ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ρ.Σ. Τιράνων 25.10.87
Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύσσουν και διαδίδουν πολλές θεωρητικολογίες και αντι-μαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να παραλύσουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. . Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερα έμφαση στη λεγόμενη "φιλοσοφία της ειρήνευσης" που εμπεριέχεται στο "πρόγραμμα ειρήνης" που πολύ προπαγανδίζεται από τους ρεβιζιονιστές. Η ουσία των θεωριών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και "του κινδύνου εξαφάνισης της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη" μας, τα διδάγματα και οι θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης έχουν, λέει, "απαρχαιωθεί", γι αυτό "δε μπορούν να χρησιμεύσουν" σαν θεωρητική φιλοσοφική βάση για τη σωστή και έγκαιρη λύση των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης.
Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Η πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωριών και απόψεων είναι οι θεωρίες και οι καθ αυτού αστικές απόψεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στη ρεβιζιονιστική σοβιετική φιλολογία προπαγανδίζονται τόσο πολύ οι πασιφιστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και τα σοσιαλιστικά προσωπεία που χρησιμοποιούν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, στην ουσία προβάλλουν και υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις που διακηρύσσουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Διαστρεβλώνοντας τα επιστημονικά κριτήρια προσδιορισμού των κυριότερων ιστορικών εποχών οι ρεβιζιονιστές ξεκινούν από το επίπεδο του εξοπλισμού και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι "η σημερινή εποχή είναι", λέει 'η πολεμική εποχή". Ο Λένιν τονίζει, ότι οι κυριότερες εποχές της ιστορίας προσδιορίζονται από το ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα που έχει απαρχαιωθει και πάει προς το γκρεμό και ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα προς το οποίο βαδίζει η ανθρωπότητα. Από δω βγαίνει καθαρά, ότι το συμπέρασμα του συντρόφου Ενβέρ Χότζα ότι η σημερινή κοινωνία ζει στην εποχή της μετάβασης από τον ιμπεριαλισμό στο σοσιαλισμό, στην εποχή των επαναστάσεων και των εθνικό -απελευθερωτικών κινημάτων παραμένει ο μόνος επιστημονικός προσδιορισμός της εποχής μας.
Οδηγώντας ως το τέλος την άρνηση του επαναστατικού χαραχτήρα της εποχής μας οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φτάνουν στο συμπέρασμα, ότι τώρα δεν "ισχύει" το λενινιστικό κριτήριο στον προσδιορισμό των δίκαων και των άδικων πολέμων. Από τότε που χρησιμοποιήθηκε η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, λένε, "όλοι οι πόλεμοι έχουν επιθετικό χαραχτήρα, οδηγούν στην καταστροφή της ανθρωπότητας". Μ αυτό θέλουν να σβήσουν τα επαναστατικά κα απελευθερωτικά κινήματα.
Όπως είναι γνωστό, μια από τις κυριότερες μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για τον πόλεμο κα την ειρήνη είναι η θέση, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια με άλλα βίαια μέσα της πολιτικής, που ακολούθησαν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν από τον πόλεμο. Οι πολλοί πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαίωσαν απόλυτα την ορθότητα αυτής της μαρξιστικής -λενινιστικής θέσης.
Ομως ενάντια στη θέση αυτή εγέρθηκαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρέντιν, "τα τελευταία χρόνια.οι σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι έχει απαρχαιωθει πια η κλασσική έννοια και η ουσία της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα". Ο φιλόσοφος αυτός προσπαθεί να φέρει αυτό σαν επιχείρημα: τις αλλαγές που συνέβη καν στη φύση των όπλων στη σημερινή εποχή. Πράγμα που, σύμφωνα μ αυτόν, "δεν επιτρέπει τη χρησιμοποίηση του πολέμου σαν όργανο της πολιτικής" με το πρόσχημα, ότι ένας "μεγάλος πυρηνικός πόλεμος δε θα είχε ούτε νικητές ούτε νικημένους".
Οι μαρξιστές - λενινιστές θεωρούν τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα και σαν συνέπεια, την ύπαρξη των τοπικών πολέμων και τον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου τον συνδέουν με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Από δω βγαίνει το συμπέρασμα, ότι η λύση του ζητήματος μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης μπορεί να γίνει μόνο με τη στενή σύνδεση τους με την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, με την ανατροπή των-καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που λύνει την αντίθεση μεταξύ πολέμου κα ειρήνη ο "Σ αυτή την κατάσταση", τόνιζε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος κα άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση κα τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1961). Εδώ διαφέρει η μαρξιστική -λενινιστική θέση από τη θέση των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, οι οποίοι αποσπούν εντελώς τον πόλεμο και την ειρήνη από την επανάσταση και κηρύσσουν αβάσιμα, ότι ο αγώνας για την ειρήνη αποτελεί σήμερα τον βασικό παράγοντα της λύσης των προβλημάτων της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.
Όντας πυροσβέστες των επαναστατικών κινημάτων οι ρεβιζιονιστές θεωρούν τα κινήματα αυτά ανεπιθύμητα, σαν παράγοντα που ενθαρρύνουν τον πυρηνικό πόλεμο και για το λόγο αυτό στις μέρες μας πρέπει να αποτραπούν. Ολοι αυτοί οι απολογητές του ιμπεριαλισμού θέλουν να οδηγήσουν το ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα στα κανάλια του πασιφισμού, βάζοντας την ιδέα της "ειρήνης πάσει θυσία", προβαίνοντας σε υποχωρήσεις αρχών με την άρνηση της ταξικής πάλης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι αυτό διακηρύσσεται η δυνατότητα της ειρήνης στις συνθήκες του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού συστήματος.
Ομως είναι γεγονός, ότι για να ζήσει ο ιμπεριαλισμός οι λαοί πρέπει να ζουν σε υποδούλωση κα για να απελευθερωθούν οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό. Γι αυτό και ο αγώνας για ειρήνη είναι αδιαχώριστος από τη σημερινή παγκόσμια επαναστατική διαδικασία. Οι μαρξιστές -λενινιστές είναι τόσο ενάντια στον πασιφισμό όσο και ενάντια στην μοιρολατρία που είναι θεωρία των παλιών δυνάμεων χωρίς μέλλον. Η θεωρία της εργατικής τάξης βλέπει με αισιοδοξία την ανάπτυξη. Η επιστημονική μαρξιστική -λενινιστική θεωρία και οι εξελίξεις των διαρκώς ανερχόμενων προοδευτικών κινημάτων δείχνουν, ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας από το μακελειό που θέλει να ρίξει την ανθρωπότητα ο ιμπεριαλισμός μένει ή επανάσταση. Μόνο η επανάσταση θα ανατρέψει το αστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και θα εξαλείψει την πηγή κάθε πολέμου. Παρά την επιδείνωση της διεθνούς κατάστασης, τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, η κατάσταση δεν είναι χωρίς ελπίδα. Οι δυνατότητες αποτροπής της καταστροφής υπάρχουν. Γεγονός είναι ότι σήμερα στην πολιτική της επίθεσης και του πολέμου των υπερδυνάμεων αντιτίθενται όλο και περισσότερες δυνάμεις: οι λαοί που αγωνίζονται για λευτεριά, τα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα των λαών, ο αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

 

***

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα

Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων