρθουν σε συνδιαλλαγή, σε συνεννόηση και σε προσωρινές συμμαχίες για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής σε βάρος των κυριαρχικών συμφερόντων των λαών και το σβήσιμο του επαναστατικού τους αγώνα.

Ακριβώς επ' αυτής της βάσης ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, το Νοέμβρη του 1976, διατύπωσε τη σημαντική θέση ότι, τόσο όταν οι υπερδυνάμεις προσεγγίζουν όσο και όταν αλληλοτρώγονται τα σπασμένα τα πληρώνουν οι άλλοι. Η συνεργασία και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις παρουσιάζουν τις δυο πλευρές μιας αντιφατικής πραγματικότητας, είναι η κυριότερη έκφραση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής για την αρπαγή της λευτεριάς των λαών και την κυριαρχία στον κόσμο.

Η εξέλιξη των γεγονότων δικαίωσε απόλυτα αυτό το σημαντικό συμπέρασμα του σύντροφου Ενβέρ Χότζια που δίνει τον πυρήνα να προσανατολίζεσαι και να αντιλαμβάνεσαι σωστά την αντιφατική φύση των σοβιετο - αμερικάνικων σχέσεων και την πληθώρα των συνδιαλλαγών και των ανοιχτών και μυστικών συμφωνιών μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων. Έτσι παρά τον σκληρό ανταγωνισμό και τις αμοιβαίες κατηγορίες που διατυπώνουν καθημερινά οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ένωση, συνεχίζουν τα παζαρέματα της Γενεύης για τα πυρηνικά όπλα καθώς και τον πολιτικό τους διάλογο για τις θερμές περιοχές του κόσμου, όπως είναι οι ταχτικές συναντήσεις Σουλτς - Γκρομύκο, οι διμερείς συνομιλίες για τη Μέση Ανατολή, για τη Νότια Αφρική, για το Αφγανιστάν κλπ.

Με βάση τη βαθιά επιστημονική ανάλυση που έκανε στις σοβιετο - αμερικάνικες σχέσεις του ανταγωνισμού και της αντεπαναστατικής τους συνεργασίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθόρισε και τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι λαοί και οι επαναστατικές δυνάμεις απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις ξεσκεπάζοντας τις επικίνδυνες αυταπάτες που διαδίδουν προς όλες τις κατευθύνσεις οι αντιδραστικές τάξεις, οι οποίες για να παραπλανήσουν τις μάζες και να δικαιολογήσουν τους δεσμούς και την εξάρτηση από τις υπερδυνάμεις πασχίζουν να παρουσιάσουν τη μια καλή και την άλλη κακή. "Οι δυο υπερδυνάμεις", είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, "αποτελούν τον ίδιο κίνδυνο, είναι οι κυριότεροι και οι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών γι' αυτό δε μπορείς να στηριχτείς στον ένα ιμπεριαλισμό και να καταπολεμήσεις και να απαλλαγείς τον άλλο".

Με βάση το συμπέρασμα αυτό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε, για άλλη μια φορά, με δύναμη στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ για αποφασιστικό και αδιάλλαχτο αγώνα ενάντια στις υπερδυνάμεις σαν μια ιστορική αναγκαιότητα και καθήκον για όλες τις επαναστατικές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, για την υπεράσπιση της λευτεριάς και κυριαρχίας των λαών, για τη νίκη της επανάστασης, την αποτροπή του πολέμου και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Καθοδηγούμενο από τα διδάγματα αυτά του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και η ΛΣΔ Αλβανίας καταπολέμησαν πάντα την πολιτική και τις επιθετικές ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, απέκρουσαν τις πιέσεις και τις κολακείες τους και τους ξεσκέπασαν σαν τους μεγαλύτερους εχθρούς της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών. Ο χρόνος απέδειξε ότι αυτή η στάση αρχών ήταν σωτήρια για τη χώρα μας. Αυτή εξασφάλισε την προάσπιση της λευτεριάς και εθνικής ανεξαρτησιας κι έδωσε στην Αλβανία φωνή ανεξάρτητη και τιμημένο όνομα και γόητρο στο διεθνή στίβο. Καθοδηγούμενη από τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και τα αθάνατα διδάγματα του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, η Σοσιαλιστική Αλβανία θα συνεχίσει με συνέπεια τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, θα ξεσκεπάζει τις δολοπλοκίες και συνωμοσίες τους συνειδητή ότι, με τον τρόπο αυτό εξυπηρετεί τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα, εξυπηρετεί τη λευτεριά και ανεξαρτησία των λαών, την υπόθεση της επανάστασης και της ειρήνης στον κόσμο.

Όπως τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία στο λόγο του με την ευκαιρία της 40ης επετείου της απελευθέρωσης της Πατρίδας, "εμείς δε συμβιβαστήκαμε και δε θα συμβιβαστούμε ποτέ με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Αντιταχθήκαμε και αντιτασσόμεθα σ' αυτούς όχι επειδή είναι μεγάλοι, πλούσιοι και ισχυροί αλλά γιατί είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της λευτεριάς, άπληστοι άρπαγες του πλούτου των άλλων χωρών, υποκινητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Γι αυτό η εναντίωση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό είναι η μόνη ορθή πολιτική, η μόνη σωτήρια πολιτική".

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986

ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ - ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Ρ.Σ. Τιράνων 9.6.85

Στο Έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, σημαντική θέση κατέχει και η σκέψη του για το σημερινό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές, που έχει συμπλεχτεί στις βαθιές και στις συνεχείς αυτές αναλύσεις που έκανε στην ανάπτυξη της σημερινής καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής κοινωνίας, κυρίως στο μεγάλο έργο Του "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση".

Οι αναλύσεις αυτές που ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τις έκανε στο σημερινό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές στηρίζονται στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, αποτελούν μια μεγάλη συμβολή σ' όφελος της υπόθεσης της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών.

Με μεγάλη αξία είναι ιδιαίτερα τα συμπεράσματα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, ότι στο σημερινό κόσμο υπάρχει γενικά μια επαναστατική κατάσταση, ότι ο κόσμος βαδίζει προς μεγάλα επαναστατικά ξεσπάσματα, ότι η προλεταριακή και απελευθερωτική επανάσταση είναι ένα πρόβλημα που ζητά λύση, κλπ. Τα συμπεράσματα αυτά του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι ενθάρρυνση και υποκίνηση για το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και των λαών, είναι ξεσκέπασμα και σοβαρό χτύπημα για όλες τις απόψεις και διαστρεβλώσεις, που οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές και όλοι οι άλλοι εχθροί του μαρξισμού - λενινισμού δε βγήκαν για την επανάσταση, κηρύσσοντάς την ξεπερασμένη και άχρηστη στις σημερινές συνθήκες.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα μιλώντας για το σημερινό επαναστατικό προτσές όχι μόνο δίνει την πλέρια και ξεκάθαρη έννοια για το προτσές αυτό, αλλά ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί ξεκάθαρα και με ακρίβεια και την ποικιλία του επαναστατικού αυτού προτσές στη σημερινή εποχή. Στην εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, όταν μιλούμε για την επανάσταση δεν εννοούμε μόνο την προλεταριακή επανάσταση, γιατί και οι απελευθερωτικοί αγώνες των λαών, τα εθνικό - απελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και ο αγώνας των εργαζομένων και των λαών για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας ή της κυριαρχίας του εθνικού τους πλούτου κλπ. είναι επίσης μέρος ενός μοναδικού παγκόσμιου επαναστατικού προτσές. Από την ανάλυση που κάνει στην ποικιλία της επαναστατικής αυτής διαδικασίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξάγει το σημαντικό συμπέρασμα, ότι η κατάρρευση του ιμπεριαλισμού θα είναι αποτέλεσμα της δράσης όλης της επαναστατικής αυτής διαδικασίας, γιατί η αιχμή όλων των επαναστατικών κινημάτων - μέρος της διαδικασίας αυτής - στρέφεται ακριβώς ενάντια στον κοινό εχθρό.

