tag:blogger.com,1999:blog-41089451199601529852024-03-05T05:01:11.757-08:00Ρ.Σ. ΤιράνωνΑρχειακό υλικό από τον Ραδιοφωνικό Σταθμών Τιράνων και του Κόμματος Εργασίας ΑλβανίαςAnasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.comBlogger35125tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-12681325557674517632017-04-17T15:56:00.002-07:002017-04-17T15:56:26.313-07:00ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΦΓΑΝΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΚΑΤΑΧΤΗΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ρ.Σ. ΤΙΡΑΝΩΝ (2.8.86) - Τις τελευταίες
μέρες, οι αφγανικές πατριωτικές δυνάμεις χτύπησαν θέσεις του εχθρού
ανατολικά της πόλης Χιράτ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 11 σοβιετικοί
στρατιώτες και μισθοφόροι και να αιχμαλωτισθούν 20.<br /><br />Στη διάρκεια
μιας άλλης επίθεσης ενάντια σε σοβιετική μονάδα τεθωρακισμένων δυτικά
αυτής της πόλης οι πατριώτες εξόντωσαν 24 σοβιετικούς τανκίστες και
κατέστρεψαν 8 τάνκς. Ανακοινώθηκε επίσης, ότι οι μαχητές της αφγανικής
αντίστασης χτύπησαν προ ημερών την έδρα του αφγανικού Κεντρικού
Πρακτορείου Πληροφοριών στην Καμπούλ, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 29
πράχτορες, να τραυματιστούν 8 άλλοι και να προξενηθούν σοβαρές ζημιές
στα κτίριο.<br /><br />Σαν αντίποινα για τις βαριές απώλειες που είχαν
τελευταία οι σοβιετικοί καταχτητές ανέλαβαν τρομοκρατική επιχείρηση στις
περιοχές που δρουν οι απελευθερωτικές δυνάμεις. Μπήκαν στο Σουλατάν,
περιοχή περί τα 100 χιλιόμετρα Βόρειο-Ανατολικά της πόλης Τζελαλαμπάτ,
και σφάγιασαν βάρβαρα περίπου 150 χωρικούς και τραυμάτισαν πολλούς
άλλους. Εκαντοντάδες οικογένειες αναγκάστηκαν να φύγουν από τα χωριά
αυτά για να γλυτώσουν από το εγκληματικό χέρι των καταχτητών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, Αύγουστους 1986, σελ. 7</b></div>
</div>
Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-2873639515157106202016-10-09T11:56:00.001-07:002016-10-09T11:56:09.505-07:00Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="western" style="margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAFsi3vpz1BzTQhi7oGq9vph2UHzwgwgzh8_U0KkDefZ-3gZH87EtkfJcrDtJ5j_-3lO-y07HYNQDgYr_fX73woeZcrH4CDIXJMr1hARQ8Os_ywowK15s1XdJWCnMoX9BzqtWMiYgpsA/s1600/2016-10-09+%25285%2529.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAAFsi3vpz1BzTQhi7oGq9vph2UHzwgwgzh8_U0KkDefZ-3gZH87EtkfJcrDtJ5j_-3lO-y07HYNQDgYr_fX73woeZcrH4CDIXJMr1hARQ8Os_ywowK15s1XdJWCnMoX9BzqtWMiYgpsA/s400/2016-10-09+%25285%2529.png" width="270" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
ΖΟΑΟ ΑΜΑΖΟΝΑΣ
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ρ. Σ. Τιράνων 9.2. 1986
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το περιοδικό "Ρούγκα ε Παρτίς",
όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του
Κόμματος Εργασίας Αλβανίας δημοσίευσε
στο τελευταίο του τεύχος το άρθρο με
τίτλο "Ένα ιστορικό γεγονός του 7ου
Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς"
γραμμένο από τον Πρώτο Γραμματέα της
Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού
Κόμματος Βραζιλίας σύντροφο Ζοάο
Αμαζόνα, με την ευκαιρία των 50χρονων
του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
"Πριντσίπιος", όργανο του
Κομμουνιστικού Κόμματος Βραζιλίας,
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Τιράνων μετέδωσε
περίληψη του άρθρου αυτού που
αναδημοσιεύεται παρακάτω.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
ΟΙ αποφάσεις που πάρθηκαν στο 7ο Συνέδριο
της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρεται
μεταξύ άλλων στο άρθρο, οδήγησαν στην
ιστορική Νίκη του προλεταριάτου επί
των συγκεντρωμένων δυνάμεων της
αντίδρασης που έχασαν την ελπίδα,
εξασφάλισαν πολύτιμες επιτυχίες στο
Διεθνές Εργατικό Κίνημα, που είχε σαν
κύριο φρούριο τη Σοβιετική Ένωση του
Λένιν και του Στάλιν.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Παρ’ όλο που η σημερινή κατάσταση
διαφέρει από την κατάσταση όταν συνήλθε
το Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς,
οι βασικές θέσεις της Έκθεσης του
Δημητρώφ, που αποτελούν ποιοτικό βήμα
στην έννοια του τρόπου εργασίας για τη
νίκη του σοσιαλισμού, αξίζουν τη
μεγαλύτερη προσοχή των μαρξιστικών -
λενινιστικών κομμάτων που ασχολούνται
με το δύσκολο καθήκον της ένωσης και
της δραστηριοποίησης της εργατικής
τάξης και των πλατιών μαζών σε
κινητοποιήσεις ενάντια στην όλο και
πιο άγρια καταπίεση, εκμετάλλευση και
καταλήστευση εκ μέρους του ιμπεριαλισμού
και των αντιδραστικών καθεστώτων.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Οι ρεβιζιονιστές, οι μαοϊκοί, οι τιτικοί,
οι ευρωκομμουνιστές και οι θεωρητικοί
της “αριστεράς” εκφράζουν μη σοβαρές
έννοιες όσο αφορά το βασικό ντουκομέντο
του συνεδρίου, το απορρίπτουν ξεκινώντας
από τις θέσεις της δεξιάς ή "αριστεράς”,
το ερμηνεύουν από ψεύτικη άποψη. Όλοι
αυτοί υποστηρίζουν οπορτουνιστικές
θέσεις που είναι μακριά από το πνεύμα
του μαρξισμού - λενινισμού.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Τονίζοντας τη βαθιά ανάλυση που έκανε
στο Συνέδριο ο Δημητρώφ στις δυνάμεις
σε παγκόσμια κλίμακα ο σύντροφος Ζοάο
Αμαζόνας στο άρθρο του τονίζει, ότι ο
Δημητρώφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι
το πρόβλημα κλειδί για την αντιμετώπιση
του φασισμού και για τη συντριβή του
ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης και
μια ορθή πολιτική του Ενωμένου Μετώπου.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Από την ίδρυσή της η Κομμουνιστική
Διεθνής αγωνίζονταν για την ενότητα
αυτή σαν βασικός όρος για την εκπλήρωση
των επαναστατικών καθηκόντων. Μπροστά
όμως στη φασιστική απειλή, της ανόδου
του εργατικού κινήματος, χρειάζονταν
η αναδιατύπωση πολλών ταχτικών ζητημάτων
αναλύοντάς τα κατά νέο τρόπο σε σχέση
με το Ενωμένο Μέτωπο με τη σοσιαλδημοκρατία,
με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και με
μερικές άλλες μαζικές οργανώσεις, Το
πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει, τόνιζε
ο Δημητρώφ, είναι η δημιουργία του
Ενωμένου Μετώπου, η ύπαρξη ενότητας
δράσης των εργατών σε κάθε επιχείρηση,
σε κάθε τομέα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε
χώρα, σ’ όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από
το κόμμα ή τις οργανώσεις που συμμετέχουν.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Σημαντικό μέρος της δράσης του
προλεταριάτου, αναφέρεται στο άρθρο
του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, κατείχε
ο αγώνας προς υπεράσπιση των δημοκρατικών
ελευθεριών που συγχωνεύονταν στον ίδιο
τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Το Συνέδριο
επέσυρε την προσοχή σχετικά με το
πρόβλημα αυτό που ήταν στο κέντρο της
προσοχής εκατομμυρίων ανθρώπων όλων
των τάξεων και από των πιο διαφόρων
πολιτικών τάσεων. Σε κάποιο βαθμό ο
αγώνας αυτός χρησίμευε σαν σημείο
αναφοράς για τον καθορισμό των στρατοπέδων
των συμμαχικών δυνάμεων και των εχθρικών
δυνάμεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δε
δικαιολογούνταν το θέσιμο στην ίδια
μοίρα μεταξύ των καθεστώτων που σέβονταν
κάπως τις ελευθερίες και εκείνων που
τις χτυπούσαν και τις σύντριβαν. Τη
στιγμή αυτή, το ζήτημα δεν ήταν να
διάλεγαν μεταξύ της αστικής δημοκρατίας
και της προλεταριακής δημοκρατίας, αλλά
μεταξύ της λευτεριάς και της αντεπαναστατικής
τυρανίας. Οι προλετάριοι και οι μάζες
ήταν ολότελα ενδιαφερόμενες να
διατηρούνταν η δημοκρατία, αν και
περιορισμένη, για να εξασφαλίζονταν
ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Αφού αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση
όπου διεξήγαγε τις εργασίες το 7ο Συνέδριο
της Κομμουνιστικής Διεθνούς το άρθρο
τονίζει, ότι εμμένοντας αποφασιστικά
στη στρατηγική του επαναστατικού
κινήματος, χωρίς να απομακρυνθεί από
τις βασικές αρχές της μαρξιστικής -
λενινιστικής θεωρίας ο Δημητρώφ ανάπτυξε
πλατιά και ελαστική ταχτική σύμφωνα με
την κατάσταση της εποχής. Σχετικά με το
ζήτημα της εξουσίας τόνιζε, ότι οι
κομμουνιστές συνεχίζοντας να είναι
ασυμβίβαστοι εχθροί της κάθε αστικής
κυβέρνησης δε θα δίσταζαν, μπροστά στον
αυξανόμενο φασιστικό κίνδυνο, να
υποστήριζαν μια κυβέρνηση του Ενωμένου
Μετώπου που θα έκανε πραγματικότητα το
πρόγραμμα του Λαϊκού Μετώπου. Ο Δημητρώφ
τόνιζε το ζήτημα της ενίσχυσης των
κομμουνιστικών κομμάτων που έπρεπε να
αυξάνονταν όχι κατά περιορισμένο τρόπο,
αλλά σαν αναγκαιότητα για να υπήρχε ένα
μεγάλο κόμμα για την εκπλήρωση των
καθηκόντων του Ενωμένου Μετώπου εναντία
στο φασισμό και την επίθεση του κεφαλαίου.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Παράλληλα με την κοινή δράση με τη
σοσιαλδημοκρατία, τα κόμματα έπρεπε να
διεξάγουν μια ασυμβίβαστη πάλη ενάντια
στη σοσιαλδημοκρατία σαν ιδεολογία και
πράξη συμβιβασμού με την αστική τάξη
και ενάντια σε κάθε διείσδυση της
ιδεολογίας αυτής στις κομμουνιστικές
γραμμές.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Το 7ο Συνέδριο επέκρινε σκληρά τις
στάσεις αυτές που ο Δημητρώφ τις
χαραχτήρισε όχι πια σαν παιδική αρρώστια
αλλά σαν “ριζωμένο ελάττωμα” που πρέπει
να ξεριζωθεί στις κομμουνιστικές
γραμμές. Η απόφαση του Συνεδρίου τις
χαραχτήριζε σαν “σεχταρισμό αυταρέσκειας”,
σαν “σεχταρισμό που ικανοποιείται με
το στενό θεωρητικό του πνεύμα, με την
απομόνωσή του από την πραγματική ζωή
των μαζών, με τις απλοποιημένες μέθοδές
του”.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Η Έκθεση του Δημητρώφ και η απόφαση του
7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, αναφέρει σε συνέχεια το άρθρο
του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”, όχι
μόνο καθόρισαν σωστά τα βασικά καθήκοντα
της στιγμής εκείνης, αλλά προσέφεραν
και πολύτιμη συμβολή για την αφομοίωση
του Λενινισμού, σχεδίασαν με μεγάλη
δύναμη τις πραγματικές και σωτήριες
ιδέες του Βλαδιμίρ Ίλιτς Λένιν σχετικά
με τη δράση των κομμουνιστών έχοντας
σαν σκοπό το ξεπέρασμα των αναπόφευχτων
εμποδίων του ταξικού αγώνα στην πορεία
προς την επανάσταση και για να φτάσουν
στο σοσιαλισμό.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Κατά το θέσιμο στη ζωή της πολιτικής
που παρουσιάστηκε στην Έκθεση του
Δημητρώφ και σαν αποτέλεσμα της επιτυχίας
που σημειώθηκε στον αγώνα, τα κομμουνιστικά
κόμματα μεγάλωσαν πολύ και μετατράπηκαν
σε ισχυρό πολιτικό όπλο της εργατικής
τάξης, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία,
κυρίως η δεξιά πτέρυγά της, ήταν σε
πτώση. Το συνδικαλιστικό κίνημα ενισχύθηκε
σε διεθνή κλίμακα. Δημιουργήθηκαν ισχυρά
συνδικαλιστικά κέντρα κάτω από την
άμεση επίδραση των κομμουνιστών. Οι
ιδέες του σοσιαλισμού απόχτησαν δύναμη
και γόητρο.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Σε συνέχεια, αφού μιλάει για τα αποτελέσματα
του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής
Διεθνούς, για τη νίκη των λαών επί του
φασισμού και την μετατροπή των
κομμουνιστικών κομμάτων σε ισχυρό όπλο
της εργατικής τάξης, το άρθρο του
περιοδικού ’’Πριντσίπιος” αναφέρεται
στα ζίκ-ζάκ του διεθνούς εργατικού
κινήματος και τη διάδοση του οπορτουνισμού
ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έντεκα χρόνια ύστερα από τις επιτυχίες
που σημειώθηκαν επί της αντίδρασης και
του ιμπεριαλισμού στα τέλη του Δεύτερου
Παγκόσμιου Πολέμου, το εργατικό και
επαναστατικό κίνημα μπήκε σε μια δύσκολη
φάση. Ο ρεβιζιονισμός της δεξιάς, η
ιδεολογική βάση του οποίου είναι η
υπεράσπιση του καπιταλισμού και η
εγκατάλειψη της ιδέας της επανάστασης
και του σοσιαλιστικού δρόμου κέρδισε
στη Σοβιετική Ένωση. Διαδόθηκε στον
κόσμο θίγοντας σχεδόν όλα τα παλιά
κομμουνιστικά κόμματα, που μετατράπηκαν
σε οργανώσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
Το προλεταριάτο έχασε σειρά μεγάλων
σημαντικών επιτυχιών μεταξύ των οποίων
το φρούριο της προλεταριακής επανάστασης,
τη Σοβιετική Ένωση. Σε σημαντικό μέρος
η επαναστατική προοπτική εξαφανίστηκε
από τον πολιτικό ορίζοντα των μεγάλων
μαζών του πληθυσμού του κόσμου
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Αφού τονίζει την ατμόσφαιρα αποθάρρυνσης
και έλλειψης ελπίδας που δημιούργησε
η σοβαρή ήττα του εργατικού επαναστατικού
κινήματος, πράγμα που είχε σαν συνέπεια
τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό, ο
σύντροφος Ζοάο Αμαζόνας στο άρθρο του
ξεσκεπάζει το σύγχρονο ρεβιζιονισμό
που αποδίδει τα λεγόμενα “σφάλματα
αριστεράς” της Κομμουνιστικής Διεθνούς
στη στάση της έναντι της σοσιαλδημοκρατίας.
Στην πραχτική και τη θεωρία, τονίζει,
οι ρεβιζιονιστές απέρριψαν την πολιτική
της πάλης των τάξεων που αποτελεί τη
βάση του ιστορικού υλισμού και πέρασαν
στο στρατόπεδο της σοσιαλδημοκρατίας,
της ταξικής συνεργασίας του προλεταριάτου
με την αστική τάξη, δέχτηκαν το λεγόμενο
“ειρηνικό δρόμο” της επανάστασης.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Κατ’ αναντίρρητο τρόπο σε μερικές
περιπτώσεις είναι παραδεχτό το Ενωμένο
Μέτωπο με τους πιο προωθημένους τομείς
της σοσιαλδημοκρατίας όπως πρότεινε
το 7ο Συνέδριο. Η προσωρινή όμως αυτή
συμμαχία δε μπορεί να μετατραπεί σε
μόνιμη συμμαχία και ούτε να επισκιαστεί
η ιδεολογική πάλη που είναι η μόνιμη
ενάντια στο σοσιαλδημοκρατισμό.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Από την άλλη οι θεωρητικοί της “αριστεράς”
επιτίθενται ενάντια στο 7ο Συνέδριο
παίρνοντας σα βάση την ερμηνεία που
έδωσαν οι ρεβιζιονιστές της δεξιάς.
Ανίκανοι να εννοήσουν το πραγματικό
περιεχόμενο του συνεδρίου αυτού,
χαραχτηρίζουν τα κύρια αποτελέσματά
του σαν “δεξιά”. Οι κριτικές τους είναι
γελοίες. Σαν “επιχείρημα” τονίζουν
ότι στην Έκθεση του Δημητρώφ δεν
αναφέρεται τίποτα για την επαναστατική
ανατροπή του καθεστώτος. Φαίνεται
καθαρά, ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν
καθόλου τις λενινιστικές θέσεις που
ανάλυσε ο Γενικός Γραμματέας της
Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με το
σημαντικό ζήτημα των μορφών της ανάπτυξης
της επανάστασης, της μεταβατικής μορφής
ή της προσέγγισης της προλεταριακής
επανάστασης.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Αφού καταδικάζει τις ψεύτικες μέθοδες
που χρησιμοποιούν οι ρεβιζιονιστές της
δεξιάς ή της “αριστεράς” στον καθορισμό
των καθηκόντων και αφού τονίζει την
αναγκαιότητα για το γνώρισμα της
κατάστασης το άρθρο του ’’Πριντσίπιος”
τονίζει, ότι εάν δεν ληφθούν υπόψη οι
αλλαγές που παρατηρούνται στον αντιφατικό
δρόμο της ιστορικής ανάπτυξης από όπου
απορρέουν τα καθήκοντα του επαναστατικού
κινήματος γίνονται πολλά σφάλματα. Μια
ορθή θέση εφαρμοσμένη στη ζωή κατά
μηχανικό τρόπο, υποτιμώντας τις αλλαγές
που είχε η κατάσταση, εκφυλίζεται γενικά
σε δόγμα. Η πραγματικότητα είναι, ότι η
πολίτικο - κοινωνική κατάσταση αλλάζει
συνεχώς λόγω του ταξικού αγώνα και της
διαδικασίας της αντιφατικής ανάπτυξης
του καπιταλισμού. Δικαιολογημένα ο
Δημητρώφ τόνιζε, ότι ”δε θα είμαστε
πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές,
αντάξιοι μαθητές των Μαρξ - Ενγκελς -
Λένιν και Στάλιν εάν δεν α λ λ ά ζ α μ ε
κατά κατάλληλο τρόπο την πολιτική και
την ταχτική μας σύμφωνα με την κατάσταση
που αλλάζει και την πρόοδο που σημειώνεται
στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα”.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Οι δεξιοί οπορτουνιστές αναθεωρούν το
μαρξισμό - λενινισμό, αναθεώρηση που
οδηγεί σε αστικές αντιλήψεις υπό τη
μορφή της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας. Οι
αριστεροί οπορτουνιστές αυτοαποκαλούμενοι
“αδιάλλαχτοι υπερασπιστές των αρχών,
αναθεωρούν και την επαναστατική
κοσμοθεωρία μετατρέποντάς την σε κάτι
ασυνεπές και άκαρπο που έχει πολλά κοινά
σημεία με τις τροτσκιστικές στερεότυπες
φόρμουλες. Μη παίρνοντας απάντηση για
την απομόνωση στην οποία βρίσκονται,
για τις αδύνατες σχέσεις με τις μάζες
και την ελάχιστη οργάνωσή τους, κόμματα
ή μικρές ομάδες που δεν αυξάνουν
αριθμητικά ζητούν την εξήγηση για τις
δυσκολίες τους στον αφηρημένο τομέα
της κοινής πολιτικής κερδοσκοπίας, τη
ζητούν στο παρελθόν και όχι στο παρόν,
ενώ στην πραγματικότητα τις αιτίες των
εμποδίων στα οποία προσκρούουν πρέπει
να τις ζητήσουν στην πραχτική τους
δραστηριότητα και τον πολιτικό τους
προσανατολισμό.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
Για να ξεσκεπαστούν οι οπορτουνιστές
της δεξιάς και αριστεράς, καταλήγει το
άρθρο του περιοδικού ’’Πριντσίπιος”,
η θεωρητική πάλη στενά συνδεδεμένη με
την πραχτική δραστηριότητα παίρνει
σημασία πρωταρχικής αξίας. Η πάλη αυτή
εξοπλίζει τη ζωντανή πείρα με την
επεξεργασία της εγγυημένης νικηφόρας
γραμμής. Όσο περισσότερο βαθαίνει η
πάλη αυτή έχοντας στους κόλπους της
κολοσιαίες μάζες ανθρώπων τόσο γρηγορότερα
θαρθεί η μοιραία μέρα για τον καπιταλισμό.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; margin-top: 0.1cm; text-align: justify; text-indent: 0.4cm;">
<b>Εφημερίδα “Επανάσταση”, Μάρτης 1986,
σελ. 4</b></div>
</div>
Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-42276645855586562572016-04-13T12:29:00.003-07:002016-04-13T12:29:29.999-07:00 «Συνδυασμός του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>Ρ.Σ. ΤΙΡΑΝΩΝ, Τετάρτη,
18 Απρίλη 1984</b></div>
<b>
</b><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>Σχόλιο : «Συνδυασμός
του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα»</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Τις τελευταίες μέρες
σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έγιναν
πολλές απεργίες και διαδηλώσεις
διαμαρτυρίας από μέρους της εργατικής
τάξης και των άλλων εργαζομένων μαζών.
Αυτό που παρατηρείται στα κινήματα αυτά
είναι κυρίως η μαζικότητά τους, το
γεγονός που όλο και μεγαλύτερος αριθμός
εργαζομένων ρίχνονται σ’ απεργίες και
διαδηλώσεις με την αποφασιστικότητα
ν’ αγωνιστούν μέχρι τέλους για την
ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Έτσι, αν ρίξει κάνεις
μια ματιά στα τελευταία κινήματα, όπως
στην απεργία μερικών εβδομάδων χιλιάδων
‘Αγγλων ανθρακωρύχων που αντιτίθενται
στα σχέδια της κυβέρνησης ν’ απολύσει
κάπου 20.000 ανθρακωρύχους, την απεργία
60.000 δυτικογερμανών μεταλλωρύχων που
παλεύουν ενάντια στις μαζικές απολύσεις,
την απεργία των Γάλλων εργατών των
ορυχείων στη περιοχή της Λορένης καθώς
και στην Ισπανία, στη Πορτογαλία κα,
πείθεται ότι κάθε μέρα χιλιάδες και
χιλιάδες εργαζόμενοι ενωμένοι και με
τα ίδια αιτήματα διαμαρτύρονται στους
δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης.
Το γεγονός αυτό είναι δείκτης της
δύσκολης κατάστασης στην οποία είναι
υποχρεωμένοι να ζουν εκατομμύρια
προλετάριοι, όπως σ’ όλο τον καπιταλιστικό
κόσμο και στη Δ. Ευρώπη, γιατί τώρα έφτασε
το μαχαίρι στο κόκαλο και η οργή τους
ζητά δρόμο να ξεσπάσει.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Έτσι μ’ όλο που οι
διεκδικήσεις τους είναι οικονομικού
χαρακτήρα, όπως είναι το αίτημα για
δουλειά και ψωμί, για μείωση της ακρίβειας
της ζωής κλπ, το γεγονός που στο κίνημα
κινητοποιούνται όλο και μεγαλύτερες
δυνάμεις χωρίς να εξαπατούνται από την
δημαγωγία της πλουτοκρατίας και των
κίτρινων συνδικάτων, δείχνει ότι τα
κινήματα παίρνουν όλο και πιο έντονο
πολιτικό χρώμα. Δεν εκφράζουν μονάχα
τη δυσαρέσκεια αλλά και την ανοιχτή
εναντίωση στο αστικό καθεστώς, ενάντια
στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου
από άνθρωπο. Απόδειξη γι’ αυτό είναι
και η μεγάλη ανησυχία που προκάλεσαν
οι απεργίες αυτές στους ιθύνοντες
κύκλους της αστικής τάξης η οποία αφαιρεί
το δημοκρατικό προσωπείο και χρησιμοποιεί
την ανοιχτή βία. Έτσι ενάντια στους
Βρετανούς απεργούς όχι μόνο εκτοξεύτηκαν
μύδροι και απειλές από τη Βρετανίδα
πρωθυπουργό Θάτσερ και από τον υπουργό
εργασίας Μπρίτεν αλλά χρησιμοποιήθηκαν
και αστυνομικές δυνάμεις για την
κατάπνιξη της απεργίας με τη δύναμη των
όπλων. Όπως ανέφεραν τα πρακτορεία
ειδήσεων περίπου 8000 αστυνομικοί στάλθηκαν
στις περιοχές των απεργών.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Η ανησυχία αυτή της
αστικής τάξης και η επέμβαση για τη
γρήγορη κατάπνιξη των ταξικών κινημάτων
συνδέονται άμεσα με το γεγονός ότι στις
επάλξεις αυτού του ταξικού αγώνα οι
εργαζόμενες μάζες συνειδητοποιούν για
την αναγκαιότητα του επαναστατικού
αγώνα σαν το μόνο δρόμο για να κάνουν
πραγματικότητα τα νόμιμα αιτήματά τους.
Ταυτόχρονα από απεργία σε απεργία
ξετυλίγεται σαν κόκκινο νήμα η ταξική
επαναστατική αλληλεγγύη από την οποία
εμφορείται το ίδιο το προλεταριάτο.
Είναι αναρίθμητες οι απεργίες όπου οι
εργάτες ενός εργοστασίου υποστηρίζουν
την απεργία των εργατών μιας άλλης
επιχείρησης, ακόμα και ενός ολόκληρου
κλάδου ή τομέα γιατί τα αιτήματα και ο
αγώνας τους έχουν σαν κοινό την επιθυμία
ν’ αποτινάξουν τον ζυγό του κεφαλαίου.
Έτσι συνέβηκε και στην Αγγλία όπου οι
απεργοί ανθρακωρύχοι είχαν την αλληλεγγύη
των εργατών των σιδηροδρομικών και των
αυτοκινητιστικών μεταφορών.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Μια άλλη άποψη του
σημερινού ταξικού κινήματος είναι η
συνύπαρξη των οικονομικών με τα καθαρά
πολιτικά αιτήματα όπως συμβαίνει σήμερα
στην Ευρώπη, όπου συνδέεται η πάλη
ενάντια στην ανεργία και ενάντια στη
δύσκολη κατάσταση στις συνθήκες της
κρίσης με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Αυτά τα δυο κινήματα αναπτύσσονται
παράλληλα ή τα αιτήματα του ενός
προβάλλονται και στο άλλο. Απόδειξη γι’
αυτό είναι μια σειρά εκδηλώσεις
διαμαρτυρίας που έγιναν αυτές τις μέρες
στην Αμερικάνικη στρατιωτική βάση του
Γκρήμεν Χόμεν της Βρετανίας κατά τις
οποίες οι μάζες αντιτάχθηκαν στην
εγκατάσταση των Αμερικάνικων πυραύλων
στην Ευρώπη και στη μετατροπή της ηπείρου
τους σε ορμητήριο για τον Αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό και καταδίκασαν την
εσωτερική και εξωτερική πολιτική της
κυβέρνησης Θάτσερ. Γι’ αυτό και ενάντια
στα κινήματα αυτά η αστική τάξη, εκτός
από τις συκοφαντίες και κατηγορίες,
χρησιμοποιεί και τις αστυνομικές
δυνάμεις. Τα πρακτορεία ειδήσεων ανέφεραν
ότι κατά τις τελευταίες αντιιμπεριαλιστικές
διαδηλώσεις που έγιναν στη Βρετανία
και στην Ολλανδία, η αστυνομία συνέλαβε
120 διαδηλωτές.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Φυσικά ο συνδυασμός
των πολιτικών αιτημάτων του ταξικού
κινήματος με τα οικονομικά ποικίλει
στις μορφές και στην εντατικότητα από
την μια Ευρωπαϊκή χώρα στην άλλη. Κοινό
όμως είναι το γεγονός ότι, όπως έχει
τονίσει ο σ. Εμβέρ Χότζα, «η δυσαρέσκεια
και η εξέγερση που πλήττει με διάφορες
μορφές και εντατικότητα την καπιταλιστική
και ρεβιζιονιστική αστική τάξη είναι
ένα άμεσο και ισχυρό πλήγμα και ενάντια
στις σκοτεινές δυνάμεις του πολέμου
που απειλούν με καταστροφή την ανθρωπότητα,
είναι ένα πλήγμα στα θεμέλια του
αστικοιμπεριαλιστικού συστήματος σε
κρίση».</div>
</div>
Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-5414961507847420882015-09-24T11:43:00.001-07:002015-09-24T11:43:22.423-07:00Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΩΝ ΒΑΣΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΡΑΝΚΟΪΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων <p align="justify"><i>Μετά την επιβολή από τις ισπανικές αρχές της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, ο ισπανικός λαός εντείνει την ένοπλη αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Αυτό επιβεβαιώνουν ο όλο και μεγαλύτερος αριθμός των επιχειρήσεων, κυρίως στην πρωτεύουσα και στις άλλες κυριότερες πόλεις της Ισπανίας, καθώς και η όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη από τις πλατιές λαϊκές μάζες.</i> <p align="justify">Ο αγώνας του βάσκικου λαού και των άλλων Ισπανών πατριωτών, διεξάγεται σήμερα πιο αποφασιστικά στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στο Σαν Σεμπαστιάν και αλλού. Οι τελευταίες ειδήσεις, αναφέρουν ότι ομάδα Βάσκων πατριωτών ενήργησε τις τελευταίες μέρες θαρραλέες επιχειρήσεις στο κέντρο της Μαδρίτης και μια άλλη επιχείρηση στη Βαρκελώνη, οι ποιες προκάλεσαν πανικό και σύγχυση στο καθεστώς. Επίσης στη Μαδρίτη, κυκλοφόρησαν προκηρύξεις με τις οποίες καταδικάζεται δριμύτατα η φασιστική διχτατορία του Φράνκο. Μόνο μέσα σε τρεις μέρες, οι Βάσκοι πατριώτες διεξήγαγαν μερικές ένοπλες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του καθεστώτος και έδωσαν την αρμόζουσα τιμωρία στους πράκτορες και στους αστυνομικούς που βρίσκονται στην υπηρεσία του. Γερο στήριγμα για την ένοπλη αντίσταση απέβηκε και ο ταξικός αγώνας του ισπανικού λαού ο οποίος εντείνεται και διευρύνεται παραπέρα στη Μαδρίτη και Βαλιαδολίβ , στη Βαλένσια και τη Σεβίλλη. <p align="justify">Οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις καταλήγουν πολλές φορές σε άμεσες συγκρούσεις με τις στρατιωτικές και κυβερνητικές δυνάμεις. Το φρανκοϊκό καθεστώς τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού και κινητοποίησε όλο τον αστυνομικό μηχανισμό για να καταπνίξει τον αγώνα για λευτεριά κι' ανεξαρτησία του ισπανικού λαού. Μάλιστα η φρανκοϊκή κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που κήρυξε σε δυο επαρχίες Βάσκων, για να εντείνει τη βία και την τρομοκρατία, στη μάταιη προσπάθειά της να καταβάλει κυρίως την ένοπλη αντίσταση του λαού των Βάσκων. <p align="justify">Στα πλαίσια αυτά, μόνο στους δυο τελευταίες μήνες, το φρανκοϊκό καθεστώς συνέλαβε μερικές δεκάδες Βάσκων αγωνιστών και τρεις χιλιάδες άτομα που είναι ύποπτοι ότι βοηθούν τον αγώνα του βασκικού λαού. Η αστυνομία έχει εντείνει όσο ποτέ άλλοτε τους έλεγχους και τις παραβιάσεις στα σπίτια των πολιτών. Ο υπουργός Εσωτερικών του φρανκοϊκού καθεστώτος, απείλησε πριν λίγες μέρες ότι θα ληφθούν και άλλα καταπιεστικά μέτρα ενάντια σ' αυτούς που θα βοηθήσουν και θα υποστηρίξουν τον αγώνα αυτό. <p align="justify">Όμως παρά την ένταση της βίας, της τρομοκρατίας και των απειλών, ο λαός των Βάσκων δεν παραιτείται από το δρόμο που άνοιξε. Αυτός έχει περισσότερο από μια δεκαετία που αντιμετωπίζει με επιτυχία τις εκστρατείες και τις επιχειρήσεις αντιποίνων του φρανκοϊκού καθεστώτος και όχι μόνο δε φοβήθηκε και δεν καταβλήθηκε, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη των γεγονότων, εντείνει τον αγώνα ενάντια στη φρανκοϊκή διχτατορία. Αυτός είναι πεπεισμένος, ότι στον αγώνα αυτό, έχει την ολόπλευρη υποστήριξη του ισπανικού λαού. Το φρανκοϊκό καθεστώς, μπορεί να συλλάβει εκατοντάδες και χιλιάδες άτομα, μπορεί μάλιστα να εκτελέσει δεκάδες και εκατοντάδες άλλους, αυτό όμως δε μπορεί να τον εμποδίσει να μεγαλώσει από ήμερα σε μέρα την υποστήριξη αυτή. <p align="justify">Να ένα εύγλωττο παράδειγμα, σχετικά με αυτό. Στην περιφέρεια Γκουέρνικα της επαρχίας Μπιλμπάο, η φρανκοϊκή αστυνομία σκότωνε και ενεργούσε ελέγχους και παραβιάσεις στα σπίτια των πολιτών, για να βρει τους αγωνιστές που κρύβονται απ' αυτούς που συμπαθούν την ένοπλη αντίσταση του λαού των Βάσκων. Η αστυνομία μπήκε βίαια σ' ένα σπίτι, στο οποίο κρύβονταν δυο Βάσκοι αγωνιστές, αλλά ο σπιτονοικοκύρης προτίμησε να σκοτωθεί από τις σφαίρες της αστυνομίας, παρά να παραδώσει τους αγωνιστές που έκρυβε στο σπίτι του. Οι τελευταίοι απάντησαν στα πυρά της αστυνομίας με πυρ, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό. <p align="justify">Ο ισπανικός λαός είναι ειρηνόφιλος λαός. Εννοεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να δώσει τέλος στην καταπίεση και την εκμετάλλευση του φρανκοϊκού καθεστώτος, εκτός από το δρόμο του ένοπλου αγώνα, στον οποίο βάδισε και βαδίζει αποφασιστικά. <p align="justify">πηγή: Λαϊκός Δρόμος</p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-74386332385322059212015-09-14T14:39:00.001-07:002015-09-14T14:39:45.196-07:00ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ , ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ - ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣ<p align="justify"> <p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 12.6.85 <p align="justify">Στο θεωρητικό έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζια σημαντική θέση κατέχουν τα προβλήματα των διεθνών εξελίξεων, οι αναλύσεις του πάνω στα γεγονότα και τις καταστάσεις σε διάφορες περιοχές του κόσμου, ο προσδιορισμός των τάσεων και των επιδιώξεων των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων και κρατών που δρουν σήμερα στο διεθνή στίβο. <p align="justify">Σ' όλες αυτές τις αναλύσεις, αυτό που διακρίνεται είναι η βαθιά λαϊκή, η ανώτερη ταξική αρχειακότητα, η σιδερένια κρίση, η σαφήνεια σκέψης, οι σωστές θέσεις αρχών σε απόλυτη συνταύτιση με τα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, των συμφερόντων των λαών και της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσής τους, της ειρήνης και της πραγματικής ασφάλειας στον κόσμο. <p align="justify">Πάνω σ' αυτή τη βάση, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στάθηκε και ανέλυσε ιδιαίτερα την πολιτική και τη στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, προσδιόρισε και ξεσκέπασε με πειστικά επιχειρήματα τις ταχτικές και τις πολιτικές τους βλέψεις για παγκόσμια ηγεμονία, βγάζοντας σημαντικά συμπεράσματα με τη στάση των λαών και των επαναστατικών δυνάμεων απέναντι σ 'αυτές τις δυο μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής. <p align="justify">Κρίνοντας από τις διάφορες εξελίξεις στο διεθνή στίβο και από τα δεδομένα και τις συγκεκριμένες ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια έφτασε στο συμπέρασμα ότι, στο σημερινό κόσμο οι δυο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση, είναι οι μεγαλύτερες και οι πιο επικίνδυνες επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που γνώρισε η ιστορία. Οι υπερδυνάμεις χωριστά ή από κοινού, στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό, αντιπροσωπεύουν τον κυριότερο εχθρό για το σοσιαλισμό, για τη λευτεριά και ανεξαρτησία των εθνών, τη μεγαλύτερη δύναμη υπεράσπισης των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών συστημάτων, τον άμεσο κίνδυνο να ρίξουν την ανθρωπότητα σ ένα Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. <p align="justify">Όπως είναι γνωστό, το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου έφερε σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων στο διεθνή στίβο σ' όφελος του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έγινε τότε ο μόνος ηγέτης όλου του καπιταλιστικού κόσμου, κινητοποίησε όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις με σκοπό να διασώσει το παλιό καπιταλιστικό καθεστώς και να καταπνίξει κάθε επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα. Η "Παξ - Αμέρικα" έγινε από τότε το κύριο κίνητρο και επιδίωξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ενώ η στρατιωτική επίθεση, η οικονομική επέχταση και η ιδεολογική εισβολή έγιναν τα κυριότερα μέσα για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτός που εξαπέλυσε τη βάρβαρη επίθεση στην Κορέα και στο Βιετνάμ, όπου διέπραξε τα πιο θηριώδικα εγκλήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, ήταν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που επέμβηκε στρατιωτικά στο Κογκό, στη Δομινικανή Δημοκρατία, στο Λάος και την Καμπότζη, που οργάνωσε το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή, κλπ. Κατά τα τελευταία 40 χρόνια οι ΕΠA έκαναν χρήση της στρατιωτικής δύναμης ή απείλησαν για τη χρησιμοποίησή της σε πάνω από 250 περιπτώσεις. <p align="justify">Αναλύοντας σε συνέχεια την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια επισήμανε ότι, η πολιτική αυτή πήρε και θα παίρνει όλο και επιθετικά χαρακτηριστικά, τυχοδιωκτικά και φιλοπόλεμα για να αντιπαραταχθεί στον εντεινόμενο αγώνα των λαών για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία. Η κατάληψη της Γρενάδας και οι νέες επιθέσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις στο Λίβανο, στον Περσικό Κόλπο, στο Σαλβαντόρ, στη Νικαράγουα κι αλλού καθώς και η πολιτική του Ρήγκαν του επανεξοπλισμού της Αμερικής, η εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη και μέχρι το νέο πρόγραμμα του "πολέμου των άστρων" είναι επιβεβαίωση αυτού του επίκαιρου σημαντικού συμπεράσματος. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι λαοί πλήρωσαν και πληρώνουν με το αίμα τους και την απώλεια της λευτεριάς και της εθνικής τους ανεξαρτησίας, την αχόρταγη δίψα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια όμως προειδοποίησε ότι οι λαοί του κόσμου βρίσκονται σε μια μεγάλη σύγκρουση και μ' έναν άλλον εχθρό, ίσα επικίνδυνο, το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, ο οποίος όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός προσπαθεί να σβήσει τις φλόγες τις επανάστασης και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών και να εγκαθιδρύσει την ηγεμονιστική του κυριαρχία. <p align="justify">Είναι ιστορική τιμή του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, ο οποίος ανακαλύπτοντας και αναλύοντας το αντεπαναστατικό προτσές που συνέβηκε, μετά την προδοσία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών, στη Σοβιετική Ένωση διατύπωσε και τη νοθεία και τις επιδιώξεις της εξωτερικής πολιτικής του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού σαν πολιτική ενός σοσιαλιμπεριαλιστικού κράτους που ποθεί την παγκόσμια κυριαρχία. <p align="justify">Το ίδιο, όπως και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός προσπαθεί και αυτός να διασφαλίσει τις ζώνες του επιρροής, να εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις και να δημιουργήσει πολιτικό - στρατιωτικές συμμαχίες σ' άλλες χώρες, να διευρύνει την οικονομική επέχταση και την κυριαρχία του πάνω στους λαούς. <p align="justify">Και για τη Σοβιετική Ένωση σε πρώτη μοίρα έχει τεθεί η χρήση της στρατιωτικής δύναμης για την πραγματοποίηση των επέχτατικών της σκοπών. Αυτό το δείχνει η φασιστική επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας, οι στρατιωτικές επεμβάσεις, μέσω τρίτων, στην Αγκόλα, την Υεμένη, την Αιθιοπία και την Ερυθραία και τελευταία η βάρβαρη εισβολή στο Αφγανιστάν. <p align="justify">Η Σοβιετική Ένωση διαθέτει σήμερα μεγάλο στρατιωτικά οπλοστάσιο , που το δικαιολογεί με την ανάγκη της διατήρησης της στρατιωτικής ισορροπίας με τις ΕΠΑ και το τελειοποιεί συ νεχώς με τις προετοιμασίες που κάνει για νέα επέχταση και επιθέσεις κατά των λαών. <p align="justify">Αναλύοντας τη στρατηγική και τους όμοιους ηγεμονιστικούς σκοπούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια προσδιόρισε και τη διαλεχτική των σοβιετο - αμερικάνικων σχέσεων, το τι χωρίζει και το τι ενώνει αυτές τις δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις. Ξεκινώντας από τις διάφορες εξελίξεις στο διεθνή στίβο, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθορίζει ότι, το μόνιμο βασικό κοινό γνώρισμα στις σοβιετο - αμερικάνικες σχέσεις είναι ο ανταγωνισμός τους για παγκόσμια ηγεμονία, είναι οι προσπάθειες να υπονομεύσουν τις θέσεις και την κυριαρχία η μια της άλλης σε διάφορους τομείς στις ζώνες του κόσμου. Αυτό φαίνεται σήμερα στις προσπάθειες που καταβάλλει η κάθε πλευρά να εξασφαλίσει νέες στρατηγικές θέσεις και οικονομική και πολιτική υπεροχή στην Ευρώπη καθώς και στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στην Κεντρική Αμερική, σε αδιάκοπο εξοπλιστικό ανταγωνισμό για στρατιωτική υπεροχή κλπ. <p align="justify">Παράλληλα όμως μ' αυτόν τον ηγεμονιστικό ανταγωνισμό που αποτελεί την κυριότερη πηγή των σημερινών διεθνών διενέξεων και του κινδύνου του πολέμου, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια υπογράμμισε και τις αδιάκοπες προσπάθειες που καταβάλλουν οι υπερδυνάμεις να έρθουν σε συνδιαλλαγή, σε συνεννόηση και σε προσωρινές συμμαχίες για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής σε βάρος των κυριαρχικών συμφερόντων των λαών και το σβήσιμο του επαναστατικού τους αγώνα. <p align="justify">Ακριβώς επ' αυτής της βάσης ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, το Νοέμβρη του 1976, διατύπωσε τη σημαντική θέση ότι, τόσο όταν οι υπερδυνάμεις προσεγγίζουν όσο και όταν αλληλοτρώγονται τα σπασμένα τα πληρώνουν οι άλλοι. Η συνεργασία και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις παρουσιάζουν τις δυο πλευρές μιας αντιφατικής πραγματικότητας, είναι η κυριότερη έκφραση της ίδιας της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής για την αρπαγή της λευτεριάς των λαών και την κυριαρχία στον κόσμο. <p align="justify">Η εξέλιξη των γεγονότων δικαίωσε απόλυτα αυτό το σημαντικό συμπέρασμα του σύντροφου Ενβέρ Χότζια που δίνει τον πυρήνα να προσανατολίζεσαι και να αντιλαμβάνεσαι σωστά την αντιφατική φύση των σοβιετο - αμερικάνικων σχέσεων και την πληθώρα των συνδιαλλαγών και των ανοιχτών και μυστικών συμφωνιών μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων. Έτσι παρά τον σκληρό ανταγωνισμό και τις αμοιβαίες κατηγορίες που διατυπώνουν καθημερινά οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ένωση, συνεχίζουν τα παζαρέματα της Γενεύης για τα πυρηνικά όπλα καθώς και τον πολιτικό τους διάλογο για τις θερμές περιοχές του κόσμου, όπως είναι οι ταχτικές συναντήσεις Σουλτς - Γκρομύκο, οι διμερείς συνομιλίες για τη Μέση Ανατολή, για τη Νότια Αφρική, για το Αφγανιστάν κλπ. <p align="justify">Με βάση τη βαθιά επιστημονική ανάλυση που έκανε στις σοβιετο - αμερικάνικες σχέσεις του ανταγωνισμού και της αντεπαναστατικής τους συνεργασίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθόρισε και τη στάση που πρέπει να κρατήσουν οι λαοί και οι επαναστατικές δυνάμεις απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις ξεσκεπάζοντας τις επικίνδυνες αυταπάτες που διαδίδουν προς όλες τις κατευθύνσεις οι αντιδραστικές τάξεις, οι οποίες για να παραπλανήσουν τις μάζες και να δικαιολογήσουν τους δεσμούς και την εξάρτηση από τις υπερδυνάμεις πασχίζουν να παρουσιάσουν τη μια καλή και την άλλη κακή. "Οι δυο υπερδυνάμεις", είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, "αποτελούν τον ίδιο κίνδυνο, είναι οι κυριότεροι και οι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών γι' αυτό δε μπορείς να στηριχτείς στον ένα ιμπεριαλισμό και να καταπολεμήσεις και να απαλλαγείς τον άλλο". <p align="justify">Με βάση το συμπέρασμα αυτό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε, για άλλη μια φορά, με δύναμη στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ για αποφασιστικό και αδιάλλαχτο αγώνα ενάντια στις υπερδυνάμεις σαν μια ιστορική αναγκαιότητα και καθήκον για όλες τις επαναστατικές, προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, για την υπεράσπιση της λευτεριάς και κυριαρχίας των λαών, για τη νίκη της επανάστασης, την αποτροπή του πολέμου και τη διασφάλιση της ειρήνης. <p align="justify">Καθοδηγούμενο από τα διδάγματα αυτά του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και η ΛΣΔ Αλβανίας καταπολέμησαν πάντα την πολιτική και τις επιθετικές ενέργειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, απέκρουσαν τις πιέσεις και τις κολακείες τους και τους ξεσκέπασαν σαν τους μεγαλύτερους εχθρούς της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών. Ο χρόνος απέδειξε ότι αυτή η στάση αρχών ήταν σωτήρια για τη χώρα μας. Αυτή εξασφάλισε την προάσπιση της λευτεριάς και εθνικής ανεξαρτησιας κι έδωσε στην Αλβανία φωνή ανεξάρτητη και τιμημένο όνομα και γόητρο στο διεθνή στίβο. Καθοδηγούμενη από τη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία και τα αθάνατα διδάγματα του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, η Σοσιαλιστική Αλβανία θα συνεχίσει με συνέπεια τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, θα ξεσκεπάζει τις δολοπλοκίες και συνωμοσίες τους συνειδητή ότι, με τον τρόπο αυτό εξυπηρετεί τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα, εξυπηρετεί τη λευτεριά και ανεξαρτησία των λαών, την υπόθεση της επανάστασης και της ειρήνης στον κόσμο. <p align="justify">Όπως τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία στο λόγο του με την ευκαιρία της 40ης επετείου της απελευθέρωσης της Πατρίδας, "εμείς δε συμβιβαστήκαμε και δε θα συμβιβαστούμε ποτέ με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Αντιταχθήκαμε και αντιτασσόμεθα σ' αυτούς όχι επειδή είναι μεγάλοι, πλούσιοι και ισχυροί αλλά γιατί είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της λευτεριάς, άπληστοι άρπαγες του πλούτου των άλλων χωρών, υποκινητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Γι αυτό η εναντίωση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό είναι η μόνη ορθή πολιτική, η μόνη σωτήρια πολιτική". <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="212" height="303"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-85982019097425210752015-09-14T14:37:00.001-07:002015-09-14T14:37:54.601-07:00ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ - ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΕ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 9.6.85 <p align="justify">Στο Έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, σημαντική θέση κατέχει και η σκέψη του για το σημερινό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές, που έχει συμπλεχτεί στις βαθιές και στις συνεχείς αυτές αναλύσεις που έκανε στην ανάπτυξη της σημερινής καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής κοινωνίας, κυρίως στο μεγάλο έργο Του "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση". <p align="justify">Οι αναλύσεις αυτές που ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τις έκανε στο σημερινό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές στηρίζονται στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, αποτελούν μια μεγάλη συμβολή σ' όφελος της υπόθεσης της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών. <p align="justify">Με μεγάλη αξία είναι ιδιαίτερα τα συμπεράσματα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, ότι στο σημερινό κόσμο υπάρχει γενικά μια επαναστατική κατάσταση, ότι ο κόσμος βαδίζει προς μεγάλα επαναστατικά ξεσπάσματα, ότι η προλεταριακή και απελευθερωτική επανάσταση είναι ένα πρόβλημα που ζητά λύση, κλπ. Τα συμπεράσματα αυτά του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι ενθάρρυνση και υποκίνηση για το επαναστατικό κίνημα του προλεταριάτου και των λαών, είναι ξεσκέπασμα και σοβαρό χτύπημα για όλες τις απόψεις και διαστρεβλώσεις, που οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές και όλοι οι άλλοι εχθροί του μαρξισμού - λενινισμού δε βγήκαν για την επανάσταση, κηρύσσοντάς την ξεπερασμένη και άχρηστη στις σημερινές συνθήκες. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα μιλώντας για το σημερινό επαναστατικό προτσές όχι μόνο δίνει την πλέρια και ξεκάθαρη έννοια για το προτσές αυτό, αλλά ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί ξεκάθαρα και με ακρίβεια και την ποικιλία του επαναστατικού αυτού προτσές στη σημερινή εποχή. Στην εποχή της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, όταν μιλούμε για την επανάσταση δεν εννοούμε μόνο την προλεταριακή επανάσταση, γιατί και οι απελευθερωτικοί αγώνες των λαών, τα εθνικό - απελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και ο αγώνας των εργαζομένων και των λαών για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας ή της κυριαρχίας του εθνικού τους πλούτου κλπ. είναι επίσης μέρος ενός μοναδικού παγκόσμιου επαναστατικού προτσές. Από την ανάλυση που κάνει στην ποικιλία της επαναστατικής αυτής διαδικασίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξάγει το σημαντικό συμπέρασμα, ότι η κατάρρευση του ιμπεριαλισμού θα είναι αποτέλεσμα της δράσης όλης της επαναστατικής αυτής διαδικασίας, γιατί η αιχμή όλων των επαναστατικών κινημάτων - μέρος της διαδικασίας αυτής - στρέφεται ακριβώς ενάντια στον κοινό εχθρό. <p align="justify">Αναλύοντας την ποικιλία των επαναστατικών διαδικασιών ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα επιχειρηματολογεί ταυτόχρονα και τους λόγους της ποικιλίας αυτής. Το γεγονός που στο σημερινό κόσμο υπάρχουν διάφορες αντιθέσεις και χώρες με διαφορετικό επίπεδο κοινωνικό - οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης κάνει ώστε και ο χαραχτήρας των επαναστατικών κινημάτων να είναι διαφορετικός σε διάφορες ζώνες και χώρες. Ακριβώς η ποικιλία αυτή της σημερινής πραγματικότητας καθορίζει και την ποικιλία των επαναστατικών προτσές που αναπτύσσονται σήμερα στον κόσμο. Έτσι, από την ανάλυση που κάνει στα επαναστατικά κινήματα σε διάφορες περιοχές του κόσμου στη σημερινή περίοδο, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι οι διάφορες χώρες της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής έχουν ιδιαίτερα προβλήματα, που είναι πολύ περίπλοκα και που συνδέονται με τον αγώνα ενάντια στην εξάλειψη των υπολειμμάτων της φεουδαρχίας, με τον αγώνα ενάντια στην επέμβαση της κυριαρχίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κλπ. Γι αυτό, για μερικές από τις χώρες αυτές τίθεται το καθήκον της πραγματοποίησης της προλεταριακής επανάστασης, ενώ σ' άλλες χώρες αυτό της πραγματοποίησης της αστικό - δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής και εθνικό - απελευθερωτικής επανάστασης. Οι επαναστάσεις αυτές είναι αναπόσπαστο μέρος στο γενικό παγκόσμιο επαναστατικό προτσές, είναι σύμμαχοι της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι λαοί των χωρών αυτών αγωνίζονται τώρα για την εξάλειψη του νέο - αποικιοκρατικού συστήματος, κάθε ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, κάθε εκμετάλλευσης ξένου κεφαλαίου. Αυτοί αγωνίζονται για την κυριαρχία και την πλήρη οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία. Οι στόχοι αυτοί μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την εξάλειψη της κάθε ξένης κυριαρχίας και εξάρτησης. <p align="justify">Τα συμφέροντα των λαών και του ιμπεριαλισμού δεν συνταυτίζονται ποτέ και σε καμιά περίπτωση. Για να ζει ο ιμπεριαλισμός, έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, οι λαοί πρέπει να είναι υποδουλωμένοι. Ενώ για να απελευθερωθούν οι λαοί πρέπει ο ιμπεριαλισμός να καταστραφεί. <p align="justify">Σχετικά μ' αυτό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξάγει το σημαντικό συμπέρασμα σχετικά με τη σύνδεση της εθνικό - δημοκρατικής, αντιιμπεριαλιστικής, εθνικό - απελευθερωτικής επανάστασης, που οι επαναστάσεις αυτές χτυπούν τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση, που είναι εχθροί όχι μόνο των λαών αλλά και του προλεταριάτου, ανοίγοντας το δρόμο και στους μεγάλους κοινωνικούς επαναστατικούς μετασχηματισμούς, βοηθώντας έτσι στη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Επίσης ο αγώνας της εργατικής τάξης, η σοσιαλιστική επανάσταση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, χτυπώντας την ιμπεριαλιστική αστική τάξη, συντρίβοντας τις οικονομικές και πολιτικές της θέσεις, δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες και διευκολύνει τη νίκη του απελευθερωτικού κινήματος των λαών. Η απελευθερωτική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, στις καθορισμένες συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλιστική επανάσταση. Οι συνθήκες αυτές σχετίζονται κατά πρώτο λόγο με την εξασφάλιση της ηγεμονίας του προλεταριάτου και του οδηγητικού ρόλου του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει επιχειρηματολογήσει, ότι στις σημερινές συνθήκες της εμβάθυνσης και όξυνσης της γενικής κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος και της παραπέρα ανόδου των εθνικό - απελευθερωτικών και επαναστατικών κινημάτων των λαών, η δυνατότητα αυτή αυξήθηκε όλο και περισσότερο. <p align="justify">Αναλύοντας τα ταξικά και πολιτικά προτσές στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι στην ημερήσια διάταξη στις χώρες αυτές είναι η προλεταριακή επανάσταση. Το συμπέρασμα αυτό απορρίπτει όλες τις διαστρεβλώσεις που κάνουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές στην υπόθεση της επανάστασης ....., την αναγκαιότητα της προετοιμασίας του προλεταριάτου και όλων των άλλων εργαζομένων για επανάσταση. Είναι αλήθεια, ότι μπροστά στο προλεταριάτο και στις εργαζόμενες μάζες στις χώρες αυτές προβάλλουν πιο πολλά καθήκοντα που συνδέονται με τον αγώνα για ειρήνη, για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Έτσι, σης χώρες αυτές, όπως επιχειρηματολογεί ο σύντροφος Εν βέρ Χότζα, υπάρχει ένα μεγάλο εθνικό πρόβλημα, που συνδέεται με την κυριαρχία και την αμερικάνικη υπαγόρευση και τον αγώνα εναντίον της, και την ενίσχυση και την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας και της πλήρης κυριαρχίας των χωρών αυτών. Επίσης εδώ είναι σημαντική και η πάλη του προλεταριάτου και των εργαζομένων ενάντια στην άγρια κυριαρχία των μονοπωλίων και την τάση τους για τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την τάση της φασιστικοποίησης και της στρατιωτικοποίησης της ζωής όλης της χώρας κλπ. Η λύση των προβλημάτων αυτών όμως είναι αδιαίρετη από την υπόθεση της επανάστασης, που είναι μέσο όχι μόνο για να τεθεί τέρμα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και για τη λύση των καθηκόντων δημοκρατικού χαραχτήρα, για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων των υπερδυνάμεων. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει επιχειρηματολογήσει, ότι τα προτσές της ταξικής διαφοροποίησης υπάρχουν και στις ρεβιζιονιστικές χώρες, όπου αυξάνονται γρήγορα οι ταξικές διενέξεις, και μπροστά στο προλεταριάτο και στις εργαζόμενες μάζες, σ' αυτές τις χώρες, προβάλλουν καθήκοντα που σχετίζονται με τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και τη σωτηρία από την κηδεμονία και την κυριαρχία των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, για την επανάχτηση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων και τη θεραπεία των παλιών πληγών, που προ-κάλεσε η ρεβιζιονιστική προδοσία και η παλινόρθωση του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες. Όλα αυτά, έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, θα πραγματοποιηθούν μόνο με την ανατροπή των ρεβιζιονιστών και την επανεγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, υποδείχνοντας έτσι ότι η εργατική τάξη με το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα της πρέπει να κατέβει στο πεδίο της μάχης και να πραγματοποιήσει ξανά την προλεταριακή επανάσταση. <p align="justify">Κατ αυτόν τον τρόπο στη σημερινή περίοδο σ' όλες ης περιοχές και τις χώρες του κόσμου υπάρχει μία επαναστατική κατάσταση, ανεξάρτητα που το επαναστατικό κίνημα σε διάφορες χώρες και περιοχές είναι σε διάφορα επίπεδα της ανάπτυξής του. Όπως τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, το Νοέμβρη 1981, ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση καί τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, αλλά και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου. <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="212" height="303"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-54183855166684076082015-09-14T14:36:00.001-07:002015-09-14T14:36:24.333-07:00Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ<p align="justify"> <p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 16.6.85 <p align="justify">Στην πλούσια και ολόπλευρη θεωρητική κληρονομιά που άφησε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα σημαντική θέση κατέχει η σκέψη του για την πάλη των τάξεων και το ρόλο της στη σοσιαλιστική κοινωνία. <p align="justify">Σαν λενινιστής αγωνιστής που ήταν ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, δίδαξε το Κόμμα να μείνει πάντα πιστό στα διδάγματα του Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν και σ' όλη την πείρα των επαναστατικών αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου, να διεξάγει πάντα σωστά την πάλη των τάξεων και να μη ξεχνά ποτέ ότι αυτή είναι ο κινητήρας που οδηγεί μπροστά την ανθρώπινη κοινωνία. <p align="justify">Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στάθηκαν πάντα μέχρι τέλους πιστοί στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, διδάχτηκαν και εξήγαγαν συμπεράσματα ζωτικής σημασίας από την ιστορική πείρα της πάλης των τάξεων και την ανέπτυξαν παραπέρα με συνέπεια σ' όλους τους τομείς και σ' όλα τα στάδια πραγματοποίησης της επανάστασης. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατέληξε σε συμπεράσματα καθολικής θεωρητικής και πραχτικής αξίας για τα αίτια και το ρόλο της πάλης των τάξεων στο σοσιαλισμό. Απέδειξε, ότι και μετά την οικοδόμηση ιης οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού και την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, η πάλη των τάξεων συνεχίζεται και παίζει αποφασιστικό ρόλο στην ύπαρξη του νέου συστήματος. Και μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων υπάρχουν τα υπολείμματά τους, που όχι μονάχα ελπίζουν αλλά και ενεργούν σε διάφορες μορφές να ξαναποκτήσουν το χαμένο παράδεισο, να ξαναπάρουν την πολιτική και οικονομική εξουσία. <p align="justify">Και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης παραμένει ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης γιατί ο σοσιαλισμός δεν νικάει ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες και ο ιμπεριαλιστικο - ρεβιζιονιστικός περίγυρος εξακολουθεί να ασκεί ισχυρή πίεση. Ανάμεσα στο νικηφόρο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό που πεθαίνει διεξάγεται σκληρή ταξική πάλη ζωής και θανάτου. Και μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης παραμένουν οι κηλίδες της παλιάς κοινωνίας, τα υπολείμματα των ξένων ιδεολογιών, που ζουν για μεγάλη περίοδο στη συνείδηση των ανθρώπων και αποτελούν το θερμό υπόστρωμα απ 'όπου τρέφονται και γεννιούνται ο αστικός εκφυλισμός και οι συνθηκόλογες, ρεβιζιονιστικές απόψεις, Και στη σοσιαλιστική κοινωνία υπάρχει ο κίνδυνος εκφυλισμού μεμονωμένων ανθρώπων και της γέννησης νέων αστικών στοιχείων, νέων εχθρών μέσα στη χώρα. <p align="justify">Για όλους αυτούς τους λόγους, εξηγεί ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, η πάλη των τάξεων παραμένει ένας αντικειμενικός νόμος, που διεξάγεται σκληρά και στο σοσιαλισμό. Είναι μια πάλη που σε τελευταία ανάλυση θέτει αντιμέτωπα δυο αντίθετα οικονομικό - κοινωνικά συστήματα, το σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Να έχουμε πάντα υπόψη, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ότι βρισκόμαστε στην περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι κατά την περίοδο αυτή ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι σε ασυμβίβαστη πάλη. <p align="justify">Με βάση τη βαθειά ανάλυση της κυριότερης αντίθεσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα διατύπωσε το σημαντικό θεωρητικό συμπέρασμα ότι η νίκη της εργατικής τάξης διασφαλίζεται μέσω της σφοδρής και αδιάλλαχτης ταξικής πάλης, ότι η πάλη των τάξεων και στο σοσιαλισμό είναι ένας κύριος κινητήριος παράγοντας που οδηγεί μπροστά την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που προστατεύει το Κόμμα, το κράτος και όλο το σύστημα από τον αστικό - ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό και από την παλινόρθωση του καπιταλισμού, που καθορίζει τη συνείδηση των εργαζομένων και δυναμώνει το προλεταριακό τους πνεύμα. <p align="justify">Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι σκέψεις του σύντροφου Ενβέρ Χότζα σχετικά με την αντίληψη και τη συνεπή εφαρμογή της πόλης των τάξεων. Ασκώντας κριτική στις θέσεις της στενής και μονόπλευρης αντίληψης της πάλης των τάξεων, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξηγεί ότι η πάλη αυτή είναι πλατιά και διεξάγεται ολόπλευρη. Η πάλη των τάξεων στρέφεται ενάντια στον κίνδυνο που διατρέχει ο σοσιαλισμός απ' έξω από τη στρατιωτική και ιδεολογική αστικό - ρεβιζιονιστική επίθεση αλλά στρέφεται και ενάντια στον κίνδυνο του εκφυλισμού του σοσιαλισμού από τα μέσα. Το συμπέρασμα αυτό αποτελεί ένα δίδαγμα ζωτικής σημασίας για το σοσιαλισμό που πηγάζει από τον ίδιο τον καθολικό χαραχτήρα της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, αλλά που τονίστηκε για πρώτη φορά από το σύντροφο Ενβέρ Χότζα ύστερα από μια ολόπλευρη ανάλυση του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών. <p align="justify">Η πάλη των τάξεων που διεξάγεται και μέσα στο μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα είναι αντανάκλαση της πάλης των τάξεων που διεξάγεται στην κοινωνία. Η πάλη αυτή διεξάγεται ενάντια στους προδότες και στα εχθρικά στοιχεία, ενάντια στον οπορτουνισμό και στο σεχταρισμό, ενάντια στις διαστρεβλώσεις και παραβιάσεις της γραμμής και των οδηγιών του Κόμματος, ενάντια στα λάθη και τις ελλείψεις. Η πάλη αυτή δυναμώνει το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα της εργατικής τάξης, υπερασπίζει το σοσιαλιστικό σύστημα και εξασφαλίζει την ανάπτυξη του. <p align="justify">Στηριζόμενος στα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, στην εθνική και διεθνή πείρα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα απέρριψε τις ρεβιζιονιστικές απόψεις ότι η πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό έχει πάψει να ενεργεί στο πολιτικό και στο οικονομικό μέτωπο και ότι διεξάγεται μονάχα στο ιδεολογικό και αποδείχνει, ότι η πάλη των τάξεων και στο σοσιαλισμό διεξάγεται σκληρή σ' όλες τις μορφές της. Ταυτόχρονα ότι η εξασθένιση, έστω και ελάχιστα ενός μετώπου, αποτελεί απομάκρυνση από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, αποδυναμώνει την πάλη των τάξεων στη γενικότητα και προξενεί ανυπολόγιστη ζημιά στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνισε, ότι ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένη εκείνη η ταξική πάλη που δεν διεξάγεται σ' όλα τα κυριότερα μέτωπά της, πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό. Οι τρεις αυτές μορφές πάλης συνυφαίνονται και αλληλοσυμπληρώνονται. <p align="justify">Η θεωρητική σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την ιδεολογική πάλη είναι πλήρης και ολόπλευρη. Ρίχνει φως και διευκρινίζει όχι μόνο τα προβλήματα της ουσίας και της εκδήλωσης της ιδεολογικής πάλης στο σοσιαλισμό, τους δρόμους και τις μορφές της διεξαγωγής της, αλλά ρίχνει φως, διευκρινίζει και πλουτίζει τη μαρξιστική - λενινιστική σκέψη για τη σύνδεση μεταξύ της ιδεολογικής πάλης και των στρατηγικών καθηκόντων του σοσιαλισμού. Η πάλη των τάξεων στην ιδεολογία, μας διδάσκει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι πλατιά και ολόπλευρη. Είναι μια πάλη για τη λύση των ανταγωνιστικών και μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγησε, ότι η ιδεολογική πάλη συνδέεται άμεσα με την προάσπιση της διχτατορίας του προλεταριάτου, με τη διαφύλαξη, την ενίσχυση και ανάπτυξη του σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος, με το δυνάμωμα και την επαναστατικοποίηση του κόμματος, με την αδιάκοπη ανάπτυξη της επανάστασης. <p align="justify">Στη σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την πάλη των τάξεων σημαντική θέση κατέχει το πρόβλημα της σύνδεσης μεταξύ του αντικειμενικού και υποκειμενικού παράγοντα. Η πάλη των τάξεων είναι ένας νόμος αντικειμενικός, αλλά παρ' όλα αυτά ο υποκειμενικός παράγοντας παίζει αποφασιστικό ρόλο. Η οργάνωση του αγώνα και η πραγματοποίηση της επανάστασης, η οικοδόμηση και προάσπιση του σοσιαλισμού εξαρτώνται από το επίπεδο τής συνείδησης και της προετοιμασίας και κινητοποίησης στον αγώνα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Αποφασιστικός παράγοντας, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, για τη σωστή διεξαγωγή της πάλης των τάξεων, για τη λύση της βασικής αντίθεσης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, για την πλήρη και οριστική νίκη του σοσιαλισμού επί του καπιταλισμού είναι η καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. <p> <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="212" height="303"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-68150443017388867992015-09-14T14:34:00.001-07:002015-09-14T14:34:08.612-07:00Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ - ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΘΥΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 23.6.85 <p align="justify">Στο θεωρητικό έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, που αντιπροσωπεύει μια λαμπρή υπεράσπιση και παραπέρα πλουτισμό και ανάπτυξη του μαρξισμού - λενινισμού, βρίσκονται διακεκομένα, αναλυμένα, επεξεργασμένα και αναλύονται όλα τα ζητήματα που έθεσε η ζωή στις 5 τελευταίες αυτές δεκαετίες της ιστορικής ανάπτυξης της χώρας και της παγκόσμιας εξέλιξης. <p align="justify">“Η θεωρητική του σκέψη για τα ζητήματα της επανάστασης, της διχτατορίας του προλεταριάτου και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού", είπε ο Πρώτος Γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΑ σύντροφος Ραμίζ Αλία στις 15 Απρίλη 1985, "οι αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό και το ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό είναι μια εξαίρετη συμβολή στο θεωρητικό θησαυροφυλάκιο του μαρξισμού - λενινισμού και της παγκόσμιας επαναστατικής πράξης". <p align="justify">Στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα ενώνονταν κατά αρμονικό τρόπο και συγχωνεύονταν σ' ένα: ο καθοδηγητής και ο στρατηλάτης της Λαϊκής Επανάστασης και ο θεωρητικός της επανάστασης αυτής. Η μαρξιστική - λενινιστική του σκέψη έχει καθοδηγήσει, έχει φωτίσει το δρόμο και έχει ανοίξει την προοπτική σαν επαναστατική πραχτική. Το ΚΕΑ και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εφαρμόζοντας με παραδειγματική συνέπεια τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της επανάστασης στις συγκεκριμένες και ιστορικές συνθήκες της Αλβανίας εξασφάλισε την αδιαίρετη καθοδήγηση του Αντιφασιστικού - Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του έδωσε πρωτοφανείς διαστάσεις και ρυθμούς, του έδωσε ένα περιεχόμενο και το μετέτρεψε σε μεγάλη λαϊκή επανάσταση, που εξάλειψε για πάντα τον ξένο ζυγό και το ζυγό των εκμεταλλευτριών τάξεων της χώρας. <p align="justify">Η μεγάλη ιστορική αξία του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι ότι αυτός, σαν κανένας άλλος υπεράσπισε την καθαρότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας της επανάστασης, ξεσκέπασε και απέρριψε με επιχειρήματα και πειστικά αποδεικτικά τις απόψεις των ρεβιζιονιστών όλων των αποχρώσεων, που αρνούνταν την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της προλεταριακής επανάστασης για το μετασχηματισμό της εκμεταλλευτικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική κοινωνία, που αντικαθιστούσαν τη βίαιη επανάσταση με τον "ειρηνικό, δημοκρατικό, κοινοβουλευτικό δρόμο" της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίζοντας τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία της επανάστασης έχει επικρίνει και ξεσκεπάσει τις θεωρητικές διαστρεβλώσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τον "ειρηνικό και και κοινοβουλευτικό δρόμο" της μετάβασης στο σοσιαλισμό, σχετικά με την "αντιμονοπωλιακή δημοκρατία", το "σοσιαλιστικό προσανατολισμό" των γιουγκοσλάβων ρεβιζιονιστών, σχετικά με την "ποικιλομορφία" των δρόμων προς το σοσιαλισμό, σχετικά με το βάδισμα κατά "αυθόρμητο τρόπο" του κόσμου προς το σοσιαλισμό, σχετικό με την "πολιτική και οικονομική ενσωμάτωση" του σημερινού κόσμου των κινέζων ρεβιζιονιστών, σχετικά με τη μη υπερπήδηση των φάσεων και σχετικά με τη διατήρηση του στάτους κβο, των ευρωκομμουνιστών ρεβιζιονιστών που αρνούνται ανοιχτά την επανάσταση και διακηρύττουν τον "εθνικό και ειρηνικό δρόμο" της μετάβασης προς το σοσιαλισμό κλπ. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στιγματίζοντας τους ρεβιζιονιστές όλων των αποχρώσεων σαν πυροσβέστες και άσπονδους εχθρούς της επανάστασης είχε επιχειρηματολογήσει σε υγιή βάση τη μαρξιστική - λενινιστική θέση, άτι η βίαιη επανάσταση είναι ο μόνος δρόμος για την ανατροπή του αστικού και ρεβιζιονιστικού κόσμου και την εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αδιαίρετη και επίσης μεγάλη είναι η θεωρητική και πραχτική συμβολή του σύντροφου Ενβέρ Χότζα στο ζήτημα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Αυτός είναι ο στοχαστής, που έχει εξηγήσει και καθορίσει από την αρχή με ακρίβεια και σε υγιείς μαρξιστικές - λενινιστικές βάσεις την ταξική ουσία της Λαϊκής Εξουσίας σε μορφή της διχτατορίας του προλεταριάτου. Σε πάλη με τους οπορτουνιστές και τους ρεβιζιονιστές κάθε είδους έχει επιχείρηματολογήοει και υπερασπίσει αποφασιστικά τη μαρξιστική - λενινιστική θέση για την αναγκαιότητα της διατήρησης και συνεχούς ενίσχυσης της διχτατορίας του προλεταριάτου για όλη την ιστορική περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. <p align="justify">Τα έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα περιέχουν εξαιρετικά πλούσιο υλικό και μεγάλης επίκαιρης αξίας για τους δρόμους και τις μέθοδες της ενίσχυσης και της ολόπλευρης τελειοποίησης του συστήματος της διχτατορίας του προλεταριάτου γενικά, και κυρίως των σημαντικών κρίκων της, όπως είναι οι μαζικές οργανώσεις και τα όργανα και οι οργανισμοί της άμυνας της χώρας, των Εσωτερικών και της Δικαιοσύνης, που είναι άμεση έκφραση της διχτατορίας αυτής και ατσαλένια ασπίδα της. Στη θεωρητική σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για το ζήτημα αυτό σημαντική θέση κατέχουν οι ιδέες του για τη συνεχή άνοδο και ενίσχυση του αδιαίρετου καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας στο σύστημα της διχτατορίας του προλεταριάτου. Το Κόμμα καθοδηγεί, συντονίζει και εναρμονίζει τη δράση όλων των κρίκων μαζί και κάθε ιδιαίτερο κρίκο του συστήματος της Διχτατορίας του προλεταριάτου ώστε όλο το σύστημα να τελειοποιείται και λειτουργεί συγχρονισμένα και με ανώτερη αποτελεσματικότητα. Την αδιαίρετη καθοδήγηση του Κόμματος ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα την έχει καθορίσει σαν αποφασιστικό όρο για την ύπαρξη της ανάπτυξης της διχτατορίας του προλεταριάτου. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα επικρίνοντας τις ψευτομαρξιστικές απόψεις γιο το κράτος των σύγχρονων ρεβιζιονιστών έχει βαθύνει στο συμπέρασμα, ότι η στάση έναντι της διχτατορίας του προλεταριάτου, η αποδοχή ή η άρνησή της ήταν και παραμένει λυδία λίθος, διαχωριστική γραμμή που έχει χωρίσει και χωρίζει τους πραγματικούς μαρξιστές - λενινιστές από τους οπορτουνιστές και τους ρεβιζιονιστές κάθε εποχής και απόχρωσης. <p align="justify">Στα έργα του σύντροφου Ενβέρ Χότζα κατέχουν θέση πρωταρχικής σημασίας τα προβλήματα της θεωρίας και της πραχτικής της Οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Σ' αυτά έχει επιχειρηματολογηθεί, κατά ολόπλευρο τρόπο, η θέση ότι δεν είναι τυχαίο που η Αλβανία στάθηκε και αντιμετώπισε με πλήρη επιτυχία το κύμα εκφυλισμού του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, που έμεινε ακλόνητο φρούριο του σοσιαλισμού αλλά είναι αποτέλεσμα της ακλόνητης θέσης έναντι του επιστημονικού σοσιαλισμού, της συνεπούς εφαρμογής των σοσιαλιστικών νόμων της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Οι γενικοί νόμοι του σοσιαλισμού είναι κοινοί και απαραίτητοι για άλες τις χώρες χωρίς εξαίρεση, ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες. Η άρνηση στη θεωρία αυτή των νόμων και η παραίτηση στην πραχτική απ' αυτές οδηγεί αναπόφευχτα στον εκφυλισμό του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, όπως έδειξε η αρνητική πείρα της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Επικρίνοντας και απορρίπτοντας τα πρότυπα του σοσιαλισμού των διαφόρων ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει τονίσει, ότι σήμερα δε χρειάζεται να επινοούνται νέοι σοσιαλισμοί, ούτε να αντιγράφονται οι λεγόμενοι "σοσιαλισμοί" των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, σοβιετικών, γιουγκοσλάβων, κινέζων κ.α. που μόνο το όνομα έχουν σοσιαλισμό. Υπάρχει μόνο ένας σοσιαλισμός. Αυτός είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Στάλιν. Ο σοσιαλισμός που υπεράσπισε και ανέπτυξε παραπέρα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα είναι ο σοσιαλισμός που οικοδομείται στην πράξη και βαδίζει μπροστά ασταμάτητα στη ΛΣΔ Αλβανίας. <p align="justify">Οι ιδέες του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για το παράδειγμα της σοσιαλιστικής Αλβανίας εμπνέουν και καθοδηγούν το επαναστατικό προλεταριακό κίνημα και το προλεταριακό κίνημα των καταπιεζόμενων λαών. Δείχνουν ότι δεν πρέπει να περιμένεις από κανέναν τη νίκη, ότι αυτή σφυρηλατείται με τις δυνάμεις σου στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές και ρεβιζιονιστές εχθρούς με αίμα και θυσίες. Η σοσιαλιστική Αλβανία και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας τόνιζε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο χαιρετιστήριο απευθυνόμενος στο λαό με την ευκαιρία της 40ής επετείου της απελευθέρωσης της Αλβανίας, με τη στάση και τη σκέψη τους έδωσαν και δίνουν σ' όλους θάρρος και εμπιστοσύνη και είπαν και λένε στο προλεταριάτο και στους λαούς: Σταθείτε σεις όπως στεκόμαστε και μεις, γιατί θα κερδίσετε όπως κερδίσαμε και κερδίζουμε εμείς. Η νίκη μας είναι σίγουρη, η νίκη μας είναι κοινή. Γι' αυτό πρέπει να συσφίξουμε τις γραμμές στη φωτιά του αγώνα ενάντια στους εχθρούς. <p> <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="212" height="303"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-18153088351351740262015-09-14T14:33:00.001-07:002015-09-14T14:34:33.316-07:00ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ - ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 19.5.85 <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια εντάσσεται σ' εκείνους τους επαναστάτες που πρόσφερε μεγάλη και ιδιαίτερη συμβολή στην ανάπτυξη της θεωρητικής μαρξιστικής - λενινιστικής σκέψης. <p align="justify">Στο θεμέλιο του έργου και της θεωρητικής του σκέψης βρίσκεται η αθάνατη κοσμοθεωρία των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν, θεωρία που ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια την υπεράσπισε με αρχειακότητα, την εφάρμοσε στη ζωή με αποφασιστικότητα και συνέπεια και την ανέπτυξε και πλούτισε παραπέρα με νέες ιδέες, θέσεις και συμπεράσματα. <p align="justify">Σχετικά μ' αυτό μια από τις μεγαλύτερες αξίες του σύντροφου Ενβέρ Χότζια, σαν θεωρητικού και μεγάλου επαναστάτη, είναι το ότι έδωσε απάντηση στο μεγάλο πρόβλημα που έβγαλε στη σκηνή η προδοσία των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και προπαντός των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών για τον κίνδυνο της γέννησης του ρεβιζιονισμού και της οπισθοδρόμησης της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια ανέλυσε θεωρητικά ότι ο κίνδυνος αυτός δεν ήταν μοιραίος και ότι μπορούσε να αποτραπεί ολοκληρωτικά. Ταυτόχρονα ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, φωτίζοντας και οδηγώντας πάντα μπροστά την επανάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, πρόσφερε σημαντική συμβολή και στη δημιουργία μιας νέας πείρας στην κατεύθυνση αυτή, πείρα που αποτελεί μια καινούργια συμβολή στη θεωρία και στην πράξη του επιστημονικού σοσιαλισμού. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στα διάφορα έργα του, στις εισηγήσεις στα συνέδρια του ΚΕΑ, έκανε βαθιές αναλύσεις όλης της διαδικασίας του εκφυλισμού του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, επισημαίνοντας και τα αίτια και τις ιστορικές συνθήκες αυτής της διαδικασίας Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια αποκάλυψε, ότι η διαδικασία αυτή δεν ήταν καθόλου τυχαία αλλά ήταν αποτέλεσμα και συνέπεια μερικών αιτίων, αντικειμενικού και υποκειμενικού χαραχτήρα, και της επίδρασης ορισμένων συγκυριών που δημιουργήθηκαν στην περίοδο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. <p align="justify">Στα πλαίσια αυτά, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια επισημαίνει την επίδραση της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, προπαντός του αμερικάνικου, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη γέννηση του ρεβιζιονισμού και το ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες. Την περίοδο αυτή, που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός άρχισε να παίζει το ρόλο του αρχηγού, βγήκε με τη γενική στρατηγική της κυριαρχίας του κόσμου. Κύριος στόχος αυτής της στρατηγικής ήταν η εκμηδένιση του σοσιαλισμού, των κομμουνιστικών κομμάτων, η υπονόμευση των επαναστατικών κομμουνιστικών κινημάτων της εργατικής τάξης και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών του κόσμου. Στο κέντρο αυτής της επιθετικής στρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού τέθηκε η καταστροφή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Ενάντια στο στρατόπεδο αυτό, άρχισε να ασκείται μεγάλη και ολόπλευρη πίεση στρατιωτική, ιδεολογική, οικονομική και πολιτική. Όσο ζούσε ο Στάλιν, το Μπολσεβίκικο Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης αντιμετώπισε με επιτυχία την πίεση αυτή. Μετά το θάνατό του, ο Χρουτσώφ και η κλίκα του εναγκαλίστηκαν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, άρχισαν την πολιτική του συμβιβασμού και της συνεργασίας μαζί του. Έτσι η ιμπεριαλιστική πίεση απέβηκε μια από τις θεμελιώδικες και κυριότερες αιτίες, αντικειμενικού χαραχτήρα, που οδήγησαν στην εμφάνιση του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, ο οποίος, όπως είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, έγινε ο κυριότερος μοχλός της αντεπανάστασης, του εκφυλισμού του σοσιαλισμού και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. "Η εμφάνιση της ρεβιζιονιστικής ομάδας του Χρουστσιόφ", τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, "ήταν η μεγαλύτερη πολιτική και η ιδεολογική νίκη της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού ύστερα από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αντεπαναστατική ανατροπή στη Σοβιετική Ένωση χαροποίησε υπερβολικά τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και όλες τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, γιατί το ισχυρότερο σοσιαλιστικό κράτος, το στήριγμα της επανάστασης και της απελευθέρωσης των λαών, εγκατέλειπε το δρόμο του σοσιαλισμού και του μαρξισμού - λενινισμού και θα μετατρέπονταν σε στήριγμα στη θεωρία και στην πράξη, της αντεπανάστασης, του καπιταλισμού" (Ενβέρ Χότζια, "Ιμπεριαλισμός και Επανάστασή", σελ. 17, Αθήνα 1979). <p align="justify">Παράλληλα όμως με τις πιέσεις απ' έξω του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, σημαντικό ρόλο στην αντεπαναστατική στροφή έπαιξε και η αστική επίδραση από μέσα. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τόνισε, ότι οι κυριότερες και καθοριστικές αιτίες της γέννησης του ρεβιζιονισμού και του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες έπρεπε να αναζητηθούν, κατά κύριο λόγο, στις ελλείψεις, στις αδυναμίες και στις θέσεις των ίδιων των κομμουνιστικών κομμάτων, στη μη εφαρμογή των επαναστατικών κανόνων και αρχών στην εσωτερική ζωή του κόμματος, στις αδυναμίες και τις ελλείψεις στην ιδεολογική διαπαιδαγώγηση των στελεχών, των κομμουνιστών και των εργαζομένων, και στην απόσπαση του κόμματος και της καθοδήγησής του από τις πλατιές εργαζόμενες μάζες. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια έβγαλε το συμπέρασμα, ότι ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός είχε σαν κύρια αιτία τον εκφυλισμό του εποικοδομήματος, ιδιαίτερα τον εκφυλισμό του κόμματος και της διχτατορίας του”προλεταριάτου, που μετατράπηκαν από τους ρεβιζιονιστές από μοχλούς της επανάστασης και όργανα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, σε μοχλούς της αντεπανάστασης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. <p align="justify">Ακριβώς για να φραχτεί ο δρόμος στον κίνδυνο αυτό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια καθόρισε έγκαιρα ένα σημαντικό πρόγραμμα μέτρων για την επαναστατικοποίηση του κόμματος και της διχτατορίας του προλεταριάτου και όλης της ζωής της χώρας, σαν αποφασιστικό όρο αποτροπής του κινδύνου της γέννησης του ρεβιζιονισμού και του εκφυλισμού του σοσιαλισμού και της προώθησης μέχρι τέλους της επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Μεγάλη σημασία έχουν τα συμπεράσματα που έβγαλε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, σχετικά με τις θεωρίες της ρεβιζιονιστικής αντεπανάστασης, σαν κύριο όπλο του εκφυλισμού της διχτατορίας του προλεταριάτου και του σοσιαλισμού. Η ουσία αυτής της αντεπανάστασης, επισήμανε ο σύντροφος Ενβέρ, ήταν η γραφειοκρατικοποίηση και ο εκφιλελευθερισμός του κόμματος, του κράτους και όλης της ζωής της χώρας, η βαθιά δημιουργία ενός στρώματος προνομιούχων στελεχών, σαν την κύρια βάση του ρεβιζιονισμού. Η μετατροπή του κόμματος και του κράτους σε όπλο στα χέρια αυτού του κόμματος γραφειοκρατών και τεχνοκρατών για τον εκφυλισμό όλης της βάσης ίου σοσιαλιστικού εποικοδομήματος και τελικά της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Η αντεπανάσταση αυτή έγινε ήσυχα, βαθμιαία και αθόρυβα καλυπτόμενη με σοσιαλιστικά και μαρξιστικά - λενινιστικά συνθήματα και προσωπεία. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια από την πλατιά ανάλυση του ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού, αποκάλυψε και την ουσία του σύγχρονου ρεβιζιονισμού σαν προϊόν της πίεσης της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη και τον αγώνα της. Δίνοντας τον ορισμό αυτό για το ρεβιζιονισμό, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, έθεσε επιταχτικά και την ανάγκη της πάλης εναντίον του, σαν προϋπόθεση για την νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού και την υπεράσπιση της καθαρότητας του μαρξισμού - λενινισμού σαν νικήτρια ιδεολογία του προλεταριάτου. "Η χρουτσωφική προδοσία", τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, "ήταν μεγάλη. Αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να υποστείλει την ένδοξη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού, την οποία κρατούν πάντα ψηλά οι πραγματικοί επαναστάτες, εκατομμύρια άνθρωποι που πιστεύουν στην ανεξάντλητη δύναμή του.” Ενώ ο χρουστσωφικός ρεβιζιονισμός ξεσκεπάστηκε σαν αντεπαναστατική ιδεολογία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και σαν μεγαλοκρατική πολιτική για παγκόσμια κυριαρχία, ο μαρξισμός - λενινισμός έμεινε η ιδεολογία που οδηγεί στη νίκη της επανάστασης και στην απελευθέρωση των λαών. <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="212" height="303"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-77018112289741417452015-09-14T14:30:00.001-07:002015-09-14T14:30:18.144-07:00ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ - ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ ΤΟΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 19.6.85 <p align="justify">Στην ολόπλευρη επαναστατική δράση του σύντροφου Ενβέρ Χότζα σημαντική θέση κατέχουν και τα προβλήματα του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος της εποχής μας. Ο Ενβέρ Χότζα", υπογράμμισε ο Πρώτος Γ ραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΕΑ, σύντροφος Ραμίζ Αλία, στην πένθιμη συγκέντρωση της κηδείας του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, <p align="justify">"είναι μια έξοχη φυσιογνωμία του διεθνούς κομμουνισμού. Το ίδιο όπως ήταν φλογερός πατριώτης ήταν και φλογερός διεθνιστής. Ο αγώνας και το έργο Του αφιερωμένα στην προώθηση του επαναστατικού κινήματος του διεθνούς προλεταριάτου, στην υπεράσπιση του μαρξισμού - λενινισμού, στην υποστήριξη της υπόθεσης της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης των λαών, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα αφοσίωσης στην υπόθεση του κομμουνισμού. Οι πραγματικοί μαρξιστές - λενινιστές αγωνιστές είχαν στο σύντροφο Ενβέρ Χότζα ένα σύντροφο και φίλο που τους υποστήριζε και τους ενθάρρυνε πάντα αδελφικά". <p align="justify">Τον καιρό που το αντεπαναστατικό κύμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, συστατικό μέρος της στρατηγικής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, βρίσκονταν σε άνοδο, όταν ο ρεβιζιονισμός, καμουφλαρισμένος πίσω από τα συνθήματα της "δημιουργικής ανάπτυξης του μαρξισμού - λενινισμού", είχε αποχτήσει υπεροχή στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, προξενώντας βαθιά σύγχυση ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και στους λαούς, ήταν ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, αυτός που ύψωσε με θάρρος τη φωνή της αλήθειας, που έριξε φως στο σκοτάδι που δημιούργησαν οι ρεβιζιονιστές, που έδωσε το σύνθημα του ιστορικού αγώνα ενάντια στο χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό. Ήταν ξανά ο Ενβέρ Χότζα αυτός που με βάση μια βαθιά και ολόπλευρη ανάλυση, απόδειξε ότι η λεγόμενη "ιδέα Μάο Τσετούνγκ" δεν έχει τίποτε το κοινό με το μαρξισμό - λενινισμό, αλλά είναι μια καμουφλαρισμένη παραλλαγή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, που αποπροσανατολίζει, σαμποτάρει και οδηγεί στην απογοήτευση και στην αποτυχία το επαναστατικό κίνημα. Η πάλη αρχών του ΚΕΑ και του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, η συμβολή του για το θέσιμο της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στους μαρξιστές - λενινιστές και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό ήταν ένας από εκείνους τους βαρυσήμαντους παράγοντες, που έδωσε ισχυρή ώθηση στο προτσές διαφοροποίησης και διαχωρισμού στους κόλπους του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, της γέννησης και της ανάπτυξης των πραγματικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων και δυνάμεων. <p align="justify">Αντιτασσόμενος στις κινέζικες διακηρύξεις για "κοινό μέτωπο" με τους ρεβιζιονιστές και στις προσπάθειές τους να εμποδίσουν την οργάνωση των μαρξιστικών - λενινιστικών δυνάμεων, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τόνιζε: "Σήμερα, σύμφωνα με την άποψη του Κόμματός μας, μπαίνει στην ημερήσια διάταξη, όχι η ενότητα με τους ρεβιζιονιστές, μα η οριστική απόσπαση απ' αυτούς. Στην ημερήσια διάταξη έχει μπει σήμερα και η ίδρυση των νέων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων και η ανάγκη της βοήθειας που πρέπει να τους δοθεί". <p align="justify">Η διάδοση του ρεβιζιονισμού επέφερε όχι μόνο την εγκατάλειψη της σημαίας της επανάστασης από τα πρώην κομμουνιστικά κόμματα πολλών χωρών, μα και τον πλέριο ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό τους σε κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Το πρόβλημα που τίθονταν ήταν να αναλυθούν οι ρίζες αυτού του εκφυλισμού, να προασπιστούν στη θεωρία και την πράξη οι λενινιστικές αρχές και νόρμες του επαναστατικού κόμματος της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, να βοηθηθούν τα νέα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και δυνάμεις ώστε να απαλλαχτούν από κάθε αρνητική επίδραση που κληρονόμησαν από τα παλιά κόμματα, να συγκροτηθούν σε υγιείς βάσεις, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες της δραστηριότητας και του παράνομου και νόμιμου αγώνα τους, με τα ιστορικά καθήκοντα που επωμίζονταν. Σ' αυτό το ζωτικό θέμα ο Ενβέρ Χότζα βρέθηκε πάντοτε στο πλευρό των μαρξιστών - λενινιστών. Με βαθύ διεθνιστικό πνεύμα, αυτός, σε δεκάδες συντροφικές συναντήσεις και συνομιλίες μ αυτούς, σε ένα μεγάλο αριθμό έργων και συγγραμμάτων του, έχει χειριστεί πλατιά τα θέμα της οργάνωσης, της δομής, της διαπαιδαγώγησης και της σφυρηλάτησης των νέων μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, τους έχει συμβουλέψει αδερφικά και τους έχει ενθαρρύνει στην επαναστατική πράξη, έχει βάλλει στη διάθεσή τους τις γνώσεις του και τη μεγάλη του πείρα ενός εξέχοντα οργανωτή και κομμουνιστή ηγέτη. <p align="justify">Την ίδρυση, ανάπτυξη, στερέωση και σφυρηλάτηση των νέων κομμουνιστικών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα τη θεωρούσε σαν αποφασιστική προϋπόθεση για την προώθηση της υπόθεσης της επανάστασης, σαν απαραίτητη ανάγκη για την αντιπαράθεση στην αντεπαναστατική στρατηγική των ρεβιζιονιστών, μιας επαναστατικής στρατηγικής και ταχτικής, χωρίς την οποία η επανάσταση δε μπορεί να γίνει, αλλά αντίθετα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. "Η ρεβιζιονιστική προδοσία, γράφει, έφερε και θα φέρει οπωσδήποτε την ίδρυση και ενίσχυση παντού των πραγματικών κομμουνιστικών κομμ άτων .... Σ' αυτά ανήκει το καθήκον να αντιπαραθέσουν στη γενική στρατηγική του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και του ρεβιζιονισμού, την ένδοξη λενινιστική στρατηγική της επανάστασης, τη μεγάλη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Σ' αυτά ανήκει το καθήκον να συνειδητοποιήσουν πλέρια τις μάζες για τους σκοπούς και τον ορθό δρόμο του αγώνα, για τις θυσίες που χρειάζονται, να τις ενώσουν, να τις οργανώσουν, να τις καθοδηγήσουν και οδηγήσουν στη νίκη". <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ήταν φλογερός και ακλόνητος υπερασπιστής των επαναστατικών και απελευθερωτικών αγώνων του προλεταριάτου, των καταπιεσμένων λαών και των απελευθερωτικών δυνάμεων. Καθήκον των μαρξιστών - λενινιστών, των πραγματικών επαναστατών, έλεγε ο σύντροφος Ενβέρ, είναι να κάνουν έκκληση στους προλετάριους και στους λαούς να ξεσηκωθούν σ' αγώνα για το νέο κόσμο, για το δικό τους κόσμο, για το σοσιαλιστικό κόσμο. Την ίδια την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού στη χώρα μας, αυτός την έβλεπε στενά συνδεμένη με την ανάπτυξη του επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος στον κόσμο και σαν συστατικό του μέρος. Ακολουθώντας τα διδάγματα του Ενβέρ Χότζα και κάτω από την καθοδήγησή του, τα ΚΕΑ, ο αλβανικός λαός και η σοσιαλιστική Αλβανία έγιναν αξιόπιστο στήριγμα όλων εκείνων που αγωνίζονται για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για να πετάξουν από τους ώμους κάθε αστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, για την κοινωνική πρόοδο, για το θρίαμβο των μεγάλων ιδανικών του σοσιαλισμού. <p align="justify">Η στάση του σύντροφου Ενβέρ Χότζα απέναντι στο επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα της εποχής μας ήταν πάντοτε στάση δραστήρια αγωνιστική. Αφιέρωσε σ αυτό σημαντικό μέρος του θεωρητικού έργου και του αγώνα του. Σε τέτοια μεγαλειώδικα έργα όπως "Ιμπεριαλισμός και Επανάσταση", "Ο ευρωκομμουνισμός είναι αντικομμουνισμός" στις εισηγήσεις του στο 5ο, 6ο, 7ο και 8ο συνέδριο του Κόμματος, καθώς και σε μεγάλο αριθμό συγγραμάτων, .εισηγήσεων και σκέψεων, αυτός έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα για θέματα κλειδιά στρατηγικής και ταχτικής του σημερινού επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος, που συναντούν στην εποχή μας τα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και δυνάμεις, οι πραγματικοί επαναστάτες και λαού Τη θεωρητική σκέψη του σύντροφου Ενβέρ Χότζα σ αυτό το πεδίο τη διακρίνει το ευρύ φάσμα των προβλημάτων που χειρίζεται. Η μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση του χαραχτήρα του επαναστατικού προτσές της εποχής μας, του συσχετισμού ανάμεσα στην προλεταριακή και αντιιμπεριαλιστική και δημοκρατική επανάσταση,-, των κινητήριων δυ νάμεων και των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών της στις διάφορες περιοχές και συνθήκες, η δουλιά των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων στους κόλπους της εργατικής τάξης και τους συμμάχους της και η εκμετάλλευση των αντιθέσεων στις γραμμές των εχθρών, η υπόθεση της συνεργασίας, των συμμαχιών και των κοινών μετώπων με τις άλλες δυνάμεις, η επαναστατική δράση των μαρξιστών » λενινιστών στις συνθήκες της παρανομίας και της αστικής νομιμότητας, η στάση τους απέναντι στις αστικές εκλογές και απέναντι στον ένοπλο αγώνα τους είναι μερικά από τα προβλήματα της στρατηγικής και της ταχτικής, για τα οποία ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα είπε το λόγο του, προσφέροντας πολύτιμη θεωρητική και πραχτική συμβολή στο επαναστατικό κίνημα της εποχής μας. <p align="justify">Θεμελειώδικο διακριτικό γνώρισμα του θεωρητικού έργου του σύντροφου Ενβέρ Χότζα είναι η στενή σύνδεση με την επαναστατική τάξη, η άντληση ρεαλιστικών προβλημάτων από τη ζωντανή πραχτική του αγώνα και στην υπηρεσία του. Αυτός όχι μόνο έχει αποδείξει ότι στην εποχή μας, ο κόσμος βρίσκεται σ' ένα στάδιο όπου η υπόθεση της επανάστασης και της εθνικής απελευθέρωσης των λαών δεν είναι μόνο πόθος και προοπτική, μα και πρόβλημα που ζητάει λύση. Δείχνει, αναλύει και τεκμηριώνει συγκεκριμένα, στις σημερινές συνθήκες, τους δρόμους που πρέπει να ακολουθηθούν, πως πρέπει να γίνει ο αγώνας για να οδηγηθεί μπροστά μέχρι τη νίκη η υπόθεση της επανάστασης και της εθνικής απελευθέρωσης των λαών. Είναι αυτός ο λόγος που οι μαρξιστές - λενινιστές και οι επαναστάτες βρίσκουν στο έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, στη θεωρητική του σκέψη, ορθές απαντήσεις για πολλά επίμαχα προβλήματα, τα οποία συναντούν καθημερινά στη ζωντανή πραχτική της επαναστατικής τους δράσης. <p align="justify">Η μεγάλη αξία του Έργου του σύντροφου Ενβέρ Χότζα για την υπόθεση της επανάστασης και της απελευθέρωσης των λαών συνίσταται, επίσης, στο γεγονός ότι αντιτάσσεται μετωπικά στη στρατηγική, τις ταχτικές, τις αντιμαρξιστικές και αντεπαναστατικές μορφές και μέθοδες των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, με τις οποίες αυτοί προσπαθούν να απομακρύνουν από το σωστό δρόμο και να σβήσουν το επαναστατικό κίνημα. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα δείχνει ταυτόχρονα, ότι η στρατηγική και η ταχτική της εργατικής τάξης και του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματός της δεν είναι και δε μπορεί να είναι ούτε εκείνες του σεχταρισμού και "αριστερού" τυχοδιωκτισμού, που υποκινείται σήμερα σε διάφορες μορφές από την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, για να δυσφημίσει, αποπροσανατολίσει και οδηγήσει στην ήττα το επαναστατικό κίνημα. Στην οπορτουνιστική στρατηγική και ταχτική, δεξιά ή "αριστερίζουσα" σεχταριστική, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα αντιπαραθέτει την πραγματικά επαναστατική στρατηγική και ταχτική, που βασίζεται γερά στα διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού, εμπλουτισμένα και ανεπτυγμένα σε προσαρμογή με τις συνθήκες της σημερινής εποχής και δοκιμασμένα στη φωτιά της πράξης <p align="justify">Μια από τις βαρύτερες επιπτώσεις της διάδοσης του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι η διάσπαση που προκάλεσε, με την προδοσία του, στις γραμμές του κομμουνισμού και στο επαναστατικό κίνημα του διεθνούς προλεταριάτου. Σαν συνεπής διεθνιστής επαναστάτης, ο Ενβέρ Χότζα αφιέρωσε μεγάλη προσοχή και έδωσε εξέχουσα συμβολή στην οικοδόμηση και ενίσχυσε της ενότητας των μαρξιστών - λενινιστών πάνω σε γερές βάσεις. <p align="justify">Σε αντίθεση και σε πάλη με τις πιέσεις της κινέζικης ηγεσίας για κοινό μέτωπο και ενότητα με τους σοβιετικούς και λοιπούς ρεβιζιονιστές, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει αποδείξει ότι η ενότητα για την οποία παλεύουμε εμείς δεν είναι ενότητα με τους ρεβιζιονιστές. Μ' αυτούς ποτέ δε θα υπάρξει ενότητα. Η ενότητα και η συνεργασία των αληθινών μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, που για αυτά "είναι ζωτική σαν το φως και ο αέρας που ρουφούμε ώρα και στιγμή", γεννάται και αναπτύσσεται σε ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, την αστική τάξη και το σύγχρονο ρεβιζιονισμό κάθε απόχρωσης, χρουστσιοφικό, τιτοΐκό, ευρωκομμουνιστικό, κινέζικο, κλπ. Ο μαρξισμός - λενινισμός, τόνιζε, είναι η βάση της ενότητας όλων των επαναστατικών κομμάτων του προλεταριάτου, είναι ο εγκέφαλός τους, και όχι η μπαγκέττα του μαέστρου, όπως σκέπτονταν και έπραττε ο Ν. Χρουστσιόφ όπως προσπάθησαν να κάνουν και οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόσφερε πολύτιμη συμβολή στο ζήτημα πως πρέπει να είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα αδελφά μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα. Στις απόπειρες της ηγεσίας του ΚΚ της Κίνας, που, για τους πραγματιστικούς και σωβινιστικούς σκοπούς της, προσπαθούσε, έτσι όπως και οι χρουστσιοφικοί, να εισάγει τις πραχτικές του "κόμματος - μάνα" και των "θυγατρικών κομμάτων", κλπ., το ΚΕΑ και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόβαλαν τις μαρξιστικές - λενινιστικές απόψεις ότι τα επαναστατικά κόμματα του προλεταριάτου σε κάθε χώρα είναι ανεξάρτητα και ισότιμα μεταξύ τους, καθοδηγούνται από το μαρξισμό - λενινισμό και για τη στάση τους ευθύνονται μπροστά στην εργατική τάξη και το λαό τους, καθώς και μπροστά στο διεθνές προλεταριάτο. Αυτή η ανεξαρτησία και η ισότητα των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων στις τωρινές συνθήκες απορρέει από το γεγονός ότι μόνο το κόμμα της δοσμένης χώρας, στηριζόμενο στα βασικά διδάγματα του μαρξισμού - λενινισμού και εφαρμόζοντάς τα δημιουργικά στις συνθήκες της χώρας του, που τις γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, είναι σε θέση να καθοδηγήσει με πλέρια αρμοδιότητα και να οδηγήσει στη νίκη το επαναστατικό κίνημα στη χώρα. Η ίδια η ενότητα και η συνεργασία των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων και δυνάμεων είναι δυνατή μόνο όταν εφαρμόζονται αυστηρά οι διεθνιστικές αρχές και κανόνες των σχέσεων μεταξύ τους, των σχέσεων ισοτιμίας και ανεξαρτησίας, χωρίς να επιτραπεί σε καμιά περίπτωση η υπαγόρευση και επιβολή από τα έξω, από οποιονδήποτε, όταν αυτές οι σχέσεις συγκροτούνται με βάση τις διαβουλεύσεις, τις συνομιλίες και τη συντροφική ανταλλαγή των σκέψεων και της πείρας, τη διμερή ή πολυμερή συνεργασία, την αλληλεγγύη, την αδερφική διεθνιστική. βοήθεια και υποστήριξη στον αγώνα για την κοινή υπόθεση, ενάντια στον κοινό εχθρό. <p align="justify">Το θεωρητικό και πραχτικό έργο του Ενβέρ Χότζα είναι έργο μεγάλου στοχαστή και επαναστάτη διεθνιστή. καθοδηγητή, όλη η ζωή του οποίου ήταν πλέρια και ανεπιφύλαχτα δοσμένη στην υπόθεση "του προλεταριάτου και του μαρξισμού – λενινισμού. <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6>Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="float: none; margin-left: auto; display: block; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="336" height="481"></a> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-65749929759607816152015-09-07T01:39:00.001-07:002015-09-07T01:39:59.724-07:00Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ - ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 1.5.85 <p align="justify">Το προλεταριάτο, οι καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες μάζες υποδέχτηκαν την Πρωτομαγιά στις επάλξεις της προλεταριακής ταξικής πάλης. Αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση και εκμετάλλευση, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ενάντια στον πόλεμο που ετοιμάζουν στον κόσμο οι δυο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, οι ΕΠA και η Σοβιετική Ένωση, οι στρατιωτικές και πολιτικές τους συμμαχίες και οι σκοτεινές δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας αντίδρασης. <p align="justify">Στη φετινή Πρωτομαγιά, η εργατική τάξη και όλος ο αλβανικός λαός ήρθαν με τη μεγάλη θλίψη για το χαμό του πιο ένδοξου γιου της αλβανικής γης, αρχιτέκτονα της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της ευημερίας που χαίρει ο λαός μας, σύντροφο Ενβέρ Χότζα. <p align="justify">Ο θάνατος του σύντροφου Ενβέρ Χότζα ήταν μια βαριά απώλεια για όλη την τίμια και φιλελεύθερη ανθρωπότητα, για όλο το προλεταριάτο και τους επαναστάτες στον κόσμο, γιατί σ' αυτόν είδαν τον έξοχο καθοδηγητή μαρξιστή - λενινιστή, το μεγάλο διεθνιστή. <p align="justify">Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας καθοδηγούμενο πάντα με θάρρος και διορατικότητα από τον σύντροφο Ενβέρ Χότζα εφάρμοσε πάντα και σε κάθε κατάσταση μια ταξική πολιτική των προλεταριακών αρχών. Εξέφρασε άφοβα, έξω από κάθε πολιτική ή οικονομική συγκυρία, τις σκέψεις και τις θέσεις του ενάντια σε κάθε εξωτερική υπαγόρευση ή πίεση. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ήταν έξοχος και αλύγιστος μαχητής στην υπεράσπιση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της πλήρους και χωρίς όρους κυριαρχίας της πατρίδας μας καθώς και της υπόθεσης του επαναστατικού κινήματος, της εθνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού στον κόσμο. Η πολιτική αυτή αρχών, ειλικρινής και απόλυτα ανεξάρτητη και αυτές οι σωστές διεθνιστικές θέσεις έκαναν να ανέβει στο διεθνή στίβο το κύρος και το γόητρο της Αλβανίας. <p align="justify">Το κύρος που χαίρει η χώρα μας στον κόσμο, η ακλόνητη εμπιστοσύνη που εκφράζεται από τους τίμιους .ανθρώπους και τους επαναστάτες για τη συνέχιση του ελεύθερου, ανεξάρτητου και προλεταριακού δρόμου της σοσιαλιστικής Αλβανίας, στηρίζεται στο ότι ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα σφυρηλάτησε το κόμμα και το λαό μας με τα υψηλά ιδανικά του μαρξισμού - λενινισμού. Ο σύντροφος Ενβέρ δίδαξε το κόμμα, τόνισε ο Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος σύντροφος Ραμίζ Αλία, να στέκει πάντα πιστό στα διδάγματα του Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν και Στάλιν και σ' όλη την πείρα των επαναστατικών αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου. <p align="justify">Οι μαρξιστές - λενινιστές και οι προλετάριοι επαναστάτες στον κόσμο εκτιμούν εξαιρετικά τις γενικεύσεις και τα συμπεράσματα θεωρητικής, πολιτικής και πραχτικής σημασίας του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, χαρακτηρίζοντάς τα σαν μια μεγάλη βοήθεια στη δουλειά και την ταξική επαναστατική τους δράση. <p align="justify">Σαν έξοχος στοχαστής και αγωνιστής, πιστός συνεχιστής των κλασσικών του μαρξισμού -λενινισμού, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα πρόσφερε ανεκτίμητη συμβολή ολόπλευρη και απέναντι στο θεωρητικό θυσαυροφυλάκιο και στην παγκόσμια επαναστατική πραχτική, στο πλούτισμα και την παραπέρα ανάπτυξη της μαρξιστικής - λενινιστικής εχτίμησης και στις άλλες διαδικασίες εξέλιξης του σημερινού κόσμου. <p align="justify">Ο αγώνας και το πλούσιο έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα σαν διεθνιστή είναι αφιερωμένο στην υπόθεση του προλεταριάτου, της επανάστασης, της εθνικής απελευθέρωσης και της κοινωνικής προόδου. Αυτό το τόσο ευρύ φάσμα της προβληματικής το πραγματεύεται με βάση τη θεωρία και τη φιλοσοφική μέθοδο του διαλεχτικού υλισμού. <p align="justify">Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα κατά τρόπο πειστικό, από επαναστατικές μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, ξεσκεπάζοντας τις ρεφορμιστικές απόψεις και τις οπορτουνιστικές διαστρεβλώσεις σχετικά με το ρόλο και την αποστολή του προλεταριάτου υπερασπίζει και αναπτύσσει παραπέρα τη θέση σύμφωνα με την οποία μια από τις βασικές προϋποθέσεις για τη νίκη της επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού είναι ο ηγεμονικός ρόλος του προλεταριάτου σαν η πιο επαναστατική τάξη της κοινωνίας και ότι η στάση απέναντι του αποτελεί ένα από τα κεφαλαιώδη ζητήματα της επαναστατικής στρατηγικής της εποχής. <p align="justify">Κάτω από τη φωτεινή καθοδήγηση του σύντροφου Ενβέρ Χότζα, ο λαός μας πολέμησε με το όπλο στο χέρι ενάντια στο ναζιστικό φασισμό και τους ντόπιους προδότες και νίκησε. Οικοδόμησε τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία συντρίβοντας τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και κράτησε ψηλά τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού. <p align="justify">Ο σοσιαλισμός και ο μαρξισμός - λενινισμός ζουν και θριαμβεύουν στην Αλβανία. Το λαμπρό παράδειγμα της Αλβανίας, ο αγώνας και η ύπαρξή της, το ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κράτος, η προλεταριακή διεθνιστική στάση του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, την έκαναν μια πηγή έμπνευσης και παρότρυνσης για το σημερινό επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα. <p align="justify">Η πολύ πλούσια κληρονομιά, στη θεωρία και στην πράξη, και οι υποθήκες που άφησε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, η ζωή και το έργο του θα παραμείνουν σαν άσβηστη δάδα, που θα φωτίζει το λαό μας, σαν μεγάλη πηγή δύναμης και έμπνευσης για το προλεταριάτο και τις επαναστατικές δυνάμεις παντού στον κόσμο. Είναι μια ενθάρρυνση και μεγάλη παρότρυνση που θα πολλαπλασιάσουν τις δυνάμεις και θα αυξήσουν την εμπιστοσύνη, την επαναστατική αισιοδοξία. <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br>Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwg4DjiNe-g6sNFTLdJ2HVtCZYNPpOWE-RzzFsa8LqY2P5wgiHzOYzrw2B1UD3_kMVrAClDbSxY2PiQM4QPACU17HUSiGl9saUiIWAPWb7xfB6YLjHJ3KaCXoCFgfZd3zpWhxVzvbEcGC1/s1600-h/01dpvqku_thumb%25255B3%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="01dpvqku_thumb[3]" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; padding-top: 0px; padding-left: 0px; border-left: 0px; display: inline; padding-right: 0px" border="0" alt="01dpvqku_thumb[3]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrXPZB419B0wVevAnh0_puQRQMbcY5WbTpDt6CD_-XQ2PhsvG0mq6KdVbXUdj3jjoqfmgAQsm-pfSSGjJLkz2wbctVaHwFecSKfzyRBx736h2V6aLe1cv-exxbYFrdmYatfYm88P6cqwrS/?imgmax=800" width="336" height="481"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-57513598380709297832015-09-07T01:35:00.001-07:002015-09-07T01:39:00.742-07:00Η ΑΔΙΑΚΟΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 4.5.85 <p align="justify">Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, κάτω από την καθοδήγηση του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, από την ίδρυσή του στις 8 Νοέμβρη 1941 και συνεχώς διεξήγαγε θαρραλέα και συνεπή πάλη αρχών για την υπεράσπιση της καθαρότητας του μαρξισμού - λενινισμού ενάντια σε κάθε οπορτουνιστική προδοσία τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνή πλαίσια. <p align="justify">Σ αυτήν την τιτάνια πάλη που διεξήγαγε και διεξάγει το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας μαζί με τ' άλλα μαρξιστικά - λενινιστικά κόμματα και τις επαναστατικές δυνάμεις, ο ρόλος του θεωρητικού και πραχτικού έργου του σύντροφου Ενβέρ Χότζα κατέχει ιδιαίτερη και σημαντική θέση. Μιλώντας ακριβώς για το ζήτημα αυτό ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΕΑ, στη νεκρώσιμη τελετή στην κηδεία του σύντροφου Ενβέρ Χότζα στις 15 Απρίλη 1985 τόνισε: "Η φυσιογνωμία και η σπάνια προσωπικότητα του Ενβέρ Χότζα έλαμψαν με ιδιαίτερη ακτινοβολία και τότε που η οπορτουνιστική προδοσία πλάκωσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας με επικεφαλής το σύντροφο Ενβέρ Χότζα δεν επέτρεψε στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό να περάσει στην Αλβανία. Και δεν πέρασε γιατί ο Ενβέρ Χότζα είχε σφυρηλατήσει το Κόμμα στις σκληρές πολιτικές μάχες για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού, το είχε διαπαιδαγωγήσει να στέκεται πάντα πιστό στο μαρξισμό - λενινισμό, να είναι μέχρι τέλους ασυμβίβαστο με τις εχθρικές για το προλεταριάτο ιδεολογίες". <p align="justify">Οι αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας, σημερινό KEA, που καθοδηγούσε τον αλβανικό λαό στον εθνικό - απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη ναζιφασιστική κατοχή και τους ντόπιους προδότες, ο αγώνας που διεξήγαγε για την οικοδόμηση της χώρας, κατεστραμμένης από τους ξένους καταχτητές, και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και την υπεράσπιση της λευτεριάς και της εθνικής ανεξαρτησίας ενάντια στις πολυάριθμες συνωμοσίες των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών στις συνθήκες της ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστικής περικύκλωσης, δίδαξαν το ΚΕΑ να εκτιμά σωστά και με διορατικότητα τον κίνδυνο που προέρχονταν απ όλες τις παραλλαγές του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, αρχίζοντας από το γιουγκοσλάβικο ρεβιζιονισμό, το σοβιετικό και μέχρι τον κινέζικο. <p align="justify">Είναι γεγονός πασίγνωστο, ότι η ιστορία του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας και της σοσιαλιστικής Αλβανίας, όπως σε κάθε άλλον τομέα, και στην πάλη για το ξεσκέπασμα του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι μια και αδιαίρετη από τη ζωή και το έργο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα. Στο 7ο συνέδριο του ΚΕΑ ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα είπε: "Η ζωή έχει επιβεβαιώσει, ότι ο δρόμος της ανοιχτής και αδιάλλακτης πάλης που διάλεξε το Κόμμα μας για το ξεσκέπασμα των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, η αποφασιστική υπεράσπιση από μέρους του των θεμελειώδικων αρχών του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού ήταν ο μόνος σίγουρος, σωτήριος και νικηφόρος δρόμος. Αυτό μας παροτρύνει και μας υποχρεώνει να είμαστε πάντα μέχρι τέλους αποφασισμένοι και αλύγιστοι στον αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και ενάντια σε κάθε άλλο είδος οπορτουνισμού". <p align="justify">Η πάλη που διεξήγαγε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ενάντια σε κάθε οπορτουνιστική προδοσία, σε εθνικό και διεθνές πλαίσιο, ήταν τόσο άγρια και με μεγάλους κινδύνους όσο και δύσκολη και με άγνωστα τόσο στον πραχτικό όσο και στο θεωρητικό τομέα για πολλούς λόγους: Πρώτο, το Κόμμα μας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα χρειάστηκε να διεξάγουν αδιάκοπη πάλη ενάντια στους εσωτερικούς οπορτουνιστές εχθρούς και τους συνωμότες που ενεργούσαν συνδυασμένα με τις επεμβάσεις και τις συνωμοσίες των ιμπεριαλιστών και των διαφόρων ρεβιζιονιστών απ έξω. Χωρίς αυτή την αδιάκοπη και αποφασιστική πάλη δε θα είχε διαφυλαχτεί καθαρή η μαρξιστική - λενινιστική γραμμή του Κόμματος, θα είχε εκφυλιστεί, όπως πολλά άλλα, σε ρεβιζιονιστικό και σαν συνέπεια θα είχε διακοπεί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία, η οποία θα έχανε την ανεξαρτησία της και θα είχε μετατραπεί σε υποτελή χώρα. Είναι γνωστά τα γεγονότα για τον αποφασιστικό ρόλο του σύντροφου Ενβέρ Χότζα στις ιστορικές στιγμές όπως ήταν το ξεσκέπασμα και η πολιτική εκμηδένιση των εχθρικών ομάδων από τον Κότσι Τζότζε και μέχρι την προδοτική συμμορία του Μεχμέτ Σέχου. <p align="justify">Δεύτερο, ύστερα από την ανάλυση που έκανε το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στα αίτια που οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση με την προδοσία των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών χρειάστηκε να παρθούν ριζικά μέτρα στην Αλβανία, να επαναστατικοποιηθεί όλη η ζωή της χώρας για να φραχτεί κάθε ενδεχόμενος δρόμος ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού, να διεξαχθεί σκληρή πάλη ενάντιά στην επίδραση κάθε ξένης ιδεολογίας, αστικής και ρεβιζιονιστικής, να περάσουμε από ανεξερεύνητους δρόμους στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στηριζόμενοι εξ ολοκλήρου στις δυνάμεις μας. Για το σκοπό αυτό έπρεπε να οδηγηθούν οι εργαζόμενες μάζες σε πραχτικές και επαναστατικές εξορμήσεις και ταυτόχρονα, έπρεπε να επεξεργαστούν οι θεωρητικές θέσεις ώστε το Κόμμα να βρίσκεται σε κάθε κατάσταση στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης και των μαζών. Σ' αυτό ακριβώς το πεδίο έχει ιδιαίτερη τιμή ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ο οποίος με πολλά πραχτικά και θεωρητικά έργα για το ζήτημα της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πλούτισε το θυσαυροφυλάκιο της θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού. <p align="justify">Τρίτο, παράλληλα με την πάλη για το ξεσκέπασμα της προδοσίας των σύγχρονων ρεβιζιονιστών το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, στις συνθήκες της άγριας ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστικής περικύκλωσης, χρειάστηκε να διεξάγει με επιτυχία την πάλη για την πλήρη οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Αλβανία και για την υπεράσπιση της εθνικής της ανεξαρτησίας. Να ξεσκεπαστεί η επιθετική πολιτική των υπερδυνάμεων, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού προσφέροντας έτσι μια συγκεκριμένη συμβολή στην κοινή υπόθεση των λαών για εθνική απελευθέρωση και για την υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού στον κόσμο. <p align="justify">Έτσι όπως επιβεβαιώνει η πραγματικότητα της σοσιαλιστικής Αλβανίας, το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας δε χώρισε ποτέ το ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα του από τα διεθνιστικά καθήκοντα, προπαντός για το ξεσκέπασμα των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. <p align="justify">Αυτή η μαρξιστική - λενινιστική στάση Αρχών είναι συμπυκνωμένη στο λόγο του σύντροφου Ραμίζ Αλία, στις 15 Απρίλη 1985, ο οποίος είπε, ότι "η ιδεολογική πάλη ενάντια στους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, που ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα διεξήγαγε με τόση συνέπεια και αποφασιστικότητα. βρίσκονταν και θα βρίσκεται πάντα στη βάση της σοσιαλιστικής μας ανάπτυξης, ήταν και θα είναι ένα άλλο μόνιμο καθήκον του Κόμματος και του λαού μας". <p align="center">*** <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα <h6 align="center">Η θεωρητική σκέψη του σ. Ε. Χότζα - Σημαντική συμβολή στο θεωρητικό εμπλουτισμό του Μαρξισμού-Λενινισμού.<br> Άρθρα (περιλήψεις) για τη θεωρητική Σκέψη του σ. Ενβέρ Χότζα που μεταδόθηκαν από το Ρ.Σ. Τιράνων -Εκδόσεις Επανάστασης, Αθήνα 1986</h6> <p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz-yojVnF_FfnKbFmgorAahCb_LtcLIsDYW6srlKMDAVg1RHdS-gSVrgY_V1Zmz0JYi2L5-nnjiyjBsZjjZEu82k7xg-fweFdgN7_M3Wsm8BlwjS2LyhFnBex4pNSNAtxw_eVqZB0taERy/s1600-h/01dpvqku%25255B5%25255D.jpg"><img title="01dpvqku" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="01dpvqku" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5jcEnvmc8DjxA8ghPQj6HiU7qcu57oADO17vA87RNR6IoCWvgWTnYZEvrkcGI9kQFbkPNfvLs6BvU4bs0uIi0ka2R1QQn25m__Uj6Q0igFVVL0vpxBDwWEGa8RR_NJ7cSVY_UBJGAi3wT/?imgmax=800" width="336" height="481"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-69123402390146424702015-09-03T15:44:00.001-07:002016-05-19T14:19:36.821-07:00Η Σοβιετική Ένωση – ένα καπιταλιστικό κράτος και μια ιμπεριαλιστική δύναμη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify">
<i><b>Δημοσιεύτηκε στην ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ αρ.φυλ. 349-350 (1-31/7/2011)</b></i> </div>
<div align="justify">
<b>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές κρύβουν τη σοσιαλφασιστική πολιτική με τα συνθήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας</b> </div>
<div align="justify">
Ρ.Σ. Τιράνων 20/27.2.1976 </div>
<div align="justify">
Η πραγματική κρατική εξουσία στη Σοβιετική Ένωση βρίσκεται σήμερα συγκεντρωμένη στα χέρια μιας γραφειοκρατικής στρατιωτικής κάστας, που επικεφαλής της είναι οι Μπρέζνιεφ, Γκρέτσκο, Γκόρσκοβ και άλλοι, οι οποίοι, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, έχουν μετατραπεί σε μια <b>κάστα φασιστών και επιθετιστών</b>. Μια ομάδα στραταρχών και στρατηγών αποτελούν την κεφαλή της στρατιωτικής κάστας των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. </div>
<div align="justify">
Είναι διψασμένοι για εξουσία και παντοδύναμοι στη Σοβιετική Ένωση. Σ’ αυτή την κάστα των στρατιωτικών, βοναπαρτιστών και πραξικοπηματιών στηρίζει η σημερινή κλίκα του Μπρέζνιεφ ολόκληρη την απεριόριστη και δικτατορική εξουσία της. </div>
<div align="justify">
Το εξαιρετικό δυνάμωμα των καταπιεστικών οργάνων, η αύξηση των <b>φυλακών</b> και των <b>στρατοπέδων συγκέντρωσης</b>, <b>ψυχιατρείων</b>, της <b>Μιλίτσια</b>, του <b>στρατού</b> και άλλων περισσότερων είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της <b>φασιστικής δικτατορίας</b> στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν πάνω από 1000 στρατόπεδα συγκέντρωσης με περισσότερους από ένα εκατομμύριο κρατούμενους, κυρίως άνθρωποι που από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές χαρακτηρίζονται ως πολιτικοί εγκληματίες. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές για να μπορούν να εξασκούν την τρομοκρατία και βία έχουν ενισχύσει και τελειοποιήσει τη Μιλίτσια και την Κρατική Ασφάλεια και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα της τρομοκρατίας για να καταπνίξουν την αντίσταση και την εξέγερση των εργαζόμενων μαζών. Η σημερινή σοβιετική Μιλίτσια έχει ειδικευθεί σε μέθοδες διάλυσης των συγκεντρώσεων, καταφεύγουν στη χρήση ρίψης δακρυγόνων, πυροσβεστικής και χρήσης ιππικού και άλλων μέσων. Έχει εξοπλιστεί με τα πιο σύγχρονα μέσα παρακολούθησης των σοβιετικών πολιτών. </div>
<div align="justify">
Η <b>νέα σοβιετική μπουρζουαζία </b>για να νομιμοποιήσει τη φασιστική της τρομοκρατία και βία έχει ψηφίσει πλήθος νόμων, στους οποίους θεμελιώνεται η δεσποτική της εξουσία, τα μέτρα δίωξης και η φασιστική δικτατορία στη χώρα. Σ’ αυτούς τους νόμους ανήκουν πχ. «η απόφαση για τα μέτρα στήριξης της Μιλίτσιας», «οι κανονισμοί για τον διοικητικό έλεγχο της Μιλίτσιας σε ανθρώπους που βγήκαν από τις φυλακές», «η απόφαση για την εκπαίδευση στη σοσιαλιστική πειθαρχία στη δουλειά», «το διάταγμα για την πρόληψη και ανάκριση κρατουμένων», «το διάταγμα για την αλλαγή των αρχών των ποινικών νόμων στη Σοβιετική Ένωση και τις δημοκρατίες» και πολλούς άλλους. Όλα αυτά τα διατάγματα και διατάξεις αποτελούν τη νομική βάση με την οποία η νέα σοβιετική μπουρζουαζία <b>νομιμοποιεί και στηρίζει τη φασιστική της δικτατορία</b>. </div>
<div align="justify">
Ο υψηλός βαθμός <b>στρατιωτικοποίησης</b> της οικονομίας και ολόκληρης της ζωής της χώρας, ο αχαλίνωτος εξοπλισμός είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της κυρίαρχης σήμερα στη Σοβιετική Ένωση <b>φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας.</b> Η ακολουθούμενη από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές πολιτική της βίας και της τρομοκρατίας, η πολιτική της επίθεσης και των φασιστικών στρατιωτικών τυχοδιωκτισμών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς αχαλίνωτους εξοπλισμούς. Οι ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες της Σοβ. Ένωσης πλησιάζουν τα 100 δις. Ρούβλια και για το τρέχον έτος υπολογίζεται να φτάσουν τα 117 δις. Ρούβλια. Έτσι αυτές οι δαπάνες, σε σχέση με πριν δέκα χρόνια, έχουν φτάσει κάτι παραπάνω από το διπλάσιο. Περίπου 60% των επιχειρήσεων εργάζονται αποκλειστικά ή εν μέρει για εξοπλιστικούς σκοπούς. Και ο <b>σοβιετικός στρατός </b>έχει μετατραπεί σε έναν στρατό με <b>ολοκληρωτικά φασιστικά και επιθετικά χαρακτηριστικά</b>. Τα σοβιετικά στρατεύματα έχουν ήδη μερικές φορές, ακόμα και με τη χρήση τανκς, πνίξει στο αίμα τις εξεγέρσεις των σοβιετικών εργαζομένων και των λαών. Ο φασιστικός χαρακτήρας αυτού του στρατού σαν <b>στρατού κατοχής</b> φαίνεται στο γεγονός, ότι 100 χιλιάδες στρατιώτες βρίσκονται στις κατεχόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. </div>
<div align="justify">
Έναν ξεκάθαρο <b>φασιστικό χαρακτήρα</b> έχει και το σοβιετικό <b>ρεβιζιονιστικό κόμμα.</b> Ήδη από καιρό έχει εισαχθεί σ’ αυτό το κόμμα ο γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός <b>φασιστικού τύπου</b>, πράγμα που εκφράζεται στην υπαγόρευση, ότι τα απλά μέλη του κόμματος πρέπει τυφλά να υπακούουν στη <b>φασιστική αστική κάστα</b>. Οι διαμάχες και οι διαφωνίες, οι οξύτατες συγκρούσεις για εξουσία, οι επιθέσεις και η κατασυκοφάντηση των αντιπάλων, η πάλη για προνομιακές θέσεις, οι διαγραφές από το κόμμα και άλλα αποτελούν τον κανόνα της εσωτερικής ζωής αυτού του κόμματος. Γι’ αυτό το λόγο οι ρεβιζιονιστές ηγέτες είναι υποχρεωμένοι από καιρό σε καιρό να καταφεύγουν σε εκκαθαρίσεις των γραμμών του κόμματός τους. Η ομάδα του Μπρέζνιεφ που έχει επιβάλλει την κυριαρχία της στο κόμμα χρησιμοποιεί καμπάνιες για να ξεκαθαρίσει τους αντιπάλους και να εξουδετερώσει τις ανταγωνιστικές ομάδες που απειλούν να παραμείνουν στην ηγεσία. Δίπλα στις μαζικές εκκαθαρίσεις στο κόμμα και την ηγεσία, που έκανε η ομάδα του Χρουτσόφ, πριν και μετά το 20<sup>ο</sup> και 22<sup>ο</sup> συνέδριο (σύμφωνα με τον σοβιετικό τύπο το 1972 ο αριθμός των διαγραφέντων από το κόμμα έφτασε σχεδόν το διπλάσιο, κατά μέσο όρο, των διαγραφών στο χρονικό διάστημα 1966 ως 1970). Ακόμα μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των διαγραφέντων κατά την διάρκεια της τελευταίας εκκαθαριστικής καμπάνιας του 1973 ως το 1974. Αυτό μαρτυρά τον οξύτατο ανταγωνισμό και την πάλη χωρίς αρχές, που διεξάγεται σ’ αυτό το κόμμα στη βάση του εκφυλισμού και της φασιστικοποίησης. </div>
<div align="justify">
Η <b>φασιστικοποίηση</b> του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος εκφράζεται και στο ότι επεξεργάζεται διάφορες θεωρίες που υπερασπίζουν και δικαιολογούν τις φασιστικές μέθοδες κυριαρχίας της σοβιετικής μπουρζουαζίας. Έτσι πχ. η κομματική ηγεσία και οι ιδεολόγοι της κατασκεύασαν τη θεωρία της πάλης κατά της τρομοκρατίας: Μ’ αυτόν τον τρόπο οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές παρουσιάζουν το δικαιολογημένο ξεσηκωμό και την εξέγερση των σοβιετικών εργαζομένων σαν τρομοκρατία, ενώ τις δικές τους καταπιεστικές μέθοδες τις παρουσιάζουν σαν πάλη κατά της τρομοκρατίας. Και την αιματηρή καταπίεση της αντίστασης των σοβιετικών λαών κατά του <b>μεγαλορώσικου σοβινισμού</b> οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν με τη θεωρία τους της πάλης κατά του εθνικισμού. Όμως αυτή η αντίσταση, όπως υποχρεώθηκε να παραδεχτεί και ο ίδιος ο Μπρέζνιεφ έχει εξελιχθεί σε ένα εντελώς ανησυχητικό φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση. Ταυτόχρονα οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, όπως έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, προσπαθούν να επιβάλλουν στους ανθρώπους και τους λαούς έναν <b>επιθετικό εθνικισμό</b> για να είναι ευκολότερο να τους κατευθύνουν, όπως έκανε κάποτε ο Χίτλερ με το γερμανικό λαό, και να τους χρησιμοποιήσουν σαν κρέας για τα κανόνια στην πραγματοποίηση της τυχοδιωκτικής <b>φασιστικής εξωτερικής πολιτικής.</b> Με το σκοπό να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν στους σοβιετικούς ανθρώπους το <b>σοβινισμό</b> και τη μεγαλομανία, να τους μπολιάσουν με το μίσος ενάντια στους άλλους λαούς και να τους καλλιεργήσουν το ρόλο του διευθύνοντος και εκείνου που αρέσκεται να διατάζει οι χρουτσοφικοί ρεβιοζιονιστές έχουν αναπτύξει μια έντονη προπαγάνδα φετιχοποιώντας επίτηδες τη λεγόμενη πρωτοπορία των σοβιετικών ανθρώπων και της Σοβιετικής Ένωσης στην ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής στον κόσμο, τις ιδιαίτερες επιτυχίες στην κατάχτηση του διαστήματος και την έρευνα στο θαλάσσιο χώρο και την αποφασιστική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης για την οικονομική ανάπτυξη και υπεράσπιση άλλων χωρών. Αυτή η προπαγάνδα έχει ως πυρήνα την <b>απομίμηση της φασιστικής θεωρίας του Χίτλερ για τη λεγόμενη υπεροχή και τον ιδιαίτερο ρόλο της εκλεκτής ράτσας καθώς και της πανσλαβικής θεωρίας των τσάρων,</b> οι οποίοι κήρυσσαν τη λεγόμενη υπεροχή της σλαβικής ράτσας και το δικαίωμα της ηγεμονίας στις ηπείρους του κόσμου. </div>
<div align="justify">
Σαν συνέπεια της <b>παλινόρθωσης του καπιταλιστικού καθεστώτος</b> και της εξάπλωσης του <b>αστικού</b> τρόπου ζωής ολόκληρη η Σοβιετική κοινωνία διέρχεται έναν αχαλίνωτο εκφυλισμό. Η σοβιετική μπουρζουαζία ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ενδιαφέρεται και προωθεί τον ηθικό εκφυλισμό, την εγκληματικότητα, την αλητεία, τον αλκοολισμό, τη πορνεία, τα ναρκωτικά και τις άλλες πληγές, ιδιαίτερα στη νεολαία για να μετατρέψει τους νέους σε αδίστακτους ανθρώπους χωρίς ηθική και σε εγκληματίες. Οι συμμορίες από εγκληματίες και αλήτες, από αδίστακτους ανθρώπους, από κλέφτες και εκφυλισμένα στοιχεία αποτελούν για τη <b>φασιστική δικτατορία</b> ευνοϊκό τμήμα για να μπορεί να πραγματοποιήσει την κυριαρχία της με τρομοκρατικές μέθοδες. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι καταπολεμούν δήθεν αυτή την εκφυλιστική διαφθορά. Αυτοί οργανώνουν συναντήσεις και παίρνουν αποφάσεις για πάλη δήθεν κατά του αλκοολισμού και της εγκληματικότητας όπως το 1972, όμως στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι που εξωθούν τους νέους σ’ αυτόν τον εκφυλισμό με χίλιους τρόπους και με χίλια μέσα. </div>
<div align="justify">
................ </div>
<div align="justify">
Κάτω από την μάσκα της πάλης κατά των «συνεπειών προσωπολατρίας», η ρεβιζιονιστική κλίκα απ’ την αρχή εμφανίστηκε με πασιφιστικά αστικο-ρεβιζιονιστικά συνθήματα για την εξασφάλιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του πραγματικού σοσιαλιστικού ουμανισμού, της ησυχίας και τάξης, της ταξικής συμφιλίωσης και αρμονίας κλπ. κλπ… </div>
<div align="justify">
................ </div>
<div align="justify">
Όμως για τους αντεπαναστατικούς τους στόχους και επιδιώξεις, οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές ήδη απ’ την αρχή συνδύασαν την κυριαρχία με φιλελεύθερες μέθοδες με την κυριαρχία μέσω συγκαλυμμένων μεθόδων βίας και τρομοκρατίας φασιστικού τύπου. Έτσι έριξαν στις φυλακές, συνέλαβαν, δολοφόνησαν και εξαφάνισαν με μυστηριώδη τρόπο χιλιάδες κομμουνιστές, επαναστατικά στελέχη και εργαζομένους. Οργάνωσαν ένα <b>φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα</b> για να εκκαθαρίσουν τα μέλη της κεντρικής επιτροπής που ήταν πιστά στο Μαρξισμό – Λενινισμό, στη διδασκαλία του Λένιν και του Στάλιν, και παραπέρα οργάνωσαν περισσότερα πραξικοπήματα και συνωμοσίες σε άλλες χώρες και στα κομμουνιστικά κόμματα. Πραγματοποίησαν μια μαζική «εκκαθάριση» στα όργανα του κόμματος και του κράτους, το στρατό και την Ασφάλεια και απομάκρυναν όλα τα επαναστατικά στελέχη. Προχώρησαν σε μια ανήκουστη πράξη, <b>καίγοντας τη σωρό του Στάλιν</b> και σ’ άλλες φασιστικές πράξεις αυτού του είδους. </div>
<div align="justify">
Ως προς το περιεχόμενο ο <b>σοβιετικός σοσιαλφασισμός </b>δε διαφέρει απ’ τον <b>κλασικό φασισμό</b> των προηγούμενων περιόδων, από το φασισμό Χιτλερικού τύπου ή από τις ανοιχτές φασιστικές δικτατορίες της εποχής μας. Το νέο στο σοβιετικό σοσιαλφασισμό βρίσκεται κυρίως στην μορφή εμφάνισής του και στα συνθήματα, κάτω απ’ τα οποία καλύπτεται. Το κύριο γνώρισμα του σοβιετικού σοσιαλφασισμού βρίσκεται στο ότι καμουφλάρεται με κομμουνιστικά συνθήματα. Ο κλασικός φασισμός μουσολινικού, χιτλερικού ή φρανκικού τύπου, παρόλο που χρησιμοποιούσε προλεταριακές ή σοσιαλιστικές μάσκες και συνθήματα, αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως κύριο εχθρό και συνεχίζει να το πράττει. Ο φασισμός των σοβιετικών ρεβιζιονιστών <b>αρνείται τον κομμουνισμό,</b> παρόλο που <b>είναι βασικός εχθρός του,</b> όχι ανοιχτά στα λόγια, τον παρουσιάζει αντίθετα ως το ιδεώδες του. </div>
<div align="justify">
Ακριβώς αυτή η δημαγωγική στάση εξηγεί και το ότι οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στην περίοδο του περάσματος τους στην κυριαρχία με φασιστικές μέθοδες και την πλήρη εγκαθίδρυση <b>στρατιωτικής δικτατορίας</b> διαλαλούσαν ότι <b>«το κράτος όλου του λαού»</b> ήταν δήθεν μια απευθείας συνέχεια της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αν λοιπόν η θέση του «κράτους όλου του λαού», που διακηρύχθηκε στο 22<sup>ο</sup> συνέδριο του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος, χρησιμοποιήθηκε πρακτικά απ’ τη σοβιετική ηγεσία ως ιδεολογική βάση για να διαμορφώσει τη Δικτατορία του προλεταριάτου σε μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία, σήμερα η αναφορά στο «κράτος όλου του λαού» κάτω από την ετικέτα της δικτατορίας του προλεταριάτου χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τη φασιστική τρομοκρατία και τη φασιστική βία, να την παρουσιάσει ως δήθεν βία της Δικτατορίας του προλεταριάτου. </div>
<div align="justify">
Ο Μαρξισμός – Λενινισμός διδάσκει ότι ο χαρακτήρας της βίας καθορίζεται από ποιον και εναντίον τίνος ασκείται η βία. Αν ξεκινά κανείς απ’ αυτό το βασικό κριτήριο είναι σαφές, ότι η βία που ασκεί η σοβιετική ρεβιζιονιστική <b>μπουρζουαζία</b> ενάντια στην εργατική τάξη και τις εργαζόμενες μάζες δεν είναι παρά <b>φασιστική βία.</b> </div>
<div align="justify">
Διαφορετικά από ότι ο φασισμός της προηγούμενης περιόδου που ήταν ένας δεδηλωμένος εχθρός κάθε δημοκρατικοποίησης και κοινοβουλευτισμού, κάθε δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος, οργάνωσης ή κόμματος και κάθε συμβιβασμού ή κάθε φιλελεύθερης στάσης, ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, παρόλο που είναι ένας άγριος εχθρός κάθε επαναστατικού, δημοκρατικού και προοδευτικού κινήματος, διατηρεί τυπικά τις δημοκρατικές μορφές των θεσμών, των μαζικών οργανώσεων και της νομιμότητας που στην πραγματικότητα έχουν <b>ολοκληρωτικά φασιστικοποιηθεί.</b> Στο βαθμό που ο σοβιετικορεβιοζιονιστικός σοσιαλφασισμός προσαρμόζεται στην εσωτερική και διεθνή κατάσταση προσπαθεί να εμφανίζεται συγκαλυμμένος με δημοκρατικές και φιλελεύθερες μάσκες. Γι’ αυτό οι ρεβιζιονιστές μιλούν περισσότερο όσο ποτέ άλλωτε για «σοσιαλιστική δημοκρατία» , την οποία μάλιστα παρουσιάζουν ως «δημοκρατία του λαού». </div>
<div align="justify">
Όλοι οι ρεβιζιονιστές, έχει πει ο Ενβέρ Χότζα, έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για την έννοια «σοσιαλιστική δημοκρατία» και κερδοσκοπούν μ’ αυτή. Αυτό είναι μια μεγάλη απάτη και αδιάντροπη δημαγωγία. Εκεί που κυριαρχούν οι ρεβιζιονιστές, δεν υπάρχει δημοκρατία για τους εργαζομένους και δεν μπορεί να υπάρξει. Ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες βασίζεται στη γραφειοκρατικοποίηση και φασιστικοποίηση ολόκληρης της κοινωνικής ζωής δηλαδή στην άρνηση της δημοκρατίας. </div>
<div align="justify">
Ο <b>σοβιετικός σοσιαλφασισμός</b> διαφέρει από τον προηγούμενο φασισμό και ως προς την ταξική του βάση και την κατάληψη της εξουσίας. Στο παρελθόν οι πιο αντιδραστικές και σοβινιστικές πτέρυγες της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας έθεσαν στην υπηρεσία τους σε περιόδους κρίσιμες για την αστική εξουσία, τα εκφυλισμένα στρώματα των μικροαστών και του λούμπεν προλεταριάτου, στρώματα εκτρώματα του ιμπεριαλιστικού εκφυλισμού, και σ’ αυτά τα στρώματα παραδόθηκε η διεύθυνση του κράτους. Η εγκαθίδρυση της <b>φασιστικής δικτατορίας</b> στην Σοβιετική Ένωση διαφέρει ως προς τη μορφή της κατάληψης της εξουσίας. Ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός διαμορφώθηκε σταδιακά και κατέλαβε την εξουσία, χωρίς να προσφύγει σε μια ανοιχτή και επιδεικτική δράση χιτλερικού ή μουσολινικού τύπου. </div>
<div align="justify">
Οι σοβιετικοί σοσιαλφασίστες δεν φορούν μαύρα και καφέ πουκάμισα ούτε και αγκυλωτούς σταυρούς, όπως οι φασίστες του παρελθόντος. Αντίθετα! Υπηρετεί το συμφέρον τους να υψώνουν κόκκινες σημαίες και να κοσμούν το στήθος τους με μετάλλια Λένιν για να καλύψουν αυτό που συμβαίνει στη μαύρη φασιστική ψυχή τους. Γι’ αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνοι απ’ τους προκατόχους τους. Από την άλλη ως ταξική βάση του <b>σοσιαλφασισμού</b> είναι τα εκφυλισμένα και γραφειοκρατικοποιημένα στρώματα των στελεχών του κόμματος και του σοβιετικού κράτους και προπαντός τα εκφυλισμένα στρώματα των ανώτερων στελεχών του σοβιετικού στρατού. Στο σημερινό καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικό κόσμο η κάστα των στρατιωτικών χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερα από ανοιχτές φασιστικές τάσεις. Γι’ αυτό η διεθνής μπουρζουαζία χρησιμοποιεί όπως και παλιότερα αυτό το στρώμα ως όργανο στις κρίσιμες στιγμές για να σώσει την κατάσταση με την εγκαθίδρυση ανοιχτών ή συγκαλυμμένων φασιστικών στρατιωτικών δικτατοριών. </div>
<div align="justify">
Ο φασισμός χαρακτηρίζονταν πάντα από την εγκαθίδρυση μιας προσωπικής δικτατορίας, από την εξύμνηση των ηγετών της. Και ο σοβιετικός σοσιαλφασισμός χαρακτηρίζεται από την προσωπική δικτατορία του Μπρέζνιεφ, στον οποίο η σοβιετική ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία πρώτα απ’ όλα η κάστα των φασιστικών στρατιωτικών, αναγνωρίζει προς στιγμή τον πιο ικανό και κατάλληλο δικτάτορα και δημαγωγό για να πραγματοποιήσει τη σοσιαλφασιστική πολιτική.</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>
Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-43914155608734948532015-09-03T15:38:00.001-07:002015-09-03T15:38:31.936-07:00Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ<p align="justify">του καθηγητή FΟΤΟ CΑΜΙ <br>Ρ.Σ. Τιράνων 3.10.78<br>Γύρω από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης γίνεται σήμερα πολύς θόρυβος, και όλα μιλούν γι αυτό. Πάνω σ αυτό το ζήτημα διεξάγεται ένας οξύτατος ιδεολογικός αγώνας μεταξύ των μαρξιστών -λενινιστών και των διαφόρων ρεβιζιονιστών και οπορτουνιστών. Αυτός ο αγώνας άρχισε ήδη, όταν ο καπιταλισμός, στη διάρκεια του προτσές της ανάπτυξης του, πέρασε στον ιμπεριαλισμό, ένα προτσές που συνεχίζεται παραπέρα.<br>Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι Μπολσεβίκοι όλων των χωρών έπρεπε να διεξάγουν έναν μεγάλο και αποφασιστικό αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές της 2ης Διεθνούς, οι οποίοι και στο ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης πρόδωσαν το μαρξισμό - λενινισμό.<br>Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ρεβιζιονιστές της 2ης Διεθνούς με επικεφαλής τον Μπερνστάΐν και Καούτσκυ προσπάθησαν με την πασιφιστική δημαγωγία να παραλύσουν τη θέληση των λαών, να αμβλύνουν την επαγρύπνηση τους και να συγκαλύψουν τις πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών. Και ύστερα, στις παραμονές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και μετά το ξέσπασμα του, πέταξαν τις φιλειρηνικές μάσκες, ψήφισαν στα κοινοβούλια των χωρών τους τις πολεμικές δαπάνες, βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της "υπεράσπισης της πατρίδας", πήραν το μέρος των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων τους και έγιναν συνήγοροι του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Καούτσκυ και οι οπαδοί του προσπάθησαν να σπείρουν σύγχυση στις μάζες για να τους οδηγήσουν στο σημείο να αποδεχτούν την ιμπεριαλιστική ειρήνη και να τις απομακρύνουν από την επανάσταση. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της 11ης Διεθνούς βοήθησαν στην πράξη, με την αντεπαναστατική τους πολιτική, τους ιμπεριαλιστές να εξαπατήσουν τους λαούς και έγιναν συνυπεύθυνοι στην εξαπόλυση των δυο παγκοσμίων πολέμων.<br>Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίστηκε ένα νέο ρεβιζιονιστικό ρεύμα, ο τιτοϊσμός, και αργότερα ο χρουτσωφισμός. Οπως σε πολλά ζητήματα έτσι και στο αίτημα του πολέμου και της ειρήνης οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές ακολούθησαν τα χνάρια των προκατόχων τους, των ρεβιζιονιστών της 2ης Διεθνούς.<br>Προπαγανδίζουν στους λαούς την αυταπάτη για αλλαγή της φύσης του ιμπεριαλισμού και για ειρηνικές διαθέσεις και σκοπούς των ηγετών τους, διαδίδουν τα συνθήματα του γενικού αφοπλισμού, της δημιουργίας ενός κόσμου χωρίς όπλα, χωρίς στρατό και χωρίς πόλεμο. Προσπάθησαν να απομακρύνουν τους λαούς από την επανάσταση και τους απελευθερωτικούς αγώνες με πρόσχημα την απειλή της εξαφάνισης του κόσμου. Εσβησαν κάθε διαφορά μεταξύ δίκαιων και άδικων πολέμων και διακηρύσσουν ότι στον μελλοντικό πόλεμο δε θα υπάρχουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι. Προσπάθησαν να επιβάλλουν στο προλεταριάτο και τους λαούς την ειρηνικό συνύπαρξη, τη συμφιλίωση με τους καταπιεστές και εκμεταλλευτές τους, εξάλειψαν κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ των τάξεων στο όνομα της ειρήνης και την αντικατέστησαν με τη γραμμή της ενότητας με τον καθένα. Ο αστικός πασιφισμός είναι ακόμα ένα προτιμητέο όπλο και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Ομως, μετά από λίγο, ξεσκίστηκε ήδη η μάσκα της φιλειρηνικής δημαγωγίας των χρουτσωωικών ρεβιζιονιστών. Η ίδια η Σοβιετική Ενωση πέρασε σε σοσιαλιμπεριαλιαστικές• κα σοσιαλσωβινιστικές θέσεις: πραγματοποίησε την ανοιχτή στρατιωτική επίθεση ενάντια στην Τσεχοσλοβακία, θέλει να απλώσει τα πλοκάμια της στις διάφορες περιοχές του κόσμου, ανάπτυσσα έναν ξέφρενο εξοπλισμό και ακολουθεί μια πολιτική μεγάλης δύναμης για -ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία, ανταγωνιζόμενη με την άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, τις ΕΠΑ.<br>Τώρα εμφανίστηκε ένα ακόμα ρεβιζιονιστικό ρεύμα, που ισχυρίζεται, ότι υποβάλλει σε μια "μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση" τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί Και σ αυτή τη βάση εμφανίστηκε με "νέα συμπεράσματα", τα οποία χαραχτηρίζει μαρξιστικά και επαναστατικά, που όμως είναι ανοιχτά αντιμαρξιστικά και αντεπαναστατικά. Αυτός είναι ο νέος κινέζικος ρεβιζιονισμός κα οπορτουνισμός, που προς τα έξω διαφέρει από το χρουτσοφικό ρεβιζιονισμό, μάλιστα εμφανίζεται σαν σημαιοφόρος στην πάλη ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται στο ίδιο μ αυτόν χαράκωμα. Η διαφορά μεταξύ των δυο βρίσκεται στο ότι, ενώ οι χρουτσωφικοί εμφανίστηκαν με τη σημαία του αστικού πασιφισμού, με τη σημαία της ειρήνης, της ειρηνικής άμιλλας, της ειρηνικής συνύπαρξης και του ειρηνικού δρόμου, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές με τη σημαία του πολέμου, σήκωσαν τη διάτρητη σημαία της πολεμοκαπηλίας. Υποστηρίζουν ανοιχτά το ΝΑΤΟ και την Κοινή Αγορά, τον εξοπλισμό των ΕΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης, κηρύσσουν το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και ωθούν τους λαούς σε μια νέα αιματοχυσία.<br>Η χρουτσωφική θεωρία των "τριών πασιφισμών" και η κινέζικη θεωρία των "τριών κόσμων" είναι οι ίδιες, επειδή συγκαλύπτουν τις βασικές αντιθέσεις της εποχής μας,αρνούνται και σαμποτάρουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό αγώνα των λαών, σβήνουν τη διαφορά μεταξύ φίλων και εχθρών, κηρύσσουν την ταξική ειρήνη και καλούν σε ενότητα με τον καθένα, ακόμα και με τον ίδιο το διάβολο, με μόνη τη διαφορά που οι χρουτσοφικοί ρεβιζιονιστές τα κάνουν όλα αυτά στο όνομα της ειρήνης και στο όνομα της πάλης ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ενώ οι κινέζοι ρεβιζιονιστές το κάνουν και στο όνομα της πάλης ενάντια στους σοβιετικούς σοσιαλιμπεριαλιστές. Έτσι επιβεβαιώνεται η μαρξιστική -λενινιστική θέση σύμφωνα με την οποία οι ρεβιζιονιστές, όποιες κι αν είναι οι μεταξύ τους διαφορές, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, συμφωνούν στον αντιμαρξιστικό και αντεπαναστατικό τους στόχο και σκοπό. Γι αυτό η πάλη των μαρξιστών - λενινιστών στρέφεται και πρέπει να στρέφεται ενάντια σ όλα, χωρίς εξαίρεση, τα οπορτουνιστικά και ρεβιζιονιστικά ρεύματα. Παρ όλα αυτά στις σημερινές συνθήκες, χωρίς καθόλου να υποτιμάμε την πάλη εναντίον του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού, του χρουτσωφικού ρεβιζιονισμού και των ευρωκομμουνιστών, κλπ., η πάλη ενάντια στον νέο κινέζικο οπορτουνισμό αποχτά μια ιδιαίτερη σπουδαιότητα.<br>Οι κινέζοι ηγέτες προπαγανδίζουν ανοιχτά την αντιμαρξιστική θέση, ότι ο νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι αναπόφευχτος. Τη διακήρυξαν στο 11ο Συνέδριό τους και στην τελευταία περίοδο των εργασιών του Εθνικού Συμβουλίου, τη διακηρύσσουν από το βήμα του ΟΗΕ και την επαναλαμβάνουν στον καθένα που επισκέπτεται την Κίνα. Από τη σκοπιά των αρχών η θέση αυτή δεν έχει καμιά βάση. Είναι σωστό, ότι όσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός και η πολιτική του πολέμου και της επίθεσης του, υπάρχει και ο κίνδυνος του πολέμου, συμπεριλαμβανομένου και του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, που προέρχεται απ αυτό το σύστημα και αυτή την πολιτική. Αλλά αυτό είναι μόνο μια δυνατότητα. Στην εποχή μας υπάρχει και μια άλλη δυνατότητα, ακριβώς αυτή το να σταματήσουμε το χέρι των ιμπεριαλιστών και να μην επιτρέψουμε έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο.<br>Άλλοτε οι κινέζοι ηγέτες εκπροσωπούσαν την άποψη, ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να αποφευχτεί. Πάνω σ αυτό ανέφεραν αρκετά πολλά γεγονότα και επιχειρήματα και παράθεταν μάλιστα αποσπάσματα του Μάο Τσε Τουνγκ από την εποχή του 1946 και 1950. Είναι όμως η σημερινή παγκόσμια κατάσταση λιγότερη ευνοϊκή για τους λαούς, για τις φιλειρηνικές δυνάμεις; Δεν υπάρχει λοιπόν σήμερα η δυνατότητα, όπως έλεγε ο Στάλιν, να μπορεί να αποφευχτεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αν οι λαοί πάρουν την υπόθεση της ειρήνης στα χέρια τους και την υπερασπιστούν ως το τέλος; Το να κηρύσσεις το αναπόφευχτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, σημαίνει ότι δεν έχεις καμιά εμπιστοσύνη στις φιλειρηνικές, δημοκρατικές, επαναστατικές δυνάμεις των λαών, σημαίνει να παραλύεις τη θέληση τους για ειρήνη και τις προσπάθειές τους να τη διασφαλίσουν, σημαίνει να ενθαρρύνεις και να προθερμαίνεις τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να αφήνεις ελεύθερα τα χέρια των ιμπεριαλιστών εμπρηστών πολέμου να εξαπολύσουν τον πόλεμο. Οι σημερινοί κινέζοι ρεβιζιονιστές χρειάζονται αυτή την αντιμαρξιστική θέση για να δικαιολογήσουν τις πυρετώδικες προσπάθειες τους να στρατιωτικοποιήσουν την οικονομία, να αγοράσουν όπλα από τις ΕΠΑ και τις άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, να αναπτύξουν γρήγορα το στρατιωτικό τους δυναμικό, με σκοπό να μετατρέψουν την Κίνα, μέσα σ ένα όσο το δυνατό σύντομο χρονικό διάστημα, σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι οι στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας φτάνουν, τα τελευταία χρόνια, το 40 % των συνολικών κρατικών δαπανών, από τις οποίες το μισό ξοδεύεται για την τελειοποίηση και αύξηση του αριθμού των πυραύλων και των πυρηνικών όπλων. Από που όμως προέρχεται ο κίνδυνος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, ο οποίος σύμφωνα με τους κινέζους είναι αναπόφευχτος; Σύμφωνα μ αυτούς αυτός ο κίνδυνος προέρχεται από τη Σοβιετική Ενωση, που είναι ο κύριος εχθρός και σχεδόν ο μοναδικός εχθρός των λαών, επειδή ο σοβιετικός ιμπεριαλισμός είναι ένας ανερχόμενος ιμπεριαλισμός, ένας καμουφλαρισμένος ιμπεριαλισμός, ένας ιμπεριαλισμός που επιδιώκει την επέχταση, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, κατά την περιγραφή τους, "είναι ένας ιμπεριαλισμός που βρίσκεται σε κάθοδο", που "έχει χάσει τα δόντια του" και "δε μπορεί πλέον να δαγκώσει", και κατά συνέπεια, "δεν έχει επιθετικούς σκοπούς, αλλά θέλει μόνο να διατηρήσει το στάτους κβο". Η εικόνα του συσχετισμού των δυνάμεων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων και των επιδιώξεων τους την οποία παρουσιάζουν οι κινέζοι δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, παρά τα χτυπήματα που δέχτηκε και τις ήττες που έπαθε, παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου με ένα πολύ ισχυρό οικονομικό και στρατιωτικό δυναμικό, το οποίο, αν δεν είναι μεγαλύτερο, σε καμιά περίπτωση όμως δεν είναι μικρότερο από εκείνο του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Οι στρατιωτικές δαπάνες των ΕΠΑ απέχουν πολύ από το να μειωθούν, αλλά αντίθετα από χρόνο σε χρόνο παίρνουν τεράστιες διαστάσεις. Οι ΕΠΑ είναι η πιο μεγάλη νεοαποικιακή δύναμη της εποχής μας. Απλωσαν τα πλοκάμια τους στην οικονομία όλων των Ηπείρων. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι στο λεγόμενο "τρίτο κόσμο" το 80 % των επενδύσεων πραγματοποιήθηκαν από τις ΕΠΑ. Είναι το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης κα ο διεθνής χωροφύλακας. Ενισχύουν όλα τα αντιδραστικό καθεστώτα του κόσμου, καταπνίγουν κάθε επαναστατικό και προοδευτικό κίνημα, οργανώνουν στρατιωτικά πραξικοπήματα και προκαλούν και υποκινούν τις διαμάχες μεταξύ των κρατών. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιδιώκει να διευρύνει και να δυναμώσει τις θέσεις του σ όλες τις Ηπείρους.<br>Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ηγέτες που ακολουθούν το Χρουτσώφ προσπαθούν να παρουσιάσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό σαν λιγότερο επικίνδυνο, τον παρουσιάζουν σαν λογικό και ειρηνόφιλο, προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι άλλαξε φύση, ότι δεν είναι φιλοπόλεμος, επιθετικός, καταπιεστικός και εκμεταλλευτικός. Γι αυτό όχι μόνο δεν πρέπει να τον καταπολεμήσουμε, αλλά μπορούμε και πρέπει να συμμαχήσουμε και να συνεργαστούμε μ αυτόν για να καταπολεμήσουμε το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στην πραγματικότητα οι κινέζοι έχουν από καιρό ακολουθήσει το δρόμο της συμφιλίωσης, της συμμαχίας και της συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μάλιστα ολοταχώς. Σ αντίθεση μ αυτές τις απόψεις και μ αυτή την πολιτική γραμμή της κινέζικης ηγεσίας, το ΚΕΑ παρέμεινε και παραμένει σταθερά στη σωστή θέση, που ανταποκρίνεται πλέρια και εντελώς στη σημερινή πραγματικότητα στον κόσμο, ότι οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, τόσο όταν ανταγωνίζονται μεταξύ τους όσο και όταν συμφωνούν αποτελούν τον ίδιο κίνδυνο για τους λαούς, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους, για την παγκόσμια ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια. Αυτές οι δυο οι υπερδυνάμεις είναι οι πιο μεγάλα εχθροί των λαών, της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Κατά συνέπεια δε μπορεί να στηρίζεσαι στη μια για να καταπολεμήσεις την άλλη.<br>Μπορεί χωρίς αμφιβολία σ ορισμένες ζώνες ή χώρες να είναι ο κύριος εχθρός η μια ή η άλλη υπερδύναμη. Ομως σε διεθνές επίπεδο είναι και οι δυο επικίνδυνες. Αλλά και στις χώρες στις οποίες ο κίνδυνος που ξεκινάει από τη μια υπερδύναμη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, δεν επιτρέπεται να καταλήξει κανείς στην αυταπάτη, ότι μπορεί να καταπολεμήσει αυτή την υπερδύναμη στηριζόμενος στην άλλη υπερδύναμη, επειδή σ αυτή την περίπτωση θα ξεφύγει από τον ένα ιμπεριαλισμό για να πέσει στα νύχια του άλλου, οικινέζα ρεβιζιονιστές σ αυτό το ζήτημα γλιστρούν στις θέσεις των ηγετών της 2ης Διεθνούς, που ήθελαν να διακρίνουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σύμφωνα με το ποια είναι πιο επιθετική και ποια λιγότερο επιθετική, ποια είναι καλύτερη και ποια χειρότερη. Αυτή την προδοτική στάση καταδίκαζε ο Λένιν, όταν τόνιζε: "Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμιά ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δυο τους είναι η μια χειρότερη απ την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χωρά θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δε θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό" {Λένιν, τόμος 21, σελ. 135).<br>Ξεκινώντας ακριβώς απ αυτήν την ιδέα, ότι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ο πιο χειρότερος, ο πιο επικίνδυνος, ο κύριος και σχεδόν μοναδικός εχθρός οι κινέζοι ρεβιζιονιστές ακολουθούν τη γραμμή της ενότητας μ όλους εκείνους που νομίζουν ότι μπορεί να ενωθούν ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό. Στρατηγική τους είναι η ένωση με τον "τρίτο κόσμο", με το "δεύτερο κόσμο", κα με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλσμό. Αυτό σημαίνει εγκατάλειψη όλων των αρχών και των επαναστατικών, δημοκρατικών και προοδευτικών ιδεών.<br>Σύμφωνα με τους κινέζους ηγέτες η "υπεράσπιση της πατρίδας", η "υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας" απ έναντι στο σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό είναι το μοναδικό πρόβλημα που βρίσκεται μπροστά στο προλεταριάτο και τους λαούς. Γι αυτούς στον κόσμο υπάρχει μόνο μια αντίθεση, εκείνη με το σοβιετικό σοσιαλιμπεριαλισμό, και κατά συνέπεια σαν μοναδικό σκοπό των προλετάριων και των λαών του κόσμου θέτουν τον αγώνα ενάντια στο ρώσικο σοσιλιμπεριαλισμό, ενώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και όλος ο παγκόσμιος καπιταλισμός μένουν ανενόχλητοι.<br>Σχετικά μ αυτό το ζήτημα οι κινέζοι ρεβιζιονιστές προβάλλουν το επιχείρημα, ότι στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές για να παλέψει ενάντια στον ιταλό - γερμανό - γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό. Αλλά αυτός ο ιστορικός παραλληλισμός δε βοηθάει τους κινέζους ηγέτες να περάσουν αυτή τη ρεβιζιονιστική άποψη σαν μαρξιστική. Πρώτο, η Σοβιετική Ενωση συμμάχησε με τις ΕΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία όταν ο πόλεμος είχε ήδη αρχίσει και όχι πριν, δεύτερο, ο πόλεμος ενάντια στο φασισμό ήταν ένας δίκαιος πόλεμος από την πλευρά όλων εκείνων που τον καταπολεμούσαν, τρίτο, η Σοβιετική Ενωση ποτέ δεν κάλεσε τους εργάτες να ενωθούν με την μπουρζουαζία, τους λαούς να ενωθούν με τους ιμπεριαλιστές εκμεταλλευτές και καταπιεστές, τέταρτο, η Σοβιετική Ενωση υποστήρίξε μ όλη τη δύναμη της τον αγώνα των λαών ενάντια στους φασίστες καταχτητές και ενάντια στους προδότες των χωρών για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, πέμπτο, ούτε η Σοβιετική Ενωση ούτε τα κομμουνιστικά κόμματα καλλιέργησαν ποτέ τους αυταπάτες για τους λόγους και τους σκοπούς που ώθησαν τις καπιταλιστικές δυνάμεις, τις ΕΠΑ και την Αγγλία, στον πόλεμο ενάντια στο φασισμό.<br>Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές εμφανίζονται ανοιχτά σαν υποκινητές του ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου, παίρνοντας το μέρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του Ν ΑΤΟ. Υποστηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις τις πολεμικές προετοιμασίες των ΕΠΑ και των χωρών της Ευρώπης. Τις καλούν να εξοπλιστούν, να υψώσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, να επιταχύνουν τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό, να δυναμώσουν τις στρατιωτικές και οικονομικές συμμαχίες, το Ν ΑΤΟ και την Κοινή Αγορά. "... η κινέζικη γραμμή, υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβερ Χότζα, αδυνατίζει, αποσυνθέτει το προλεταριάτο και τους λαούς, τους οδηγεί να πάρουν πάνω τους έναν αιματηρό πόλεμο, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον εγκληματικό πόλεμο, τον μισητό από το προλεταριάτο και τους λαούς πόλεμο" {Ενβερ Χότζα, "Ιμπεριαλισμός και επανάσταση", σελ. 267).<br>Η γραμμή των κινέζων ρεβιζιονιστών είναι πέρα για πέρα αντμαρξιστική. "Απ την άποψη του μαρξισμού, δηλαδή του σύγχρονου επιστημονικού σοσιαλισμού, το βασικό ζήτημα που μπαίνει, όταν οι σοσιαλιστές συζητούν για το πως πρέπει να χαραχτηρίσει κανείς έναν πόλεμο και τι θέση πρέπει να πάρει απέναντι του, είναι για ποιο λόγο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, ποιες τάξεις τον προετοίμασαν και τον διευθύνουν" (Λένιν, τόμος 24, σελ. 394). Οι μαρξιστές - λενινιστές δεν υποστηρίζουν κάθε είδος πολέμου, αλλά μόνο τους δίκαιους, πατριωτικούς, επαναστατικούς και απελευθερωτικούς πολέμους και τοποθετούν τα αποφασιστικά ενάντια στους άδικους, ιμπεριαλιστικούς, επιθετικούς και καταπιεστικούς πολέμους. Οι κινέζοι ρεβιζιονιστές θεωρούν, ότι ένας πόλεμος μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, τις ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης και των στρατιωτικών τους ομάδων, από την πλευρά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ θα είναι ένας δίκαιος πόλεμος. Ο πόλεμος όμως είναι, ως γνωστό, η συνέχιση της πολιτικής. Γι αυτό, για να κρίνει κανείς τον χαραχτήρα του, πρέπει να αναλύσει την πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν οι πλευρές, που μπορεί να συμμετέχουν ή συμμετέχουν ήδη σ αυτόν τον πόλεμο. Οι δυο υπερδυνάμεις, οι ΕΠΑ και η Σοβιετική Ενωση, είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ακολουθούν μια ιμπεριαλιστική πολιτική. Και οι δυο αγωνίζονται για επέχταση, ηγεμονία και παγκόσμια κυριαρχία. Γι αυτό ένας πόλεμος μεταξύ τους δε μπορεί να είναι παρά ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για αγορές κα σφαίρες επιρροής, για ένα ξαναμοίρασμα του κόσμου μεταξύ τους ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων.<br>Οι κινέζοι ηγέτες ξεκινούν, κατά τα φαινόμενα, από την αντιμαρξιστική θέση, ότι αφού ο επιτιθέμενος είναι ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, αυτός διεξάγει έναν επιθετικό πόλεμο, ενώ οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης που θα αμύνονται διεξάγουν έναν δίκαιο πόλεμο. Από δω και το σύνθημα τους της "υπεράσπισης της πατρίδας και της εθνικής ανεξαρτησίας" απέναντι στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Ομως ο Λένιν μας διδάσκει, ότι "... ο χαραχτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός ή επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιος επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο "εχθρός", αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός" (Λένιν, τόμος 28, σελ.271). "Αν τον πόλεμο τον διεξάγει η τάξη των εκμεταλλευτών, για να εδραιώσει την κυριαρχία της σαν τάξη, ο πόλεμος αυτός είναι εγκληματικός κα ο "αμυντισμός" σ έναν τ έ τ οι ο ν πόλεμο αποτελεί βρωμιά κα προδοσία του σοσιαλισμού" (Λένιν, τόμος 27, σελ. 313 - 314).<br>Ξεκινώντας απ αυτή την ιδέα, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές υποστηρίζουν όλους τους στρατιωτικούς και οικονομικούς οργανισμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας, είναι για το δυνάμωμα του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ και της Ενωμένης Ευρώπης, που τα θεωρούν σαν οργανισμούς της ειρήνης και της άμυνας, που αντιπαρατίθενται στις απειλές του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτό είναι μια κραυγαλέα διαστρέβλωση της πραγματικής φύσης των οργανώσεων αυτών. Στην πραγματικότητα τόσο το ΝΑΤΟ όσο και η ΕΟΚ όσο και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κα η ΚΟΜΕΚΟΝ είναι βασικά όργανα της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής των δυο υπερδυνάμεων, που καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τόσο τους λαούς της Ευρώπης όσο και τους λαούς των άλλων χωρών, καταπνίγουν την επανάσταση στις χώρες τους κα τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών των άλλων χωρών.<br>Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, λέει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, ξεσκέπασε διαρκώς τον εκκωφαντικό πασιφιστικό θόρυβο, που κάνουν οι δυο υπερδυνάμεις για να προκαλέσουν σύγχυση στους φιλειρηνικούς λαούς, να τους αποκοιμηθούν και να τους αιφνιδιάσουν. Το Κόμμα μας έχει επανειλημμένα τονίσει, ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός, παρά τις προσπάθειες τους να αποφύγουν μια άμεση σύγκρουση, επειδή γνωρίζουν, ότι ένας πόλεμος θα σήμαινε το τέλος τους, όμως με τη δίψα τους για ηγεμονία, κυριαρχία και εκμετάλλευση βαδίζουν προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.<br>Αλλά ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν οι μαρξιστές - λενινιστές απέναντι σ έναν τέτοιο κίνδυνο;<br>Αυτός ο δρόμος δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος της συνθηκολόγησης και της υποταγής απέναντι στους παράγοντες του ιμπεριαλιστικού πολέμου ούτε ο δρόμος της άρνησης της πάλης ενάντια τους. Οι χωρίς αρχές συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών δεν έκαναν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο ήπιο, πιο λογικό και πιο ειρηνικό, αντίθετα αυτός έγινε πιο αυθάδης και πιο επιθετικός.<br>Δε μπορεί να είναι ούτε ο δρόμος που ακολουθούν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, υποκινώντας το ένα κράτος ή ομάδες ιμπεριαλιστών ενάντια σ ένα άλλο κράτος ή ομάδες όπου καλούν με πατριωτικά συνθήματα τους εργάτες και τους αγρότες να χύσουν το αίμα τους ή,να πεθάνουν για τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η μοναδικά σωστή μαρξιστική - λενινιστική στάση απέναντι στους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και επομένως απέναντι σ έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, είναι να τον αποφύγουν, γιατί παρ ότι είναι οι ιμπεριαλιστές εκείνοι που εξαπολύουν αυτούς τους πολέμους για τους ληστρικούς τους σκοπούς, όμως σε τελευταία ανάλυση τους πληρώνουν με το αίμα τους το προλεταριάτο και οι λαοί. "Ο μαρξισμός -λενινισμός μας διδάσκει", τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, "ότι ο ιμπεριαλισμός και οι υποκινητές του πολέμου πρέπει να εξασθενίσουν δια μέσου των επαναστατικών και των απελευθερωτικών αγώνων των λαών. Αν ο ιμπεριαλιστικός επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να αποτραπεί, τότε καθήκον των επαναστατών και του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψουν σε απελευθερωτικό πόλεμο" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 24ο, Αθήνα 1976).<br>Οι κινέζοι ηγέτες προσπαθούν να παρουσιάσουν τον πόλεμο της ιμπεριαλιστικής - καπιταλιστικής συμμαχίας, με επικεφαλής τις ΕΠΑ, συμμαχία στην οποία ανήκει και η ίδια η Κίνα, σαν έναν επαναστατικό πόλεμο, ο οποίος υπηρετεί δήθεν τη νίκη της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Τι θέλουν να πουν μ αυτό; Θέλουν με τον ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο να ανοίξουν το δρόμο στην επανάσταση; Αυτή την κατηγορία εκτοξεύουν από καρό οι αστοί ιδεολόγοι ενάντια στους κομμουνιστές.<br>Είναι σωστό, ότι οι πόλεμοι προκαλώντας στους λαούς βάσανα κα αναρίθμητες συμφορές δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την επανάσταση σαν μοναδικό δρόμο για να αποφύγουν τις τεράστιες συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για να ανατρέψουν το αστικό καθεστώς που είναι η πηγή αυτών των πολέμων. Όμως ο πόλεμος δεν είναι ούτε η πηγή ούτε η απαραίτητη προϋπόθεση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η επανάσταση είναι το αποτέλεσμα της δράσης των αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής ανάπτυξης και της επαναστατικής δράσης των λαϊκών μαζών, κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης κα του μαρξιστικού -λενινιστικού κόμματος της. Η επανάσταση δεν εξάγεται ούτε προέρχεται από τον πόλεμο ούτε από την ειρηνική συνύπαρξη.<br>Από την άλλη μεριά οι κομμουνιστές μαρξιστές - λενινιστές δεν είναι υπέρ της νίκης της επανάστασης μέσω ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, γιατί ένας τέτοιος πόλεμος, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες ενός πυρηνικού πολέμου, θα είχε πολύ βαριές συνέπειες για τους λαούς, για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας. Για τους κομμουνιστές δεν είναι αδιάφορος ο δρόμος ή τα μέσα που χρησιμοποιούνται για τη νίκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Είναι ενάντια στην άποψη ότι ο σκοπός δικαιολογεί κάθε μέσο.<br>Είναι φανερό, ότι ο μοναδικός σκοπός των κινέζων ρεβιζιονιστών, όταν υποκινούν το ξέσπασμα ενός πολέμου μεταξύ των δυο στρατιωτικών μπλοκ, του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν είναι να φέρουν πιο κοντά τη νίκη της επανάστασης, γιατί έχουν οριστικά παρατηθεί απ αυτή, αλλά να απομακρύνουν από τον εαυτό τους τον κίνδυνο, να αδυνατίσουν τις άλλες υπερδυνάμεις κα να μπουν οι ίδιοι επικεφαλής σαν μια νέα σοσιαλιμπεριαλιστική υπερδύναμη, επιδιώκοντας ηγεμονία κα παγκόσμια κυριαρχία.<br>Ομως οι ΕΠΑ και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν είναι αφελείς, όπως πιστεύουν οι κινέζοι, να ακολουθήσουν τις συμβουλές τους κα να εμπλακούν σ έναν πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση για να κερδίσει απ αυτό η Κίνα. Παρ όλα αυτά η κινέζικη πολιτική φέρει στους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και στη δυτικοευρωπαϊκή μπουρζουαζία μεγάλα πλεονεκτήματα για να καταπιέσουν κα να στραγγαλίσουν την ταξική πάλη και την επανάσταση, να δικαιολογήσουν τις επιθετικές στρατιωτικές συμμαχίες και τα στρατιωτικά μπλοκ, να συνεχίσουν παραπέρα το στρατιωτικό εξοπλισμό, να ακολουθήσουν τη φιλοπόλεμη και επιθετική τους γραμμή. Από την άλλη αυτοί υποστηρίζουν τη σημερινή κινέζικη πολιτική για να ωθήσουν την Κίνα ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και αντίθετα, για να μαλώνουν μόνοι τους οι δυο "κομμουνιστικοί κολοσσοί", όπως λένε, και να ωφεληθούν οι ΕΠΑ και το Ν ΑΤΟ. Σ την πραγματικότητα ο πόλεμος μπορεί να αρχίσει στην Ευρώπη μεταξύ των δυο μπλοκ, του Ν ΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αλλά μπορεί εξίσου να ξεσπάσει στην Ασία μεταξύ της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης, και παντού όπου οι ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους.<br>Σ αυτήν την κατάσταση, όπως τονίστηκε στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σημαντικό είναι οι λαοί να μην πέσουν σε μοιρολατρία, να μην γίνουν παθητικοί θεατές και να μην αιφνιδιαστούν, να είναι προετοιμασμένοι για το χειρότερο και να παλεύουν ώστε αυτό το κακό να μην συμβεί (σελ.240). Από τη στιγμή που ο κίνδυνος του επιθετικού πολέμου προέρχεται από τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, ο κύριος δρόμος για την εξάλειψη αυτού του κινδύνου είναι το αδυνάτισμα και η συντριβή εκείνου του συστήματος που οδηγεί στον πόλεμο, και το βασικό μέσο γι αυτό είναι οι επαναστατικοί και απελευθερωτικοί πόλεμοι, η δε κύρια δύναμη είναι το προλεταριάτο και οι λαοί. Μόνο ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός εξαλείφουν τις κοινωνικές και οικονομικές ρίζες του πολέμου και δημιουργούν τους όρους για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών.</p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVWChXIkUt1pwcH3NusOZGCsHn1P4EAQ9PJzTLsgt8EL2vXh-GpbG5uf3HHNiv-3PVETIzDYM_9polqPJ6YhL9B7CRZCR6km-3fvC-0wYwCyo0uBlkbvLMWWFU-NN4w14WEACjTHMMptVZ/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D_thumb_thumb_thumb_thumb%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb_thumb_thumb" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb_thumb_thumb" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3sEr3RWB0cCiBTkiotKykqdEDD7YTBanmtQotxZ7mibBg4vjxFQWCoOMqAAm-Q6LPO9rmevGsFk1JlpDQZnexz0uqxUvzT-H1cDejDg9HXLKuBq1jatcSH-Wd-0xSF74xhwns31ntTwNT/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-28651784618334146532015-09-03T15:36:00.001-07:002015-09-03T15:36:32.871-07:00ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 25.10.87<br>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύσσουν και διαδίδουν πολλές θεωρητικολογίες και αντι-μαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να προκαλέσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να παραλύσουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. . Οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερα έμφαση στη λεγόμενη "φιλοσοφία της ειρήνευσης" που εμπεριέχεται στο "πρόγραμμα ειρήνης" που πολύ προπαγανδίζεται από τους ρεβιζιονιστές. Η ουσία των θεωριών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και "του κινδύνου εξαφάνισης της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη" μας, τα διδάγματα και οι θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης έχουν, λέει, "απαρχαιωθεί", γι αυτό "δε μπορούν να χρησιμεύσουν" σαν θεωρητική φιλοσοφική βάση για τη σωστή και έγκαιρη λύση των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης.<br>Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Η πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωριών και απόψεων είναι οι θεωρίες και οι καθ αυτού αστικές απόψεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στη ρεβιζιονιστική σοβιετική φιλολογία προπαγανδίζονται τόσο πολύ οι πασιφιστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και τα σοσιαλιστικά προσωπεία που χρησιμοποιούν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, στην ουσία προβάλλουν και υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις που διακηρύσσουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.<br>Διαστρεβλώνοντας τα επιστημονικά κριτήρια προσδιορισμού των κυριότερων ιστορικών εποχών οι ρεβιζιονιστές ξεκινούν από το επίπεδο του εξοπλισμού και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι "η σημερινή εποχή είναι", λέει 'η πολεμική εποχή". Ο Λένιν τονίζει, ότι οι κυριότερες εποχές της ιστορίας προσδιορίζονται από το ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα που έχει απαρχαιωθει και πάει προς το γκρεμό και ποιο είναι το οικονομικό - κοινωνικό σύστημα προς το οποίο βαδίζει η ανθρωπότητα. Από δω βγαίνει καθαρά, ότι το συμπέρασμα του συντρόφου Ενβέρ Χότζα ότι η σημερινή κοινωνία ζει στην εποχή της μετάβασης από τον ιμπεριαλισμό στο σοσιαλισμό, στην εποχή των επαναστάσεων και των εθνικό -απελευθερωτικών κινημάτων παραμένει ο μόνος επιστημονικός προσδιορισμός της εποχής μας.<br>Οδηγώντας ως το τέλος την άρνηση του επαναστατικού χαραχτήρα της εποχής μας οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φτάνουν στο συμπέρασμα, ότι τώρα δεν "ισχύει" το λενινιστικό κριτήριο στον προσδιορισμό των δίκαων και των άδικων πολέμων. Από τότε που χρησιμοποιήθηκε η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, λένε, "όλοι οι πόλεμοι έχουν επιθετικό χαραχτήρα, οδηγούν στην καταστροφή της ανθρωπότητας". Μ αυτό θέλουν να σβήσουν τα επαναστατικά κα απελευθερωτικά κινήματα.<br>Όπως είναι γνωστό, μια από τις κυριότερες μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις για τον πόλεμο κα την ειρήνη είναι η θέση, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια με άλλα βίαια μέσα της πολιτικής, που ακολούθησαν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν από τον πόλεμο. Οι πολλοί πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαίωσαν απόλυτα την ορθότητα αυτής της μαρξιστικής -λενινιστικής θέσης.<br>Ομως ενάντια στη θέση αυτή εγέρθηκαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρέντιν, "τα τελευταία χρόνια.οι σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι έχει απαρχαιωθει πια η κλασσική έννοια και η ουσία της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα". Ο φιλόσοφος αυτός προσπαθεί να φέρει αυτό σαν επιχείρημα: τις αλλαγές που συνέβη καν στη φύση των όπλων στη σημερινή εποχή. Πράγμα που, σύμφωνα μ αυτόν, "δεν επιτρέπει τη χρησιμοποίηση του πολέμου σαν όργανο της πολιτικής" με το πρόσχημα, ότι ένας "μεγάλος πυρηνικός πόλεμος δε θα είχε ούτε νικητές ούτε νικημένους".<br>Οι μαρξιστές - λενινιστές θεωρούν τον πόλεμο σαν συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα και σαν συνέπεια, την ύπαρξη των τοπικών πολέμων και τον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου τον συνδέουν με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Από δω βγαίνει το συμπέρασμα, ότι η λύση του ζητήματος μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης μπορεί να γίνει μόνο με τη στενή σύνδεση τους με την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, με την ανατροπή των-καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που λύνει την αντίθεση μεταξύ πολέμου κα ειρήνη ο "Σ αυτή την κατάσταση", τόνιζε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος κα άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση κα τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1961). Εδώ διαφέρει η μαρξιστική -λενινιστική θέση από τη θέση των σύγχρονων ρεβιζιονιστών, οι οποίοι αποσπούν εντελώς τον πόλεμο και την ειρήνη από την επανάσταση και κηρύσσουν αβάσιμα, ότι ο αγώνας για την ειρήνη αποτελεί σήμερα τον βασικό παράγοντα της λύσης των προβλημάτων της κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης.<br>Όντας πυροσβέστες των επαναστατικών κινημάτων οι ρεβιζιονιστές θεωρούν τα κινήματα αυτά ανεπιθύμητα, σαν παράγοντα που ενθαρρύνουν τον πυρηνικό πόλεμο και για το λόγο αυτό στις μέρες μας πρέπει να αποτραπούν. Ολοι αυτοί οι απολογητές του ιμπεριαλισμού θέλουν να οδηγήσουν το ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα στα κανάλια του πασιφισμού, βάζοντας την ιδέα της "ειρήνης πάσει θυσία", προβαίνοντας σε υποχωρήσεις αρχών με την άρνηση της ταξικής πάλης ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι αυτό διακηρύσσεται η δυνατότητα της ειρήνης στις συνθήκες του καπιταλιστικό - ρεβιζιονιστικού συστήματος.<br>Ομως είναι γεγονός, ότι για να ζήσει ο ιμπεριαλισμός οι λαοί πρέπει να ζουν σε υποδούλωση κα για να απελευθερωθούν οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό. Γι αυτό και ο αγώνας για ειρήνη είναι αδιαχώριστος από τη σημερινή παγκόσμια επαναστατική διαδικασία. Οι μαρξιστές -λενινιστές είναι τόσο ενάντια στον πασιφισμό όσο και ενάντια στην μοιρολατρία που είναι θεωρία των παλιών δυνάμεων χωρίς μέλλον. Η θεωρία της εργατικής τάξης βλέπει με αισιοδοξία την ανάπτυξη. Η επιστημονική μαρξιστική -λενινιστική θεωρία και οι εξελίξεις των διαρκώς ανερχόμενων προοδευτικών κινημάτων δείχνουν, ότι ο μόνος δρόμος σωτηρίας από το μακελειό που θέλει να ρίξει την ανθρωπότητα ο ιμπεριαλισμός μένει ή επανάσταση. Μόνο η επανάσταση θα ανατρέψει το αστικό σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και θα εξαλείψει την πηγή κάθε πολέμου. Παρά την επιδείνωση της διεθνούς κατάστασης, τόνισε ο σύντροφος Ραμίζ Αλία, η κατάσταση δεν είναι χωρίς ελπίδα. Οι δυνατότητες αποτροπής της καταστροφής υπάρχουν. Γεγονός είναι ότι σήμερα στην πολιτική της επίθεσης και του πολέμου των υπερδυνάμεων αντιτίθενται όλο και περισσότερες δυνάμεις: οι λαοί που αγωνίζονται για λευτεριά, τα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα των λαών, ο αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.</p> <p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvy1YsieEfU0OPxKw4ej_A4dcCtXOsZ7Tehf__LpQg2P15aIWU_KKEqY9GA-a8Xe6ygyYYQUD20JFXDsuDPpZTj6IydvgEbrfkOKbuJUiAu8PYMb9hQpCrD4BrzQvywioho1mapSteAkr7/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D_thumb_thumb_thumb%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb_thumb" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb_thumb" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO5LTPDlb1Sv4cBsLr_t3sBFuAeVqYfgXzl-z9VbPi36zPNHSl5zqCNFeVuvT6qJhOsM-QQ1reyH8C2B-lOrVH1hD4NRy3AMc_bBMpWQEh7wuCugtR6SnPLBd6hDBLq9WoI5jPiq9F5Q1Q/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-17554426049408509922015-09-03T15:35:00.001-07:002015-09-03T15:35:13.223-07:00ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 15.2.1987<br>Τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διαδίδουν και διακηρύττουν πολλές θεωρητικολογίες και αντιμαρξιστικές απόψεις για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης. Σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν σύγχυση και να αποπροσανατολίσουν τις εργαζόμενες μάζες και τους λαούς, να ανακόψουν τον αγώνα τους ενάντια στην ηγεμονιστική και επεχτατική πολιτική των υπερδυνάμεων. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης", η οποία, όπως γράφει ο μελετητής Μπουρλότο κι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι", "αποτελεί ένα νέο θεωρητικό και φιλοσοφικό φαινόμενο, μια νέα θεώρηση των σκοπών της παγκόσμιας πολιτικής". Η ουσία αυτών των θεωρητικολογιών των σοβιετικών ρεβιζιονιστών είναι η ιδέα, ότι στις σημερινές συνθήκες της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων και του κινδύνου του αφανισμού της ανθρωπότητας και της ζωής σ ολόκληρο τον πλανήτη μας, τα διδάγματα και οι βασικές θέσεις της μαρξιστικής - λενινιστικής φιλοσοφίας για τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης είναι δήθεν απαρχαιωμένα. Γι αυτό και δε μπορεί να χρησιμεύσουν πια σαν θεωρητική και φιλοσοφική βάση για να λυθούν σωστά στην εποχή μας αυτά τα προβλήματα. Η μοναδική θεωρητική και φιλοσοφική βάση για τη σωστή επίλυση στην εποχή μας των προβλημάτων του πολέμου και της ειρήνης είναι η αποκαλούμενη "φιλοσοφία της ειρήνης". Οχι τυχαία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές δίνουν έμφαση στη "φιλοσοφία της ειρήνης" αποσπώντας την από τη "φιλοσοφία του πολέμου". Σκοπός τους είναι, από τη μια να δημιουργήσουν-την εντύπωση, ότι οι κλασσικοί του μαρξισμού-λενινισμού επεξεργάστηκαν μόνο τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις του προβλήματος του πολέμου, ενώ οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές είναι δήθεν οι "πρώτοι", οι οποίοι αρχίζοντας από το 20ο Συνέδριό τους επεξεργάστηκαν τις θεωρητικές και φιλοσοφικές βάσεις των προβλημάτων της ειρήνης. Πολλοί σοβιετικοί ρεβιζιονιστές φιλόσοφοι προσπαθούν να επισημάνουν τη "συμβολή" του σοβιετικού ρεβιζιονιστικού κόμματος για το πρόβλημα αυτό, τονίζοντας, ότι το κόμμα αυτό για πρώτη φορά επιχειρηματολόγησε, από θεωρητικής άποψης, πως μπορεί να αποτραπεί η πυρηνική καταστροφή και ο κίνδυνος ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου.<br>Οι θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τη "φιλοσοφία της ειρήνης" δεν περιέχουν τίποτε το καινούργιο. Δεν είναι καθόλου αυθεντικές και πολύ περισσότερο δεν έχουν τίποτε το κοινό με τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού. Πραγματική πηγή αυτών των ρεβιζιονιστικών θεωρητικολογιών και απόψεων είναι η καθ αυτού αστικές θεωρίες και αντιλήψεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο, που η σοβιετική ρεβιζιονιστική φιλολογία προπαγανδίζει θορυβώδικα τις πασιφιστικές αστικές θεωρίες σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη. Και όταν απέναντι στις θεωρίες αυτές φαινομενικά τηρείται "κριτική" δήθεν στάση, αυτή δεν στηρίζεται στα διδάγματα του μαρξισμού -λενινισμού, αλλά στην ιδεολογία και στα σωβινιστικά και ηγεμονιστικά συμφέροντα του σοσιαλιμπεριαλιστικού σοβιετικού μεγάλου κράτους.<br>Ανεξάρτητα από τη λενινιστική φρασεολογία και από τα σοσιαλιστικό προσωπεία που χρησιμοποιούν, στην ουσία οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν και υποστηρίζουν τις ίδιες απόψεις και θέσεις που διακηρύττουν και οι ιδεολόγοι και φιλόσοφοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κα των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.<br>Ως γνωστό, μια από τις βασικές μαρξιστικές -λενινιστικές θέσεις σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη είναι η θέση, βάσει της οποίας ο πόλεμος είναι συνέχιση με βίαια μέσα εκείνης της πολιτικής που ακολουθούν α κυρίαρχες τάξεις πολύ πριν την έναρξη του πολέμου. Οι πάμπολλοι πόλεμοι που εξαπέλυσε ο ιμπεριαλισμός επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτής της θέσης του μαρξισμού -λενινισμού. Ενάντια σ αυτή τη θέση εγείρονται όμως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές. Οπως τονίζει ο σοβιετικός μελετητής Σρεντίν, τα τελευταία χρόνια μερικοί σοβιετικοί φιλόσοφοι εξέφρασαν ανοιχτά την άποψη, ότι η κλασική έννοια της ουσίας της θέσης σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής μ άλλα μέσα είναι πια απαρχαιωμένη. Αυτή τη διατύπωση ο σοβιετικός φιλόσοφος προσπαθεί να την επιχειρηματολογήσει με τις αλλαγές που σημειώθηκαν στα όπλα της εποχής μας, που, σύμφωνα μ αυτόν, δεν επιτρέπουν να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος σαν όργανο της πολιτικής, υπό το πρόσχημα, ότι ένας πόλεμος με θερμοπυρηνικά όπλα δε θα είχε νικητές και ηττημένους.<br>Σ την πραγματικότητα οι συνέπειες του θερμοπυρηνικού πολέμου δε μπορούν να αλλάξουν το γεγονός που τον πόλεμο αυτόν, τον προετοιμάζουν και μπορεί να τον εξαπολύσουν για τα συμφέροντα τους μόνο οι ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κα ότι α λαοί, α εργαζόμενες μάζες είναι ενάντια σ ένα τέτοιο πόλεμο, κα ότι αυτοί παλεύουν να τον αποτρέψουν.<br>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι η φιλοσοφία τους της ειρήνης "επηρεάζει όλες τις τάξεις". Ο Μπουρλάτσκι στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" γράφει, ότι η "φιλοσοφία της ειρήνης είναι φιλοσοφία των κανών σκοπών της ανθρωπότητας".<br>Σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές τάξεις όμως κα με αντίθετα συμφέροντα, όπως είναι η σημερινή κοινωνία, η φιλοσοφία έχει ταξικό χαραχτήρα. Δεν υπάρχει και δε μπορεί να υπάρξει φιλοσοφία "όλης της ανθρωπότητας". Και η στάση απέναντι στον πόλεμο και την ειρήνη είναι συνδεδεμένη με τα βασικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της σημερινής κοινωνίας. Οι σκοποί αυτών των ανταγωνιστικών τάξεων δεν είναι και ποτέ δε μπορεί να είναι "κοινοί". Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον πόλεμο σαν μέσο και όπλο για να πραγματοποιήσει τους ηγεμονιστικούς και επεχτατικούς της σκοπούς, για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των εργαζομένων και των άλλων λαών, ενώ το προλεταριάτο και οι λαοί χρησιμοποιούν τον πόλεμο για την συντριβή του συστήματος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για την προάσπιση της λευτεριάς και ανεξαρτησίας των χωρών τους.<br>Σημαντική θέση στις θεωρητικολογίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών σχετικά με τα προβλήματα της ειρήνης και του πολέμου κατέχουν και οι διακηρύξεις τους σχετικά με την αποκαλούμενη "γενική ειρήνη". Σύμφωνα μ αυτή την άποψη μπορεί, λέει, και στις συνθήκες του καπιταλισμού και της ύπαρξης ενός οξύτατου ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού να αποτραπεί ολοκληρωτικά ο κίνδυνος του παγκόσμιου πολέμου και επιπλέον και κάθε άλλου πολέμου μεταξύ των κρατών γενικά. Τη διακήρυξη αυτής ακριβώς της αυταπάτης οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές την παρουσιάζουν σαν μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του κόμματος τους στη "δημιουργική" δήθεν ανάπτυξη του μαρξισμού -λενινισμού στις σημερινές συνθήκες.<br>Στην πραγματικότητα ο Λένιν έχει επιχειρηματολογήσει, ότι εξ αιτίας των στενών συμφερόντων τους, που απορρέουν από την κυριαρχία της ατομικής ιδιοχτησίας στα μέσα παραγωγής, οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών, καπιταλιστικών και ρεβιζιονιστικών κρατών και δυνάμεων, των συνασπισμών που έχουν ιδρύσει για την υπεράσπιση αυτών των συμφερόντων, στηρίζονται στο νόμο της ισχύος. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, τονίζει ο Λένιν, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλο είδος αρχής μοιράσματος εκτός από την αρχή της ισχύος. Η εξέλιξη των γεγονότων στις μέρες μας επιβεβαιώνει περίτρανα την ορθότητα αυτής της λενινιστικής θέσης.<br>Η πολιτική της ισχύος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ σαν το προτιμητέο όπλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και προπαντός των δυο υπερδυνάμεων, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και τη διαφύλαξη των ζωνών τους επιρροής, για την υπεράσπιση των λεγόμενων "ζωτικών τους συμφερόντων" σε διάφορες περιοχές του κόσμου.<br>Προβάλλοντας τη λεγόμενη "γενική ειρήνη" σαν το πιο σημαντικό και βασικό πρόβλημα από τ άλλα οικουμενικά προβλήματα της εποχής μας, οι ρεβιζιονιστές σοβιετικοί θεωρητικολόγοι έχουν σα σκοπό να επιφέρουν πλήγματα καινά απορρίψουν τα διδάγματα του μαρξισμού. - λενινισμού και της επανάστασης. Οι ρεβιζιονιστές διακηρύττουν, ότι το ζήτημα της επανάστασης μπορεί να λυθεί μόνο στα πλαίσια της "γενικής ειρήνης" δηλαδή στις συνθήκες του σημερινού ιμπεριαλιστικού στάτους - κβο. Σ την πραγματικότητα όμως το πρόβλημα της ειρήνης είναι αδιάρρηχτα συνδεδεμένο με το ζήτημα της επανάστασης.