Ρ.Σ. ΤΙΡΑΝΩΝ, Τετάρτη,
18 Απρίλη 1984
Σχόλιο : «Συνδυασμός
του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα»
Τις τελευταίες μέρες
σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έγιναν
πολλές απεργίες και διαδηλώσεις
διαμαρτυρίας από μέρους της εργατικής
τάξης και των άλλων εργαζομένων μαζών.
Αυτό που παρατηρείται στα κινήματα αυτά
είναι κυρίως η μαζικότητά τους, το
γεγονός που όλο και μεγαλύτερος αριθμός
εργαζομένων ρίχνονται σ’ απεργίες και
διαδηλώσεις με την αποφασιστικότητα
ν’ αγωνιστούν μέχρι τέλους για την
ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους.
Έτσι, αν ρίξει κάνεις
μια ματιά στα τελευταία κινήματα, όπως
στην απεργία μερικών εβδομάδων χιλιάδων
‘Αγγλων ανθρακωρύχων που αντιτίθενται
στα σχέδια της κυβέρνησης ν’ απολύσει
κάπου 20.000 ανθρακωρύχους, την απεργία
60.000 δυτικογερμανών μεταλλωρύχων που
παλεύουν ενάντια στις μαζικές απολύσεις,
την απεργία των Γάλλων εργατών των
ορυχείων στη περιοχή της Λορένης καθώς
και στην Ισπανία, στη Πορτογαλία κα,
πείθεται ότι κάθε μέρα χιλιάδες και
χιλιάδες εργαζόμενοι ενωμένοι και με
τα ίδια αιτήματα διαμαρτύρονται στους
δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης.
Το γεγονός αυτό είναι δείκτης της
δύσκολης κατάστασης στην οποία είναι
υποχρεωμένοι να ζουν εκατομμύρια
προλετάριοι, όπως σ’ όλο τον καπιταλιστικό
κόσμο και στη Δ. Ευρώπη, γιατί τώρα έφτασε
το μαχαίρι στο κόκαλο και η οργή τους
ζητά δρόμο να ξεσπάσει.
Έτσι μ’ όλο που οι
διεκδικήσεις τους είναι οικονομικού
χαρακτήρα, όπως είναι το αίτημα για
δουλειά και ψωμί, για μείωση της ακρίβειας
της ζωής κλπ, το γεγονός που στο κίνημα
κινητοποιούνται όλο και μεγαλύτερες
δυνάμεις χωρίς να εξαπατούνται από την
δημαγωγία της πλουτοκρατίας και των
κίτρινων συνδικάτων, δείχνει ότι τα
κινήματα παίρνουν όλο και πιο έντονο
πολιτικό χρώμα. Δεν εκφράζουν μονάχα
τη δυσαρέσκεια αλλά και την ανοιχτή
εναντίωση στο αστικό καθεστώς, ενάντια
στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου
από άνθρωπο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι
και η μεγάλη ανησυχία που προκάλεσαν
οι απεργίες αυτές στους ιθύνοντες
κύκλους της αστικής τάξης η οποία αφαιρεί
το δημοκρατικό προσωπείο και χρησιμοποιεί
την ανοιχτή βία. Έτσι ενάντια στους
Βρετανούς απεργούς όχι μόνο εκτοξεύτηκαν
μύδροι και απειλές από τη Βρετανίδα
πρωθυπουργό Θάτσερ και από τον υπουργό
εργασίας Μπρίτεν αλλά χρησιμοποιήθηκαν
και αστυνομικές δυνάμεις για την
κατάπνιξη της απεργίας με τη δύναμη των
όπλων. Όπως ανέφεραν τα πρακτορεία
ειδήσεων περίπου 8000 αστυνομικοί στάλθηκαν
στις περιοχές των απεργών.