Αναλύοντας την ποικιλία των επαναστατικών διαδικασιών ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα επιχειρηματολογεί ταυτόχρονα και τους λόγους της ποικιλίας αυτής. Το γεγονός που στο σημερινό κόσμο υπάρχουν διάφορες αντιθέσεις και χώρες με διαφορετικό επίπεδο κοινωνικό - οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης κάνει ώστε και ο χαραχτήρας των επαναστατικών κινημάτων να είναι διαφορετικός σε διάφορες ζώνες και χώρες. Ακριβώς η ποικιλία αυτή της σημερινής πραγματικότητας καθορίζει και την ποικιλία των επαναστατικών προτσές που αναπτύσσονται σήμερα στον κόσμο. Έτσι, από την ανάλυση που κάνει στα επαναστατικά κινήματα σε διάφορες περιοχές του κόσμου στη σημερινή περίοδο, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι διάφορες χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, που είναι πολύ περίπλοκα και που συνδέονται με τον αγώνα ενάντια στην εξάλειψη των υπολειμμάτων της φεουδαρχίας, με τον αγώνα ενάντια στην επέμβαση της κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κλπ. Γι αυτό, για μερικές από τις χώρες αυτές τίθεται το καθήκον της πραγματοποίησης της προλεταριακής επανάστασης, ενώ σ' άλλες χώρες αυτό της πραγματοποίησης της αστικό - δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής και εθνικό - απελευθερωτικής επανάστασης. Οι επαναστάσεις αυτές είναι αναπόσπαστο μέρος στο γενικό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές, είναι σύμμαχοι της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι λαοί των χωρών αυτών αγωνίζονται τώρα για την εξάλειψη του νέο - αποικιοκρατικού συστήματος, κάθε ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κάθε εκμετάλλευσης ξένου κεφαλαίου. Αυτοί αγωνίζονται για την κυριαρχία και την πλήρη οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία. Οι στόχοι αυτοί μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την εξάλειψη της κάθε ξένης κυριαρχίας και εξάρτησης.

Τα συμφέροντα των λαών και του ιμπεριαλισμού δεν συνταυτίζονται ποτέ και σε καμιά περίπτωση. Για να ζει ο ιμπεριαλισμός, έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, οι λαοί πρέπει να είναι υποδουλωμένοι. Ενώ για να απελευθερωθούν οι λαοί πρέπει ο ιμπεριαλισμός να καταστραφεί.

Σχετικά μ' αυτό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξάγει το σημαντικό συμπέρασμα σχετικά με τη σύνδεση της εθνικό - δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής, εθνικό - απελευθερωτικής επανάστασης, που οι επαναστάσεις αυτές χτυπούν τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση, που είναι εχθροί όχι μόνο των λαών αλλά και του προλεταριάτου, ανοίγοντας το δρόμο και στους μεγάλους κοινωνικούς επαναστατικούς μετασχηματισμούς, βοηθώντας έτσι στη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Επίσης ο αγώνας της εργατικής τάξης, η σοσιαλιστική επανάσταση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, χτυπώντας την ιμπεριαλιστική αστική τάξη, συντρίβοντας τις οικονομικές και πολιτικές της θέσεις, δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες και διευκολύνει τη νίκη του απελευθερωτικού κινήματος των λαών. Η απελευθερωτική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, στις καθορισμένες συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλιστική επανάσταση. Οι συνθήκες αυτές σχετίζονται κατά πρώτο λόγο με την εξασφάλιση της ηγεμονίας του προλεταριάτου και του οδηγητικού ρόλου του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει επιχειρηματολογήσει, ότι στις σημερινές συνθήκες της εμβάθυνσης και όξυνσης της γενικής κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος και της παραπέρα ανόδου των εθνικό - απελευθερωτικών και επαναστατικών κινημάτων των λαών, η δυνατότητα αυτή αυξήθηκε όλο και περισσότερο.

Αναλύοντας τα ταξικά και πολιτικά προτσές στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι στην ημερήσια διάταξη στις χώρες αυτές είναι η προλεταριακή επανάσταση. Το συμπέρασμα αυτό απορρίπτει όλες τις διαστρεβλώσεις που κάνουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές στην υπόθεση της επανάστασης ....., την αναγκαιότητα της προετοιμασίας του προλεταριάτου και όλων των άλλων εργαζομένων για επανάσταση. Είναι αλήθεια, ότι μπροστά στο προλεταριάτο και στις εργαζόμενες μάζες στις χώρες αυτές προβάλλουν πιο πολλά καθήκοντα που συνδέονται με τον αγώνα για ειρήνη, για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Έτσι, σης χώρες αυτές, όπως επιχειρηματολογεί ο σύντροφος Εν βέρ Χότζα, υπάρχει ένα μεγάλο εθνικό πρόβλημα, που συνδέεται με την κυριαρχία και την αμερικάνικη υπαγόρευση και τον αγώνα εναντίον της, και την ενίσχυση και την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας και της πλήρης κυριαρχίας των χωρών αυτών. Επίσης εδώ είναι σημαντική και η πάλη του προλεταριάτου και των εργαζομένων ενάντια στην άγρια κυριαρχία των μονοπωλίων και την τάση τους για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την τάση της φασιστικοποίησης και της στρατιωτικοποίησης της ζωής όλης της χώρας κλπ. Η λύση των προβλημάτων αυτών όμως είναι αδιαίρετη από την υπόθεση της επανάστασης, που είναι μέσο όχι μόνο για να τεθεί τέρμα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και για τη λύση των καθηκόντων δημοκρατικού χαραχτήρα, για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων των υπερδυνάμεων.

Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει επιχειρηματολογήσει, ότι τα προτσές της ταξικής διαφοροποίησης υπάρχουν και στις ρεβιζιονιστικές χώρες, όπου αυξάνονται γρήγορα οι ταξικές διενέξεις, και μπροστά στο προλεταριάτο και στις εργαζόμενες μάζες, σ' αυτές τις χώρες, προβάλλουν καθήκοντα που σχετίζονται με τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και τη σωτηρία από την κηδεμονία και την κυριαρχία των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, για την επανάχτηση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων και τη θεραπεία των παλιών πληγών, που προ-κάλεσε η ρεβιζιονιστική προδοσία και η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες. Όλα αυτά, έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, θα πραγματοποιηθούν μόνο με την ανατροπή των ρεβιζιονιστών και την επανεγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, υποδείχνοντας έτσι ότι η εργατική τάξη με το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα της πρέπει να κατέβει στο πεδίο της μάχης και να πραγματοποιήσει ξανά την προλεταριακή επανάσταση.

Κατ αυτόν τον τρόπο στη σημερινή περίοδο σ' όλες ης περιοχές και τις χώρες του κόσμου υπάρχει μία επαναστατική κατάσταση, ανεξάρτητα που το επαναστατικό κίνημα σε διάφορες χώρες και περιοχές είναι σε διάφορα επίπεδα της ανάπτυξής του. Όπως τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, το Νοέμβρη 1981, ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση καί τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, αλλά και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου.

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986

Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Ρ.Σ. Τιράνων 16.6.85

Στην πλούσια και ολόπλευρη θεωρητική κληρονομιά που άφησε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα σημαντική θέση κατέχει η σκέψη του για την πάλη των τάξεων και το ρόλο της στη σοσιαλιστική κοινωνία.

Σαν λενινιστής αγωνιστής που ήταν ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, δίδαξε το Κόμμα να μείνει πάντα πιστό στα διδάγματα του Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν και σ' όλη την πείρα των επαναστατικών αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου, να διεξάγει πάντα σωστά την πάλη των τάξεων και να μη ξεχνά ποτέ ότι αυτή είναι ο κινητήρας που οδηγεί μπροστά την ανθρώπινη κοινωνία.