<br>Αναφερόμενος στην επανάσταση ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα εξήγαγε το σημαντικό συμπέρασμα, ότι στις σημερινές περιστάσεις "ο αγώνας των λαών και η επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότατα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981). Γι αυτό μόνο μέσω της προλεταριακής επανάστασης και του απελευθερωτικού αγώνα των λαών για τη συντριβή κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης θα επιτευχθεί η πραγματική ειρήνη και θα οικοδομηθεί ένας κόσμος δίχως πολέμους και επιδρομές.</p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7HTGrQwBFDT5buKq5AOY2HOv5AkHFm5zqkLli9WKoRHNaS5ZDGfkezbIGX5DQZWZ1cdq-mR6zWq40b58EOUSgOKh1kMqD6IjCcCZP1H99pWfkuX1dEa4HludVDNFrloLjNa0BSgqoK1Fh/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D_thumb_thumb%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]_thumb_thumb" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjepyR2yu_aI4ME_QTx6il9HcB8bRpYS6bWF1q3GymrEZ3LEWGqEt3XNMUyak3rOGGIOK0MH5TlGZOw3zjBQgxBx3I2-tF1ttyIOYVztvWDa2ccysUde3mdOyrLm9pjwUJnMgZFhH3ujLqK/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-77627549348536561112015-09-03T15:33:00.001-07:002015-09-03T15:33:57.892-07:00ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΙΚΟ-ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 8.6.1986<br>Τα προβλήματα του πολέμου και της ειρήνης, σαν κεντρικό ζήτημα της σημερινής διεθνούς ζωής, είναι αντικείμενο κρίσης και θέσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του κόσμου.<br>Η αστική τάξη κα οι ιδεολόγοι της δεν παραδέχονται τον πόλεμο σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν ιστορικό φαινόμενο που εμφανίστηκε σε ορισμένες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες και που θα εξαλειφθεί σε άλλες οικονομικό - κοινωνικές συνθήκες. Γι αυτούς ο πόλεμος έχει αιώνιο χαραχτήρα, βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη της κοινωνίας, κλπ.<br>Τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία σχετικά με την πηγή των ιμπεριαλιστικών πολέμων τη διαστρεβλώνουν και οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Σύμφωνα μ αυτούς, τώρα πηγή επιθετικών πολέμων δεν είναι πια ο ιμπεριαλισμός, το καπιταλιστικό σύστημα στη γενικότητα, γιατί έχει "αλλάξει" τάχα ή φύση του, δεν είναι "αρπαχτικός και φιλοπόλεμος" όπως άλλοτε.<br>Σύμφωνα πάντα με τους σύγχρονους ρεβιζιονιστές, τώρα υπέρ του πολέμου είναι μόνο ορισμένοι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι συνδεδεμένοι με τα στρατιωτικό - βιομηχανικά συμπλέγματα. Οι σύγχρονα ρεβιζιονιστές, με επικεφαλής τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές, διαστρεβλώνουν τα λενινιστικά διδάγματα σχετικά με την ουσία και το χαραχτήρα του πολέμου. Το περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" έγραφε, ότι "έχουν εκφραστεί σκέψεις από ορισμένους σοβιετικούς μελετητές για απαρχαίωση της κλασικής έννοιας της ουσίας του πολέμου σαν συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα, της βίας".<br>Η αναθεώρηση της λενινιστικής γραμμής αποσκοπεί να συγκαλύψει τον αντιδραστικό και αντισοσιαλιστικό χαραχτήρα της σημερινής Σοβιετικής Ενωσης, η οποία αφού εξαντλεί όλα τα μέσα της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πίεσης ενάντια στις κυρίαρχες χώρες για να πετύχει τους καταχτητικούς και ληστρικούς σκοπούς χρησιμοποιεί τ άλλα μέσα βίας, όπως έλεγε ο Λένιν.<br>Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές με τη στάση τους απέναντι στα προβλήματα του πολέμου ουσιαστικά ενώνονται με τις απόψεις που απορρίπτουν κάθε πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων εδώ και των επαναστατικών και εθνικό - απελευθερωτικών πολέμων.<br>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές τα προβλήματα του αγώνα του προλεταριάτου, του εθνικό - απελευθερωτικού κινήματος, της επανάστασης, του σοσιαλισμού και της προοπτικής τους τα βλέπουν πάντα σε εξάρτηση από το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Ο σοβιετικός φιλόσοφος Κίρσιν γράφει ότι "η πρόληψη του παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου επιτρέπει τη λύση με επιτυχία των τωρινών καθηκόντων της εποχής: την απελευθέρωση των λαών από την ιμπεριαλιστική καταπίεση, το πέρασμα των ανθρώπων από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού".<br>Για την ειρήνη και διεθνή ασφάλεια λέχθηκαν και λέγονται πολλά από κάθε κατεύθυνση, αλλά για το πως εννοείται η ειρήνη και οι δρόμοι της επίτευξης της είναι διαμετρικά αντίθετα μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης από τη μια και των λαών και των κυρίαρχων χωρών από την άλλη.<br>Η αμερικάνικη αντίληψη της ειρήνης εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και βλέπει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τον κόσμο. Το κριτήριο προσδιορισμού της σταθερότητας του σημερινού κόσμου, σύμφωνα με τους αμερικανούς πολιτικούς, είναι η σταθερότητα των αμερικάνικων ηγεμονιστικών θέσεων σ όλα τα σημεία της υδρογείου. Για τους αμερικανούς ειρήνη θα πει διασφάλιση των αμερικάνικων συμφερόντων. Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Σούλτς σε άρθρο του με τίτλο "Νέες πραγματικότητες και νέοι τρόποι σκέψης", που δημοσιεύτηκε σ ένα από τα τελευταία τεύχη του περιοδικού "Φόρεϊν Οφις" έγραφε, ότι "η μελλοντική εξέλιξη του διεθνούς συστήματος θα ακολουθήσει θετική πορεία μόνο εάν εμείς, οι ΕΠΑ και ο ελεύθερος κόσμος ανταποκριθούμε στις ευθύνες μας για την υπεράσπιση των συμφερόντων μας και δώσουμε στα γεγονότα κατεύθυνση σύμφωνα με τα ιδανικά και τους σκοπούς μας κα για την υπεράσπιση αυτού του είδους ειρήνης". Ο Σούλτς συσταίνει, ότι πρέπει να είμαστε ισχυροί και ότι πέρα απ αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη μας.<br>Η σημερινή αμερικάνικη στρατηγική της ειρήνης προϋποθέτει τον έξαλλο εξοπλιστικό ανταγωνισμό, το γενικό κα ολόπλευρο μιλιταρισμό, τον αχαλίνωτο επεχτατισμό και ηγεμονισμό. Η εγκατάσταση των πυραύλων "Πέρσινγκ ΙΙ" κα "Κρούζ' στη Δυτική Ευρώπη, το θέσιμο σε εφαρμογή του φιλόδοξου μιλιταριστικού προγράμματος "πόλεμος των άστρων", η κατάληψη της Γρενάδας κα τώρα η επίθεση κατά της Λιβύης είναι μερικά από τα πρόσφατα γεγονότα, που δείχνουν στον κόσμο πως αντιλαμβάνεται και σε πιο δρόμο πραγματοποιεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός την παγκόσμια ειρήνη.<br>Όμοια με τα αμερικάνικα είναι και τα σοβιετικά σταθμά για την ειρήνη. Διαφέρουν μόνο ως προς τον τρόπο παρουσίασης, περιβάλλονται και συγκαλύπτονται με μαρξιστική -λενινιστική φρασεολογία.<br>Στο μέτωπο για την ειρήνη οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχουν περιλάβει, παράλληλα με τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται πραγματικά για την εξασφάλιση μιας δίκαιης κα σταθερής ειρήνης, και αστικές αντιδραστικές δυνάμεις, αρχηγούς των ιμπεριαλιστικών κρατών, τους μεγαλομονοπωλιστές ή τους μπίζνεσμαν της ειρήνης, όπως τους ονομάζουν.<br>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές στο όνομα της πάλης για την ειρήνη αρνούνται τον επαναστατικό αγώνα του προλεταριάτου και τα εθνικό -απελευθερωτικά κινήματα των διαφόρων λαών τα βλέπουν σαν ένα ενιαίο πρόβλημα. Έτσι το περιοδικό "Μεζντναρόζναγια Ζίζνιε" γράφει, ότι "η πορεία της σημερινής σύγχρονης ανάπτυξης συγχωνεύει σ ένα ενιαίο πεδίο τον επαναστατικό ταξικό αγώνα με την πάλη για την ειρήνη".<br>Μια άλλη ιμπεριαλιστικό - ρεβιζιονιστική θεωρία που σερβίρεται για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης είναι η θεωρία της "ισορροπίας δυνάμεων" μεταξύ των δυο ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης.<br>Τη δυνατότητα της πρόληψης της αποτροπής ενός νέου παγκόσμιου πολέμου και της διαφύλαξης της ειρήνης, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, σ αντίθεση με τις μαρξιστικές - λενινιστικές θέσεις, τη βλέπουν στην ειρηνική, οπορτουνιστική και αντεπαναστατική συνύπαρξη με τα ιμπεριαλιστικά κράτη και στη λεγόμενη "ύφεση". Τη ρεβιζιονιστική αυτή θέση την ξανατονίζουν στο περιοδικό "Βαπρόσι φιλοσόφι" και δυο ιδεολόγοι του Κρεμλίνου, ο Κίρσιν και ο Ποπώφ, λέγοντας ότι "στον περίπλοκο και αντιφατικό κόσμο υπάρχει μόνο μια παραδεχτή διέξοδος: η ειρηνική συνύπαρξη των κρατών με διάφορα κοινωνικά συστήματα".<br>Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας ενέμεινε πάντα στην άποψη, ότι η αποτροπή του πολέμου και η επίτευξη της πραγματικής διεθνούς ασφάλειας μπορεί να γίνει μόνο με τον αγώνα όλων των λαών για το ξεσκέπασμα και τη ματαίωση όλων των υποδουλωτικών και ληστρικών σχεδίων, των πιέσεων, των επεμβάσεων και των συνομωσιών των ιμπεριαλιστικών υπερδυνάμεων, περιφρουρώντας και ενισχύοντας τη λευτεριά, την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία. "Η χώρα μας", τόνισε ο Πρώτος Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας σύντροφος Ραμίζ Αλία, "ήταν και παραμένει αποφασιστικός αντίπαλος της επιθετικής και επεχτατικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, αδιάλλαχτος πολέμιος των αντιδραστικών, αστικών και ρεβιζιονιστικών θεωριών.....Εμείς δε μπορεί να συμβιβαστούμε και νάχουμε σχέσεις μ αυτούς που είναι υπαίτιοι όλων των δεινών και των παθών της ανθρωπότητας, δε μπορεί να είμαστε φίλοι και σύντροφοι μ αυτούς που απειλούν τον κόσμο με πυρηνικό αφανισμό" (Ραμίζ Αλία, "Η Αλβανία θα βαδίζει πάντα μπροστά στο δρόμο του σοσιαλισμού", Λόγος στην Κορυτσά (26.7.1985), σελ. 29-30).</p> <p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjozZdRWWy75rLQcuc4TdiFHs9WrfApV3D44OPenMFBWJCqiNL45ZiMucEZxuBBkwmsO4CzDDHe0sNVYyBtjIKkOLFz6uJMFkV-GgSuYDd0GYj8DPvV0ose572fmoiohxYq7Ptpnfd2f4Na/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D_thumb%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]_thumb" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]_thumb" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUZ7FIBWxamGXLUbYUPOFooXD3UM2yEuiUOamEVOZT2mkJRVqC7bmaW4HQh9COmgEVGhQGaINfjpeV_Xth8KBbbZB6akEoS_0le1vJGlWs0iygn2biP4DiWBm-UIfztXM_TRayAT9oz9MD/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-74769171601054802042015-09-03T15:32:00.001-07:002015-09-03T15:32:37.520-07:00ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 14.10.1986</p> <p align="justify">Το ζήτημα του πολέμου κα της ειρήνης ήταν πάντοτε ανησυχητικό πρόβλημα για τους λαούς. Σήμερα το πρόβλημα αυτό απέβηκε πολύ επίμαχο και συγκεχυμένο λόγω της έντασης επιθετικής και φιλοπόλεμης πολιτικής καθώς και της ραφινάτης πασιφιστικής ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού και των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. Στο μεγάλο έργο του συντρόφου Ενβέρ Χότζα στηριζόμενο στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού δόθηκε σωστή και επιστημονική απάντηση σε πολλά ζητήματα και συγκεχυμένες απόψεις σχετικά με τον πόλεμο και την ειρήνη, που προέκυψαν και εξελίχτηκαν συνεχώς ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όλο επιθετικές εντάσεις, διενέξεις και σκληροί και συνεχείς πόλεμοι.<br>Οι εξελίξεις σήμερα στον κόσμο επιβεβαιώνουν την ορθότητα των συμπερασμάτων του συντρόφου Ενβέρ Χότζα, ότι οι υπερδυνάμεις, η πολιτική τους της επίθεσης και του ηγεμονισμού αποτελούν τον άμεσο κίνδυνο για να θίξουν την ανθρωπότητα σ ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο.<br>Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα ξεσκέπασε τόσο την αμερικάνικη θεωρία, ότι η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών μπορεί να επιτευχθούν δήθεν μέσω της αμερικάνικης υπεροχής ισχύος όσο και τις θεωρίες των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών, ότι η ειρήνη και η ασφάλεια των λαών μπορεί να επιτευχθούν μέσω της "ειρηνικής συνύπαρξης", της "ύφεσης" ή της "διατήρησης της στρατιωτικής ισορροπίας". Ο σύντροφος Ενβερ Χότζα ξεσκέπασε την πολιτική αυτή των αντιδραστικών τάξεων που για να διατηρήσουν την εξουσία τους και να εξαπατήσουν τις μάζες στηρίζονται στον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλισμό, παρουσιάζοντας τον ένα καλύτερο από τον άλλο, τον ένα υποστηριχτή και τον άλλο εχθρό τους, τον ένα υποστηριχτή της ειρήνης και τον άλλο υποκινητή του πολέμου.<br>Σ τη ν πραγματικότητα οι υπερδυνάμεις και οι δυο μαζί και η κάθε μια χωριστά είναι οι πιο άγριοι εχθροί της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας των λαών. Ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα υπερασπίζοντας τη λενινιστική θέση, ότι οι μαρξιστές - λενινιστές δεν είναι απόλυτα αντίπαλοι κάθε πολέμου από τη μια ξεσκεπάζει τους άδικους και ληστρικούς πολέμους των ιμπεριαλιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων και από την άλλη τονίζει με δύναμη την αναγκαιότητα των δίκαιων επαναστατικών και απελευθερωτικών αγώνων των εργαζομένων και των λαών ενάντια στην καταπίεση και εκμετάλλευση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις άλλες αντιδραστικές δυνάμεις.<br>Γι αυτό το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και ο αλβανικός λαός υποστήριξαν πάντα τους δίκαιους πολέμους και υποστηρίζουν μ όλες τις δυνάμεις τον δίκαιο αγώνα των λαών της Ναμίμπιας, της Τανζανίας, της Παλαιστίνης, της Νικαράγουας, του Αφγανιστάν και άλλων, που αγωνίζονται για να κερδίσουν και υπερασπίσουν τη λευτεριά και ανεξαρτησία τους από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.<br>Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας κα ο σύντροφος Ενβερ Χότζα δεν ξεχώρισαν ποτέ τον αγώνα για ειρήνη, για λευτεριά και πραγματική ανεξαρτησία από την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και από την υπόθεση της επανάστασης. Αρχειακή σημασία έχουν κυρίως τα διδάγματα του συντρόφου Ενβερ Χότζα, ότι ο αγώνας των λαών και η επανάσταση βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για απελευθέρωση οπό την καπιταλιστική καταπίεση κα τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, αλλά και σαν ιστορική αναγκαιότητα για την συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού, για την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου.</p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl2nxoYq1GN6HiE9zqx-3TbQCp68y5CD2Cjo6O_MHib0nbD_YPL05DnCdfuGIaIEPVpd41Ta8Hng5hTtoEaemeUWUm3p90fAA_tgpPZ-nuiFZLVBWNp_NyNxMprKh1Ngq9VsqdfqlEIzVy/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheLbXANWPPsSfBrZLNMWzVqAhc3PYCsjNQ4U93vzep30qIQAFErw0XwL0yH4MGjyh2jT7l-A_2yfWi3EMW5h6qI8mCVweJrXUPh3jDtF_kMTLQILaRGIJr_j0LMgiNi0RH2a-Z25j3mrZ7/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-22769345294727586822015-09-03T15:30:00.001-07:002015-09-03T15:30:53.729-07:00Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 12.2.1978<br>Ο μαρξισμός - λενινισμός, που θεωρεί τον πόλεμο σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο και έθεσε τη μελέτη του πολέμου σε επιστημονικές βάσεις, δεν έχει μόνο αποκαλύψει τις πραγματικές αιτίες των πολέμων, αλλά έχει επίσης διαπιστώσει, ότι οι πόλεμοι στην ανθρώπινη κοινωνία μπορούν να καταργηθούν.<br>Ο μαρξισμός -λενινισμός μάς διδάσκει, ότι ο πόλεμος ανήκει στη φύση του ιμπεριαλισμού και είναι προϊόν του, ότι όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν και οξύνονται στο έπακρο. Ο Λένιν τόνιζε: "Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Και: Την ίδια πολιτική, την οποία μια ορισμένη μεγάλη δύναμη, μια ορισμένη τάξη ακολουθούσε μέσα σ αυτή τη μεγάλη δύναμη πολύ καιρό πριν τον πόλεμο, τη συνεχίζει αναπόφευχτα και απαραίτητα η ίδια η τάξη κατά τη διάρκεια του πολέμου, το μόνο που αλλάζει είναι η μορφή δράσης". Αυτός ο ορισμός του Λένιν είναι μια βασική θέση και αποκαλύπτει το χαραχτήρα του πολέμου σαν κοινωνικού φαινόμενου.<br>Η ιστορία και το παρόν έχουν δείξει και αποδείξει, ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι βρίσκονται στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Σχετίζονται με την ύπαρξη του ιμπεριαλισμού, του συστήματος της καπιταλιστικής καταπίεσης, λεηλασίας και εκμετάλλευσης. Εχουν την καταγωγή τους στην επιθετική, επεχτατική και ηγεμονιστική πολιτική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε πρώτη γραμμή των δυο υπερδυνάμεων, των ΕΠΑ και της Σοβιετικής Ενωσης. Γιατί είναι έτσι, όπως ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα έχει τονίσει: "Οι δυο υπερδυνάμεις προετοιμάζονται για επιθετικούς πολέμους, τους οποίους μπορούν να εξαπολύσουν χωριστά ή από κοινού ενάντια σ άλλες χώρες ή και η μια ενάντια στην άλλη". Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν αποκλείονται όχι μόνο οι τοπικοί πόλεμοι, τους οποίους οι ιμπεριαλιστές και οι ρεβιζιονιστές εξαπολύουν συνεχώς, αλλά ούτε και οι πόλεμοι παγκόσμιας κλίμακας. Αλλά είναι μάλιστα έτσι, ότι οι τοπικοί πόλεμοι προετοιμάζουν το έδαφος σε κάθε επιδρομέα για πολέμους μεγαλύτερης κλίμακας. Αυτοί είναι το ταχτικό προανάκρουσμα στην επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών στα πλαίσια της γενικής στρατηγικής τους του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ο Λένιν ανασκεύασε ολοκληρωτικά τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των οπορτουνιστών της 2ης Διεθνούς για τον ιμπεριαλισμό και θεμελίωσε, γιατί στο στάδιο του ιμπεριαλισμού οξύνονται στο έπακρο, δίπλα στην αντίθεση μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού και στις άλλες, και οι αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλιακών ομάδων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για πηγές πρώτων υλών και αγορές, για σφαίρες επιρροής και για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.<br>Ο μαρξισμός - λενινισμός όμως διαπιστώνει, ότι οι πόλεμοι δεν είναι αιώνιοι, ότι η απαραίτητη προϋπόθεση για να εξαλειφθούν από τη ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η κατάργηση του ιμπεριαλισμού, η συντριβή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και η εγκαθίδρυση της διχτατορίας του προλεταριάτου σ όλο τον κόσμο. Αυτό θα επιτευχθεί με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, με την αποφασιστική και μακρόχρονη πάλη της εργατικής τάξης και των καταπιεζομένων λαών ενάντια στη μπουρζουαζία, τον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό, θα επιτευχθεί με την επανάσταση. Εμείς οι μαρξιστές", υπογράμμιζε ο Λένιν, "δεν είμαστε απόλυτοι εχθροί κάθε πολέμου. Εμείς λέμε: Σκοπός μας είναι, να εγκαθιδρύσουμε το σοσιαλιστικό σύστημα, το οποίο μετά την εξάλειψη του χωρισμού της ανθρωπότητας σε τάζεις, μετά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ενός έθνους από άλλα έθνη θα εξαλείψει οπωσδήποτε γενικά κάθε δυνατότητα πολέμων". Οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι και προπαγανδιστές, για να απομακρύνουν το προλεταριάτο και τους λαούς από το δρόμο του επαναστατικού και απελευθερωτικού αγώνα, για να τους αποθαρρύνουν και να τους καλλιεργήσουν την μοιρολατρία και την αδράνεια, προσπαθούν με τα πιο διάφορα κηρύγματα τους να συγκαλύψουν τις πραγματικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές αιτίες των επιθετικών ιμπεριαλιστικών πολέμων.<br>Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές απορρίπτουν σήμερα τις λενινιστικές θέσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον επαναστατικό πόλεμο. Αυτοί διακηρύσσουν εντελώς ανοιχτά, ότι ο ιμπεριαλισμός γενικά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ιδιαίτερα δεν είναι η αιτία των επιθετικών πολέμων, ότι φιλοπόλεμοι είναι μόνο μερικοί κυρίαρχοι κύκλοι, στρατιωτικές ομάδες κα νεοφασιστικές ομάδες, ότι οι πρόεδροι των ΕΠΑ έχουν τάχα καλές προθέσεις κα δε θέλουν το ξέσπασμα ενός πολέμου, ότι το ίδιο το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των όπλων αποκλείει την δυνατότητα των παγκόσμιων πολέμων, κλπ., κλπ.<br>Το να αντιμετωπίζει κανείς μ αυτόν τον τρόπο τις αιτίες ενός πολέμου σημαίνει να αρνείται το γεγονός, ότι αυτοί οι κύκλοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αποχωρισμένοι από την τάξη την οποία εκπροσωπούν, ότι η πολιτική ενός κράτους δεν καθορίζεται από μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά από το χαραχτήρα του συστήματος και της τάξης η οποία βρίσκεται στην εξουσία σε μια ορισμένη χώρα. Ομως οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές χρειάζονται τέτοιες σοφιστείες για να συγκαλύψουν την επιθετική φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που αυτοί παλινόρθωσαν στη Σοβιετική Ενωση, και τις διαρκείς προετοιμασίες που κάνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές των ΕΠΑ για να εξαπολύσουν ένα νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Οπορτουνιστική κα ασυμβίβαστη με την πραγματικότητα είναι και η θεωρία, σύμφωνα με την οποία, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πολεμοκάπηλος κα βρίσκεται σε κατάπτωση, ενώ ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός βρίσκεται σε άνοδο και αποτελεί έναν κίνδυνο. Τέτοιες απόψεις, τονίζεται στο άρθρο της εφημερίδας "ΖΕΡΙ 1 ΠΟΠΟΥΛΙΤ" (7.7,77) "Η θεωρία κα η πραχτική της επανάστασης", είναι πολύ επικίνδυνες για τη λευτεριά των λαών, για τις τύχες της επανάστασης. Τέτοιες θεωρίες καλλιεργούν αυταπάτες για την επιθετική, ηγεμονιστική και επεχτατική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού καθώς επίσης και του σοβιετικού ιμπεριαλισμού.<br>Ολες οι σημερινές αστικό - ρεβιζιονιστικές θεωρίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο έχουν ένα κοινό σημείο: Την άρνηση του γεγονότος, ότι στη βάση του βρίσκονται βαθειές αντικειμενικές και κοινωνικές ταξικές αιτίες, οι οποίες ανάγονται στην ανταγωνιστική φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Οπως διδάσκει ο Λένιν, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ξεσπάει, όταν οι αντιθέσεις έχουν οξυνθεί στο έπακρο, όταν καμιά από τις λεγόμενες οικονομικές μεταρρυθμίσεις δε μπορούν πλέον να τον εμποδίσουν.<br>Ομως αυτό δε σημαίνει ότι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος καθίσταται αναπόφευχτος και ότι οι λαοί και το προλεταριάτο πρέπει να κρατήσουν μοιρολατρική και παθητική στάση. Οι ιμπεριαλιστές και οι σοσιαλιμπεριαλιστές, είπε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα στο 7ο Συνέδριο του ΚΕΑ, κινούνται προς τον πόλεμο, αλλά δεν έχουν εντελώς ελεύθερα χέρια να ενεργήσουν όπως θέλουν. Για τους λαούς, πρόσθεσε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, είναι σπουδαίο να μην πέσουν στην μοιρολατρία, να μη γίνουν παθητικοί θεατές κα να μην αιφνιδιαστούν, αλλά να είναι προετοιμασμένοι και για το χειρότερο κα να αγωνιστούν για να μη συμβεί αυτό.<br>Ο μαρξισμός -λενινισμός διδάσκει το προλεταριάτο και τους λαούς, ότι ένα τέτοιο κακό μπορεί μόνο τότε να εμποδιστεί, όταν αυτοί δυναμώσουν τον επαναστατικό και απελευθερωτικό τους αγώνα, ο οποίος αδυνατίζει τον ιμπεριαλισμό και τους πολεμοκάπηλους. Αλλά και όταν ο επιθετικός πόλεμος δε μπορεί να εμποδιστεί, καθήκον του προλεταριάτου είναι να τον μετατρέψει σ έναν επαναστατικό πόλεμο, σ έναν απελευθερωτικό αγώνα. Οι σοσιαλιστές, τόνιζε ο Λένιν, πρέπει να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο μεταξύ των ληστών για να τους εξαλείψουν μια για πάντα.<br>Ένα άλλο ρεύμα αστών κα ρεβιζιονιστών οικονομολόγων δικαιολογεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, παρουσιάζοντας τους σαν μέσο με το οποίο μπορούν να λυθούν πολλά καυτά προβλήματα του καπιταλισμού, όπως η υπερπαραγωγή στις καπιταλιστικές χώρες σε περίοδες κρίσης, κλπ. Η ιδέα της διόρθωσης των ελαττωμάτων του καπιταλισμού μέσω των επιθετικών πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της οικονομίας βρίσκεται στη βάση πολλών αντιδραστικών θεωριών αστών οικονομολόγων του καιρού μας. Έτσι ο αμερικανός αστός οικονομολόγος Εαρθ γράφει, ότι το μεγάλο κακό του καπιταλισμού, η υποκατανάλωαη, μπορεί μέσω του πολέμου να ρυθμιστεί τέλεια. Ο πόλεμος διορθώνει τα ελαττώματα του καπιταλισμού. Σταθερή θέση στο οπλοστάσιο των αντιδραστικών θεωριών, που δικαιολογούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κατέχουν και οι νεομαλθουσιανές θεωρίες. Οι ιδεολόγοι αυτής της κατηγορίας βλέπουν ουσιαστικά στο ξέσπασμα του πολέμου ένα μέσο για τη μείωση του "περίσσιου" πληθυσμού. Οι αιτίες τέτοιων μεγάλων πληγών, που υπάρχουν σήμερα στις καπιταλιστικές χώρες και στις πρώην αποικίες και εξαρτημένες χώρες, όπως οι κρίσεις, η φτώχεια, ο λιμός, η ανεργία, το υψηλό ποσοστό θνησιμότητας, ο αναλφαβητισμός, κλπ, πρέπει να αναζητηθούν, σύμφωνα μ αυτούς, στον υπερπληθυσμό του κόσμου.<br>Αλλά και οι ιδεολόγοι της σοβιετικής μπουρζουαζίας, που παρουσιάζονται σαν αντιμαλθουσιανοί, προσπαθούν και προπαγανδίζουν στην πραγματικότητα σήμερα ιδέες, οι οποίες σε τίποτα δεν υστερούν εκείνων του ιερωμένου (Μάλθους) του περασμένου αιώνα. Στην 3η Διάσκεψη για τον πληθυσμό στο Βουκουρέστι, οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιστές εμφανίστηκαν με τη θέση, ότι η γρήγορη αύξηση του πληθυσμού είναι μια μυλόπετρα στο λαιμό των υπό ανάπτυξη χωρών.<br>Οι εκπρόσωποι αυτοί της μπουρζουαζίας, που καλούν συναγερμό για τον υπερπληθυσμό του κόσμου, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους επιθετικούς πολέμους που εξαπολύονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα τις δυο υπερδυνάμεις, ενάντια στους λαούς και τις χώρες, καθώς και την πολιτική της επέχτασης, του ελέγχου κα της καταλήστευσης.<br>Σ αντίθεση με τις ιδέες των νεομαλθουσιανών και των άλλων αντιδραστικών ιδεολόγων της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και πράξη δείχνει, ότι τα προβλήματα της πείνας, της φτώχειας και της καθυστέρησης δεν είναι συνέπεια του λεγόμενου υπερπληθυσμού και ότι δε μπορούν να εξαλειφθούν με τους πολέμους, οι οποίοι μπορούν να μειώσουν τον "υπερπληθυσμό". Το πληθυσμιακό πρόβλημα είναι ένα καυτό πρόβλημα με έντονο κοινωνικό - πολιτικό χαραχτήρα. Μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίγεται ένα φωτεινό, πολύ αισιόδοξο μέλλον. Η ανάπτυξη της παραγωγής δε γνωρίζει όρια. Ο παγκόσμιος πλούτος είναι άπειρος και ανεξάντλητος. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ποίος τον ελέγχει και για πιο σκοπό χρησιμοποιείται. Ο Μαρξ που ξεσκέπασε τις αντιδραστικές αντιλήψεις του Μάλθους, αυτού του εκπρόσωπου του αστικού εγωισμού, πρόβλεψε λαμπρό το μέλλον των λαών, που θα έλθει αναπόφευχτα με την επανάσταση και με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ο ιμπεριαλισμός, ο σοσιαλιμπεριαλισμός και τα εκτρώματα τους, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν έχουν κανένα μέλλον. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι αυτοί θα εγκαταλείψουν εθελοντικά το προσκήνιο της ιστορίας. Αυτοί θα μείνουν ως το τέλος επιθετικοί, επικίνδυνοι και πολεμοκάπηλοι, μια απειλή για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία των λαών. Μπροστά σ αυτή την κατάσταση για το προλεταριάτο και τους λαούς υπάρχει μόνο μια προοπτική: ο αποφασιστικός αγώνας ως την τελική συντριβή του ιμπεριαλισμού, του σοσιαλιμπεριαλισμού κα της αντίδρασης.</p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0QbqcYQ9CwUn8-2tSOwjnFvEShg1Wnyq2I0qI5Lnz3lwgu7TKS01itcG9CK0i2nbBm8h5sZ_ItoQazuB7DO6JQ2AtbOhxEWdOiKwdSCAnwSxiRXGHP2wRoTgqCRFL0DNe_voIIs6p8LGe/s1600-h/polemos-irini01%25255B4%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQUHP8O5qodpoNIro3aM4vCEISyfCkV3TfTmoqXZb1lPKz1utV31SPef05Pw_Y5Q39P9tS1Jmj2hC_jF06uNTt8fb7wjr1dm6jmxP6k_ShKH_Xy8fAH1zmvaTx28-EN9ypBjnWFMsRpQk2/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-43628595112908908392015-09-03T15:28:00.001-07:002015-09-03T15:31:37.610-07:00Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ -ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΗΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΩΝ<p align="justify">Ρ.Σ. Τιράνων 19.4.87<br>Ένα από τα πιο σημαντικά και επίμαχα προβλήματα της εποχής μας είναι το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης, το οποίο γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο και ανησυχητικό για τους λαούς εξ αιτίας της φιλοπόλεμης και επιθετικής πολιτικής των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.<br>Στην εποχή μας οι ληστρικοί πάλεμα γίνονται όλο και περισσότερο απειλητικό φαινόμενο σε μεγάλες διαστάσεις και ο κίνδυνος ενός νέου παγκοσμίου πολέμου αυξάνεται διαρκώς.<br>Σχετικά με το πρόβλημα του πολέμου, του χαραχτήρα κα των αιτίων του, γίνονται και από τις διαφορετικές πλευρές καπηλείες που συνοδεύονται πότε με μοιρολατρική και πότε με πασιφιστική δημαγωγία. Στις συνθήκες αυτές το ζήτημα της ορθής κατανόησης των διδαγμάτων του μαρξισμού - λενινισμού για τον πόλεμο γενικά και για τους δίκαιους και άδικους πολέμους ιδιαίτερα, σε συνταύτιση με τις συνθήκες των σημερινών παγκόσμιων εξελίξεων, παίρνει ιδιαίτερη σημασία. Οι κλασσικοί του μαρξισμού - λενινισμού στηριζόμενοι στην υλιστική διαλεχτική έννοια της ανάπτυξης της κοινωνίας επιχειρηματολόγησαν, ότι ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, προϊόν καθορισμένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών και ακριβώς των συνθηκών που συνδέονται με τη γέννηση της ατομικής ιδιοχτησίας, των ανταγωνιστριών τάξεων, του κράτους και της καταπιεστικής, εκμεταλλευτικής και ληστρικής του πολιτικής. Είναι αυτονόητο ότι εφόσον θα υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες θα υπάρχει και ο κίνδυνος των ληστρικών πολέμων. Ο χρόνος απέδειξε πια την κιβδηλότητα των απόψεων των αστών ιδεολόγων, ότι ο πόλεμος έχει "γενικό" χαραχτήρα και ότι τα αίτια του βρίσκονται στην "πολεμόχαρη φύση του ανθρώπου".<br>Ο μαρξισμός - λενινισμός μας διδάσκει, ότι δίκαιοι πόλεμοι είναι εκείνοι που διεξάγουν οι λαοί ενάντια στον αποικιακό και νεοαποικιακό ζυγό, οι αγώνες για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, οι αγώνες ενάντια στην επεχτατική και ληστρική πολιτική του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Δίκαιο αγώνα διεξάγει στις μέρες μας ο Παλαιστινιακός λαός που σηκώθηκε με το όπλο στο χέρι για το ξεκούμπισμα των ισραηλινών καταχτητών από το έδαφος του. Δίκαιο αγώνα διεξάγει επίσης ο Αφγανικός λαός ενάντια στους σοβιετικούς καταχτητές, κλπ. Άδικοι πόλεμοι είναι εκείνοι που εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στις χώρες, ενάντια στη λευτεριά και την ανεξαρτησία τους. Άδικοι είναι οι πόλεμοι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ, στο Σαλβαδόρ, στη Νικαράγουα και αλλού, των σοβιετικών σοσιαλιμπεριαλιστών στο Αφγανιστάν, κα άλλα.<br>Ο Λένιν διατύπωσε τη θέση, η οποία αποτελεί την κυριότερη θεωρητική βάση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας σχετικά με τον πόλεμο, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα κα ακριβώς με τα μέσα της βίας.<br>Η πολιτική όντας συγκεντρωμένη έκφραση της οικονομίας εκφράζει τα βασικά οικονομικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Την πολιτική της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όπως δείχνει ξεκάθαρα η σημερινή πραγματικότητα, η αστική τάξη την εφαρμόζει άλλοτε με ειρηνικά μέσα και μορφές οικονομικού, πολιτικού, νομικού, ιδεολογικού χαραχτήρα και άλλοτε αντικαθιστώντας τα με άλλα μέσα, όπως τη βία, τα όπλα, τις επεμβάσεις και τη στρατιωτική κατοχή, τις συνομωσίες και τα πραξικοπήματα. Αυτό το αποδείχνουν οι επεμβάσεις και οι επιδρομές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Λίβανο, στη Νικαράγουα, το Σαλβαδόρ, τη Λιβύη, και αλλού, οι επιθέσεις των σοβιετικών καταχτητών στην Τσεχοσλοβακία, στο Αφγανιστάν και οι επεμβάσεις σ άλλες χώρες.<br>Γι αυτό, για τη σωστή κατανόηση της ουσίας και του σκοπού ενός πολέμου είναι απαραίτητο να αποκαλυφθεί η ουσία της πολιτικής που οι τάξεις και τα αστικά κράτη, ιμπεριαλιστικά και αστικά, ακολούθησαν πριν να ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος. Αυτό το βασικό ζήτημα της μαρξιστικής -λενινιστικής θεωρίας, σχετικά με τους πολέμους, οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να το παραποιήσουν, άλλοτε ανοιχτά κα άλλοτε καλυμμένα. Στο λόγο που εκφώνησε πρόσφατα στο Διεθνές Φόρουμ "για ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα για την ύπαρξη της ανθρωπότητας" που οργανώθηκε στη Μόσχα, ο Γκορμπατσόφ δήλωσε δημόσια, ότι σήμερα, σύμφωνα μ αυτόν, η θέση του Λένιν σχετικά με τον πόλεμο δεν ευσταθεί, επειδή ο πυρηνικός πόλεμος έπαψε να είναι συνέχεια της πολιτικής μ άλλα μέσα γιατί ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για λύση.<br>Αυτό σημαίνει εκβιασμό επί των λαών με σκοπό να τους φοβίσει. Ασφαλώς, δεν πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι τα πυρηνικό όπλα έχουν μεγάλη καταστρεπτική δύναμη και αποτελούν πραγματική και σοβαρή απειλή για την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Τα όπλα αυτά τα διαθέτουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως οι δυο υπερδυνάμεις, οι οποίες τα παράγουν όχι για να αφανίσουν τον εαυτόν τους, αλλά για να πραγματοποιήσουν τους σκοπούς της πολιτικής τους της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, για να υλοποιήσουν τους στρατηγικούς στόχους τους για την κυριαρχία του κόσμου.<br>Το ζήτημα που στρώνουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έχει δημαγωγικό χαραχτήρα. Τα πυρηνικά όπλα δεν απαρχαίωσαν και δεν είναι σε θέση να απαρχαιώσουν τη λενινιστική θέση σχετικά με τον πόλεμο σαν συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα. Αντίθετα, η σημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει απόλυτα αυτή τη θέση. Η παραγωγή των πυρηνικών όπλων και η απειλή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη χρησιμοποίηση τους δείχνει ξεκάθαρα, ότι η αστική τάξη για να πετύχει τους πολιτικούς της σκοπούς δε σταματά μπροστά στη χρησιμοποίηση κάθε μέσου. Γι αυτό οι λαοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι ο κίνδυνος γι αυτούς και για την ανθρωπότητα έρχεται ακριβώς από την επιθετική και μιλιταριστική πολιτική των υπερδυνάμεων και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ότι για την εξάλειψη αυτής, της απειλής οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν και να εξαλείψουν τους πραγματικούς φορείς του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που είναι το ιμπεριαλιστικό σύστημα.<br>Με το πρόσχημα της αποφυγής του πυρηνικού πολέμου οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές βγήκαν ανοιχτά με το σύνθημα της αποτροπής μιας κοινωνικής εξέγερσης, που θα οδηγούσε στον αφανισμό του πολιτισμού μας και να αντικατασταθεί η ταξική αντιπαράθεση με τον "ειρηνικό ανταγωνισμό", ώστε τα κράτη, οι λαοί και οι χώρες να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα της εποχής του ατόμου, αντικαθιστώντας τη σημερινή εποχή όπου κυριαρχούν ο ανταγωνισμός και η βαναυσότητα, με μια εποχή αποκαλούμενη "μετά-ατομική" χωρίς βία όπου θα βασιλεύει δήθεν η κατανόηση και η συνεργασία σε πανανθρώπινη κλίμακα.<br>Ενώ οι ευρωκομμουνιστές ρεβιζιονιστές εκ μέρους τους τάσσονται ανοιχτά ενάντια σ όλους τους πολέμους δίχως να κάνουν καμιά διάκριση ανάμεσα στους δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι ευρωκομμουνιστές διακηρύσσουν την απαλλαγή από τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών και την "ειρηνική μετάβαση στο σοσιαλισμό". Όλη αυτή η δημαγωγία έχει ένα σκοπό, έναν καθορισμένο στόχο, που έγκειται στην ιδέα, την οποία ανοιχτά εκφράζουν οι αστοί και ρεβιζιονιστές ιδεολόγοι, της αποτροπής των κοινωνικών εκρήξεων, αντικαθιστώντας τες με τον αποκαλούμενο "ειρηνικό ανταγωνισμό", κλπ. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει ότι η λενινιστική ιδέα σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους στην "ατομική εποχή", όπως αποκαλούν τη σημερινή εποχή, τώρα πια έχει "απαρχαιωθεί" και αποτελεί ένα "δόγμα που κληρονομήθηκε από το παρελθόν".<br>Στην πραγματικότητα όμως, έτσι όπως διατηρεί την επικαιρότητα της η θέση του Λένιν, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα, έτσι διατηρεί την επικαιρότητα της και η άλλη λενινιστική θέση σχετικά με τους δίκαιους και άδικους πολέμους. Η καταστρεπτική δύναμη των πυρηνικών όπλων δεν είναι σε θέση να εξαλείψει τον ταξικό χαραχτήρα των πολέμων που διεξάγονται στην εποχή μας. Οπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα έχουμε δίκαιους και άδικους πολέμους. Οι λαοί, οι πραγματικοί επαναστάτες και οι μαρξιστές - λενινιστές ήταν και είναι υπέρ των δίκαιων και επαναστατικών πολέμων ενάντια στον ιμπεριαλισμό κα την αστική τάξη, την αντίδραση και το φασισμό, ενάντια στην νεοαποικιακή καταλήστευση, στον ηγεμονισμό και στην υπαγόρευση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ετσι όπως επιχειρηματολόγησε ο Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν, οι δίκαιοι αγώνες, οι κοινωνικές και απελευθερωτικές επαναστάσεις είναι ο μόνος σωστός δρόμος για την εξάλειψη της αντικειμενικής βάσης, του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η πηγή της πολιτικής της επίθεσης και του κινδύνου εξαπόλυσης καταστρεπτικών πολέμων.<br>Γι αυτό οι καταπιεζόμενοι λαοί, οι επαναστάτες και οι πραγματικοί πατριώτες που αγωνίζονται με το όπλο στο χέρι ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα και τους ξένους καταπιεστές στο Σαλβαδόρ, στο Αφγανιστάν, στη Νότια Αφρική, στην Παλαιστίνη και αλλού δεν παραιτούνται από τις κοινωνικές εξεγέρσεις όπως διατυμπανίζουν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, αλλά τις μετατρέπουν σε επαναστατική ένοπλη πάλη για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Οι ιμπεριαλιστές και οι καπιταλιστές, οι ρεβιζιονιστές και άλλοι προσπαθούν να οδηγήσουν τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών σε λανθασμένο δρόμο, να ανακόψουν την ορμή και τη δύναμη τους. Αυτοί προσπαθούν να διαδώσουν αυταπάτες, ότι η κατάσταση των λαών μπορεί δήθεν να βελτιωθεί και τα προβλήματα τους μπορεί να λυθούν με συνεργασία και συμφωνίες με τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές, είτε να δημιουργούν πνεύμα ηττοπάθειας, ότι οι υπό εξάρτηση λαοί δεν είναι δήθεν σε θέση να βαδίσουν προς τα μπρος μόνοι τους, ότι η εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευχτη.<br>"Ο αγώνας των λαών και η επανάσταση", τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζα, "είναι στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο σαν πόθος και άμεσο καθήκον για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική καταπίεση και τον ιμπεριαλιστικό ζυγό, μα και σαν ιστορική αναγκαιότητα για τη συντριβή των φιλοπόλεμων σχεδίων του ιμπεριαλισμού και την αποτροπή ενός νέου γενικού πολέμου" (Ενβέρ Χότζα, Εκθεση στο 8ο Συνέδριο του ΚΕΑ, σελ. 109, Αθήνα 1981).</p> <p align="center">***</p> <p align="center">Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα </p> <h5 align="center">Για το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης - Άρθρα Αλβανών μαρξιστών και του ρ. σ. Τιράνων</h5> <p align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU08Ys8er7algEEKOAC-1cGtu7-QKAd5zQAjIiojoPQGEsr3QaqmXu6VLjltU9vdbE2hs8fmpcep98VvC8WUoe6vJcxw6kBCpCof2-5x8Ec3P6c5BfAPywBEs2AE1L7DaOu6QdUrCD-skV/s1600-h/polemos-irini01_thumb%25255B2%25255D%25255B2%25255D.jpg"><img title="polemos-irini01_thumb[2]" style="border-top: 0px; border-right: 0px; background-image: none; border-bottom: 0px; float: none; padding-top: 0px; padding-left: 0px; margin-left: auto; border-left: 0px; display: block; padding-right: 0px; margin-right: auto" border="0" alt="polemos-irini01_thumb[2]" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLPa4BTebdm9YYf6szOuePbnhM9yIAR7d_f-zJ04hK4AtejKSnRmTH3fST27j-yDd1HNTTW8WuTLMk5FVPA2yK6D1DsIo6gTtzDBbipDG_JKGcRdIAHlMQZcygDTD0zMQHvL2Twckm9ZTA/?imgmax=800" width="328" height="480"></a></p> <h5 align="center"></h5> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-69631812196499861162015-09-03T15:27:00.001-07:002015-09-03T15:27:21.122-07:00Ο Μαρξισμός - Λενινισμός σχετικά με τη θέση και τον ρόλο των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό<p align="justify"><strong>Ρ. Σ. Τιράνων 25 Σεπτέμβρη 1983</strong> <p align="justify"><strong>Από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ(ΟΚΜΛΕ), Χρόνος 2ος Αρ.φύλλου 10 Οχτώβρης 1983</strong> <blockquote> <p align="justify"><b>Το ζήτημα σχετικά με την ύπαρξη, τη θέση και το ρόλο των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλι­σμό αποτελεί ένα μεγάλο αρχειακό ζήτημα. Η αποδοχή της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, παράλληλα με την ύπαρξη των μη ανταγωνιστικών αντιθέσεων, ο προσδιορισμός της θέσης και του ρόλου τους διαχωρίζει ρ ι </b><b>ζι κ ά</b><b> τη μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη του σοσιαλισμού από τις διάφο­ρες ρεβιζιονιστικές αντιλήψεις του σοσιαλισμού, και συγκεκριμένα εκείνες των μαοϊκών και των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.</b> <p align="justify"><b>Η ρεβιζιονιστική αντίληψη του Μάο Τσε Τουνγκ συνίσταται στο ότι συνδέει την ύπαρξη των ανταγωνι­στικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό με την ύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων δηλ. με την ύπαρξη της αστι­κής τάξης σαν τάξης και του προλεταριάτου και μετά την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βά­σης του σοσιαλισμού. Την αντιμαρξιστική αυτή αντίληψη του Μάο Τσε Τουνγκ υποστηρίζουν στη χώρα μας οι διάφορες μαοϊκές ρεβιζιονιστικές ομάδες [ΚΚΕ, Μ -Λ ΚΚΕ(ανασυγκροτημένο), ΕΚΚΕ-Μ-ΛΚΚΕ, ΚΚΕΜ-Λ(Αριστερή Πολιτική), ΚΚΕ(Μ-Λ) (Προλεταριακή Σημαία)].</b> <p align="justify"><b>Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, όπως είναι γνωστό, αρνούνται την ύπαρξη ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, μετά την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, μετά την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού. Την αντιμαρξιστική αύτη αντίληψη, οι χρουτσωφικοί την χρειάζονται για να αρνηθούν την ταξική πάλη στο σοσιαλισμό, να «επικυρώσουν την ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση» και να συγκαλύψουν την «σημερινή πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών, όπου υπάρχει και αναπτύσσε­ται σκληρή η πάλη των τάξεων μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί στις χώρες αυτές». Την παραπάνω αντιμαρξιστική αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών της άρνησης της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό υποστηρίζουν στη χώρα μας τα ρεβιζιονιστικά κόμματα "Κ"ΚΕ και "Κ"ΚΕ εσ.</b> <p align="justify"><b>Την </b><b>ί δ ι α α κ ρ ι β ώ ς</b><b> αντιμαρξιστική ρεβιζιονιστική αντίληψη των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών υ­ποστηρίζει και η. ρεβιζιονιστική μικροαστική οπορτουνιστική καθοδήγηση της ΣΑΚΕ στη μπροσούρα της "ο μαοϊσμός αντεπαναστατική θεωρία και πράξη" που θεωρεί την αποδοχή της ύπαρξης ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό μαοϊκή αντίληψη καθώς και στο άρθρο «υπάρχουν ή όχι ανταγωνιστικές αντιθέ­σεις στο σοσιαλισμό,» ("Οχτώβρης", Σεπτέμβρης 1981), στα οποία, πέρα από τις άλλες διαστρεβλώσεις και συγχύσεις που περιέχονται σε αυτά και δεν μας αφορούν εδώ, διατυπώνεται καθαρά η ρεβιζιονιστική θέση σύμφωνα με την οποία «η σοσιαλιστική κοινωνία ... δεν έχει ανταγωνιστικές αντιθέσεις», που είναι ατόφια η θέση των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών.</b> <p align="justify"><b>Δημοσιεύουμε παρακάτω άρθρο του Ρ.Σ. Τιράνων με τίτλο «Ο μαρξισμός - λενινισμός σχετικά με τη θέση και το ρόλο των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στη σοσιαλιστική κοινωνία», όπου το ΚΕΑ στηριγμένο στη δι­δασκαλία των Μαρξ - Ένγκελς - Λένιν - Στάλιν φωτίζει και λύνει το πρόβλημα της ύπαρξης, της θέσης και του ρόλου των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, ανασκευάζει τις αντιμαρξιστικές αντιλήψεις των χρουτσωφικών ρεβιζιονιστών και του Μάο Τσε Τουνγκ και διατυπώνει τη μαρξιστική θέση ότι «ο σοσι­αλισμός, τις αντιθέσεις αυτές, τις έχει κληρονομημένες και είναι συνέπεια των επιβιώσεων της παλιάς κοι­νωνίας, που διαφυλάσσονται στο σοσιαλισμό, και της εξωτερικής πίεσης του καπιταλιστικό ρεβιζιονιστικού κόσμου».</b></p></blockquote> <p align="justify"><strong>---</strong> <p align="justify">Οι κλασσικοί του Μαρξισμού-Λενινισμού, αναλύοντας την ιστορία της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, υπογράμμιζαν, ότι αυτή είναι αποτέλεσμα που προκύπτει από την σύμπραξη των αναρίθμητων δυνάμεων, οι οποίες συγκρούονται η μια με την άλλη, επειδή έχουν διαφορετικούς σκοπούς και επιθυμίες. <p align="justify">Αυτοί ανακάλυψαν και επιχειρηματολόγησαν το ότι, είναι ή όχι τα συμφέροντα των ανθρώπων, των τάξεων, και των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων, σε αντίθεση μεταξύ τους, αυτό δεν εξαρτάται από την επιθυμία τους, αλλά καθορίζεται από πιο βαθιούς παράγοντες. από αντικειμενικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων την κύρια και αποφασιστική θέση , την καταλαμβάνει ο χαραχτήρας των σχέσεων που έχουν οι άνθρωποι με τα μέσα παραγωγής. <p align="justify">Έτσι στις συνθήκες της ατομικής ιδιοκτησίας επί των μέσων παραγωγής, κατά απαραίτητο τρόπο, τα συμφέροντα, προπαντός εκείνα τα βασικό των τάξεων και των διαφόρων κοινωνικών δυνάμεων έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους γιατί η ατομική ιδιοκτησία χωρίζει τους ανθρώπους και τις τάξεις, αντιπαραθέτει τα συμφέροντα και τους σκοπούς τους. <p align="justify">Γι αυτό οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις, βρίσκονται σε όλες τις κοινωνίες , που οικοδομούνται πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας, χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες αυτές, είναι τυπικές για αυτές. <p align="justify">Ενώ στο σοσιαλισμό, με την εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας και με την καθιέρωση των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή, γίνεται ένας μεγάλος ποιοτικός μετασχηματισμός, εξαλείφονται και οι ίδιες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις σαν τάξη. <p align="justify">Στις νέες αυτές συνθήκες, μπαίνουν σειρά σημαντικών αρχιακών προβλημάτων που σχετίζονται με την θέση που κατέχουν οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην σοσιαλιστική κοινωνία, με τους τομείς και τις κατευθύνσεις της έκφρασης τους, και με το ρόλο που παίζουν στο προτσές ανάπτυξης της κοινωνίας αυτής. <p align="justify">Η επιχειρηματολόγηση της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό , παράλληλα με τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, διακρίνει <b>ριζικά</b> (υπογρ. δική μας) την Μαρξιστική-Λενινιστική στάση, από τις διαστρεβλώσεις και τις διάφορες ρεβιζιονιστικές κιβδηλότητες, που, ή έχουν αρνηθεί ανοιχτά την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, ή έχουν θεωρητικολογήσει, έχουν ερμηνεύσει και έχουν φιλοσοφήσει πολλά για να βγουν στο ίδιο συμπέρασμα. <p align="justify">Οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές έχουν ισχυριστεί, ότι μόνο στην περίοδο της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού, υπάρχουν ακόμα ανταγωνιστικές αντιθέσεις, ενώ ύστερα από την περίοδο αυτή , δεν υπάρχουν αντιθέσεις αυτού του τύπου, ιδέα που διέπει όλες τις χρουτσωφικές αναλύσεις του προβλήματος των αντιθέσεων στο σοσιαλισμό .Το μόνο επιχείρημα που έχει δοθεί και δίνεται από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές για να δείξουν ότι στην σοσιαλιστική κοινωνία δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές αντιθέσεις, είναι η εξάλειψη των ανταγωνιστικών τάξεων. <p align="justify">Με την άρνηση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, οι χρουτσωφικοί ρεβιζιονιστές, είχαν και έχουν καθορισμένους σκοπούς. Και κατά πρώτο λόγο, αυτό το φέρνουν σαν βασικό επιχείρημα, για να αρνηθούν την πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό και για να συγκαλύψουν την αληθινή πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών όπου υπάρχει και αναπτύσσεται σκληρή η πάλη των τάξεων μεταξύ του προλεταριάτου και της νέας αστικής τάξης που κυριαρχεί στις χώρες αυτές. <p align="justify">Άλλα ρεβιζιονιστικά ρεύματα, συνδέουν την ύπαρξη των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, με την ύπαρξη της αστικής τάξης σαν τάξη, και ύστερα από τους σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς στον τομέα της κυριότητας. Ο Μάο Τσέ Τούνγκ ισχυρίζονταν, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανάπτυξης τού Μαρξισμού-Λενινισμού είχε δήθεν ανακαλύψει, ότι αντιθέσεις, τάξεις και πάλη των τάξεων θα υπάρχουν ακόμα και ύστερα από την πλήρη περάτωση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κυριότητας επί των μέσων παραγωγής, γιατί υπάρχουν αντίθετες τάξεις η αστική τάξη και το προλεταριάτο. Όλη αυτή η οπορτουνιστική δικαιολογία στηρίζεται πάνω στη θέση, ότι και ύστερα από την οικοδόμηση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού εξακολουθούν να υπάρχουν αντίθετες τάξεις, ότι ύστερα από την περάτωση της οικοδόμησης της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού εξακολουθούν να υπάρχουν αντίθετες τάξεις. <p align="justify">Ότι ύστερα από την περάτωση της οικονομικής βάσης του σοσιαλισμού , θα υπάρχουν ακόμα τάξεις, αυτό είναι μια θέση που έχει διατυπωθεί από τους κλασσικούς του Μαρξισμού-Λενινισμού. <p align="justify">Για την Μαρξιστική-Λενινιστική θεωρία όμως, η εργατική τάξη και η συνεταιρισμένη αγροτιά , είναι δυο φίλες τάξεις απαλλαγμένες από την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Ο Στάλιν έγραφε στα 1936, ότι με την καθιέρωση της σοσιαλιστικής ιδιοκτησίας και των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή, αλλάζει ριζικά η παλιά ταξική σύνθεση της κοινωνίας, εξαλείφονται οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και η κοινωνία αποτελείται πια τώρα από δύο φίλες τάξεις την εργατική τάξη και την συνεταιρισμένη αγροτιά, καθώς και από την λαϊκή διανόηση σαν ιδιαίτερο στρώμα της κοινωνίας. <p align="justify">Σημαντικό είναι όχι μόνο η παραδοχή της ύπαρξης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό, αλλά και ο καθορισμός της σφαίρας επέκτασης, οι τομείς και οι κατευθύνσεις της έκφρασής τους , πρόβλημα αυτό, η διευκρίνηση του οποίου βοηθά στη πιο βαθειά κατανόηση των συγκεκριμένων κινητήριων δυνάμεων της σοσιαλιστικής κοινωνίας. <p align="justify">Όπως είναι γνωστό , οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις στο σοσιαλισμό έχουν μια πλατιά και μεγάλη επέκταση. Αυτές, όπως υπογραμμίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, υπάρχουν σε ένα μεγάλο φάσμα, σε μορφές από τις πιο διάφορες, σε διάφορες χώρες και καιρούς. Οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις γεννιούνται στις σχέσεις μεταξύ δυο φίλων τάξεων, της εργατικής τάξης και της συνεταιρισμένης αγροτιάς, στους κόλπους της κάθε μιας από τις τάξεις αυτές και σε διάφορες ομάδες και στρώματα της κοινωνίας, καθώς και ανάμεσα σε διάφορες πλευρές του σοσιαλιστικού μας συστήματος. <p align="justify">Στην άποψη αυτή, ποσοτική πως να πούμε , οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν έχουν εκείνη την επέκταση και ποικιλία που χαρακτηρίζουν τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Απ' εδώ όμως, δεν μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα, ότι οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις έχουν περιορισμένη την σφαίρα επέκτασης και τις κατευθύνσεις της έκφρασής τους. <p align="justify">Βλέποντας τις ανταγωνιστικές καθώς και τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις στην πλατιά τους επέκταση, σε όλους τους κυριότερους τομείς, ο Μαρξισμός Λενινισμός μας διδάσκει , ότι αυτές δεν είναι μόνιμες, όπως διακηρύσσουν οι κινέζοι ρεβιζιονιστές, αλλά πρέπει και μπορεί να ξεπεραστούν, να λυθούν και κατ’ αυτόν τον τρόπο η κοινωνία βαδίζει μπροστά. <p align="justify">Μόνο με την εξάλειψη των τάξεων στον κομμουνισμό και με τον πλήρη θρίαμβο του, δεν θα υπάρχουν πια αντιθέσεις ταξικού χαραχτήρα. <p align="justify">Η ορθή και επιστημονική κατανόηση και εξήγηση της θέσης των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στη σοσιαλιστική κοινωνία συνδέονται στενά με το άλλο σημαντικό πρόβλημα, με το πρόβλημα του ρόλου τους. <p align="justify">Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν μπορούν να τεθούν στην ίδια μοίρα με τις μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις, όταν πρόκειται για τον συσχετισμό τους με τον σοσιαλισμό σαν σύστημα. <p align="justify">Η σοσιαλιστική κοινωνία, όπου έχει εξαλειφθεί η ατομική ιδιοκτησία και οι εκμεταλλεύτριες τάξεις, δεν εμπεριέχει στην φύση της τον ανταγωνισμό των βασικών συμφερόντων των τάξεων, και υπό την έννοια αυτή, ο Λένιν υπογράμμιζε, ότι στο σοσιαλισμό εξαλείφεται ο ανταγωνισμός. <p align="justify">Οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις δεν είναι της φύσης του σοσιαλισμού. Αυτός δεν εμπεριέχει στη φύση του παράγοντες που να γεννούν αντιθέσεις αυτού του τύπου. Αυτές δεν απορρέουν από την ουσία των σοσιαλιστικών σχέσεων στην παραγωγή που είναι σχέσεις συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας μεταξύ των φίλων τάξεων, της εργατικής τάξης και της συνεταιρισμένης αγροτιάς. Από τον ίδιο τον χαραχτήρα τους, οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις είναι ξένες για τον σοσιαλισμό. <p align="justify">O σοσιαλισμός, τις αντιθέσεις αυτές , τις έχει κληρονομημένες και είναι συνέπεια των επιβιώσεων της παλιάς κοινωνίας, που διαφυλάσσονται στο σοσιαλισμό, και της εξωτερικής πίεσης του καπιταλιστικό-ρεβιζιονιστικού κόσμου. <p align="justify">Έτσι, υπογραμμίζοντας κατά συνθετικό τρόπο την θέση των ανταγωνιστικών αντιθέσεων στο σοσιαλισμό , ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια τονίζει: να έχουμε πάντα υπόψη ότι εμείς είμαστε στη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια της περιόδου αυτής, ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι σε ασυμβίβαστη πάλη. Η πάλη αυτή συνεχίζεται σε όλη τη μεταβατική περίοδο που είναι άγνωστο πόσο θα συνεχιστεί, αλλά που θα συνεχιστεί ακόμα επί μακρά περίοδο. Κανένας δεν πρέπει να νομίζει ότι την πάλη αυτή εμείς την κερδίσαμε μια για πάντα. Η βασική ανταγωνιστική αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και στον καπιταλισμό, σε διάφορες φάσεις της ανάπτυξης της επανάστασης και της διεξαγωγής της πάλης των τάξεων, έχει τις αντίστοιχες μορφές έκφρασης και λύνεται με αντίστοιχους τρόπους. Μεταξύ διαφόρων μορφών έκφρασης της αντίθεσης μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού, σε αντίστοιχους τομείς υπάρχει μια εσωτερική οργανική σύνδεση και σειρά, που είναι αντανάκλαση της νομοτέλειας της ανάπτυξης της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, και θα πρέπει να λαμβάνεται χωρίς άλλο υπόψη στο γνώρισμα της συγκεκριμένης βασικής αντίθεσης στο ένα και στο άλλο στάδιο. <p align="justify">Έτσι η ίδια η νομοτέλεια της πραγματοποίησης της επανάστασης , βάζει αρχικά σαν βασική αντίθεση, την αντίθεση στον πολιτικό τομέα, χωρίς την επίλυση της οποίας δεν μπορεί να συνεχιστεί η επίλυση των άλλων αντιθέσεων. Ενώ ύστερα από την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος της, είναι απαραίτητο η νέα εξουσία να στηριχτεί στην νέα οικονομική της βάση και για αυτό σαν βασική αντίθεση της φάσης αυτής είναι η αντίθεση στον ιδεολογικό τομέα. <p align="justify">Με την επίλυση της κάθε μιας από τις βασικές αυτές αντιθέσεις των δοσμένων φάσεων , γίνεται η σταδιακή επίλυση της ίδιας της βασικής ανταγωνιστικής αντίθεσης μεταξύ του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. <p align="justify">Οι βασικές αντιθέσεις των διαφόρων φάσεων έχουν όχι μόνο την οργανική τους σειρά αλλά και μια αλληλεξάρτηση , γιατί μέχρις ότου δεν έχει λυθεί η βασική αντίθεση και στον ιδεολογικό τομέα, δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα και τελικά λυμένη η βασική αντίθεση, τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό τομέα. <p align="justify">Μόνο εννοώντας τις βασικές αντιθέσεις στις συγκεκριμένες μορφές της έκφρασής τους και σε αμοιβαία σύνδεση και εξάρτηση, μπορεί να καθοριστούν τα καθήκοντα που ανήκουν σε κάθε στάδιο της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης , ο κυριότερος εχθρός ενάντια στον οποίο πρέπει να στραφεί η κυριότερη αιχμή της πάλης, οι κινητήριες δυνάμεις και οι σύμμαχοι στο προτσές αυτό.</p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-16249220881186669352015-09-03T15:26:00.001-07:002015-09-03T15:26:39.972-07:00Το πρόβλημα του Σοσιαλισμού στο κέντρο της ιδεολογικής πάλης που διεξάγεται σήμερα στον κόσμο.<p align="justify"><strong><em>Άρθρο του περιοδικού "ΡΟΥΓΚΑ Ε ΠΑΡΤΙΣΕ" θεωρητικού και πολιτικού οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας</em></strong> <p align="justify"><strong><em>Αναδημοσίευση από την «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» – Όργανο της Οργάνωσης των Κομουνιστών Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΚΜΛΕ) – Χρόνος 1 –Αριθ. φύλλου 5, Μάιος 1982, σελ. 3</em></strong> <p align="justify">Στις μέρες μας γίνεται όλο και πιο καταφανής η τάση κερδοσκοπίας με τον όρο σοσιαλισμός για την αντικατάσταση της αντίληψης του αληθινού σοσιαλισμού με την ψευτοσοσιαλιστική αντίληψη ενάντια στη φυσική τάση της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. <p align="justify">Έτσι όλες οι παραλλαγές του ρεβιζιονισμού που είναι στην εξουσία παρουσιάζουν την παλινορθωμένη καπιταλιστική κοινωνία στις χώρες τους σαν «πραγματικό αναπτυγμένο σοσιαλισμό», σαν «σύγχρονο σοσιαλισμό». <p align="justify">Για τον «σοσιαλισμό διαφόρων χρωμάτων» που πετυχαίνεται με «δημοκρατικό πλουραλιστικό δρόμο» μιλούν και πολλά κόμματα και πολιτικές δυνάμεις που συμμετέχουν σήμερα στη δομή των αστικών κρατών. Για σοσιαλισμό μιλούν και μερικές πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν κάποια διέξοδο, αλλά που η νοοτροπία και οι ιδεολογικές μικροαστικές αντιλήψεις τους εμποδίζουν να ιδούν τις άξιες του αληθινού επιστημονικού σοσιαλισμού. <p align="justify">Στις συνθήκες αυτές, όπως υπογράμμισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του ΚΕΑ «η σαφήνεια σ'αυτό το ζήτημα, ο αυστηρός καθορισμός μιας οροθετικής γραμμής μεταξύ του πραγματικού σοσιαλισμού και ψευτοσοσιαλισμού έχει κεφαλαιώδικη σημασία για την επιτυχή διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων μαζών». <p align="justify">Οι θεμελιωτές της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας ο Μαρξ και ο Ένγκελς μελετώντας τους αντικειμενικούς νόμους ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας ανακάλυψαν και τις γενικές νομοτέλειες του επαναστατικού της μετασχηματισμού. Αυτοί απέδειξαν επιστημονικά ότι η πορεία της κοινωνίας οδηγεί αναγκαστικά στον αναπόφευκτο θάνατο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και στην αναπόφευκτη νίκη της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, το πρώτο στάδιο της όποιας είναι ο σοσιαλισμός. Το πέρασμα αυτό, όπως απέδειξαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, δεν γίνεται από μόνο του ήσυχα - ήσυχα και με μεταρρυθμίσεις, αλλά με επανάσταση ανατρέποντας με τη βία την κυριαρχία της αστικής τάξης. Αυτό γίνεται γκρεμίζοντας από τα θεμέλια όλο εκείνο το εποικοδόμημα που στέκει φρουρός των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εγκαθιδρύοντας στη θέση του την Δικτατορία του Προλεταριάτου που είναι απαραίτητο μέσο για την πραγματοποίηση των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών στη βάση και στο εποικοδόμημα. Αυτές οι νομοτέλειες και γνωστές αλήθειες που στέκονται στη βάση του επιστημονικού σοσιαλισμού και που είναι κοινός πλούτος του προλεταριάτου και όλων των πραγματικών μαρξιστών-λενινιστών δεν έχουν «μωσαϊκές αξίες» όπως λένε οι ρεβιζιονιστές. Οι άξιες τους είναι μεγάλες καθαρές και επίκαιρες. Ακριβώς αυτό τρομάζει τους ρεβιζιονιστές και τους κάνει να τις καταπολεμούν με τόση αγριότητα. <p align="justify">Την ορθότητα και την δύναμη των νομοτελειών και των ιδεών του σοσιαλισμού τις επιβεβαίωσε ο χρόνος, τις επιβεβαίωσαν οι κομμουνάροι, τις επιβεβαίωσαν οι μπολσεβίκοι καθοδηγούμενοι από τον Λένιν και τον Στάλιν, τις επιβεβαιώνει το' παράδειγμα της Αλβανίας, σαν παράδειγμα μιας χώρας πραγματικά σοσιαλιστικής. <p align="justify">Στην Αλβανία η Δικτατορία του Προλεταριάτου στάθηκε πάντα ισχυρή και ακατάβλητη και οι αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού βρήκαν την πλήρη ενσάρκωσή τους σε όλους τους τομείς. <p align="justify">Τη δύναμη των ιδεών του σοσιαλισμού την επιβεβαιώνει το παγκόσμιο επαναστατικό προτσές που αναπτύσσεται στην εποχή μας. <p align="justify">O δρόμος προς το σοσιαλισμό έχει την αντικειμενική λογική του και τους νόμους του, ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες και τις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρει αυτός ο δρόμος σε διάφορες χώρες, σε διάφορες καταστάσεις και διεθνείς συγκυρίες, τις όποιες οι μαρξιστές - λενινιστές τις αξιολογούν και τις έχουν πάντα υπόψη. <p align="justify">Οι ρεβιζιονιστές όμως βλέπουν τις μορφές αυτές και ιδιομορφίες από σκοπιά διαμετρικά αντίθετη και τις χρησιμοποιούν για να αντιπαραθέσουν τη μορφή στο περιεχόμενο, το ιδιαίτερο στο γενικό, για να αρνηθούν έτσι την άξια των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού, το επαναστατικό του περιεχόμενο. Αυτό όμως ισοδυναμεί με παραίτηση από την επανάσταση και το σοσιαλισμό. <p align="justify">Μόνο ο Μαρξισμός - Λενινισμός που είναι η έκφραση των ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, δίνει μια πραγματική επιστημονική αντίληψη για το σοσιαλισμό και για τις γενικές νομοτέλειες που πρέπει να εφαρμοστούν για τη νίκη του. <p align="justify">Το ΚΕΑ υπεράσπιση και υπερασπίζει τη θέση ότι το ιδιαίτερο, η ιδιομορφία είναι συγκεκριμένη έκφραση του γενικού, γι αυτό δεν πρέπει ούτε να αρνείται εκείνο που είναι βασικό, ουσιαστικό, γενικό και κοινό για όλες τις χώρες στην ανάπτυξη της επανάστασης και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και ούτε να αντιπαρατίθεται σ’αυτό. Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει «εθνική ιδιόμορφη νομοτέλεια» του σοσιαλισμού, όπως λένε οι γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές, οι «ευρωκομμουνιστές», οι κινέζοι ρεβιζιονιστές και άλλοι. Αντικειμενική νομοτέλεια είναι η αναπόφευκτη νίκη του σοσιαλισμού και όχι η ύπαρξη «πολλών εθνικών δρόμων» προς το σοσιαλισμό. <p align="justify">Σύμφωνα με τούς σύγχρονους ρεβιζιονιστές οι αρχές του σοσιαλισμού των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν έχουν μετατραπεί τάχα σε «άχρηστα σχήματα» σε «θεωρία του χτές» και όσο περισσότερο απαλλάσσεται και απομακρύνεται από αυτές τόσο περισσότερη δύναμη αποχτά ο δήθεν ο σοσιαλισμός, τόσο πιο «νεωτεριστικός» και πιο «ελκυστικός» γίνεται. Είναι αυτονόητο ότι ένας τέτοιος «νεοτερισμός» και «πλουραλισμός», υπονομεύει από τα θεμέλια το σοσιαλισμό. O σοσιαλισμός όμως δεν μπορεί ούτε να νικήσει ούτε να οικοδομηθεί και να προασπισθεί χωρίς ξεκάθαρο προσανατολισμό βασισμένο στην επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού και χωρίς την καθοδήγηση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος που στέκει πιστό στις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού. <p align="justify">Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας ξεσηκώθηκαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και έχυσαν αίμα για την απελευθέρωση της χώρας και για την νίκη της επανάστασης. Το γεγονός όμως που το γιουγκοσλάβικο ΚΚ δεν είχε πλέρια τα χαρακτηριστικά ενός αληθινού κομμουνιστικού κόμματος και μετά τον πόλεμο εκφυλίστηκε εντελώς σε ρεβιζιονιστικά κόμμα, έκανε να υπονομευτεί ο σοσιαλισμός στην Γιουγκοσλαβία και να ακολουθηθεί η γραμμή προς τον καπιταλισμό. Για να συγκαλύψουν την ολοκληρωτική παρέκκλιση από τις βασικές αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού οι γιουγκοσλάβοι τιτοϊκοί ύψωσαν την σημαία του «ιδιότυπου σοσιαλισμού» στον όποιο όπως είναι γνωστό η αστική προπαγάνδα έκανε αχαλίνωτη διαφήμιση. Στο μεταξύ αυτοί χρηματοδοτήθηκαν απλόχερα από τον ιμπεριαλισμό που είδε στο είδος αυτό του «σοσιαλισμού» ένα πολύτιμο σύμμαχο στην προσπάθεια για την αποσύνθεση του πραγματικού σοσιαλισμού και την υπονόμευση της επανάστασης. <p align="justify">Μια ομοιότυπη περίπτωση αποτελεί και η Κίνα. Είναι γεγονός ότι επικεφαλής της κινέζικης επανάστασης ήταν ένα κόμμα που μ’όλο που είχε το όνομα κομμουνιστικό δεν ήταν ποτέ τέτοιο, γιατί τις αρχές του Μαρξισμού -Λενινισμού τις αποκαλούσε «υπερπόντια σχήματα». Σαν ιδεολογική του βάση είχε ένα εκλεκτικό συνονθύλευμα μικροαστικών, πραγματιστικών και ρεβιζιονιστικών απόψεων που πήρε το όνομα «σκέψη Μάο Τσέ Τούνγκ». Αυτό έκανε ώστε η κινέζικη επανάσταση να μην μπορέσει να ανεβεί σε σοσιαλιστική επανάσταση και η Κίνα να μην μπεί στο δρόμο του πραγματικού σοσιαλισμού, μ’όλο που χρησιμοποίησε και εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το προσωπείο ενός «πρωτότυπο κινέζικου σοσιαλισμού». <p align="justify">Δεν παρουσιάζουν καμιά καλύτερη παραλλαγή ούτε οι «ευρωκομμουνιστές» που δηλώνουν ανοιχτά πως ανακάλυψαν λέει έναν «τρίτο δρόμο» για το πέρασμα στο σοσιαλισμό που στηρίζεται τάχα στις πολιτικές αναλύσεις του «αποσταλινοποιημένου μαρξισμού». Σύμφωνα μ’αυτούς οι σημερινές ιδιομορφίες των χωρών της δυτικής Ευρώπης επιτρέπουν τάχα το πέρασμα στο σοσιαλισμό μονάχα διά μέσου της ανάπτυξης της αστικής πλουραλιστικής δημοκρατίας χωρίς να υπάρχει ανάγκη για ταξική πάλη, για επανάσταση και για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. O σοσιαλισμός αυτός όπου η εξουσία θα ανήκει σ’όλες τις τάξεις και όπου θα συζούν διάφορες μορφές της οικονομίας «σοσιαλιστικές» και καπιταλιστικές, η «κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία» και η ιδιωτική πρωτοβουλία, τα ιμπεριαλιστικά κεφάλαια και οι πολυεθνικές εταιρίες, ο πολιτικός και ιδεολογικός πλουραλισμός, θα είναι τάχα ένας «δημοκρατικός και ουμανιστικός σοσιαλισμός». Εννοείται όμως ότι για φτάσουν σ’έναν τέτοιο «δημοκρατικό σοσιαλισμό» που όπως τόνισε ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια «δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σημερινή εξωραϊσμένη καπιταλιστική κοινωνία», στους ευρωκομμουνιστές χρειάζεται να βγάλουν σαν ακατάλληλο και εμπόδιο τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού. Για αυτό δηλώνουν ανοιχτά ότι παραιτούνται οριστικά από τις αρχές αυτές εν ονόματι του ιδεολογικού πλουραλισμού. <p align="justify">Τα γεγονότα δείχνουν ότι μέλημα των σύγχρονων ρεβιζιονιστών δεν είναι η εξεύρεση «πολλών δρόμων» για την εγκαθίδρυση και την δημιουργική ανάπτυξη του σοσιαλισμού, επιδίωξή τους είναι να εμποδίσουν με κάθε μέσο την νίκη του, να διαιωνίσουν τον καπιταλισμό, να αναθεωρήσουν και απορρίψουν το σοσιαλισμό. Αυτό ζητά από αυτούς η διεθνής αστική τάξη. Και στο συναγωνισμό των σημερινών ρεβιζιονιστών, πότε σιωπηρό και πότε πομπώδικο σαν «δημιουργική» ερμηνεία του σοσιαλισμού, συναγωνισμός που αποτελεί καθρέφτη των αντιθέσεων και ανταγωνισμών της αστικής τάξης των διαφόρων χωρών, έχουν ρίξει στην ιδεολογική πάλη κάθε λογής ρεφορμιστικές, ρεβιζιονιστές πλουραλιστικές αντιλήψεις. <p align="justify">Οι αντιλήψεις αυτές αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό: να κηρύξουν έκτος νόμου τις νομοτέλειες και τις θεμελιώδεις αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, την βίαιη επανάσταση, την ηγεμονία του Προλεταριάτου και του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος του, την Δικτατορία του Προλεταριάτου κλπ., που είναι θεμελιώδεις αρχές για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. <p align="justify">Ανεξάρτητα όμως από τις προσπάθειες και τον αστικό και ρεβιζιονιστικό θόρυβο στο πεδίο της πάλης των τάξεων, στις καθημερινές συγκρούσεις ανάμεσα στην εργατική τάξη και την κεφαλαιοκρατία, ανάμεσα στους μαρξιστές - λενινιστές και τους ρεβιζιονιστές αποκαλύπτεται και ξεσκεπάζεται όλο και περισσότερο η κοινωνική και πολιτική δημαγωγία του καπιταλισμού, καθώς και η κιβδηλότητες των «πολλών πρωτότυπων δρόμων» που ανακάλυψαν τάχα οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές για να περάσουν στο σοσιαλισμό χωρίς επανάσταση. <p align="justify">Στις προσπάθειες της για να δυσφημίσει το σοσιαλισμό σαν κοινωνικό σύστημα, οι ιστορικές άξιες του όποιου έχουν βγει όλο και περισσότερο στο φώς, στο ζοφερό φόντο της βαθειάς κρίσης που μαστίζει σήμερα τον καπιταλιστικό και ρεβιζιονιστικά κόσμο, η διεθνής μπουρζουαζία έχοντας και την άμεση βοήθεια όλων των παραλλαγών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, έχει χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιεί και την ταχτική της απόστασης από τις ρεβιζιονιστές χώρες, παρουσιάζοντάς τες σαν σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές χώρες και τα αρνητικά φαινόμενα που συνοδεύουν το προτσές της καπιταλιστικής τους ανάπτυξης σαν σημεία της πτώσης και της χρεωκοπίας του σοσιαλισμού. <p align="justify">Οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές εκ μέρους τους συνταυτισμένοι με την στρατηγική στην πάλη ενάντια στο σοσιαλισμό με τις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού και για να συγκαλύψουν την προδοσία τους, έθεσαν στην κυκλοφορία και προπαγανδίζουν πολλές αντιμαρξιστικές αντιλήψεις μεταξύ των όποιων είναι και εκείνη των «πολλών μορφών» του σοσιαλισμού διαφορετικών για διάφορες χώρες και προπαντός ολότελα διαφορετικός από τον σοσιαλισμό για τον όποιο έχουν μιλήσει, εργαστεί και παλέψει οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στάλιν. Τούς ψευτο-σοσιαλισμούς τους οι σημερινοί ρεβιζιονιστές τους ονομάζουν ο καθένας για λογαριασμό του σαν από τους καλύτερους , πιο δημοκρατικούς ενώ τον πραγματικό σοσιαλισμό τον ονομάζουν «γραφειοκρατικό, σταλινικό», ένα «τραύμα» στην εξέλιξη του σοσιαλισμού. Και εδώ όμως όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δεν είναι καθόλου πρωτότυποι. <p align="justify">Και οι προηγούμενοι ρεβιζιονιστές έχουν αντιπαραθέσει στον πραγματικό σοσιαλισμό διάφορες παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού. Στον καιρό τους ο Μαρξ και ο Ένγκελς συγκρούστηκαν με τις πλουραλιστικές αντιλήψεις του σοσιαλισμού. Αυτοί αποκάλυψαν τα αντιδραστικό και ψευτοσοσιαλιστικό περιεχόμενο του φεουδαρχικού σοσιαλισμού, του μικροαστικού σοσιαλισμού, του αστικού σοσιαλισμού κλπ. και τις ξεσκέπασαν σαν θεωρίες σαλονιών που όχι μόνο δεν έθιγαν αλλά υπεράσπιζαν τα συμφέροντα και τις θέσεις της αστικής τάξης. <p align="justify">Οι σημερινοί ρεβιζιονιστές προσπαθούν να οδηγήσουν παραπέρα και να υποστηρίξουν θεωρητικά την αντιμαρξιστική αύτη κληρονομιά, για αυτό καλούν προς βοήθεια και τις αντιλήψεις τέτοιων αστών κοινωνιολόγων, όπως του Πάρσον, του Γκούρβιτς και άλλων, σύμφωνα με τους όποιους ο Μαρξ έχει εμείνει δήθεν στην άποψη ότι στην ιστορία υπάρχουν δήθεν πολλές φεουδαρχικές κοινωνίες, πολλές καπιταλιστικές κοινωνίες και ότι δήθεν είναι απόλυτα δικαιολογημένη και η ύπαρξη πολλών σοσιαλιστικών κοινωνιών. Θεωρητικά μια τέτοια άποψη είναι ολότελα αβάσιμη και προσκρούει σ όλη τη θεωρία του Μαρξ. <p align="justify">Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με το μαρξισμό το οικονομικοκοινωνικό σύστημα καθορίζεται από την οικονομική βάση, από τον τρόπο παραγωγής των υλικών αγαθών από το στα χέρια ποιάς τάξης βρίσκονται τα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία. Ξεκινώντας από την επιστημονική αύτη θέση, φαίνεται ότι μπορεί να γίνει λόγος για διακρίσεις στο επίπεδο ανάπτυξης των διαφόρων χωρών για τις ιδιομορφίες που μπορεί να έχει το ένα ή το άλλο κοινωνικό σύστημα σε διάφορες χώρες. Και ο Μαρξ τις ιδιομορφίες αυτές ήξερε να τις αποκαλύψει με σπάνια επιδεξιότητα. Μα είναι παραλογισμός να λέγεται ότι ο Μαρξ είχε δήθεν μιλήσει για πολλές φεουδαρχικές κοινωνίες, για πολλές καπιταλιστικές κοινωνίες και σαν συνέπεια είναι δήθεν μαρξιστικό να λες ότι δήθεν υπάρχουν και πολλές σοσιαλιστικές κοινωνίες. Μια τέτοια τοποθέτηση του προβλήματος είναι ολότελα λανθασμένη και καθόλου μαρξιστική. <p align="justify">O Μαρξισμός - Λενινισμός βλέπει τον σοσιαλισμό σαν την πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας που ανεξάρτητα από τις ιδιομορφίες και από τις διαφορές που μπορεί να έχει σε διάφορες χώρες, στο βαθμό, και στο επίπεδο ανάπτυξής του, στην ουσία έχει μια ενιαία φύση και υποτάσσεται στους ίδιους γενικούς νόμους και δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά μέχρι ωσότου η αντικατάσταση του καπιταλισμού από τον σοσιαλισμό είναι στην ουσία ένα προτσές που απαιτεί την εξάλειψη των εκμεταλλευτριών τάξεων, τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των σχέσεων στην παραγωγή και όλων των άλλων τομέων της κοινωνικής ζωής επί σοσιαλιστικών βάσεων, την συνεπή διεξαγωγή της πάλης των τάξεων και την πραγματοποίηση μιας βαθειάς επανάστασης στον τομέα της ιδεολογίας και της κουλτούρας. Όσες πολλές και αν είναι οι εθνικές ιδιομορφίες στις μορφές και στους ρυθμούς της εκπλήρωσης των καθηκόντων αυτών, αυτές δεν μπορούν να απορρίψουν τους γενικούς νόμους και ποτέ δεν μπορούν να είναι τέτοιες που να οδηγήσουν σε αρχιακές διαφορές μεταξύ του σοσιαλισμού μιας χώρας από τον σοσιαλισμό μιας άλλης χώρας και σαν συνέπεια να υπάρχουν διάφορες κοινωνίες και που μάλιστα να λέγονται σοσιαλιστικές κοινωνίες. <p align="justify">Στον οικονομικό τομέα χαρακτηριστικό για μια πραγματική σοσιαλιστική χώρα είναι η ύπαρξη της κοινωνικής ιδιοκτησίας επί των μέσων παραγωγής, είναι η σχέση της βοήθειας και της αμοιβαίας συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων, η εξάλειψη της εκμετάλλευσης άνθρωπου από άνθρωπο, η κατανομή σύμφωνα με την αρχή ο καθένας σύμφωνα με την εργασία στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες, η ορθολογική και σχεδιασμένη ανάπτυξη της οικονομίας, η οργάνωση και η διεύθυνσή της κατά συγκεντρωτικό τρόπο από το σοσιαλιστικό κράτος και πάνω στη βάση των αιτημάτων των αντικειμενικών νόμων του σοσιαλισμού κλπ. <p align="justify">Στο πολιτικο-κοινωνικό πεδίο το σύστημα του πραγματικού σοσιαλισμού στηρίζεται στην ενότητα του λαού σε ένα πολιτικό σύστημα ευρύ και δημοκρατικό που πραγματοποιείται μέσω οργανισμών και πολλών κοινωνικών οργανώσεων του συστήματος της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, στην αδιαχώριστη καθοδήγηση του μαρξιστικού - λενινιστικού κόμματος σε όλους τους κρίκους και σε όλα τα πεδία. Μια τέτοια εικόνα του πραγματικού σοσιαλισμού την δίνει η Σοσιαλιστική Αλβανία σαν μια χώρα που αναπτύσσεται ασταμάτητα, που δεν έχει εξωτερικά χρέη και βαδίζει μπροστά στηριζόμενη ολοκληρωτικά στις δυνάμεις της χωρίς καμία βοήθεια και πίστωση από το εξωτερικό, που δεν γνωρίζει κρίσεις, ανεργία, πληθωρισμό, άνοδο των τιμών, τρομοκρατία, διαφθορά και ηθική κατάπτωση, που δεν έχει μεγάλες διαφορές στο πεδίο των μισθών και στο βιοτικό επίπεδο κλπ,. Και όλα αυτά δεν είναι τυχαία, οφείλονται στο γεγονός που στην Αλβανία όπως έχει πει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στο 8ο συνέδριο του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, η ανάπτυξη της οικονομίας και της κουλτούρας, η οργάνωση και η διεύθυνση του κόμματος και του κράτους, η διάπλαση και σφυρηλάτηση του νέου ανθρώπου γίνονται με βάση τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού. <p align="justify">Μια άλλη εικόνα μάς δίνουν οι ρεβιζιονιστές χώρες. O γιουγκοσλάβικος «αυτοδιαχειριζόμενος σοσιαλισμός», ο «αναπτυγμένος σοσιαλισμός» των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, ο κινέζικος «σοσιαλισμός» και άλλοι, παρ’όλο που παρουσιάζονται σαν παραλλαγές του σοσιαλισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού. <p align="justify">Στον οικονομικό τομέα στις χώρες αυτές, ανεξάρτητα από ορισμένες ιδιομορφίες της κάθε μιας, κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην παραγωγή και η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ξεκινώντας από την οικονομική βάση, από το σύστημα των οικονομικών σχέσεων που κυριαρχούν στις ρεβιζιονιστές χώρες, φαίνεται ξεκάθαρα ότι αυτές δεν έχουν τίποτε το κοινό με τον πραγματικό σοσιαλισμό. Στις χώρες αυτές, είναι χαρακτηριστικά τέτοια φαινόμενα, όπως η πτώση των ρυθμών της παραγωγής, η ανεργία, ο αυξανόμενος πληθωρισμός, η ασυγκράτητη άνοδος των τιμών, τα εξωτερικά χρέη, η πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων μαζών και άλλα φαινόμενα της κρίσης που περιέλαβε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού κόσμου. <p align="justify">Πιο ξεκάθαρη γίνεται η εικόνα αν θα δούμε το τι χαρακτηρίζει, στον τομέα της πολιτικής οργάνωσης και στην πνευματική ζωή, τον γιουγκοσλάβικο «αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό», τον σοβιετικό «αναπτυγμένο σοσιαλισμό», τον κινέζικο «σοσιαλισμό», τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» που θέλουν να οικοδομήσουν οι ευρωκομμουνιστές κλπ.. Σε όλες αυτές τις παραλλαγές του ψευτοσοσιαλισμού δεν υπάρχει θέση για την Δικτατορία του Προλεταριάτου, για καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος, για τις Αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, για την πραγματική ηθικοπολιτική ενότητα του λαού κλπ., Στη βάση τους βρίσκονται οι ανταγωνισμοί και οι βαθιές ταξικές διενέξεις, οι εθνικές έριδες, η άγρια καταπίεση των εργαζομένων και η γενική βαθιά οικονομική , πολιτική και ηθική κρίση. <p align="justify">Όλη η εσωτερική και εξωτερική πολιτική των χωρών που αυτοονομάζονται σοσιαλιστικές, η επεκτατική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας, η άγρια σοβινιστική καταπίεση, που γίνεται στους εργαζόμενους και κυρίως στους αλβανούς που κατοικούν στα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας, από τους τιτοϊκούς, είναι μια άλλη απόδειξη που δείχνει ότι οι χώρες που ακολουθούν μια τέτοια πολιτική δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σοσιαλιστικές. <p align="justify">O αποφασιστικός αγώνας των μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων καθώς και όλη η καπιταλιστική πραγματικότητα των ρεβιζιονιστικών χωρών, η κρίση και οι αντιθέσεις που διαβρώνουν τις χώρες αυτές, τις σχίζουν τα «σοσιαλιστικά» και «κομμουνιστικά» προσωπεία. Ζωντανό παράδειγμα σχετικά με το τί περιμένει τις ρεβιζιονιστικές χώρες είναι τα γεγονότα στην Πολωνία. <p align="justify">Η αντιπαράθεση με τους ψευτοσοσιαλισμούς των σύγχρονων ρεβιζιονιστών και με αυτό που συμβαίνει στις χώρες τους ενισχύει ακόμα περισσότερο την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει παρά ένας πραγματικός σοσιαλισμός, ο επιστημονικός σοσιαλισμός του Μαρξ, του Ένγκελς, του Λένιν και του Στάλιν, την πραχτική του όποιου την βρίσκομε στην πλούσια πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση της εποχής του Λένιν και του Στάλιν, την βρίσκομε στην Αλβανία όπου η νέα κοινωνία οικοδομείται και προοδεύει σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής των διδαγμάτων του Μαρξισμού - Λενινισμού. <p align="justify">* * * <p align="justify">Το παραπάνω άρθρο του περιοδικού «ΡΟΥΓΚΑ Ε ΠΑΡΤΙΣΕ» μεταδόθηκε από το Ρ.Σ. Τιράνων σε δύο συνέχειες στις 11 και 18 Απρίλη 1982 και στη Στήλη: «O μαρξισμός-λενινισμός πάντα νέα και επιστημονική Κοσμοθεωρία».</p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-52896048403347865492015-09-03T15:25:00.001-07:002015-09-03T15:25:13.367-07:00Oι ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις της λενινιστικής αρχής του προλεταριακού διεθνισμού<p align="justify"><em>Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 2, Αριθ. Φύλλου 9, 1983</em> <p align="justify"><b>Ρ.Σ. Τιράνων , 24 Ιουλίου 1983</b> <p align="justify">Η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός καθώς και οι λακέδες του βλέποντας στην εφαρμογή του προλεταριακού διεθνισμού , εκείνη την τεράστια δύναμη που δημιουργεί την ένωση του προλεταριάτου και των συμμάχων του στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, προσπάθησαν και προσπαθούν να επιτεθούν στον προλεταριακό διεθνισμό σαν ιδεολογία και σαν πράξη, από διάφορες κατευθύνσεις. <p align="justify">Γι’αυτό έχουν διαδώσει τον εθνικισμό ,τον κοσμοπολιτισμό και επιδιώκουν να διασπάσουν τις γραμμές του προλεταριάτου και των λαών. <p align="justify">Εκμεταλλευόμενη την προδοσία των ρεβιζιονιστικών κομμάτων και την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων ρευμάτων του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, η αστική τάξη φωνασκεί ότι τελείωσε ο προλεταριακός διεθνισμός, ότι πήρε τέλος ο Μαρξισμός -Λενινισμός. <p align="justify">Μάταια όμως η αστική τάξη προσπαθεί να κηρύξει το τέλος του προλεταριακού διεθνισμού ξεκινώντας από την προδοσία των ρεβιζιονιστών. Τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού την έχουν πάρει και την κρατούν δυνατά στα χέρια τους τα πραγματικά Μαρξιστικά Λενινιστικά κόμματα που αντιπροσωπεύουν το μέλλον , που αγωνίζονται για την επανάσταση και την διχτατορία του προλεταριάτου. <p align="justify">Στη πάλη ενάντια στον προλεταριακό διεθνισμό έχουν ενωθεί με την αστική τάξη , κάποτε ανοιχτά και κάποτε καμουφλαρισμένα, και τα διάφορα ρεύματα των σύγχρονων ρεβιζιονιστών. <p align="justify">Η ζωή επιβεβαίωσε, ότι όποιος παραιτείται από τον επαναστατικό αγώνα για την βίαιη ανατροπή του καπιταλισμού , όποιος παίρνει το δρόμο της υπεράσπισης της αστικής τάξης, χωρίς άλλο απομακρύνεται και από τις θέσεις του προλεταριακού διεθνισμού , και περνά στις θέσεις του σοσιαλσωβινισμού ,του σοσιαλφασισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. <p align="justify">Το Α και το Β του προλεταριακού διεθνισμού, έχει υπογραμμίσει ο Λένιν, είναι η συμμετοχή του προλεταριάτου στην προετοιμασία, στον προπαγανδισμό, στην προσέγγιση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. <p align="justify">Οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές προδίδοντας τον Μαρξισμό-Λενινισμό, πρόδωσαν και τον προλεταριακό διεθνισμό. Αυτοί μόνο για απλώς δημαγωγικούς και κερδοσκοπικούς σκοπούς , τον διατηρούν σαν έκφραση και από καιρό σε καιρό τον χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους και «επικρίνουν» εκείνους τους ρεβιζιονιστές που εγείρονται ανοιχτά εναντίον του. <p align="justify">Ποιό είναι όμως το περιεχόμενο του λεγόμενου «προλεταριακού διεθνισμού» που διακηρύσσουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές; <p align="justify">Σαν βασικό κριτήριο του προλεταριακού διεθνισμού αυτοί θεωρούν την υποταγή στην πολιτική της υπαγόρευσης της σημερινής Σοβιετικής Ένωσης, το δέσιμο πίσω από το άρμα της , την υποστήριξη κάθε ενέργειάς της στον πολιτικό-ιδεολογικό τομέα. Αν φερθείς διαφορετικά σε αναμένουν τα αναθέματα, οι αφορισμοί και οι κατηγορίες τους για «εθνικισμό» κ.λ.π. <p align="justify">Πρέπει να τονιστεί, ότι οι Μαρξιστές Λενινιστές τη στάση απέναντι στην σημερινή Σοβιετική Ένωση την θεωρούν πραγματικά σαν ένα από τα βασικά κριτήρια του προλεταριακού διεθνισμού, αλλά με την αντίθετη έννοια από εκείνη που ισχυρίζονται οι Σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και σ’αντίθεση με κείνη τη στάση που τηρούνταν απέναντι στην Σοβιετική Ένωση τον καιρό του Λένιν και του Στάλιν, όταν αυτή ήταν το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης. <p align="justify">Έτσι, σήμερα , όταν η Σοβιετική Ένωση μετατράπηκε από τους χρουτσωφικούς ρεβιζιονιστές σε μια καπιταλιστική σοσιαλφασιστική χώρα στην εσωτερική πολιτική και σοσιαλιμπεριαλιστική στην εξωτερική πολιτική , πραγματικός διεθνιστής είναι εκείνος που παλεύει εναντίον της και όχι εκείνος που την υποστηρίζει. <p align="justify">Να εναντιωθείς στην καπιταλιστική και σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, κάνεις μια μεγάλη διεθνιστική υπηρεσία στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης, στην ίδια την εργατική τάξη και τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης. Μια τέτοια πάλη διεξάγουν σήμερα το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας και τα άλλα Μαρξιστικά-Λενινιστικά κόμματα, οι πραγματικοί σημαιοφόροι του προλεταριακού διεθνισμού. <p align="justify">Από μέρους τους οι Γιουγκοσλάβοι ρεβιζιονιστές υπό το πρόσχημα της ανεξαρτησίας, της «πρωτότυπης» επίλυσης των μεταβατικών προβλημάτων από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό σύμφωνα με τις ιδιαίτερες ιδιομορφίες της δοσμένης χώρας, αντιτάσσονται ανοιχτά στον προλεταριακό διεθνισμό από αντιμαρξιστικές αντιλενινιστικές θέσεις. Την Λενινιστική αρχή του προλεταριακού διεθνισμού την αντικατέστησαν με την λεγόμενη «ενότητα του αδέσμευτου κόσμου», σαμποτάροντας κατά αυτόν τον τρόπο το απελευθερωτικό και επαναστατικό κίνημα των λαών. <p align="justify">Μια έξαλλη εκστρατεία ενάντια στον προλεταριακό διεθνισμό έχουν αναλάβει και οι ευρωκομμουνιστές, οι οποίοι βγήκαν ανοικτά ενάντια στην αρχή αυτή, την οποία θεωρούν απηρχαιωμένη, δογματική, αναχρονιστική. Για να δικαιολογήσουν την ένωσή τους με όλες τις αντεπαναστατικές δυνάμεις, αυτοί μιλούν για κάποιο «νεοδιεθνισμό», όχι προλεταριακό, για «διεθνή αλληλεγγύη» κ.λ.π. <p align="justify">Ασφαλώς εδώ δεν πρόκειται για μια απλή αλλαγή όρου αλλά για την αναθεώρηση όλης της έννοιας, του περιεχομένου και του σκοπού του προλεταριακού διεθνισμού, των απαιτήσεων και των στόχων του, σαν ιδεολογία και σαν επαναστατική πρακτική του προλεταριάτου και του Μαρξιστικού—Λενινιστικού κόμματος του, για την αντικατάσταση της προλεταριακής ιδεολογίας με την αστική ιδεολογία. <p align="justify">Τόσο «ο νέος διεθνισμός» όσο και «η διεθνής αλληλεγγύη», έχει τονίσει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια, στην γλώσσα των ρεφορμιστών είναι μια φόρμουλα δικαιολόγησης που τους επιτρέπει να ενώνονται με τον διάβολο και με τον τρίβολο, με τους σοσιαλδημοκράτες και με το Βατικανό, με τις πολυεθνικές και με τους φασίστες, με το NATO και με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, με οποιονδήποτε που είναι ενάντια στην επανάσταση, ενάντια στο προλεταριάτο και στο σοσιαλισμό». <p align="justify">O Μαρξισμός- Λενινισμός διδάσκει, ότι ο πραγματικός διεθνισμός είναι ο προλεταριακός διεθνισμός. Να αφαιρέσεις τον όρο προλεταριακός από τον διεθνισμό, σημαίνει να αφαιρέσεις την ουσία του, να τον αποξενώσεις από τα βασικά του αιτήματα που διατυπώθηκαν από τον Μαρξ και τον Έγκελς και πλουτίστηκαν από τον Λένιν και τον Στάλιν καθώς και από την πρακτική όλου του διεθνούς Μαρξιστικού -Λενινιστικού κινήματος. <p align="justify">O προλεταριακός διεθνισμός, τονίζει ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια , «είναι ένας και αδιαίρετος και δεν υπάρχουν μερικοί διεθνισμοί, όπως διαφημίζουν οι ρεβιζιονιστές, ένας Σοβιετικός, ένας Ιταλικός, ένας Γιουγκοσλάβικος, ένας Γαλλικός, κ.λ.π.». <p align="justify">Μόνο εκείνα τα κόμματα που βγαίνουν ανοιχτά προς υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας τους, που περνούν στις σοβινιστικές θέσεις μπορούν να μετατρέψουν τον διεθνισμό στο αντίθετο του, σε εθνικισμό και σοσιαλσωβινισμό. <p align="justify">O Βλάδιμηρ Ιλιτς Λένιν από τον Απρίλη του 1917 έχει γράψει: «υπάρχει ένας και μόνο <b>ένας</b> πραγματικός διεθνισμός : με έργα , με δουλειά όλο αυταπάρνηση για την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην ίδια σου τη χώρα, η υποστήριξη (με την προπαγάνδα, με την συμπάθεια και με την υλική βοήθεια), <b>μιας τέτοιας πάλης</b>, και μιας τέτοιας γραμμής, και <b>μόνο τέτοιες σ'όλες</b> χωρίς εξαίρεση τις χώρες». <p align="justify">Και οι Κινέζοι ρεβιζιονιστές παραιτήθηκαν από τον προλεταριακό διεθνισμό και τον αντικατέστησαν με τον σωβινισμό του μεγάλου κράτους που επιδιώκει να κυριαρχήσει στον κόσμο και έχουν βγει ανοικτά προς υπεράσπιση του καπιταλισμού και του σωβινισμού. Με τις θέσεις τους «του τρίτου κόσμου» και της ένωσης με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αυτοί έγιναν υπονομευτές της προλεταριακής επανάστασης και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των καταπιεζομένων λαών, απέρριψαν τον ρόλο ηγεμόνα του προλεταριάτου στο παγκόσμιο επαναστατικό και απελευθερωτικό κίνημα, κ.λ.π. <p align="justify">Είναι γνωστό όμως , ότι ο προλεταριακός διεθνισμός πηγάζει από την ίδια την παγκόσμια ιστορική αποστολή τού προλεταριάτου. Τα Μαρξιστικά Λενινιστικά κόμματα θεωρούν την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού σαν μια αντικειμενική αναγκαιότητα για την μαχητική ένωση του παγκόσμιου προλεταριάτου κάτω από την σημαία του Μαρξισμού-Λενινισμού στον αγώνα τους ενάντια στη καπιταλιστική εκμετάλλευση για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας σε σοσιαλιστικής κοινωνία. Γι αυτό αυτά τον υπερασπίζουν από κάθε διαστρέβλωση των ρεβιζιονιστών , τον αναπτύσσουν και τον εφαρμόζουν στη ζωή, στην καθημερινή πάλη με τις σκοτεινές δυνάμεις του κεφαλαίου και της αντίδρασης για τον θρίαμβο της υπόθεσης της επανάστασης. Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-50896693897211038702015-09-03T15:24:00.001-07:002015-09-03T15:24:25.327-07:00Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ, ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ<p align="justify"><em>Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 3, Αριθ. Φύλλου 1, Γενάρης 1984</em> <p align="justify"><b>Η ΑΛΒΑΝΙΑ: ΧΩΡΑ ΟΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙΤΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ</b> <p align="justify"><b>Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΙΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ, ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ</b> <p align="justify"><u><b>Ρ.Σ. Τιράνων 16.12.1983</b></u> <p align="justify">Η στροφή από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, έγραφε ο Λένιν, είναι η α­φαίρεση όλων των οικονομικών προνομίων που απολαμβάνουν οι αξιωματούχοι, η μείωση του μι­σθού όλων των αξιωματούχων στο επίπεδο ίσο μ* αυτό του εργάτη. <p align="justify">Ένα από τα μέτρα που πήρε η κομμούνα του Παρισιού που ο Μαρξ το είχε υπογραμμίσει, ήταν α­κριβώς η ελάττωση του μισθού των αξιωματού­χων. <p align="justify">Μιλώντας για την προλεταριακή δημοκρατία που υπάρχει στην ΛΣΔ Αλβανίας ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια είπε: δεν υπάρχει στον κόσμο άλλη χώρα σαν την δική μας που οι πολίτες είναι τόσο ίσοι μπροστά στο νόμο, όπου η διαφορά μισθού ανάμεσα στον εργάτη και το δημόσιο υπάλληλο να είναι τόσο μικρή. Η αναλογία του μισθού του εργάτη μ’ αυτόν του ανώτερου υπουργού είναι ένα προς δυο. <p align="justify">Οι ξένοι βάζουν το ερώτημα: πώς είναι δυνατό ο ανώτερος λειτουργός να έχει τόσο μικρή δια­φορά μισθού σε σύγκριση με τους εργάτες; Στο ερώτημα αυτό δεν είναι δύσκολο να δοθεί απάντηση. Στη χώρα μας συμβαίνει έτσι γιατί το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, με τους δί­καιους νόμους του έχει κατοχυρώσει τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές σχετικά με τους μισθούς. <p align="justify">Στη σοσιαλιστική Αλβανία εφαρμόζεται η σοσι­αλιστική Αρχή «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του στον καθένα σύμφωνα με την ερ­γασία του». Για ίση εργασία εξασφαλίζεται ίση α­μοιβή. Δηλαδή ο καθένας αμείβεται σύμφωνα με την ποσότητα και την ποιότητα της εργασίας που εκτελεί. Στο σοσιαλισμό, όπως το επιβεβαιώνει η αλβανική πραγματικότητα, υπάρχει κοινωνική ισότητα στον τρόπο της διανομής. Αυτό ενσαρκώνε­ται στα ίσα δικαιώματα που έχουν όλοι οι εργαζό­μενοι στα μέσα παραγωγής, στην εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην ισό­τητα δικαιωμάτων όλων για εργασία, στην διανο­μή των αγαθών στα μέλη της κοινωνίας σύμφωνα μ’ ένα μέτρο όμοιο για όλους που είναι η εργασία. <p align="justify">Η αμοιβή σύμφωνα με την ποσότητα και την ποιότητα της εργασίας παροτρύνει την αύξηση της κοινωνικής παραγωγής. Κατ αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται η εναρμόνιση του ατομικού συμφέροντος με το γενικό συμφέρον της κοινωνίας. <p align="justify">Η ποσότητα των χρημάτων που παίρνει ο εργα­ζόμενος για την εργασία που εκτελεί, αποτελεί τον ονομαστικό μισθό που είναι η κύρια πηγή εσόδων για την κάλυψη των υλικών και εκπολιτιστι­κών αναγκών των εργαζομένων. Είναι φυσικό ώστε και στο σοσιαλισμό ο ονομαστικός μισθός των εργαζομένων να μην είναι όμοιος. Γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην πνευματική και τη χειρωνακτική εργασία, ανάμε­σα στην ειδικευμένη και ανειδίκευτη εργασία, ανάμεσα στο χωριό και την πόλη. Γιατί όλοι οι εργα­ζόμενοι δεν είναι ως προς τις ικανότητες τους και κατά συνέπεια σε ίσο χρόνο εργασίας δίνουν δια­φορετική ποσότητα και ποιότητα υλικών αγαθών. <p align="justify">Αλλά από το σοσιαλισμό ακόμα δημιουργούν­ται συνθήκες για τον περιορισμό αυτών των δια­φορών ανεβάζοντας το εκπαιδευτικό, επαγγελμα­τικό και μορφωτικό επίπεδο όλων των εργαζομέ­νου της πόλης και του χωριού παίρνοντας μέτρα ώστε η διαφορά στους μισθούς των εργαζομένων να ελαττώνεται συνεχώς. Έτσι στη ΛΣΔ Αλβανίας πάρθηκαν κάθε τόσο μέτρα για την ελάττωση των ανώτατων μισθών και την αύξηση των κατώτατων καθώς και για τον περιορισμό της διαφοράς στους μισθούς ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ερ­γαζομένων. <p align="justify">Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας καθοδηγήθηκε πάντα από την σωστή αρχή για να μην υπάρχει εξίσωση στους μισθούς αλλά ούτε και εύνοιες για ο­ποιονδήποτε. Γιατί έτσι όπως η ατομική ιδιοκτησία γεννά κάθε μέρα τον καπιταλισμό και οι παχυλοί μισθοί γεννούν το αίσθημα για δημιουργία με­γαλύτερων κερδών, επιδρούν στη γέννηση των νέων αστικών στοιχείων. Οι μεγάλες διαφορές στα έσοδα των εργαζομένων οδηγούν στο βάθεμα της οικονομικής ανισότητας, στην ταξική πόλωση που χρησιμεύει σαν υπόβαθρο για τον ιδεολογικό εκ­φυλισμό των ανθρώπων. Μ’ αυτό τρέφονται και υποκινούνται οι επιδιώξεις και οι προσπάθειες των εκφυλισμένων ανθρώπων για να διατηρή­σουν και αυξήσουν παραπέρα τα οικονομικά τους προνόμια, για να γίνουν έτσι ιδιοκτήτες των μέ­σων παραγωγής όπως συνέβηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ρεβιζιονιστές χώρες. <p align="justify">Στις χώρες αυτές έπαψε να δρα ο σοσιαλιστι­κός νόμος διανομής σύμφωνα με την εργασία. Η νέα αστική τάξη ιδιοποιείται την υπεραξία, την α­πλήρωτη δουλειά των εργατών. <p align="justify">Στις ρεβιζιονιστές χώρες η υπεραξία ιδιοποιείται από τους ανώτερους αξιωματούχους, τους δι­ευθυντές, τους ειδικούς, τους επιστήμονες, τους συγγραφείς και άλλους γραφειοκράτες που απο­λαμβάνουν πολύ υψηλούς μισθούς που βγαίνουν από τον ιδρώτα και το αίμα των εργατών και των αγροτών. <p align="justify">Στις ρεβιζιονιστές χώρες, η αναλογία ανάμε­σα στους κατώτερους μισθούς των εργατών και τους ανώτερους μισθούς της αστικής τάξης είναι 1 προς 10 και μέχρι 1 προς 30. Χωρίς να υπολογισθούν εδώ οι αμοιβές και τα διάφορα προνόμια που έχουν οι διευθύνοντες των καπιταλιστικών ε­πιχειρήσεων και το τεχνικό και μηχανικό προσω­πικό από την καπιταλιστική διανομή των κερδών. Και όλη αυτή η καπιταλιστική διανομή υπερασπί­ζεται με σοσιαλιστική φρασεολογία και με τη λε­γόμενη «αρχή του υλικού συμφέροντος». <p align="justify">Η πολιτική που εφαρμόζει το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας στον τομέα διανομής σύμφωνα με την εργασία, επιδιώκει να εξασφαλίσει όχι μόνο την αδιάκοπη και γενική άνοδο του υλικού και εκπολιτιστικού επιπέδου των πλατιών εργαζομένων μαζών αλλά και να κλείσει κάθε κανάλι που μπορεί να ανοίξει στη δημιουργία προνομιούχων στρωμάτων, που είναι φορείς του αστικό - ρεβιζιονιστικού εκφυλισμού. <p align="justify">Όλο το σύστημα πληρωμών και αμοιβής της ερ­γασία στην ΛΣΔ Αλβανίας, είναι οικοδομημένο και τελειοποιείται συνεχώς βάζοντας στο θεμέλιο τους μισθούς των εργατών της υλικής παραγω­γής και έχοντας καλά υπόψη τόσο τα συμφέρο­ντα των εργαζομένων της πόλης όσο και του χω­ριού. <p align="justify">Όλα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τον καθορισμό και την εφαρμογή του μισθολογικού συστήματος είναι συγκεντρωμένα στα χέρια του σοσιαλιστικού κράτους. <p align="justify">Στο σύνταγμα είναι κατοχυρωμένο ότι οι δημό­σιοι υπάλληλοι υπηρετούν τον λαό και αμείβονται σε σωστή αναλογία με τους εργάτες και τους συνεταιριστές για να μην επιτραπεί η δημιουργία κάποιου προνομιούχου στρώματος. Οι αναλογίες της αμοιβής καθορίζονται με νόμο. <p align="justify">Η ευημερία των εργαζομένων στη σοσιαλιστική Αλβανία βρίσκεται σε διαρκή άνοδο γιατί εδώ δεν υπάρχει στασιμότητα και πτώση της παραγωγής, δεν υπάρχει ανεργία, πληθωρισμός και άνοδος των τιμών, όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές και στις ρεβιζιονιστές χώρες. <p align="justify">Τα πραγματικά έσοδα των αλβανών εργαζομέ­νων αυξάνουν σαν αποτέλεσμα της αύξησης του μέσου ονομαστικού μισθού, της μείωσης από και­ρό σε καιρό των τιμών των ειδών πλατιάς κατανάλωσης και των τιμολογίων των υπηρεσιών, της αύξησης του κοινωνικού κονδυλίου κατανάλω­σης από το οποίο επωφελείται όλος ο πληθυσμός στον τομέα της υγιεινής, της Παιδείας, της κουλ­τούρας κλπ. <p align="justify">Η δωρεάν διανομή από το σοσιαλιστικό κράτος ενός μέρους των υλικών αγαθών αμβλύνει την ανισότητα που δημιουργείται από τους διαφορετι­κούς μισθούς και επιτρέπει ώστε οι κυριότερες κοινωνικές και εκπολιτιστικές ανάγκες του λαού να ικανοποιούνται όλο και καλύτερα.</p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4108945119960152985.post-46112073446403342782015-09-03T15:23:00.001-07:002015-09-03T15:23:44.167-07:00ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ<p align="justify"><em>Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», Όργανο της Οργάνωσης των Κομμουνιστών Μαρξιστών - Λενινιστών Ελλάδας, Χρόνος 3, Αριθ. Φύλλου 4, Απρίλης 1984</em> <p align="justify"><b>ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ</b> <p align="justify"><b>Ρ.Σ. Τιράνων, 13 Γενάρη 1984</b> <p align="justify">Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί το κυριότερο χρηματιστικό σχέδιο του σοσιαλιστικού κράτους. Είναι αναπόσπαστο μέρος του ενιαίου και γενικού κρατικού σχεδίου , καθορίζεται από το σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας και της κουλτούρας , υπηρετεί πλέρια το σχέδιο αυτό και συμβάλλει ενεργά στην εφαρμογή του σχεδίου εξασφαλίζοντας την αντιστοιχία της υλικής με τη χρηματική πλευρά του σχεδίου. <p align="justify">Ο προϋπολογισμός του σοσιαλιστικού κρότους εγκρίνεται από την Λαϊκή Βουλή, που είναι το ανώτατο κρατικό όργανο της ΛΣΔ Αλβανίας, φορέας της κυριαρχίας του Αλβανικού λαού, του κράτους και το μόνο νομοθετικό όργανο. <p align="justify">Ο προϋπολογισμός του σοσιαλιστικού κράτους παίξει κύρια ρόλο στη σχεδιοποιημένη κατανομή του εθνικού εισοδήματος , που χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη της οικονομίας , για τις κοινωνικοπολιτιστικές ανάγκες του λαού , για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας και για την συντήρηση της κρατικής διοίκησης. <p align="justify">Στον κρατικό προϋπολογισμό συγκεντρώνονται σε χρηματική μορφή το μεγαλύτερο μέρος του καθαρού εισοδήματος της κοινωνίας , που χρησιμοποιείται σε όφελος της. Την πηγή εσόδων του προϋπολογισμού του σοσιαλιστικού κράτους την αποτελούν τα έσοδα που εξασφαλίζονται στους σοσιαλιστικούς τομείς της οικονομίας, κρατικής και συνεταιριστικής και όχι οι φόροι και δασμοί επί των εργαζομένων, όπως συμβαίνει στις καπιταλιστικές χώρες. <p align="justify">Στο σύνταγμα της ΛΣΔ Αλβανίας είναι κατοχυρωμένο ότι οι πολίτες δεν πληρώνουν καθόλου φόρους και τέλη. <p align="justify">Όπως και στις πηγές δημιουργίας των εσόδων έτσι και για τις δαπάνες κατά σφαίρες και κλάδους, ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει καθήκοντα που στηρίζονται στην αύξηση της κοινωνικής παραγωγής και της αποδοτικότητάς της καθώς και στην εφαρμογή παντού καθεστώτος οικονομιών για να μην επιτρέπεται η περιττή κατανάλωση της ζωντανής ή της υλοποιημένης εργασίας . Η ωφέλιμη για την οικονομία χρησιμοποίηση της κοινωνικής εργασίας είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού επί του καπιταλισμού. <p align="justify">Για το τρέχον έτος σύμφωνα με το σχέδιο που εγκρίθηκε τον περασμένο μήνα απ’την Λαϊκή Βουλή της ΛΣΔ Αλβανίας , τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού προβλέπεται να αυξηθούν 9,5% έναντι του 1983. Η βάση για την αύξηση τους είναι η αύξηση της παραγωγής και προπαντός η μείωση του κόστους, από όπου προβλέπεται να εξασφαλιστεί το 70% περίπου της αύξησης του καθαρού εισοδήματος των επιχειρήσεων. Την κύρια θέση στο σύνολο των εξόδων του προϋπολογισμού την καταλαμβάνουν οι δαπάνες για την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας. Και φέτος λόγου χάρη το 53,3% των συνολικών εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού προβλέπεται να χρησιμοποιηθούν για την χρηματοδότηση της οικονομίας. Έναντι του 1983 η συνολική βιομηχανική παραγωγή προβλέπεται να αυξηθεί 8,5%, η συνολική γεωργική παραγωγή 14,7%, ο όγκος των επενδύσεων 3,6% , από τις οποίες 5,5 % για κατασκευές και συναρμολογήσεις. Οι οικοδομικές εργασίες θα εκτελεστούν σε 284 έργα, τα 56 από τα οποία θα παραδοθούν μέσα στο 1984. <p align="justify">Ικανή μερίδα των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ξοδεύονται για κοινωνικοπολιτιστικές ανάγκες. Τα έξοδα αυτά χρησιμεύουν σαν μια σημαντική πηγή για την αδιάκοπη βελτίωση των συνθηκών ζωής και το ανέβασμα του πολιτιστικού επιπέδου του λαού. Εφέτος λόγου χάρη για κοινωνικοπολιτιστικούς σκοπούς θα χρησιμοποιηθεί το 26,2% των εξόδων του κρατικού προϋπολογισμού, όπως για τους παιδικούς σταθμούς, για τα σχολεία διαφόρων κατηγοριών, τις βιβλιοθήκες, την ραδιοτηλεόραση και τα θέατρα , για τους βρεφικούς σταθμούς, νοσοκομεία και σανατόρια, για την φυσική αγωγή, για συντάξεις και επιδόματα σε πολύτεκνες μητέρες και για άλλους κοινωνικούς και πολιτιστικούς σκοπούς του σοσιαλιστικού κράτους, για την άνοδο της γενικής ευημερίας των εργαζομένων. <p align="justify">Από τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού ένα μέρος χρησιμοποιείται για την άμυνα της χώρας . Οι δαπάνες αυτές είναι απαραίτητες για την περιφρούρηση της λευτεριάς και ανεξαρτησίας της χώρας, για την υπεράσπιση των νικών που έχουν επιτευχθεί. Στην ΛΣΔ Αλβανίας οι δαπάνες για την άμυνα της χώρας καταλαμβάνουν το 10% περίπου των εξόδων του προϋπολογισμού. <p align="justify">Ένα μέρος των εσόδων του προϋπολογισμού χρησιμοποιείται για την συντήρηση της κρατικής διοίκησης . Χαρακτηριστικό για την σοσιαλιστική κοινωνία είναι ότι τα έξοδα στην κατεύθυνση αυτή είναι πολύ χαμηλά και ελαττώνονται συνεχώς . Η σοσιαλιστική κοινωνία καταπολεμώντας με συνέπεια τον γραφειοκρατισμό, απλοποιεί αδιάκοπα τον κρατικό μηχανισμό και τον κάνει λιγότερο δαπανηρό. <p align="justify">Η ΛΣΔ Αλβανίας είναι χώρα που αναπτύσσει την οικονομία και την κουλτούρα, που ανεβάζει αδιάκοπα την ευημερία των μαζών εφαρμόζοντας την επαναστατική αρχή «της στήριξης στις δυνάμεις σου». Είναι χώρα που δεν έχει χρέη και πληθωρισμό και βάσει του συντάγματος απαγορεύονται οι παραχωρήσεις επιχειρήσεων, η ίδρυση εταιριών και άλλων οικονομικών ή χρηματιστικών ιδρυμάτων ξένων ή κοινών με τα μονοπώλια ή τα καπιταλιστικά κράτη, αστικά και ρεβιζιονιστικά, καθώς και η λήψη πιστώσεων από αυτά. <p align="justify">Απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς των εχθρών του σοσιαλισμού, που την υπεράσπιση της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας από το ΚΕΑ και τον αλβανικό λαό την παρουσιάζουν σαν απομόνωση από τον έξω κόσμο, ο σύντροφος Ενβέρ Χότζια στη συνομιλία που είχε στις 30 Σεπτέμβρη της περασμένης χρονιάς με ομάδα εργατών μεταξύ άλλων είπε: «αλλά τι εννοούσαν οι εχθροί με την απομόνωση; Απλώς το γεγονός που εμείς δεν πουληθήκαμε στους ξένους, στο παγκόσμιο κεφάλαιο, δεν επιτρέψαμε τον εκφυλισμό της ζωής στη χώρα μας, δεν μπήκαμε σε χρέη στις υπερδυνάμεις και στις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν ξεπουλήσαμε την σοσιαλιστική μας πατρίδα, δε συμβαδίσαμε με αυτούς προς την πνευματική, οικονομική και στρατιωτική υποδούλωση, όπως έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν αυτοί οι κύριοι που μας βρίζουν και μας επικρίνουν για να συγκαλύψουν τη χρεοκοπημένη κατάστασή τους που είναι εξόφθαλμη».</p> Anasintaxihttp://www.blogger.com/profile/10222356990889898292noreply@blogger.com0