Η ανησυχία αυτή της
αστικής τάξης και η επέμβαση για τη
γρήγορη κατάπνιξη των ταξικών κινημάτων
συνδέονται άμεσα με το γεγονός ότι στις
επάλξεις αυτού του ταξικού αγώνα οι
εργαζόμενες μάζες συνειδητοποιούν για
την αναγκαιότητα του επαναστατικού
αγώνα σαν το μόνο δρόμο για να κάνουν
πραγματικότητα τα νόμιμα αιτήματά τους.
Ταυτόχρονα από απεργία σε απεργία
ξετυλίγεται σαν κόκκινο νήμα η ταξική
επαναστατική αλληλεγγύη από την οποία
εμφορείται το ίδιο το προλεταριάτο.
Είναι αναρίθμητες οι απεργίες όπου οι
εργάτες ενός εργοστασίου υποστηρίζουν
την απεργία των εργατών μιας άλλης
επιχείρησης, ακόμα και ενός ολόκληρου
κλάδου ή τομέα γιατί τα αιτήματα και ο
αγώνας τους έχουν σαν κοινό την επιθυμία
ν’ αποτινάξουν τον ζυγό του κεφαλαίου.
Έτσι συνέβηκε και στην Αγγλία όπου οι
απεργοί ανθρακωρύχοι είχαν την αλληλεγγύη
των εργατών των σιδηροδρομικών και των
αυτοκινητιστικών μεταφορών.
Μια άλλη άποψη του
σημερινού ταξικού κινήματος είναι η
συνύπαρξη των οικονομικών με τα καθαρά
πολιτικά αιτήματα όπως συμβαίνει σήμερα
στην Ευρώπη, όπου συνδέεται η πάλη
ενάντια στην ανεργία και ενάντια στη
δύσκολη κατάσταση στις συνθήκες της
κρίσης με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Αυτά τα δυο κινήματα αναπτύσσονται
παράλληλα ή τα αιτήματα του ενός
προβάλλονται και στο άλλο. Απόδειξη γι’
αυτό είναι μια σειρά εκδηλώσεις
διαμαρτυρίας που έγιναν αυτές τις μέρες
στην Αμερικάνικη στρατιωτική βάση του
Γκρήμεν Χόμεν της Βρετανίας κατά τις
οποίες οι μάζες αντιτάχθηκαν στην
εγκατάσταση των Αμερικάνικων πυραύλων
στην Ευρώπη και στη μετατροπή της ηπείρου
τους σε ορμητήριο για τον Αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό και καταδίκασαν την
εσωτερική και εξωτερική πολιτική της
κυβέρνησης Θάτσερ. Γι’ αυτό και ενάντια
στα κινήματα αυτά η αστική τάξη, εκτός
από τις συκοφαντίες και κατηγορίες,
χρησιμοποιεί και τις αστυνομικές
δυνάμεις. Τα πρακτορεία ειδήσεων ανέφεραν
ότι κατά τις τελευταίες αντιιμπεριαλιστικές
διαδηλώσεις που έγιναν στη Βρετανία
και στην Ολλανδία, η αστυνομία συνέλαβε
120 διαδηλωτές.
Φυσικά ο συνδυασμός
των πολιτικών αιτημάτων του ταξικού
κινήματος με τα οικονομικά ποικίλει
στις μορφές και στην εντατικότητα από
την μια Ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη. Κοινό
όμως είναι το γεγονός ότι, όπως έχει
τονίσει ο σ. Εμβέρ Χότζα, «η δυσαρέσκεια
και η εξέγερση που πλήττει με διάφορες
μορφές και εντατικότητα την καπιταλιστική
και ρεβιζιονιστική αστική τάξη είναι
ένα άμεσο και ισχυρό πλήγμα και ενάντια
στις σκοτεινές δυνάμεις του πολέμου
που απειλούν με καταστροφή την ανθρωπότητα,
είναι ένα πλήγμα στα θεμέλια του
αστικοιμπεριαλιστικού συστήματος σε
κρίση».