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στάθηκαν πάντα μέχρι τέλους πιστοί στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, διδάχτηκαν και εξήγαγαν συμπεράσματα ζωτικής σημασίας από την ιστορική πείρα της πάλης των τάξεων και την ανέπτυξαν παραπέρα με συνέπεια σ' όλους τους τομείς και σ' όλα τα στάδια πραγματοποίησης της επανάστασης. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατέληξε σε συμπεράσματα καθολικής θεωρητικής και πραχτικής αξίας για τα αίτια και το ρόλο της πάλης των τάξεων στο σοσιαλισμό. Απέδειξε, ότι και μετά την οικοδόμηση ιης οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, η πάλη των τάξεων συνεχίζεται και παίζει αποφασιστικό ρόλο στην ύπαρξη του νέου συστήματος. Και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων υπάρχουν τα υπολείμματά τους, που όχι μονάχα ελπίζουν αλλά και ενεργούν σε διάφορες μορφές να ξαναποκτήσουν το χαμένο παράδεισο, να ξαναπάρουν την πολιτική και οικονομική εξουσία.

Και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης παραμένει ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης γιατί ο σοσιαλισμός δεν νικάει ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες και ο ιμπεριαλιστικο - ρεβιζιονιστικός περίγυρος εξακολουθεί να ασκεί ισχυρή πίεση. Ανάμεσα στο νικηφόρο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό που πεθαίνει διεξάγεται σκληρή ταξική πάλη ζωής και θανάτου. Και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης παραμένουν οι κηλίδες της παλιάς κοινωνίας, τα υπολείμματα των ξένων ιδεολογιών, που ζουν για μεγάλη περίοδο στη συνείδηση των ανθρώπων και αποτελούν το θερμό υπόστρωμα απ 'όπου τρέφονται και γεννιούνται ο αστικός εκφυλισμός και οι συνθηκόλογες, ρεβιζιονιστικές απόψεις, Και στη σοσιαλιστική κοινωνία υπάρχει ο κίνδυνος εκφυλισμού μεμονωμένων ανθρώπων και της γέννησης νέων αστικών στοιχείων, νέων εχθρών μέσα στη χώρα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, εξηγεί ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, η πάλη των τάξεων παραμένει ένας αντικειμενικός νόμος, που διεξάγεται σκληρά και στο σοσιαλισμό. Είναι μια πάλη που σε τελευταία ανάλυση θέτει αντιμέτωπα δυο αντίθετα οικονομικό - κοινωνικά συστήματα, το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Να έχουμε πάντα υπόψη, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ότι βρισκόμαστε στην περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι κατά την περίοδο αυτή ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι σε ασυμβίβαστη πάλη.

Με βάση τη βαθειά ανάλυση της κυριότερης αντίθεσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα διατύπωσε το σημαντικό θεωρητικό συμπέρασμα ότι η νίκη της εργατικής τάξης διασφαλίζεται μέσω της σφοδρής και αδιάλλαχτης ταξικής πάλης, ότι η πάλη των τάξεων και στο σοσιαλισμό είναι ένας κύριος κινητήριος παράγοντας που οδηγεί μπροστά την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που προστατεύει το Κόμμα, το κράτος και όλο το σύστημα από τον αστικό - ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό και από την παλινόρθωση του καπιταλισμού, που καθορίζει τη συνείδηση των εργαζομένων και δυναμώνει το προλεταριακό τους πνεύμα.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι σκέψεις του σύντροφου Ενβέρ Χότζα σχετικά με την αντίληψη και τη συνεπή εφαρμογή της πόλης των τάξεων. Ασκώντας κριτική στις θέσεις της στενής και μονόπλευρης αντίληψης της πάλης των τάξεων, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξηγεί ότι η πάλη αυτή είναι πλατιά και διεξάγεται ολόπλευρη. Η πάλη των τάξεων στρέφεται ενάντια στον κίνδυνο που διατρέχει ο σοσιαλισμός απ' έξω από τη στρατιωτική και ιδεολογική αστικό - ρεβιζιονιστική επίθεση αλλά στρέφεται και ενάντια στον κίνδυνο του εκφυλισμού του σοσιαλισμού από τα μέσα. Το συμπέρασμα αυτό αποτελεί ένα δίδαγμα ζωτικής σημασίας για το σοσιαλισμό που πηγάζει από τον ίδιο τον καθολικό χαραχτήρα της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, αλλά που τονίστηκε για πρώτη φορά από το σύντροφο Ενβέρ Χότζα ύστερα από μια ολόπλευρη ανάλυση του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Η πάλη των τάξεων που διεξάγεται και μέσα στο μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα είναι αντανάκλαση της πάλης των τάξεων που διεξάγεται στην κοινωνία. Η πάλη αυτή διεξάγεται ενάντια στους προδότες και στα εχθρικά στοιχεία, ενάντια στον οπορτουνισμό και στο σεχταρισμό, ενάντια στις διαστρεβλώσεις και παραβιάσεις της γραμμής και των οδηγιών του Κόμματος, ενάντια στα λάθη και τις ελλείψεις. Η πάλη αυτή δυναμώνει το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης, υπερασπίζει το σοσιαλιστικό σύστημα και εξασφαλίζει την ανάπτυξη του.

Στηριζόμενος στα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, στην εθνική και διεθνή πείρα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε τις ρεβιζιονιστικές απόψεις ότι η πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό έχει πάψει να ενεργεί στο πολιτικό και στο οικονομικό μέτωπο και ότι διεξάγεται μονάχα στο ιδεολογικό και αποδείχνει, ότι η πάλη των τάξεων και στο σοσιαλισμό διεξάγεται σκληρή σ' όλες τις μορφές της. Ταυτόχρονα ότι η εξασθένιση, έστω και ελάχιστα ενός μετώπου, αποτελεί απομάκρυνση από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, αποδυναμώνει την πάλη των τάξεων στη γενικότητα και προξενεί ανυπολόγιστη ζημιά στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε, ότι ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένη εκείνη η ταξική πάλη που δεν διεξάγεται σ' όλα τα κυριότερα μέτωπά της, πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό. Οι τρεις αυτές μορφές πάλης συνυφαίνονται και αλληλοσυμπληρώνονται.

Η θεωρητική σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την ιδεολογική πάλη είναι πλήρης και ολόπλευρη. Ρίχνει φως και διευκρινίζει όχι μόνο τα προβλήματα της ουσίας και της εκδήλωσης της ιδεολογικής πάλης στο σοσιαλισμό, τους δρόμους και τις μορφές της διεξαγωγής της, αλλά ρίχνει φως, διευκρινίζει και πλουτίζει τη μαρξιστική - λενινιστική σκέψη για τη σύνδεση μεταξύ της ιδεολογικής πάλης και των στρατηγικών καθηκόντων του σοσιαλισμού. Η πάλη των τάξεων στην ιδεολογία, μας διδάσκει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι πλατιά και ολόπλευρη. Είναι μια πάλη για τη λύση των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγησε, ότι η ιδεολογική πάλη συνδέεται άμεσα με την προάσπιση της διχτατορίας του προλεταριάτου, με τη διαφύλαξη, την ενίσχυση και ανάπτυξη του σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος, με το δυνάμωμα και την επαναστατικοποίηση του κόμματος, με την αδιάκοπη ανάπτυξη της επανάστασης.

Στη σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την πάλη των τάξεων σημαντική θέση κατέχει το πρόβλημα της σύνδεσης μεταξύ του αντικειμενικού και υποκειμενικού παράγοντα. Η πάλη των τάξεων είναι ένας νόμος αντικειμενικός, αλλά παρ' όλα αυτά ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει αποφασιστικό ρόλο. Η οργάνωση του αγώνα και η πραγματοποίηση της επανάστασης, η οικοδόμηση και προάσπιση του σοσιαλισμού εξαρτώνται από το επίπεδο τής συνείδησης και της προετοιμασίας και κινητοποίησης στον αγώνα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Αποφασιστικός παράγοντας, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, για τη σωστή διεξαγωγή της πάλης των τάξεων, για τη λύση της βασικής αντίθεσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, για την πλήρη και οριστική νίκη του σοσιαλισμού επί του καπιταλισμού είναι η καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος της εργατικής τάξης.

 

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.
Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986